Ernes, unha das aldeas onde sobrevive o espírito da comuna hippy que se asentou en Negueira de Muñiz, a beiras do encoro de Grandas, no límite entre GALICIA e Asturias, a finais dos setenta. Fóra do horario escolar, a algarabía é aínda maior xa que, do medio centenar de persoas que seguen apostando por un modo alternativo de vivir neste escarpado canto da montaña lucense, trece son nenos. E de aquí ao verán nacerán tres máis, como destaca Dora, que ten catro: Laura e Orballo (acollidas) e Teixo e Guayén (biolóxicos). Todo un luxo para un municipio rural de 211 habitantes, segundo o último padrón do INE. O segredo deste inesperado bum demográfico «está na felicidade, aquí todo o mundo está feliz», asegura Tania, de 30 anos, mentres dá de mamar a Sasha, o seu primeiro fillo. Embarazada do segundo, ela e a súa parella, Fabio, que é italiano, percorren os festivais de música, de Pardiñas a Ortigueira, vendendo artesanía de coiro e pizzas que cocen nun forno móbil. «A xente pensa que andamos todo o día nus, drogándonos e fodendo, pero non é así, o da comuna estivo ben, pero rematou, só durou os dous primeiros anos», chancea sostendo un té Alfonso, que chegou nos primeiros oitenta, «coa segunda fornada». Aos seus 54 anos é o veterano e o carpinteiro, xunto ao seu fillo Isimaio, dunha comunidade que confesa seguir aplicando o de facer o amor e non a guerra, «pero cada un na súa casa».

Antía Corral Álvarez, 1º de Bacharelato.