Morre Antía Cal aos 99 anos. A pedagoga deixou unha importante pegada en Vigo a través do seu traballo no colexio Rosalía de Castro, onde se presentou métodos de traballo modernos. Nacida na Habana, pero dunha familia orixinaria da vila de Muras, instalouse en Vigo sendo nena e, en 1945, licenciouse en Filosofía e Letras: «Non o entendían. Ninguén o entendeu. A universidade era cousa de homes". afirmou entón. Recoñeceu que en realidade, “a carreira reservado ás mulleres era o matrimonio. Ao final, iso saíu con ela,, pero chegou tarde. Mentres tanto estudaba Docencia e Contabilidade. Hai cinco anos, deixaba esta reflexión dirixida ao sociedade pero tamén aos profesores: «Hai que teño moito que dicir dos profesores, pero tamén teñen preparar. Eu fun once anos a Barcelona».

María Ferreiro 1º Bach-A

Un dos avións máis estraños que existen no panorama comercial mundial cruzou onte os ceos de Vigo. A construtora de aeronaves Airbus escolleu o aeroporto de Peinador para probar o seu Beluga XL, un avión cuxa fronte se asemella á do curioso cetáceo, debuxando os seus ollos e a boca na súa parte frontal para darlle máis semellanza. Procedente de Toulouse (Francia), o Airbus Beluga XL está destinado ao transporte de mercadorías desde a súa posta en funcionamento en 2019, principalmente para compoñentes e repostos de aeronaves. Cun 30% máis de capacidade que o anterior modelo Beluga e 63 metros de lonxitude, pode levar ata dúas ás dun A350. A súa base é o avión de pasaxeiros Airbus A330-200 e conta cunha extensión na parte superior da fuselaxe que recrea a forma da beluga. A aeronave realizou unha primeira aproximación a Peinador ás 11.15 horas despois de trazar un bucle pola zona de Vigo dende O Porriño ata os arredores de Barro, para situarse no extremo norte do aeroporto, manobra que repetiu en seis ocasións, pódese ver dende o centro da cidade e desde ambas as marxes da ría, que atravesou a 1.600 metros de altitude tras tocar a pista nun dos cinco pasos que fixo sobre a terminal de Vigo.

Emma Xu Somoza Penela 1°BACH-A

O Premio Nobel de Química 2021 visita Santiago para conmemorar o décimo aniversario do CiQUS e destacou que Galicia é un lugar "especial" con "xente xenerosa"
O Premio Nobel de Química 2021, David MacMillan, reivindicou este martes en Santiago de Compostela que "todos os países necesitan invertir máis na ciencia e que esa inversión sexa diversa".
Unha reclamación que proclamou un novo acto en Galicia, un lugar que definiu como "especial" e de "xente xenerosa". En parte por esa boa valoración de Galicia e dos galegos, o escocés non dudou en ensinar e compartir nun encontro cos medios de comunicación, na sede do rectorado da Universidade de Santiago de Compostela (USC), a medalla do Nobel.
Un detalle que tamén tivo coa corporación do Concello de Santiago, onde firmou no Libro de Honor do consistorio, e anteriormente este luns có alumnado do instituto Sánchez Cantón de Pontevedra, cós que charlou nun coloquio.
O científico da Universidade de Princeton, nacido en Bellshill (Escocia) en 1968, acompañado polo Catedrático do Departamento de Física Aplicada da USC, Jorge Mira e do director do Centro Singular de Investigación en Química Biolóxica e Materiais Moleculares (CiQUS), José Luis Mascareñas, explicou aos presentes o descubrimento que lle llevou a alzarse có galardón internacional: a organocatálisis asimétrica, unha terceira vía de catalizadores basada en pequenas moléculas orgánicas.
Xunto a Benjamin List, MacMillan descubriu que, ademáis das enzimas e dos metais, a catálisis poderíase realizar mediante compostos que non levaban metais, o que supuxo a revelación dun método "máis verde". Así, determinadas sustancias químicas convertense en productos moito máis valiosos, tanto medioambientalmente falando como no ámbito económico, ademáis de ter unha enorme relevancia a nivel industrial, "sobre todo para a industria farmacéutica".
Pero, ¿cómo chegou ata esa conclusión? David MacMillan explicou que cando realizaba o seu posgrado en Harvard traballaba con catalizadores metálicos e moitos de elos eran sensibles ao aire, polo que tiña que emplearse con moita cautela. Por iso, considerou que esto era un problema e decidiu traballar en algo distinto. Nese momento, Macmillan pensou que se o corpo humano utiliza catalizadores todo o tempo que están no aire "¿por qué non podemos facer nos o mesmo?".
Deste modo, decidiu utilizar "pequenas moléculas orgánicas" que ademáis podense reciclar e descubriu esta terceira vía que permite evitar a utilización de metais.

Carla Mascareñas Miranda
1 Bach A

A renovación dos estudos aprobarase no Consello de ministros durante a xornada do martes.
O renovado Bacharelato do próximo curso será máis flexible, opcional e aberto, permitirá pasar de 1º a 2º con dous suspensos e obter o título cunha materia
pendente, recupera Historia da Filosofía de 2º e, tamén en 2º, Historia de españa comezará no ano 1812, en vez de na Prehistoria, como acontece agora. o novo currículo desta etapa, que aprobará este martes o Consello de Ministros, organízase en materias comúns, de modalidade e optativas (suman máis de corenta asignaturas).
Implantaranse para 1º de Bacharelato no curso 2022-2023 e para o 2º, en 2033-2024. Igual que no resto de currículos xa aprobados este ano (Infantil, Primaria e Secundaria), Educación só fixa as ensinanzas mínimas -os saberes básicos de cada materia e as horas que hai que dedicarlles-. O 60% para as comunidades sen lingua cooficial e o 50% para as que si a teñen.

Ana María Cid Borrajo.
1º de Bacharelato A.

Unha vitoria en tan só dúas décadas é o exiguo balance ligueiro como local do Celta ante o Real Madrid, o que dá mostra da magnitude do desafío que afrontan hoxe os celestes. Non queda atrás en dificultade o do Lugo na Segunda División, que visita o Valladolid, nin o do dun Dépor obrigado a gañar ao Raio Maxadahonda.

Cantaba Gardel en Volver, quizais a súa peza máis popular -polo menos a este lado do Atlántico- aquilo de "20 anos non son nada", e quizais nas lides do amor sexa así, pero non nas do fútbol. Nese período de tempo o Celta de Vigo só foi quen de sumar unha vitoria ligueira en Balaídos ante o Real Madrid, un xa afastado 11 de maio de 2014. Aquel 2-0 queda tan lonxe que, de entre todos os 14 xogadores que lograron aquel histórico dous a cero -ambos os tantos materializados por Charles, actualmente no Pontevedra-, tan só Manuel Agudo Durán, 'Nolito', continúa na escuadra celeste.

Non obstante, non se agarda que Nolito sexa titular, pois na súa posición xogará Cervi tras dos partidos ausente. Tamén serán novidades Kevin Vázquez no lateral dereito -substituto do mancado Hugo Mallo, baixa o que resta de tempada- e Galhardo na dianteira, pois aínda que Santi Mina está convocado -a pesar de non adestrar co grupo en toda a semana por atoparse en Almería co gallo do seu xuízo por unha presunta agresión sexual-, será suplente. A súa chamada para a lista sorprendeu a boa parte da afección celeste, e o técnico Eduardo Coudet xustificouna declarando que "mentres a Xustiza non diga o contrario, todos somos inocentes". A maiores, puxo a venda antes que a ferida, e considerou "ridículo" un "xuízo paralelo" ao dianteiro por parte das bancadas de Balaídos.

Xunto a eles, o Chacho apostará polos habituais Dituro, Javi Galán, Aidoo, Araújo -ou Murillo, segundo o estado físico do mexicano-, Fran Beltrán, Brais Méndez e, por suposto, Iago Aspas. Enfronte, o Real Madrid, despois dunha semana de compromisos das seleccións, é unha incógnita, pero o máis probábel é que forme con Courtois; o galego Lucas Vázquez, Militao, Alaba, e Mendy en defensa; o tradicional tridente Casemiro, Modric e Kroos no medio; e Asensio, Vinicius e Benzema no ataque.

Noa Lagos González 1º B Bacharelato

A titular do xulgado de violencia sobre a muller de Santiago de Compostela, após de recibir declaración este sábado dunha sobrevivinte de violencia de xénero, que relatou malleiras constantes dende setembro de 2021, desconsiderou toda a súa declaración para denegarlle a orde de afastamento. Segundo documentación á que tivo acceso Nós Diario, a xuíza denegou a orde de protección á denunciante argumentando que “non ficaron acreditados un risco obxectivo para a vítima e os feitos acreditados só son constitutivos dun delito leve de inxurias ou vexacións inxustas”


A denunciante relatou no xulgado que desde setembro de 2021 viña recibindo agresións por parte da súa antiga parella. Asemade, testemuñou que a última malleira recibiraa a semana pasada que tras algunha delas acabou por ser abandonada no monte, despois de retirarlle o teléfono móbil de madrugada, sen posibilidade de chamar aos servizos de emerxencias ou sanitarios.

"Vanche fechar boca”

A vítima decidiuse a denunciar unha vez que recibiu unha mensaxe ameazante, sinalando que "vanche fechar boca", na que percibiu xa un risco definitivo para a súa vida. Esta circunstancia da falla de denuncias e asistencias médicas anteriores foi utilizada contra ela pola Xulgadora, para denegarlle a orde de protección.

A denunciante acudiu ao xulgado acompañado dunha testemuña que declarou que desde o mes de decembro lle leva aconsellando á afectada que denuncie na policía relatando varias agresións.

A testemuña declarou ante a xuíza que a sobrevivinte lle refería os insultos que recibía constantemente por parte da súa exparella, e que até en tres ocasións puido ver persoalmente os mouratóns que a sobrevivinte tiña nos antebrazos e no pulso.

Beatriz Pacetti Arias 1º B Bacharelato

Samuel Kwesi, un dos tres mariñeiros do naufraxio do “Vila de Pitanxo”, foi o grande protagonista da protesta convocada este domingo polos familiares dos mortos e desaparecidos no naufraxio.


Kwesi instou ao Goberno do Estado a baixar ao pecio do “Vila de Pitanxo” para buscar “a verdade” e facer “xustiza”. Neste liña, sinalou que “desde que pasou o accidente eu estou a vivir como que todos os días son iguais a 15 de febreiro”.


“Non podemos facer xustiza sen as probas. E como vas facer xustiza deixando tiradas as probas”, engadiu Kwesi, quen recoñeceu que “estou tan triste que non me saen as palabras. Oxalá puidese dicilas todas”.


As palabras de Kwesi
O mariñeiro ganés residente en Marín solicitou “ao Goberno de España que, se quere facer xustiza, non se pode facer xustiza sen baixar ao barco porque aí é onde van poder facer a xustiza boa. A verdade”.


As palabras de Kwesi na mobilización chegaron após testemuñar no xulgado sobre as causas do naufraxio. Segundo a versión da súa declaración difundida pola xornal El Debate, acusou o capitán "de grandes neglixencias no momento de naufraxio" e sostivo que os mariñeiros "pediron a berros" ao patrón un arriado de cables que podería estabilizar o buque e evitar o naufraxio.


Kwesi sinalou ao xuíz que o patrón da embarcación, Juan Enrique Padín, nin deu sinal de abandono do buque nin ordenou á tripulación que se colocase os traxes de supervivencia". De feito, só Enrique Padín e o seu sobriño, Eduardo Rial Padín, dispuñan de traxe de supervivencia no momento de ser rescatados, carecendo do mesmo o resto dos mariñeiros

As familias das vítimas
Os familiares dos mortos e desaparecidos do ‘Vila de Pitanxo’ agradeceron a Kwesi as súas palabras. Neste dirección, a voceira das familias, María José do Pazo criticou a acción do Goberno do Estado que, ao seu xuízo, "non fixo nada", polo que solicitou volver reunirse co presidente, Pedro Sánchez, e coa ministra de Traballo e Economía Social, Yolanda Díaz, a cal nunca os recibiu.


María José do Pazo significou que “as 21 familias queremos que isto sirva para algo. A nós non nos van a devolver aos nosos, pero si que queremos que isto sirva para algo e que haxa un precedente e que a partir do 'Villa de Pitanxo' se diga que á xente do mar non a volveron a menosprezar”.

Christopher González, fillo de Fernando González, cargou contra a armadora do buque, Pesqueiras Nores. “Hai empresas que dan noxo e parece ser que a nós nos tocou esa”, relatou González acusándoa de "avaricia" e asegurando que "por encher os petos de tres ou catro" deixaron a 21 persoas "enterrados no mar".


González rematou afirmando que “desde un primeiro momento a armadora mentiu. Puxo pedras no camiño para que non se soubese a verdade. E estámolo vendo. O que queremos están a tempo aínda. Dámoslles a oportunidade de que sexan persoas decentes e se poñan ao lado da verdade".

Érika Mera Quintas 1º B Bacharelato

O secretario xeral dos socialistas galegos acudiu hoxe a Vilalba, onde insistiu en presentar ao PSdeG como alternativa ao PP.


Valentín González Formoso visitando a Feira do Queixo San Simón da Costa en Vilalba.

O secretario xeral do PSdeG, Valentín González Formoso, presentou hoxe aos socialistas galegos como alternativa de goberno a unha Xunta “ausente, máis preocupada pola sucesión de Feixoo que polos problemas reais do país” precisamente nun “momento crítico para Galiza”.


Partido de goberno
Formoso sinalou que os socialistas galegos queren “liderar a posibilidade de cambio de Goberno” demostrando que hai “outra forma de gobernar”. Así, na súa visita á Feira do Queixo San Simón da Costa en Vilalba, marcou, tamén, distancias co BNG, afirmando que “non é o partido das pancartas, nin o partido do non”.


O líder do socialistas presentou o PsdeG como un “partido afianzado nas institucións”, que demostra unha alternativa “de goberno”, como demostra a xestión nos concellos de Santiago, Ferrol, Vigo, Lugo ou A Coruña, ou en Vilalba, un “lugar simbólico” que apostou “polo cambio logo de 30 anos de Goberno do PP”.


O máximo dirixente dos socialistas galegos contrapuxo “a ausencia do PP e do Goberno galego” coa proposta de “lanzar un decálogo básico” de medidas para que “a cidadanía galega poida entender cales son as nosas prioridades”.


Formoso quixo “manifestar o apoio do PSdeG e a lectura que fai do sector leiteiro e de toda a cadea agroalimentaria do país como un sector estratéxico”, que “supón 2% do PIB da Galiza, e que produce máis da metade do leite de todo o Estado”.


As dúas caras de Feixoo
O PSdeG vén de lanzar nas súas redes sociais un vídeo centrado nas “dúas caras” de Feixoo, contrastando a imaxe de moderación do aínda presidente da Xunta coa realidade das súas declaracións máis recentes.

Os socialistas significan que “o vídeo sinala a contradición entre a imaxe de moderación e a xustificación do pacto coa ultradereita, as ofensas contra o Goberno central ou as saídas de ton en materia de violencia machista”.


O vídeo aféalle a Feixoo os seus acordos coa extrema dereita e, moi particularmente, do apoio do aínda mandatario galego ao acordo entre os populares e Vox en Castela e León.

Candela Pedrido Oddós 1º B Bacharelato

Pola Asociación Xuvenil Amencer pasaron, o último ano antes da pandemia, 15.000 usuarios e máis de 550 voluntarios. Pero toda historia ten un inicio. Corría o ano 1987 e un grupo de mozos, estudantes de último curso do colexio Salesianos, empezaron a soñar con outra forma de pasar o tempo libre. Aí comezaron as dúas primeiras actividades: o Campamento Urbano e a Operación Quilo. Desde esa primeira vez, “ nas que non habería nin 100 persoas”, explica Xulio César Iglesias, xerente da asociación, foron chegando máis novas, tamén doutros colexios, para facer de Amencer a institución tan consolidada na cidade que é a día de hoxe.
Despois desas primeiras actividades, fai máis de tres décadas, foron incorporándose “ máis soños”. Todos os proxectos teñen un número romano: “ Hai 22 anos que alguén soñou co Bosco Music, hai 13 anos que alguén soñou coas Mañás de Nadal… e iso é ou bonito de Amencer, que demostra que ano tras ano hai xente que soña con ese tempo libre alternativo e educativo”.


A Asociación Xuvenil Amencer naceu grazas a un soño dun grupo de alumnos de Salesianos, e, desde aquel día, miles de ourensáns pasaron polos seus centos de actividades
Pola Asociación Xuvenil Amencer pasaron, o último ano antes da pandemia, 15.000 usuarios e máis de 550 voluntarios. Pero toda historia ten un inicio. Corría o ano 1987 e un grupo de mozos, estudantes de último curso do colexio Salesianos, empezaron a soñar con outra forma de pasar o tempo libre. Aí comezaron as dúas primeiras actividades: o Campamento Urbano e a Operación Quilo. Desde esa primeira vez, “ nas que non habería nin 100 persoas”, explica Xulio César Iglesias, xerente da asociación, foron chegando máis novas, tamén doutros colexios, para facer de Amencer a institución tan consolidada na cidade que é a día de hoxe.

Despois desas primeiras actividades, fai máis de tres décadas, foron incorporándose “ máis soños”. Todos os proxectos teñen un número romano: “ Hai 22 anos que alguén soñou co Bosco Music, hai 13 anos que alguén soñou coas Mañás de Nadal… e iso é ou bonito de Amencer, que demostra que ano tras ano hai xente que soña con ese tempo libre alternativo e educativo”.


Pero una das cousas das que máis presumen en Amencer é lograr sobrevivir á pandemia do covid. Conseguírono grazas a esas persoas que soñaron cun campamento urbano posible, “en pleno confinamento, algo que parecía impensable, pero acadouse ou obxectivo”. E se o lograron foi grazas a ese sentimento de unión que se forxa ao participar nas súas actividades.

Iglesias indica que “ hai moitos voluntarios que só #podar axudarnos nalgunhas actividades, pero sempre que volven a Ourense teñen un oco para Amencer”. Esa “participación xuvenil” que explica Iglesias é outra das fortalezas da asociación, xa que “ non dependemos de catro persoas que iniciaron ou proxecto, senón que cada ano hai un grupo de xente que apoia con algo novo”.

Desta forma, onte, todos xuntos na Praza Maior puideron soprar as velas dunha torta que ben podería ser a representación desa “gran e peculiar familia que integra a moitas outras” que é Amencer e que, en tempos nos que non había a oferta de lecer da que hoxe en día dispón a cidade, foi capaz de ofrecerlle aos mozos unha forma didáctica, diferente e divertida de pasar o seu tempo libre.

Clara Nieto Cancho 1º B Bacharelato

As aulas do Colexio Rosalía de Castro tiñan portas corredizas. Non era estraño que, en calquera instante, na metade de calquera clase, se abrisen cun estrondoso golpe e entrase, como unha tromba, Tita, Antía Cal, a directora. Neses casos, o primeiro que pronunciaba era un “Perdoa X” (onde X era o profesor ou profesora que estivese impartindo aulas naquel momento) para, acto seguido, compartir con todo o alumnado algo que ela consideraba de suma importancia para a nosa educación: un artigo de opinión, unha noticia de prensa, unha lembranza evocada por un suceso recente.
Lembro con particular claridade o día que entrou -como sempre, anunciada co golpe de porta e o perdoa...- emocionada tras ler un artigo de Gabriel García Márquez publicado en El País e titulado “Viendo llover en Galicia”. Nel, o Nobel colombiano falaba da súa primeira visita ao noso país, dunha avoa -quizais galega- da que herdara a capacidade de fabular cunha “credulidade que lle permitía vivir nun mundo sobrenatural onde todo era posíbel”, do sabor do lacón a través do que accedera a todo un mundo sensorial onde se mesturaban o gastronómico e o lendario. A Tita, aquel artigo transportábaa a un mundo onde o entusiasmo polas eloxiosas palabras cara ao noso país daquel escritor -que naqueles anos significaba moito- conxurábase co orgullo de ser galega. Un orgullo que se manifestaba nun longo monólogo onde convivían Cunqueiro e Rosalía, Dieste e Castelao, as cantigas de amigo e o coronel Aureliano Buendía. Con frecuencia, aquelas intervencións contaxiaban unha emotividade que a nosa adolescencia nos impedía recoñecer.
Antía Cal, Tita, dedicou toda a súa vida ao ensino, no que foi pioneira da renovación pedagóxica, inspirada pola Institución Libre de Enseñanza e nas novas metodoloxías que se abrían paso en Europa. En pleno franquismo, en 1961, fundou o colexio Rosalía de Castro, un colexio laico, mixto, que introducía formas novidosas de ensinanza e que incluía o inglés -sempre impartido por profesores nativos- e, desde logo, o galego.
A renovación pedagóxica
Filla de emigrantes orixinarios de Muras, Antía Cal, Tita, naceu na Habana en 1923. Cando tiña nove anos regresou á Galiza e instalouse xunto coa súa nai e os seus irmáns en Vigo, mentres o pai permanecía traballando en Cuba.

Sara Prado Barrera 1º B Bacharelato

[1] ... [5] [6] [7] 8 [9] [10] [11] ... [379]