|
|
|
|
|
|
| A casa de óleo |
|
 Isto todo comezou dentro dun cadro pintado ao óleo no que se vía unha casa á beira dunha estrada.
Era alá polos anos sesenta, os mil novecentos sesenta e pouco, e eu era aínda moi pequeno, dous anos quizais, e ademais era louro e tiña unha gorriña azul con viseira, así como de mariñeiro, e ás veces montaba nun cabaliño de madeira con rodas cadradas e vermellas para pasear por unha eira inmensa na que sempre facía sol e nunca chovía e na que había un pozo tan fondo que os ollos nunca daban visto a auga e debía de gardar segredos moi grandes porque sempre tiña a tapa pechada para que non escapasen.
A miña familia pasaba o verán dentro daquel cadro que pintara meu pai ao óleo, na casa a pé dunha estrada sen asfaltar pola que apenas circulaban coches, porque daquela ter un coche era cousa de ricos e na aldea onde estaba a casa do cadro non había ningún rico, que todos eran labregos e vivían en casas con vacas de linguas moi longas e cornos enormes coma mundos que asomaban as cabezas polas fiestras para bramar coma loucas cando tiñan gana de comer.
O cadro onde a miña familia pasaba o verán estaba no comedor, en fronte do sitio onde eu sentaba na mesa para xantar ollomol, pendurado nunha parede entre dúas fiestras, xusto enriba da butaca onde a miña avoa Manola se fotografara en branco e negro cos seus tres fillos sentados ao redor, e todos sorriran felices porque aínda estaban vivos e nin sequera intuían, meus pobres, que algún día habían de morrer.
A casa do cadro, que tiña un alpendre e unha porta misteriosa que nunca vin aberta e daba a algún lugar insospeitado e quizais máxico, tiña dous andares e era de pedra, pero estaba envolta en brancura de cal e o piso de arriba era unha cama inmensa onde durmían arredor de once persoas e mais un can que se chamaba Rin, e estaba prohibido roncar, e tamén estaba prohibido ladrar, e por iso ninguén roncaba nin ladraba, porque cando as once persoas e mais o can se deitaban na cama era xa de noite, e as noites naquela casa do cadro eran para uso exclusivo dos grilos, que enchían as tonalidades todas do óleo co seu fermoso cantar, porque aqueles grilos que vivían no cadro sabían moito de como arrolar os habitantes todos da casa para que durmisen felices e esquecesen as preocupacións.
E entón o cabaliño de madeira con rodas cadradas, onde durmía?
Non o sei a ciencia certa, pero sempre dou en pensar que cando caía a noite e eu non estaba para montalo o cabaliño se mexía alegre, sen parar, nun bambán que me construíra meu pai na póla dunha figueira cunha corda e cunha táboa de facer empanadas, porque coido que aínda non o dixen, pero nos seus momentos de lecer meu pai era construtor de bambáns e randeeiras que permitían soñar.
Meu pai chamábase Alfredo, coma tamén se chamaba seu pai, e coma se chamara o seu avó, e coma se chamaba meu irmán, e coma se chamaban quen sabe cantos máis, porque na familia de meu pai case todos os homes se chamaran sempre igual, case todos agás dous, un que se chamaba Emilio e era moi serio e tiña unha cara de cor sepia e unha barba moi longa e levaba un traxe e unha gravata e un chapeu e non sei quen era porque só o coñecín por unha fotografía que estaba metida nunha caixa de cartón, e outro que se chamaba Uxío, Uxío Charlón, que era tío de meu pai e escribía obras de teatro que se estreaban con ruidento aplauso e tiña un bigote e un chapeu e un amigo que se chamaba Manuel e tocaba a guitarra.
Eu nunca entendera como facían os Alfredos todos da familia de meu pai para saber por quen estaban a chamar cando alguén berraba o seu nome, ou como sabían para quen era a carta que traía o carteiro que ás veces petaba na porta de óleo da casa do cadro, até que alguén me contou algún día unha historia moi triste dunha muller que quedara viúva porque seu home morrera nun accidente nos estaleiros e deixara dous meniños orfos moi fermosos e moi louros que apenas tiñan un e dous aniños, e despois me dixo que aquela muller viúva era a miña avoa Avelina e os dous meniños orfos e louros eran meu pai e mais Tonucho, o seu irmán. Pensei que nunca máis habería de preguntar.
Nada había no mundo máis fermoso que moverse entre aquelas pinceladas inmensas coas que meu pai trazaba cada día a máis fermosa das paisaxes, aquelas pinceladas que desprendían un delicioso aroma de óleo que hipnotizaba a quen viñera pola casa de visita.
Pero entón aínda que unha curmá de miña nai falaba de malos presaxios e de presentimentos e de que había algo que non lle daba moi bos agoiros, todos baixamos a unha praia cun río onde as ondas de óleo que pintara meu pai batían con bravura intensa contra unhas rochas moi escuras. E na praia había un home pintado enriba dun cantil que levara a pacer unhas vacas daquelas que sacaban as cabezas polas fiestras das casas e bramaban coma loucas cando tiñan fame. E o home pintado ao óleo axitaba os brazos e alguén dicía que que simpático, e berraba algo que ninguén podía escoitar porque as ondas que batían nas rochas escuras, e polo visto despois souberon que o que o home das vacas estaba a berrar era que alguén da familia estaba a afogar naquel mar de óleo escuro, e todos procuraron a Pedro, que era o home daquela curmá de miña nai que tivera estraños presentimentos, e agora era un cadáver que aboiaba no mar, e meu pai quedou calado, puxo cara de susto, gardou entón os pinceis na caixa de madeira das pinturas e deixou de pintar.
Aquela casa de óleo pechou a súa porta e a miña familia nunca máis volveu por ela para pasar o verán.
|
|
|
|
|
| 5 Comentario(s) |
|
| 1 |
Coma sempre, dunha calidade excepcional. Sentín toda a Galicia escura, todo o peso das existencias qu#blgtk08#e queren ser alegres e acaban marcadas por acontecementos dos que só podemos fuxir e deixar atrás... |
|
|
Comentario por Eva Lozano (01-05-2015 13:11) |
|
|
|
|
|
| 3 |
Eu agora viajei na sua lembrança de neno Xesús! Uma história rica de detalhes preciosos!
Cabaliño de madeira con rodas cadradas... Sensacional!
No meu tempo de criança também se ouvia falar muito de mau pressentimento e veja on#blgtk08#de chegou este, verdade?
Ah, em relação aos Alfredos da família, realmente uma boa pergunta: Como faziam para identificar-se? Interessante!
Parabéns Xesús gostei muito desta nova seção "Do que estou a falar cando falo de min". |
|
|
Comentario por Solange Villamar (02-05-2015 01:47) |
|
|
| 4 |
Chégame hoxe 11 a invitación para a presentación da túa novela "Lisa d#blgtk08#eitada"... o día 9! Mágoa. En troques, dispóñome a lela. Unha aperta. |
|
|
Comentario por Luis L. de Guereñu (11-04-2019 18:46) |
|
|
| 5 |
Amigo Xesús: non sei como poñerme en contacto contigo e uso o teu blog. Se trata de pedir ó Concello de Pontevedra que institúa unhas Xornadas anuais dedicadas á Historia que leven o nome de Juan Juega Puig, #blgtk08#compañeiro noso pero sobre todo historiador cunha obra longa e de moito mérito. Necesito apoios mediante firmas, polo que pensei en ti. Se estás disposto chámame o número 616481038. Unha aperta. Luis Guereñu. |
|
|
Comentario por Luis L. de Guereñu (18-06-2019 17:56) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
