Cando escoito a algúns rapaces e rapazas dicir que de maior queren ser ?famosos?, quedo abraiado. Que xa non queiran ser bombeiros, policías, médicos ou mestres e soñen con ser informáticos, astronautas, xornalistas ou incluso actores, podo entendelo. Pero que teñan como modelo eses seres sen oficio coñecido (e posiblemente sen beneficio declarado en facenda) que enchen tantas horas de televisión-lixo, tantas páxinas de revistas prescindibles incluso nas perruquerías e nas salas de espera dos dentistas, asusta.
O máis próximo que lembro á miña aspiración pola fama, foi que no meu primeiro traballo profesional como actor, o meu nome chegase a figurar, hai case medio século, cando adolescente, no inmenso cartelón anunciador do espectáculo pró que fun contratado, que cubría a fachada do Teatro Alvear da Calle Corrientes de Buenos Aires. Foi unha decepeción, pero que non minguóu en min a decisión de completar a miña formación actoral compatibilizada co traballo nos máis diversos mesteres pra pagar as clases e permitirme a plena independencia familiar.
Coido que pronto entendín que a miña vocación polo oficio que ven enchendo de senso e paixón ata estes días, xa próximos á xubilación, a miña existencia, non tiña nada que ver coa fama, e tampouco coa fortuna, coa acumulación de riqueza.
Por suposto, certos personaxes, xa míticos, conmóvenme cando abro os seus libros, coñezo a súa historia, vexo as súas películas ou asisto a un espectáculo no que participan. E se as circunstancias me permiten velos de preto, en carne e óso, gozo inmensamente esa proximidade. O primeiro deslumbramento produciumo
Josefin Baker, a
Venus negra, actuando nun teatro da Avenida de Mayo de Buenos Aires. Tamén emotivo foi verme na presencia de
Manuel Mugica Láinez, o autor de ?Bomarzo?, no seu despacho de director do diario arxentino La Nación, a quen, coa ousadía que dan os poucos anos, fun a ofrecerlle os meus servicios pra enviar crónicas desde Galicia e saín cunha carta de recomendación que o escritor me ofreceu ó saber que viña facer o servicio militar, pra un xeneral español amigo seu.
Ou o encontro coa inmensa Dolores Ibarruri, ?Pasionaria?, en Roma, pouco antes da homenaxe no seu oitenta cumpreanos. E que dicir daquel gozo desmedido de estar a uns metros de
Nicolás Guillén recitando os seus poemas, que inmediatamente cantaba Ana Belén, nunha daquelas impresionantes festas do PCE na Casa de Campo de Madrid.
Ou a coincidencia con Alain Delon na sala de embarque e logo no avión, agachado tras unhas impenetrables lentes negras. Roco, o personaxe da película de Luchino Visconti, interpretado polo actor francés, foi o nome do meu tan querido can, que cando o vin na gaiola da Protectora de Animais e veu directo cara a min, descubrín que tiña os ollos de Delon.
Non teño ningún medo de caer na nostalxia a hora de impoñerme o compromiso de falar de min neste exercicio que quere ser o de deixar algunhas notas sobre a práctica dun oficio tan antigo, e con tanto futuro, como é o da interpretación. O mesmo soporte escollido pra facelo, un BLOG, que precisou que inventase un nome novo como é a
autoblografía, non parece invitar a quedar na contemplación paralizante do pasado. Pero anticipo, nesta presentación de intencións, que non sei, nin me preocupa demasiado, o que vai resultar ó seu remate. De momento, autoimpóñome o compromiso de ir debullando experiencias profesionais e vitais con periodicidade.
A escolla desta ferramenta ten unha vantaxe: que non hai volta atrás, unha vez publicado en internet. E outra, que este blog non é un espacio pechado, e o lector ou lectora poden aportar os seus comentarios, críticas e achegas sen atrancos.
(ir ó capítulo seguinte)
