A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
A verdade é que non lembro se algunha vez vin unha película ?exipcia? (porque esta é de tema exipcio, pero a produción é europea). Pero vin que a botaban, e animeime. O título orixinal traducido sería ?O incidente do Nile Hilton?, pero semella que facer un título que evocara a aquela famosa ?L.A. Confidential? podía ser unha boa idea de marketing (parece que comigo funcionou). Pasei un rato ben agradable véndoa, por múltiples razóns que irei expoñendo agora.
Podemos falar algo da produción e outras historias colaterais. O director é Tarik Saleh e o protagonista principal é o actor Fares Fares (curioso nome, non se pode negar). Os dous son suecos agora, pero de orixe exipcio o director e libanés o actor. A produción da película é sueca, danesa, alemá e francesa, e houbo que rodala en Marrocos. A película é de 2017 e está ambientada na revolución exipcia de 2011. O director quéixase de que a película segue sen poder proxectarse en Exipto, pero non sei de que se estraña.
Todo xira en torno a un policía dunha das comisarías d?O Cairo, Noureddin, corrupto como todos os seus compañeiros e superiores. Asígnanlle un caso no que aparece asasinada no hotel Nile Hilton unha famosa cantante. Xa dende o comezo, semella que queren pechar o caso, porque debe estar implicado alguén importante, como así é, dicindo que foi un suicidio. Incluso para un corrupto para el, que non quere máis líos dos necesarios, esa solución é un disparate, e comeza a investigar. Chégalles o rumor de que a única persoa que puido ver algo foi unha limpadora sudanesa, pero o hotel tampouco lle dá moita información sobre ela, non queren que se saiba moito sobre o tema, tamén queren pechalo axiña.
El vai descubrindo cousas, como unhas fotos nas que se ve nu xunto á cantante asasinada a un importante deputado, amigo do daquela presidente Mubarak. Vai falar con el, que se amosa moi desgustado coa visita, porque non esperaba que a alguén da súa clase social lle molestasen con esas minucias. E Seguridade Nacional comeza a investigar ao policía que se está poñendo tan pesadiño cun tema secundario. Precisamente á Seguridade Nacional pertence o tipo que matou á cantante e que mata a varias persoas máis durante o caso.
Outro foco moi interesante é o dos sudaneses, que polo visto viven nun barrio concreto da populosa cidade de O Cairo. A limpadora, que vive alí, ocúltase ao saber que pretenden matala, pero por un erro, matan a unha amiga súa pensando que era ela. Hai tumultos no barrio por esa morte, e ela aproveita para ir á comisaría deste policía e confesar que é testemuña do asasinato daquela cantante, e que aínda está viva. O mellor amigo e compañeiro do policía sácaa do calabozo, porque ve que outros policías xa pretendían matala, e lévaa xunto a Noureddin, que a afasta da cidade.
O final da película é bastante desesperanzador (dende o punto de vista dun exipcio, claro). O policía deixa libre á sudanesa nun campo, que semella o limiar dun deserto, dálle cartos, e dille que fuxa do país, porque non é para ela. Despois Noureddin xúntase co xefe de policía, que é o seu tío, e alí están recibindo os cartos do suborno do deputado, que parecen non ser poucos, e queimando todas as probas que quedaban do caso. Volven á cidade, onde xusto acaba de comezar a revolución da Praza Tahrir (esta foi real). O sobriño pretende matar ao tío na manifestación, e o xefe de policía comeza a berrar ?non me deteña, axente?, e iso provoca que os manifestantes comecen a agredir a Noureddin e salvan ao xefe de policía corrupto.
A verdade, non sei que esperaba o director. Non me soa que Exipto nin ningún outro país da zona avanzara demasiado en hábitos democráticos dende as revolucións árabes. Así que proxectar unha película como esta alí só podía prender de novo a mecha do polvorín. Polo visto, o guión da película é unha versión libre do asasinato dunha cantante libanesa que sucedeu hai uns anos.
Este é outro caso de película moi coñecida que aínda non vira completa, e aproveitei que a botaban na televisión. Foi dirixida e protagonizada en 1995 por Mel Gibson, e como pasa case sempre que toca algo este actor australiano que é fanático relixioso e ultra dereitoso, o nivel de violencia da película é moi elevado. Certo é que todas as que contan historias ambientadas na Idade Media e nas Illas Británicas son bastante brutais, pero creo que era algo moi estendido na época.
Conta a historia de William Wallace, un nobre escocés que loitou pola independencia do seu país a finais do século XIII e comezos do século XIV, contra a tiranía do rei inglés Eduardo I. Parece que con certas diferenzas, non moi importantes, o guión é razonablemente fiel á historia real. Despois de que os ingleses maten ao seu pai e irmáns cando el é moi neno, e de que maten tamén á súa muller, el, que aparentemente intentaba levar unha vida tranquila sen meterse en líos, convértese no líder da insurrección contra os ingleses.
O seu principal atranco é o rei inglés Eduardo I, coñecido como ?Longshanks?, que na película é pintado como moi sinistro, que seguro que o sería bastante, pero a visión é bastante maniquea. Por se non chegara con iso, o seu fillo, Eduardo II, é moi pusilánime, aparte de afeminado (esa sensación se respira continuamente na película), porque está casado cunha coa filla do rei de Francia (protagonizada por Sophie Marceau) da que pasa ampliamente para atender aos seus asistentes, que tamén semellan ser afeminados coma el. Aparte diso, semella bastante inútil.
De feito, a princesa de Gales de orixe francés está fascinada pola figura de William Wallace, e na película incluso hai tensión sexual entre eles, cousa que dubido bastante que pasara na vida real. E en varias ocasións revélalle datos para escapar de emboscadas tendidas polo rei inglés.
En definitiva, un ultra-violento australiano seguramente algo supremacista ponse na pel dos independentistas escoceses da Idade Media, criticando a despiadada maldade dos imperialistas ingleses. Pois si, como espectáculo visual está moi ben, pero hai que recoñecer que soa algo raro, por momentos.
Pois vos parecerá incrible, pero ata onte non vira esta película completa, senón só fragmentos soltos. Foi dirixida en 1982 por John Milius e protagonizada por Arnold Schwarzenegger, non foi a súa primeira película, pero si a que o converteu nunha estrela.
Supostamente está baseada en cómics dos anos 30 de Robert E. Howard, aínda que parece que esta película se saíu bastante desas historias, e por iso, como sempre, os puristas estaban bastante cabreados. O que non sabía é que o sub-xénero deste tipo de historias é coñecido como ?espada e bruxería?, que deriva da ?fantasía épica?, ambientado en civilizacións antigas con algunhas reminiscencias da Idade Media.
Relacionado en parte con iso, pode facerse algún comentario sobre a banda sonora. En primeiro lugar, nalgún momento, escoitei algunha melodía típica da Idade Media europea, que xa lle escoitei a algúns grupos galegos de música folk hai moitos anos. Por outra banda, unha das pezas que máis se escoita en momentos importantes da película, é moi parecida á melodía de inicio de ?Desafío total?, tamén protagonizada por Arnold, e que escoitamos moitas veces ao comezo dos partidos televisados en España polo Canal +. Porén, a banda sonora de ?Conan? é de Basil Poledouris e a da outra é de Jerry Goldsmith, pero vaia, eu notei moito parecido.
A historia é ben simple. Nun mundo tan terrible, violento e despiadado como o que ilustran estas películas e cómics, un tal Thulsa Doom (protagonizado por James Earl Jones), que lidera unha secta que adora ás serpes, mata á familia de Conan (protagonizado por un novísimo Jorge Sanz cando é neno), e el queda traumatizado pola imaxe e coas ganas de venganza. O resto da película trata do proceso do seu crecemento, maduración e por fin búsqueda da venganza, que obviamente acaba conseguindo, como non podía ser doutro xeito.
Se a Arnold xa lle gusta a violencia de por sí (aínda que tamén fixo outras cousas, a súa chegada ao cine tivo que ver basicamente cos seus músculos, non por outra cousa), parece que ao director John Milius tampouco lle desagrada. Se a iso lle engadimos o tipo de tramas e sociedades que reflexan as historias deste sub-xénero, podedes intuir que a sobredose de violencia é considerable.
Ibuprofeno Teatro é, na miña opinión, unha das mellores compañías galegas na actualidade. Se non me equivoco, os seus responsables son Santiago Cortegoso, que escribe e dirixe, pero case nunca actúa, e Marián Bañobre, que sempre actúa e algunhas veces bota unha man nalgún dos outros labores.
Nesta ocasión a obra que teñen en xira é ?O mel non caduca?, escrita por Santiago, e na que actúan Marián e Avelino González, home todo terreo do teatro galego pero que tampouco fai de actor en tantas ocasións, aínda que o fai sempre moi ben.
As obras desta compañía sempre teñen un fondo pouso ideolóxico esquerdista e progresista co que, obviamente, estou moi de acordo. Nesta ocasión non o é menos, apostando pola defensa do medio ambiente e intentado pisar outros terreos con analoxías e metáforas.
Os personaxes interpretados por Marián e Avelino son irmáns e xúntanse de novo, porque non semellan facelo con moita frecuencia, despois da morte da súa nai. O seu pai xa morrera moitos anos antes, e a nai vivía soa na aldea, á que eles ían moi pouco, aínda que agora añoran a súa infancia e maldin o seu afastamento da natureza e a vida na cidade. Como anécdota, que pode explicar o título da obra, a irmá cóntalle ao seu irmán, que chegou unhas horas máis tarde, ao saber a triste noticia, de que a súa nai pasou tres semanas morta na cociña antes de que ninguén se decatara, e de que tiña unha colmea de abellas na cociña, detalle que lles estrañou bastante.
Esa historia cóntase nalgúns momentos da obra, noutros faise un alegato a favor da natureza e do medio ambiente, como xa dixemos, e noutros, xusto ao comezo e ao final, saen disfrazados de apicultores que viven nun mundo futuro aparentemente insalubre, e están intentando atopar un especimen ou o ADN dunha antiga abella, especie desaparecida hai tempo e que saben que era esencial para o mantemento dos ecosistemas naturais, que están intentando restaurar.
E debemos rematar cun comentario sobre o teatro pos-COVID. O confinamento comezou o 14-marzo, e aínda que tivera outras oportunidades, que non aproveitei, era a primeira vez que ía ao teatro despois desa época, así que xa levaba máis de seis meses de abstinencia. Estivo ben reencontrarse de novo no patio de butacas do Fórum Metropolitano. Pero me chamou a atención a distancia social, por escasa. A entrada era lenta e en ringleira, con xel hidroalcólico e cubrindo un formulario para facilitar o rastrexo se aparece algún caso, e cando entrabas, en función do número de persoas do grupo, asignábanche un lugar. O caso é que eu esperaba algo máis de espacio interpersoal, ringleiras libres, ou algo así, e algo diso había, pero menos do que esperaba. De cando en vez, unha ringleira libre. Por exemplo, na fila diante e detrás miña, había persoas xusto na butaca en diagonal, que estaban a 1 metro de distancia, como moito, sendo xenerosos. Non son eu nada quisquilloso neste tema, pero pensei que serían algo máis restrictivos nese aspecto. Que non pase nada, espero.
Xa teño falado aquí máis veces da Colección Biblioteca Galega 120 que a Voz de Galicia sacou no ano 2002, cando se cumprían 120 anos de existencia do xornal. Dirixida por Tucho Calvo, son 120 exemplares co máis granado da historia da literatura galega, por orde cronolóxica.
Comecei a lela por orde máis ou menos cando rematei de conseguilos todos (porque non me falta ningún) que foi xa naquel mesmo ano. Estiven uns anos a bo ritmo, pero algún tempo despois, supoño que en torno a 2008-2010, tiven un parón ben longo, por exceso de traballo. Penso que hai un par de anos retomei a lectura onde a deixei, ía máis ou menos pola metade.
Todo iso está moi ben, e amosa o sistemático e se cadra algo maniático que son. Pero como leo bastante e ás veces xa non lembro se lin unha obra ou non en canto pasan uns anos (sobre todo se esa obra non me di nada), ser así de rigoroso axúdame a saber se estou lendo por primeira vez ou relendo (que tampouco sería tanto pecado, se a obra está ben, pero sempre prefiro historias novas).
Por se non o credes, o outro día decateime que na primeira parte desa colección está ?A xente na barreira? de Ricardo Carballo Calero, o autor homenaxeado este ano co Día das Letras Galegas. Este ano, vendo as publicacións da súa obra, sopesei a posibilidade de mercar algunha das súas novelas, e esa é unha das máis destacadas. Ata que me decatei de que debín ler esa novela polo ano 2005-2006, pero non o lembraba en absoluto. Así que mellor ir en orde.
Todo este rollo é para explicar é que, seguindo esa orde, ás veces teño que ?tragarme? (porque teño bastante aguante) cousas que non me agradan. Cheguei aos volumes 75 e 76, que son unha antoloxía de Poesía Galegas dos anos 1975-2000, deseñada polo profesor da UDC Luciano Rodríguez. A poesía non me chista nada, só me agrada a boa poesía ben musicada, pero así, a pao seco, fáiseme moi dura. A poesía clásica non contemporánea aínda a soporto algo, coa súa rima e a súa musicalidade, pero a contemporánea é moi elevada para a miña alma simple.
Nesta antoloxía, a inmensa maioría dos autores e autoras naceron en torno ao ano 60, ou pouco antes ou pouco despois, ou sexa, que teñen agora en torno aos 60 anos. Así temos poemas de Alfonso Pexegueiro, Marica Campo, Pepe Álvarez Cáccamo, Darío Xohán Cabana, Xulio Valcárcel, Xabier Seoane, Claudio Rodríguez Fer, Manolo Rivas, Pilar Pallarés, Antón Reixa, Luís Villalta, Lois Pereiro, Miguel Anxo Fernán-Vello ou Ana Romaní. A inmensa maioría deles seguen vivos, agás Ramiro Fonte, Luísa Villalta, Lois Pereiro, Eusebio Lorenzo Baleirón e Fiz Vergara Vilariño.
Por fin conseguín ver esta película completa, tamén levaba tempo detrás dela. Foi dirixida en 1972 por Sidney Pollack para total lucimento do seu amigo Robert Redford, que non o fai nada mal. Polo visto, está baseada nun par de novelas de temas afíns, e que falaban dun persoeiro que existiu realmente.
Jeremiah Johnson, que polo visto estaba loitando na guerra entre Estados Unidos e México, aínda que na película só se fai unha pequena referencia a ese feito, marcha e vaise ás Montañas Rochosas no que agora é o estado de Colorado. Parece que a vida nas vilas e cidades non lle convencía demasiado, e prefería irse a vivir só nas montañas. Iso sucedeu a mediados do século XIX.
En principio, vai para alí cun grande respecto pola natureza e polas xentes que xa habitan nesas zonas, como algúns brancos coma el, cos que se vai atopando, e con algúns indios de varios clans diferentes. A súa intención é vivir da caza e vender as peles, ao principio cústalle un pouco, como é normal, pero vaise afacendo.
Os indios cos que máis se atopa son os ?corvos? (etnia crow) e os ?cabezas chás? ou ?cabezas lisas?. Precisamente, nun encontro con esta última etnia, sucede algo estrañísimo. Vai a negociar con eles con outro cazador branco. E atópanse cun xefe indio moi culto que sabe falar francés. El non o fala, pero o outro cazador branco si. E case sen saber como, atópase casado cunha filla do xefe indio chamada ?Cisne?. Ademais diso, nun dos encontros con brancos, vese ?obrigado? a levarse a un neno dunha familia que fora case masacrada por completo, e o rapaz non fala nunca. Cisne e o neno son a súa nova familia, e constrúe unha cabana para eles.
Un día, ten que acompañar a un grupo de brancos que queren cruzar as montañas para axudar a uns compañeiros que quedaron atrapadas nelas no inverno. Marcha con eles, bastante a disgusto, e cando volve á súa cabana, mataron á súa muller e ao seu fillo adoptado. Isto provoca un ataque de venganza nel e mata a case todos os integrantes dun grupo de indios ?crow?, que atopa pouco despois. Escapa un deles e créase a lenda de Jeremiah Johnson. A partir dese intre, esa etnia india, en vez de mandar un grupo numeroso para acabar con el, como farían outras etnias, vai mandando guerreiros de un en un, que teñen como misión matalo, pero ninguén o consegue. Polo que se ve na última escena, na que un indio o saúda con respecto dende a distancia, parece que os indios o aceptaron e perdoaron a falta.
Non sei que dicir. Resúltame moi difícil entender esa forma de vida e que pode levar a unha persoa a adoptar ese durísimo hábito. Estes estadounidenses están chalados.
Polo que acabo de localizar neste mesmo blog, a comezos de 2010 vin esta película na miña casa, porque supostamente a teño nalgunha colección de DVDs, pero agora mesmo non sei onde pode estar, terei que buscar máis.
Vina onte e soábame moito a trama, pero non tanto a maioría das imaxes, nin algún dos personaxes secundarios. Xa hai 10 anos gustoume moito o traballo de Trevor Howard, actor que estou descubrindo nestes últimos anos.
Onte entereime dunha polémica con respecto a Orson Welles. Xa era un afamado director, creo, e algunha vez comentou que lle deixaran facer suxerencias para rodar as poucas escenas nas que aparece o seu personaxe, o eixe da historia. E algúns malintencionados deron a entender que co-dirixira esas escenas, quitándolle valor ao traballo do director Carol Reed.
Para as que non a vírades, está ambientada na Viena xusto despois da II Guerra Mundial, que aínda ten algúns edificios en ruínas. Holly Martins, escritor de novelas baratas sen un peso, chega a Viena invitado polo seu amigo da infancia, Harry Lime, que lle ofrece un traballo.
Pero o primeiro que se atopa Holly ao chegar a Viena é a morte do seu amigo. Fala con todos os seus amigos, pero a morte parece bastante estraña e incomprensible. Algo ule a podre en torno ao seu amigo Harry, de quen lle din que era un contrabandista bastante perigoso, pero el non quere crelo.
A historia vaise desenvolvendo e resulta que Harry non está morto, senón que finxiron a súa morte para librarse dos seus perseguidores. Quen morre no seu lugar é un colega ao que nalgún momento se fai referencia como o "terceiro home", xa que algún dos testigos do estraño accidente fala de que tres persoas estaban xunto ao cádaver xusto despois da morte, mentres que outros falan só de dúas.
O outro día tamén puiden ver unha película que non lembro ter visto nunca e que me atraía bastante, por todo o que dicían dela. A película é ?Annie Hall?, dirixida en 1978 por Woody Allen, e protagonizada por el mesmo e Diane Keaton. Uns anos antes foron parella na vida real durante un par de anos, e todo parece indicar que a película recrea aquela relación e ruptura.
A película resulta bastante simpática, pero tamén me resultou algo pesada por momentos. Ou ao mellor non foi iso, senón que o choque de dous personaxes tan neuróticos como os que eles representan, aínda que faga graza, ás veces xa é excesivamente cargante.
Por dicir algo, volvemos cos líos respecto ao título. Xa vedes que o título orixinal en inglés acabou sendo ?Annie Hall? (non sei por que só o nome da muller, buf, iso con Woody Allen pode dar para un libro). Antes diso, o director propuxo varios, pero a productora decidiu que acabara sendo ese. En España tamén, pero en varios países hispanoamericanos, que moitas veces fan traducións estúpidas, esta vez optaron por ?Dous estraños amantes?, que tampouco é que estea tan mal, polo menos puxeron aos dous integrantes da parella á mesma altura.
Dende hai uns días, na plataforma de R, o canal que pode verse en aberto é SyFy. Parece que está especializado en ciencia ficción e cousas parecidas. Nunca vira nada nese canal, e o día que o atopei por primeira vez, cadrou que botaban unha película que podía ter certo interese.
A película é ?Dredd?, foi dirixida en 2012 por Pete Travis, e foi protagonizada nos papeis principais por Karl Urban, Olivia Thirlby e Lena Headey, totalmente descoñecidos para min ata o momento, aínda que parece que algúns deles xa apareceron en grandes superproducións como ?O Señor dos aneis? ou ?Xogo de tronos?. De feito, o actor principal é totalmente irrecoñecible, xa que só se lle ve a boca e o queixo. Ao principio eu tiña unha certa confusión, porque me soaba a película ?Xuíz Dredd?, que foi protagonizada en 1995 por Sylvester Stallone, e que está baseada no mesmo cómic, entereime despois de todo isto.
A trama é moi simple e plana. Nun futuro bastante chungo, toda Norteamérica vive nunha megalópole que vai dende Boston a Washington DC, onde viven uns 800 millóns de persoas. Nesa cidade, moitos edificios están en ruínas, e os únicos habitables son unhas torres impoñentes, algo espaciadas entre sí.
A xustiza e control dos delitos, que están disparados, é exercida por uns tipos chamados ?xuíces?, que son algo así como policías case invencibles, que xa xulgan eles mesmos sobre a marcha, para aforrar trámites. Como é lóxico, non caen moi simpáticos. Parece que un dos de máis prestixio é Dredd. Asígnanlle a unha xuíza novata chamada Anderson, que destaca por ser mutante e ter poderes para ler na mente das outras persoas. Por esa razón, excepcionalmente, é a única xuíza que non leva a cabeza cuberta, para non interferir neses poderes. Sae ao comezo da xornada de aprendiz con Dredd.
Reciben unha alerta de que nun deses edificios impoñentes, o Peach Trees, acaban de caer tres cadáveres despeluxados ao patio central, causando o terror en toda a xente que anda por alí. Van alí para solucionar o problema. Quen os matou e os tirou é unha organización delictiva que produce unha nova droga e que domina ese super-edificio e que se aloxa nas últimas plantas, que ten unhas 200.
En canto entran os dous ?xuíces? para investigar o caso, a organización, liderada por unha despiadada muller chamada Ma-Ma, pecha todos os accesos do edificio, para desfacerse dos xuíces. Como vedes, non son un prodixio de amabilidade. E a partir de aí, non hai moita historia. Un mogollón de xente perseguíndoos, e eles dous defendéndose como poden. Xa suporedes quen gaña ao final, claro.
A película é pura casquería, efectos dixitais e deseño ultramoderno, pero tampouco me sorprendeu o máis mínimo, xa supoñía que sería algo así. Si teño que recoñecer que houbo algunhas escenas onde se recrearon para darlle un acabado visual moi atractivo, e non lles quedou mal. Por exemplo, a primeira vez que sae Ma-Ma, está dándose un baño nunha bañeira, ergue a man e vense as gotas que saen salpicadas, todo isto a cámara lenta. O efecto visual está logradísimo, non se pode negar. Pero pouco máis se pode destacar dela.
Acabo de ler tamén o libro número 46 (remata no 50) da magnífica colección que sacou Biblos Clube de Lectores nos primeiros anos da súa andaina. Titúlase ?O escano baleiro. No Courel con Uxío Novoneyra ? e foi escrito polo poeta Xulio López Valcárcel.
En Parada, no corazón da Serra do Courel, atópase a casa natal e familiar do poeta Uxío Novoneyra, que agora é a súa casa-museo. Hai un par de anos andaba eu facendo sendeirismo pola zona, e unha tarde tivemos algo de tempo, pasamos por alí e tivemos a inmensa sorte de que nos ensinou a casa Uxío Novo, o fillo do célebre poeta. Xunto á porta principal hai un grande banco de madeira. Ese é o ?escano baleiro? ao que se refire o título deste libro.
Xulio López Valcárcel, que é unha persoa encantadora, fala do seu amigo poeta, e para facelo, traza unha especie de biografía do mesmo, aproveitando para glosar as belezas da Serra do Courel. A poesía de Uxío a min cústame bastante, aínda que por sorte xa foi musicada por algúns grupos galegos que ma fixeron máis dixerible. E lendo sobre o Courel sempre o paso ben, lembrando os marabillosos momentos que pasei alí.
