 As inscricións funerarias denominadas estelas constan das seguintes partes normalmente:
-Invocan aos Deuses Manes ( D. M. S.)
-Nome do defunto
-Idade con que morreu.
-Persoa/s que erixe/n o monumento F(aciendum)C(uravit).
-Fórmula final: H.S.L. e/ou o desexo de despedida coa tamén coñecida fórmula S.T.T.L. "Sit Tibi Terra Levis" (Que che sexa a terra lixeira)ou outra máis sinxela H. S. S:"Hic Siti Sunt" (aquí están sepultados)
A decoración das estelas que pode aparecer na parte superior, nun principio puído ter un significado simbólico, pero co tempo foise convertendo nunha decoración máis traballada. Entre os motivos que máis se repiten temos: o crecente lunar e as arquerías. A lúa, sempre cos cornos cara arriba, fai alusión posiblemente á escuridade da morte, ao mundo dos mortos. Por outra banda, as arquerías poden ser as portas do Hades, o mundo subteráneo onde residen dos mortos.
A figura humana pode aparecer, moi tosca regularmente en representación do morto, ás veces representando mesmo o oficio do defunto.
Nas estelas atopadas en Galicia imos vendo como as crenzas funerarias e ritos romanos van ser adoptados polos poboadores galaico-romanos progresivamente como efecto da Romanización do territorio.
Pero antes de ver exemplos da Gallaecia, vexamos un exemplo dunha estela da capital da Lusitania de Mérida do século II d.C.:
D.M.S Consagrado aos Deuses Manes
L(UCIO) IULIO Lucio Xulio
AMOENO. Amoeno
ANN(OS) XXXIIII Viviu 34 anos
H.S.E. Aquí está enterrado.
STTL Que a terra lle sexa leve.
CASIA AMOENA Casia Amoena
FILIO PIISSIMO para seu moi piadoso fillo
FECIT mandouno facer.
|
