Robin Cook, ademais de novelista, é médico. Este norteamericano escribiu hai trinta e tres anos un texto angustioso, unha obra que sen ser de calidade, resultará terribelmente ilustrativa nestes tempos que nos toca padecer. Dito queda, non é unha boa novela, máis si reveladora.
A obra en cuestión intitúlase Epidemia (Outbreak na edición orixinal) e chegou ás nosas latitudes da man de Plaza & Janés, nunha versión en castelán de Raquel Albornoz. Pese a teren transcorrido máis de tres décadas desde a súa publicación, a lectura desta novela desvelaranos inquietantes intrigas cultivadas nas altas esferas.
Todo brote vírico conta, non só cunha orixe, senón tamén cunha motivación, e a que coñeceremos durante a lectura de Epidemia provén das buracas da profesión médica, da ultradereita estadounidense e en definitiva, duns bastardísimos intereses económicos avivados polo clasismo.
Xa dixemos que esta obra non ten grande interese desde o punto de vista literario, non resulta amena nin moito menos adictiva, mais convén lela para abrirmos os ollos e chegarmos a certas conclusións.
A redacción, pobre e excesivamente técnica (propia dun profesional da ciencia), faranos sentir o impulso de deixar a lectura en máis de unha ocasión, sobre todo cando asistamos á tentativa ?escasamente exitosa- de introducir tramas amorosas para enriquecer o texto.
?Probablemente de la extrema derecha (?) limitar la inmigración de médicos extranjeros, impedir que se establezcan subsidios por salud (?)?
Neste breve extracto podemos encontrar boa parte da cerna desta novela. Non nos soa de algo todo disto? Cavilemos.
Epidemia foi escrita e publicada en plena vaga de psicose pola Sida, mais o virus que escolle Cook para esta trama é o Ebola, o mesmo que nos fixo tremer na vida real hai seis anos.
?Todas las clínicas de sistema de salud mediante pago adelantado comenzaron contratanto a grandes cantidades de médicos del extranjero. Los graduados estadounidenses se inclinan por el ejercicio privado de la profesión?.
Descríbenos don Robin a implantación dun tímido esbozo de seguro social no seu país, proxecto que desencadea unha cruzada destrutiva auspiciada por un escuro comité e mais polo republicanismo norteamericano, auténticos trasuntos literarios do conservadurismo adiñeirado, retrógrado e fundamentalista.
Encontraremos dúas referencias curiosas en Epidemia: Unha ao teléfono móbil (falamos de finais dos ?80) e outra á obra A peste, de Camus; lóxica pura, rabiosa vixencia.

?Sexo seguro, pero sexo?, cantaban Os Resentidos na súa peza Contra a sida rock and roll. Supuxera esta unha formidábel lección de serenidade ante aquela vaga de pánico e incerteza.
Sermos conscientes do risco e calibrar a maneira de actuar sen deixar de manter os costumes saudábeis, velaí a estratexia para combater a ameaza sen que o medo nos engane.
Hoxe, inmersos na maré de temores, recomendacións, vaticinios e teorías espalladas polo sensacionalismo, todos coincidimos nunha premisa esencial: permanecer no fogar fomentando a preservación xeral.
Mais, que facer na casa unha fin de semana enteira, ou catorce días coas súas catorce noites, ou no peor dos casos, un tempo indefinido?
Ler.
Á parte das obrigas e entretementos que cada un manteña e cultive, a lectura preséntase como unha eficiente práctica contra o tedio e as horas de forzado cónclave doméstico.
Mellor un libro ca un xornal (as noticias han ser monotemáticas), tanto ten en papel coma en pantalla, e por suposto, do xénero que adoite proporcionármonos máis gozo.
Están a reflectiren os medios unha esperanzadora nova: Miles de persoas visitaron as librarías nas últimas horas. Coa intención de adquiriren volumes cos que mitigaren o encerro que temos por diante, moitísima xente prepárase para un travesía do deserto social, fornecéndose do máis fiábel material de lecer.
É unha noticia reconfortante que se esgote o papel nos comercios do ramo, pois iso quere dicir que aínda nos momentos de incerteza extrema, a xente confía na literatura como bálsamo.
É o papel ?impreso- un artigo de primeira necesidade? Por suposto.
Sabedoría e coñecementos, lecer, calma, fantasía? Moitos, variados e benignos son os factores que medran ao abeiro da lectura, por outra banda, non ten por que abordarse sempre como actividade individual.
Agora que os habitantes dun mesmo fogar van ter que compartiren oxíxeno durante horas e días (despois de moito tempo sen o facer), poderán improvisaren pequenos clubes de lectura domésticos, foros nos que opinaren e departiren acerca deses libros que circulan pola casa, de cuarto en cuarto e de man en man. Deste xeito, irán fluíndo as recomendacións de títulos e mais os debates sobre preferencias, suavizando así o paso desas horas que todos temían compartiren, seguramente por falta de costume.
Algúns optarán polo libro electrónico, outros manteranse fieis á tradición do papel e mesmo haberá quen ature a corentena sen ler, evocando os días en que eran libres de achegarse a un bar para beber, a un parque para pasar frío ou a un centro comercial para empobrecerse, enriquecendo ao tempo a entidade bancaria á que lle venderon a alma contratando unha tarxeta, de plástico.
Confiemos no papel, por algo se esgotou estes días nos andeis dos comercios.