“En el cine, en los libros y en el arte, igual que en la vida, cuando no hay dificultad desaparece la sensación de placer, de satisfacción.”
ALBERT SERRA. Babelia, 20-8-2022

Hoxe, oito de setembro, chega ás librarías A montaña de poeta, a novela premiada no certame “Manuel Lueiro Rey”, do Grove, a finais do pasado ano.
Mais non foi doado chegar até aquí.
Teño a intención de relatar, nalgunha presentación, as vicisitudes dun manuscrito que antes de coñecer a prosperidade no Grove, probou fortuna nalgún outro concurso literario.
O antigo título do texto non era o actual, inspirado n’O Poeta da Montaña, alcume literario de Antonio Noriega Varela. Do mesmo xeito, o corpus xeral tamén iría experimentando enmendas ao longo do tempo.
Non obstante, o máis salientábel da xénese da narración xurdira a partir de dúas vivencias concretas: a conversa co sabio veciño que me informa do vínculo da Casa das Mirixas co poeta mindoniense, e mais a recuperación dun ciclomotor que fora da miña propiedade.
A Casa das Mirixas é hoxe unha construción abandonada á súa sorte na espesura do Alfoz do Castrodouro; alí, naquel abismo do tempo inzado de hedra e silvas, fora agochado o Suzuki Maxi (na novela transmútase nunha motocicleta de alta cilindrada) tras a súa subtracción da vivenda do novo propietario.
Curiosamente, cando o texto estaba a ser aprontado para a súa publicación, recibín a chamada do editor suxerindo a introdución dun pequeno cambio. Na redacción orixinal a ficticia motocicleta era unha Kawasaki Z500, mais resulta que por estas mesmas datas andará a publicarse outra novela onde unha moto da mesma marca goza de gran protagonismo. Na suxestión propónseme cambiar o vehículo da miña novela por unha Suzuki… casualmente a mesma marca do meu antigo ciclomotor, un elemento que alimentou considerabelmente a trama. Xa o dixemos nalgunha ocasión, a literatura encerra un ingrediente máxico nada desprezábel.
Por que houben de ir eu rescatar o vehículo das ruínas e non o novo propietario? Porque a tal hora esa persoa ingresaba en prisión. Así é, mais os motivos reais da condena nada teñen que ver co recreado despois na trama literaria d’A montaña do poeta.
Antes de obter o premio “Lueiro Rey”, un amigo vinculado ao eido literario pedírame permiso para levar o texto a unha editorial da súa confianza. Asegurábame este solícito compañeiro que A casa das Mirixas (como se intitulaba daquela o manuscrito) “é a novela dos centros sociais autoxestionados”, e parece ser que o é en virtude do seu argumento contemporáneo. Desde logo, os ambientes xuvenís e contestarios deses espazos alternativos nutriron considerabelmente o contido do traballo.
O ofrecemento non era desdeñábel mais preferín agardar.
Eu tamén cría nesta novela, pese a ser froito dunha xestación delongada e duns cantos partos igualmente complexos.
Hai, na sementeira d’A montaña do poeta, moito labor, algo de carraxe, numerosas vivencias e algúns testemuños memorábeis, mais por riba de todo hai dedicación ao oficio das letras. Non digo isto con convencemento de suficiencia ningunha, senón como mera constatación.
Para quen considere que as flutuacións e desandadas resultaron cuantiosas, direille que soamente estou mostrando a biqueira do iceberg. Coido que do making of (permíteseme o anglicismo cinematográfico?) tamén podería saír un relatiño xeitoso.
Hai uns días, a editorial envioume os primeiros exemplares da edición; todos viñan enfeitados con cadansúa faixa.
Confeso que me fai especial ilusión un lanzamento con volumes enfaixados, pois, aínda que o auténtico valor de toda obra radica no seu contido, este ornato tradicional non deixa de nos emparentar coa vella tradición editora.
Agora, o que procede é que o lector exerza o seu papel e o autor fique, por fin, nun segundo plano.
Vosa é xa a novela. Obrigado sempre.

LIONEL REXES