Non mandedes, por favor,
á lúa un xeneral,
montaría alí un cuartel
con trompeta e oficial.
Non mandedes un banqueiro
ó satélite prateado,
meteríao en caixa forte
como diñeiro aforrado.
Non mandedes un ministro
de séquito empiriquitado,
enchería con pancartas
os cráteres do astro axeitado.
Ha ser un poeta
o que á lúa se achegue
pois adoita alí pousar a testa
para que deste mundo sosegue...
A soñar fermosos soños
está ben acostumado,
sabe esperar o imposible
mesmo estando desesperado.
Pois que os soños e a esperanza
se volven reais como as flores,
tanto na Lúa como na Terra
deixade paso ós SOÑADOR@S !
(Rodari)
