Avante Galiza!
'Estamos fartos de saber que o povo galego fala un idioma de seu, fillo do latim, irmao do Castellano e pai do Portugués. Idioma apto e axeitado para ser veículo dunha cultura moderna, e co que ainda podemos comunicar-nos com mais de sesenta millóns de almas (...) O Galego é un idioma extenso e útil porque -con pequenas variantes- fala-se no Brasil, en Portugal e nas colónias portuguesas'.

(Castelão - Sempre em Galiza)



Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet





 SECÇONS
 FOTOGRAFÍAS
 Também ando por:
 PESQUISAR NO BLOGUE
 PESQUISAR EM BLOGUES GALEGOS
 ARQUIVO
 ANTERIORES
 Artigos destacados

Galiza contada a un foraxido
Gaita¿Cómo é Galiza?

O planeta non se chama Galiza. O planeta é Terra. Galiza é a miña terra, dentro da Terra. Pero Galiza está e non está en Galiza. É un lugar e un deslugar. Como lugar, Galiza é pequena. Bueno, depende. É o suficientemente grande.

Temos un Transmundi. E un Extramundi. E vales que levan o nome de Mar, Amor, Ouro ou Silenzo. E un Pico Sacro e unha Boca do Inferno.

O ser vivo con máis nomes en Galiza é o vagalume. Para a ciencia, Lampyris nocticula. Vagalume significa lume errante. Pero téñense recollido case cen denominacións. Algunhas preciosas, todas metáforas: vella do caldo, lucencú, verme da noite, corcoño...

Gustaríame enviarche un vagalume...

O antropólogo dí: "Galiza é un mundo". O galego, cando se pon cascarrabias, dí que Galiza é o cú do mundo. Sería un bonito cú. Calquera parte do mundo pode sé-lo cú do mundo. Depende. Hai días. Hai séculos bós e malos. A distancia, tí sábelo moi ben, é algo subxetivo. Oín a un campesiño describir así o destino de dous dos seus fillos, emigrantes: "un anda preto, por Bós Aires; o outro, lonxe, nun sitio moi raro, Francfort ou algo así".

A máis fermosa definición de galego deuna un vello emigrante enquisado na televisión. Preguntáronlle: "¿Está vostede orguioso de seren galego?". O home mirou ao público, mirou logo á cámara e dixo: "Estou moi orguioso porque galego, galego, pódeo ser calquera". Ou esta outra frase, dun mariñeiro que agora traballa de operario do ferrocarril en Nova Zelanda: "Vin tanto mundo que son máis galego que ninguén".

Galiza está e non está en Galiza.

A fotografía máis famosa da historia de Galiza é a dunha despedida. Un tío e un sobriño choran no porto de A Coruña. Choran porque os seus vanse. A veces penso que tamén choran porque eles non se van.

Galiza é morriña. Teño morriña, teño saudade. É unha palabra que exportamos. Que aparece noutros diccionarios. No da Real Academia Española. No Collins inglés. É unha verba que che regalo, para que difundas no teu planeta, pero adminístraa con prudencia. Morriña significa botar en falta algo, nostalxia, melancolía. Está asociada a unha historia de dor, de perda, de emigración.

Pero ten coidado coa morriña. Colgáronlle ao galego un sambenito de pobo tristeiro. E ademáis é un comodín que o mismo serve para un discurso electoral que para unha dor de moas.

A fórmula dun presunto carácter galego sería H + M = I (humor mais morriña, ou melancolía, igual a ironía).

Melancólicos somos todos, pero o que de verdade ten prestixio en Galiza é o humor.

Hai outras tres cousas, tres fetiches que me gustaría enviarche. Son moi antigos e moi futuristas á vez. Daríasme a razón se os vises. Un amuleto de san Andrés de Teixido, unha gaita e un polbo.

Galiza é televisión, como todo o mundo. O galego pasa unha media de tres horas ante a televisión. Grazas á televisión hai tresillo en casi tódalas casas. A televisión galega non é peor que as outras, inda que hai demasiadas interrupcións publicitarias do veterano presidente. Pero tamén saen Bogart e Ingrid falando galego en Casablanca. E iso pode salvar unha lingua.

¡O tempo! O primeiro que fai un galego ao erguerse é buscar unha vista ó ceo. Hai xente que fai vinte flexións, que se preocupa pola cotizazón do yen, que se santigua ou que se toma un prozac. O galego, non. Antes que nada, elabora o seu parte meteorolóxico.

A brétema, oficialmente, reside en Londres. Pero un londinense de berce, filólogo e traductor do galego ó inglés, Jonathan Dunne, dí que a primeira vez que viu a brétema de verdade foi ó se apear dun tren en Lugo. Sinteuse nun planeta extrano. Até que un día, nunha cafetería, fixouse nun vello que, á súa vez, contemplaba a choiva pola fiestra. Chovía e chovía dende facía tempo. Nun intre determinado, o vello volveuse e díxolle: "¿Qué? Parece que chove".

Gustaríame enviarche un feixe de brétema. Ás veces a brétema serve para ver mellor.

MANUEL RIVAS
Galiza contada a un extraterrestre (fragmento
)
Comentários (1) - Secçom: Cultura - Publicado o 07-09-2006 22:42
# Ligaçom permanente a este artigo
Chuza! Meneame
1 Comenta-se que...
1 Lin os tres posts q puxeste. Realmente, gostei dos tres pero deste disfrutei coa ironia, nostalxia e humorismo amargo que ás veces desprende. O Rivas pode ter máis ou menos amigos pero , ás ve#blgtk08#ces, cando non sabes do autor e te enfrentas a un texto anónimo xulgas desde a inocencia e coma neste caso xulgas a calidade onde está e se chega ao sentimento. Gran texto, non só polo autor.
Dito por turonio (08-09-2006 02:32)
E ti que pensas disto?
Venho a ser:
Correio-e: (Nom aparecerá publicado)
URL: (Debe começar por http://)
E digo eu:

(Introduza o código da imagem)
© by Abertal
"Se aínda somos galegos é por obra e gracia do idioma"
(Castelao)


Apoiamos a Candidatura do Patrimonio Inmaterial Galego-Portugués


Creative Commons License
Esta obra está licenciada sob uma Licença Creative Commons.



Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0