BLOG DE LINGUA GALEGA |
|
Hai quen bota a lingua a pacer con moita facilidade; outros chegan a perderse pola lingua ou teñen que morder a lingua para non irse da lingua. Nós, neste caderno de bitácora, imos tirar da lingua para dicir todo aquilo que temos na punta da lingua aínda que fiquemos coa lingua fóra. Tentaremos non ser lixeiros de lingua, ou si, se cadra...pero nunca malas linguas...Iso deixámosllelo ás linguas viperinas, que cospen veleno. Quizais cheguemos a ter don de linguas, mais o que nos importa de verdade é que a nosa lingua vaia de lingua en lingua. |
|

|
O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
PRENSA EN GALEGO
http://www.galicia-hoxe.com
O primeiro diario impreso escrito integramente en galego, editado polo grupo de El correo gallego, con sede en Santiago de Compostela
www.anosaterra.org
Publicación dixital diaria dependente do semanario A nosa terra, con sede en Vigo
http://www.anosaterra.org/seccion/semanario/
Neste enderezo podemos consultar en formato pdf as edicións do semanario A nosa terra xa publicadas
http://lv.galiciae.com/
Único xornal impreso gratuito en galego, distribuído polo grupo do diario lucense El progreso.
|
|
|
|
UN GOLPE DE SORTE |
|
Con dezasete anos Abedin tivera que abandonar a súa casa, a súa nai, os irmanciños e todas as lembranzas daquel poirento lugar. A viaxe até o país onde cría que podería chegar a xuntar os cartos suficientes para voltar á súa Terra e por fin comer e durmir decentemente fora demasiado dura. Naquel anaco de madeira de apenas 60 m2 viaxaban arredor dunhas cen persoas, entre eles cativos que non superaban os sete anos. A pequena pateira ameazaba con afundirse con cada onda que batía contra ela. Unha semana e media levou a viaxe pero só a metade dos viaxeiros chegaron vivos. A barriga rilláballe dende había polo menos dous días e a auga do mar que inxerira fixérao debilitarse e incluso chegou a delirar nunha ocasión. Pero a pesar da debilidade nunca pensou en voltar para a casa abandonando todo o esforzo feito até entón. Lembraba o que o seu pai fixera coa súa nai, aquel dano que lle causara cando a abandonara con cinco fillos dos que coidar e levando outro no seu ventre. Consigo levárao todo, agás un teito inseguro, unhas paredes en ruínas, tres cazos e dúas moedas que a nai gardara sen que se dese conta.
Abadin tiña a teima de encontrar traballo e poder vivir ben xunto cos seus cinco irmáns e a súa nai. Un ano tardou en atopalo, mal pagado, pero era, de todas formas, un traballo. Botaba catorce horas axeonllado recollendo amorodos nuns invernadoiros por só uns poucos euros ao mes. ?Sacrificado, pero menos dá unha pedra?, pensaba todas as mañás ao se erguer dos fríos cartóns nos que durmía.
Un día, mentres camiñaba pola rúa ás sete da mañá para ir traballar, lamentouse da súa mala sorte cando aqueles folios que levaba envoltos nunha pel de camelo e atados cunha cinta amarela que fixera a súa nai, lle caeron ao chan. Aqueles debuxos da súa familia e a súa Terra, feitos cunha sensibilidade incrible, deixando á vista o talento que o rapaz tiña, fixeron chamar a atención dun home que camiñaba casualmente detrás del.
O tempo volveu pasar e Abedin xa deixara aquelas longas xeiras de traballo mal pagadas. Agora espertaba ás dez da mañá, bicaba a súa muller e os seus pequenos meniños e pechábase, logo de percorrer dúas rúas, nun pequeno despacho con papel e lapis para comezar a debuxar o cómic que sairía publicado tres semanas despois. Nos trazos intensos daqueles debuxos, nunca esquecera as súas raíces nin o cariño dos seus, aos que aínda soñaba axudar traéndoos consigo algún día para que puideran compartir con el unha vida digna.
María Guerra Lafuente
3º ESO Curso 2009/2010 |
|
|
|
NOVAS CANTIGAS DE AMIGO DOS TROBADORES DE CESURES |
|
Miña naiciña querida,
onte cando fun lavar
os meus panos brancos
á fonte do Fungueiro
veu un cervo beber a ela.
E dime, miña filla,
era un cervo nobre,
de boas pelaxes,
ou un calquera?
Dime, miña filla.
Era ben bonito,
de boas pelaxes
e grandes ollos negros,
escintilantes e intensos,
que só con mirar para eles
quedábache o corazón teso.
E dime, miña filla,
levoute este cervo
a dar unha volta
ao redor do monte?
Dime, miña filla.
Levoume, miña naiciña,
levoume por camiños
que nunca hei esquecer
cheos de inmensos rosais
de vermello apaixonante.
E dime, miña filla,
tiña un bo manto
onde poder durmire
sen ningún coidado?
Dime, miña filla.
Tiña unha boa cama
para durmir el e outra persoa
onde caberían tres:
el, a súa amada
e mais o seu froito.
E dime, miña filla,
cres que o cervo
volverá ollarte
agora que levas roupas de cores?
Dime, miña filla.
Volverá, miña naiciña,
sei que ese cervo
volverá por min
e polo seu froito
e iremos ao máis alto do monte.
Miña filla, non te enganes,
eu cría o mesmo ca ti
pero perdín a confianza
dende que o meu cervo
que vin daquela
ao lado da fonte
onde eu lavaba camisas
non volveu máis,
nin por min nin polo seu froito,
que es ti, miña filla querida.
Steven Castro Carballeda
3º ESO curso 2009/2010
Meu amigo,
Que marchou para a guerra,
Non sei como nin cando volverá dela
Pero sigo amándoo.
Meu amigo,
Que sempre me deu o seu corazón.
Sei cando marchou, pero non cando virá desa prisión.
Pero sigo amándoo.
Meu amigo,
Que xa hai tres anos que o país está tranquilo.
Por dentro tápame el e por fóra o seu abrigo.
Pero sigo amándoo.
Rubén Domínguez Elías
3º ESO Curso 2009/2010
Ai, que vento vai
Cando o cervo vai á fonte
A beber,
A bebeeer!
Ai, miña nai,
O cervo foi á fonte
Fixo moito vento
E bebeu,
E bebeeeu!
Ai, miña irmá,
Lavoume as camisas meu amigo,
Cando me levou ao monte
E fixo vento,
Moito vento!
Sergio Manteiga Varela
3º ESO Curso 2009/2010
|
|
|
|
O MISTERIO DAS BADALADAS, XABIER P. DOCAMPO |
|
ARGUMENTO
En Eiranova acaban de instalar un novo reloxo no campanario da igrexa. Xa dende a primeira noite o reloxo compórtase dunha forma estraña: ás doce da noite non dá doce badaladas, senón trece. O reloxeiro demostra que non hai avaría que xustifique tan peculiar comportamento, e en Cristina e nos seus amigos esperta o interese por desentrañar o misterio da décimo terceira badalada. Pouco a pouco van chegando aos rapaces unhas enigmáticas e sucesivas mensaxes que os levan a coñecer a verdade. Cando coñezan a causa de que o reloxo dea unha badalada de máis cada media noite, atoparanse cunha gran sorpresa.
TEMAS
Na miña opinión, o tema principal baséase en dicir que non todo o mundo é como parece, como no caso do xuíz, que lle gustan moito os nenos porque os adultos son demasiado serios e non se pode xogar con eles.
PERSONAXES
Cristina: é a irmá maior de Miguel; é alegre e intelixente, pero algo descoidada. Gústalle a literatura e os libros de Cunqueiro.
Miguel: é un neno moi espelido e a pesar de ser o máis pequeno do grupo, aporta moito ao descubrimento da persoa que toca a badalada número trece.
Elisa: é unha nena bastante educada e calada, pero á vez moi lista.
Delio: é amigo das bromas, moi chistoso, aínda que ás veces demasiado. É moi amigo de Pedro.
Pedro: o maior do grupo, maduro e sensato. É o máis valente de todos.
Xes: crego de Eiranova, unha persoa sensata pero despreocupada.
O xuíz: a pesar do seu oficio, é alguén feliz, intelixente e cariñoso, aínda que impón respecto e seriedade a primeira vista.
TEMPO E ESPAZO
A historia desenvólvese en Eiranova nas vacacións de verán.
CRÍTICA PERSOAL
Este libro gustoume en especial porque o lector participa na historia, xa que ten que descifrar mensaxes para poder continuar e decatarse do que sucede, de forma que ao final non é o escritor o que desvela o misterio, senón un mesmo. Pablo Potel Mariño
2º ESO Curso 2009/2010
|
|
|
|
O VIOLÍN DE AUSCHWITZ, Mª ANGELS ANGLADA |
|
ARGUMENTO
Despois dun dos seus concertos coa súa banda, un home interésase por un violín que leva unha muller, Regina, que lle explica que é a sobriña dun xudeu de Cracovia que sobreviviu ao exterminio nazi traballando de luthier ata que un dos comandantes, afeccionado á música, descobre que é violeiro e lle manda construír ese violín, que tiña que ser perfecto.
TEMAS
Neste libro trátanse temas como o vexame ao que están sometidas as persoas dos campos de exterminio durante a Segunda Guerra Mundial e as condicións infrahumanas nas que se vivía alí. Tamén, aínda que pasou moito tempo, a xente deses lugares como os que di o libro, seguen tendo algo de medo ao lembralo.
PERSONAXES
Daniel: xudeu de Cracovia residente no campo de exterminio de Auschwitz, que se fai pasar por luthier cando en realidade é violeiro. É o protagonista da historia.
Regina: sobriña de Daniel. Violinista, é a que conta a historia.
Bronislaw: compañeiro de Daniel no campo.
Coronel Sauckel: afeccionado á música clásica, é o que descobre o verdadeiro oficio de Daniel e o que lle manda construír o violín
ESPAZO E TEMPO
A historia está ambientada na Segunda Guerra Mundial no campo de exterminio de Auschwitz durante o holocausto nazi, onde se describen os traballos e as torturas á que estaba sometida a xente que residía alí.
OPINIÓN PERSOAL
O que menos me gustou foi cando Regina comeza a contarlles a historia do seu tío Daniel e do violín aos seus compañeiros porque pasa dunha época a outra moi rápido.
Alicia Miguéns Enrique
3º ESO curso 2009/2010 |
|
|
|
|
|