Con dezasete anos Abedin tivera que abandonar a súa casa, a súa nai, os irmanciños e todas as lembranzas daquel poirento lugar. A viaxe até o país onde cría que podería chegar a xuntar os cartos suficientes para voltar á súa Terra e por fin comer e durmir decentemente fora demasiado dura. Naquel anaco de madeira de apenas 60 m2 viaxaban arredor dunhas cen persoas, entre eles cativos que non superaban os sete anos. A pequena pateira ameazaba con afundirse con cada onda que batía contra ela. Unha semana e media levou a viaxe pero só a metade dos viaxeiros chegaron vivos. A barriga rilláballe dende había polo menos dous días e a auga do mar que inxerira fixérao debilitarse e incluso chegou a delirar nunha ocasión. Pero a pesar da debilidade nunca pensou en voltar para a casa abandonando todo o esforzo feito até entón. Lembraba o que o seu pai fixera coa súa nai, aquel dano que lle causara cando a abandonara con cinco fillos dos que coidar e levando outro no seu ventre. Consigo levárao todo, agás un teito inseguro, unhas paredes en ruínas, tres cazos e dúas moedas que a nai gardara sen que se dese conta.

Abadin tiña a teima de encontrar traballo e poder vivir ben xunto cos seus cinco irmáns e a súa nai. Un ano tardou en atopalo, mal pagado, pero era, de todas formas, un traballo. Botaba catorce horas axeonllado recollendo amorodos nuns invernadoiros por só uns poucos euros ao mes. “Sacrificado, pero menos dá unha pedra”, pensaba todas as mañás ao se erguer dos fríos cartóns nos que durmía.

Un día, mentres camiñaba pola rúa ás sete da mañá para ir traballar, lamentouse da súa mala sorte cando aqueles folios que levaba envoltos nunha pel de camelo e atados cunha cinta amarela que fixera a súa nai, lle caeron ao chan. Aqueles debuxos da súa familia e a súa Terra, feitos cunha sensibilidade incrible, deixando á vista o talento que o rapaz tiña, fixeron chamar a atención dun home que camiñaba casualmente detrás del.

O tempo volveu pasar e Abedin xa deixara aquelas longas xeiras de traballo mal pagadas. Agora espertaba ás dez da mañá, bicaba a súa muller e os seus pequenos meniños e pechábase, logo de percorrer dúas rúas, nun pequeno despacho con papel e lapis para comezar a debuxar o cómic que sairía publicado tres semanas despois. Nos trazos intensos daqueles debuxos, nunca esquecera as súas raíces nin o cariño dos seus, aos que aínda soñaba axudar traéndoos consigo algún día para que puideran compartir con el unha vida digna.

María Guerra Lafuente
3º ESO Curso 2009/2010

Steven Castro Carballeda

3º ESO curso 2009/2010

Rubén Domínguez Elías
3º ESO Curso 2009/2010

Sergio Manteiga Varela
3º ESO Curso 2009/2010

ARGUMENTO

En Eiranova acaban de instalar un novo reloxo no campanario da igrexa. Xa dende a primeira noite o reloxo compórtase dunha forma estraña: ás doce da noite non dá doce badaladas, senón trece. O reloxeiro demostra que non hai avaría que xustifique tan peculiar comportamento, e en Cristina e nos seus amigos esperta o interese por desentrañar o misterio da décimo terceira badalada. Pouco a pouco van chegando aos rapaces unhas enigmáticas e sucesivas mensaxes que os levan a coñecer a verdade. Cando coñezan a causa de que o reloxo dea unha badalada de máis cada media noite, atoparanse cunha gran sorpresa.

TEMAS

Na miña opinión, o tema principal baséase en dicir que non todo o mundo é como parece, como no caso do xuíz, que lle gustan moito os nenos porque os adultos son demasiado serios e non se pode xogar con eles.

PERSONAXES

Cristina: é a irmá maior de Miguel; é alegre e intelixente, pero algo descoidada. Gústalle a literatura e os libros de Cunqueiro.

Miguel: é un neno moi espelido e a pesar de ser o máis pequeno do grupo, aporta moito ao descubrimento da persoa que toca a badalada número trece.

Elisa: é unha nena bastante educada e calada, pero á vez moi lista.

Delio: é amigo das bromas, moi chistoso, aínda que ás veces demasiado. É moi amigo de Pedro.

Pedro: o maior do grupo, maduro e sensato. É o máis valente de todos.

Xes: crego de Eiranova, unha persoa sensata pero despreocupada.

O xuíz: a pesar do seu oficio, é alguén feliz, intelixente e cariñoso, aínda que impón respecto e seriedade a primeira vista.

TEMPO E ESPAZO

CRÍTICA PERSOAL

Este libro gustoume en especial porque o lector participa na historia, xa que ten que descifrar mensaxes para poder continuar e decatarse do que sucede, de forma que ao final non é o escritor o que desvela o misterio, senón un mesmo.

Pablo Potel Mariño

2º ESO Curso 2009/2010

Despois dun dos seus concertos coa súa banda, un home interésase por un violín que leva unha muller, Regina, que lle explica que é a sobriña dun xudeu de Cracovia que sobreviviu ao exterminio nazi traballando de luthier ata que un dos comandantes, afeccionado á música, descobre que é violeiro e lle manda construír ese violín, que tiña que ser perfecto.



Neste libro trátanse temas como o vexame ao que están sometidas as persoas dos campos de exterminio durante a Segunda Guerra Mundial e as condicións infrahumanas nas que se vivía alí. Tamén, aínda que pasou moito tempo, a xente deses lugares como os que di o libro, seguen tendo algo de medo ao lembralo.


Daniel: xudeu de Cracovia residente no campo de exterminio de Auschwitz, que se fai pasar por luthier cando en realidade é violeiro. É o protagonista da historia.

Regina: sobriña de Daniel. Violinista, é a que conta a historia.

Bronislaw: compañeiro de Daniel no campo.

Coronel Sauckel: afeccionado á música clásica, é o que descobre o verdadeiro oficio de Daniel e o que lle manda construír o violín



A historia está ambientada na Segunda Guerra Mundial no campo de exterminio de Auschwitz durante o holocausto nazi, onde se describen os traballos e as torturas á que estaba sometida a xente que residía alí.



O que menos me gustou foi cando Regina comeza a contarlles a historia do seu tío Daniel e do violín aos seus compañeiros porque pasa dunha época a outra moi rápido.