BLOGUE DE LINGUA GALEGA DO CPI DE PONTECESURES |
|
Hai quen bota a lingua a pacer con moita facilidade; outros chegan a perderse pola lingua ou teñen que morder a lingua para non irse da lingua. Nós, neste caderno de bitácora, imos tirar da lingua para dicir todo aquilo que temos na punta da lingua aínda que fiquemos coa lingua fóra. Tentaremos non ser lixeiros de lingua, ou si, se cadra...pero nunca malas linguas...Iso deixámosllelo ás linguas viperinas, que cospen veleno. Quizais cheguemos a ter don de linguas, mais o que nos importa de verdade é que a nosa lingua vaia de lingua en lingua. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| O COMENZO DA PRIMAVERA |
|
O inverno casa co verán
para dar lugar
a un alegre abano de cores
chamado
PRIMAVERA.
Os animais espertan
do branco sono que a
NEVE
trouxo con ela
e saen á rúa ao distinguir
a colorida canción
que canta o
VENTO.
O doce sabor de
MAIO
chega ata as árbores,
que colorean alegres
Sae das augas cristalinas
o reflexo da danza da
PRIMAVERA.
Vense bailar as
BOLBORETAS
ao escoitar florecer de novo
os cánticos dos
PAXAROS.
Paula Carril Gontán
1º ESO |
|
|
|
|
| O ASTEROIDE |
|
Xa hai unha semana desa noticia. Eu aínda non mo creo, ou iso intento pensar. Non paran de saír na televisión ou nas redes sociais fotos dese gran asteroide que se dirixe rapidamente cara á nosa fráxil Terra. Os ricos e multimillonarios están fabricando enormes búnkers soterrados a grandes profundidades, só para eles, para as súas familias e a súa fortuna. O resto de persoas temos que esperar, sen poder facer nada, a nosa morte. A NASA e outras axencias espaciais, como a ESA, están traballando contrareloxo para evitar esta gran catástrofe.
Como dixen antes, confío en que todo isto sexa unha equivocación, que, debido a un erro de cálculo, a órbita deste gran satélite non estea en rumbo de colisión.
Hai moita xente que pensa coma min, pero hai moita máis que pensa o contrario. Vandalismo, roubos, atracos a tendas, pasan todos os días. As persoas queren vivir as últimas semanas que lles quedan da súa vida ao grande, sen importar as consecuencias. Faltan dous meses. O segundo día de outubro producirase esta tremenda apocalipse.
Só queda un mes. A medida que van pasando as horas, vou perdendo máis a miña esperanza. Un pequeno fragmento que se desprendeu do gran asteroide chocou en Rusia, preto dunha cidade. O tremor sentiuse ata en Finlandia. Locais pechados, coches ardendo, xente descontrolada e borracha pola rúa... A policía non pode conter todo este descontrol. Pero non todo son cousas malas. Polas noites celébranse grandes festas nas que a xente se divirte e baila. A NASA lanzou onte unha nave espacial cunha carga nuclear dentro. O seu obxectivo é chocar contra o asteroide para desviar a súa órbita. Dentro de dous días chegará ata o seu destino. En moitos países de Europa estanse construíndo búnkers públicos, pero por desgraza hai que pagar moito diñeiro para reservar unha praza, e non hai espazo para todos os millóns de persoas que somos no mundo.
Unha semana para o impacto; xa é oficial. O xuízo final está preto. Nostradamus tiña razón, o mundo que nós coñecemos acabarase debido a un gran asteroide. Eu estou nun avión que se dirixe a Pontevedra. Quero pasar esta última semana cos meus pais. Xa hai tres anos que non os vexo.
Moitos gobernos de países asiáticos e africanos caen na anarquía, a xente non obedece as leis, non pagan os impostos, hai manifestacións violentas e os cárceres, atestados de xente.
Xa hai tempo que baixei do avión e agora estou percorrendo as estradas de Pontevedra montado nun taxi. Miro pola ventá. Os parques están cheos de nenos xogando, divertíndose, a maioría alleos a todo o que está pasando. Os pais miran para os seus fillos con cara de alegría, mesturada con tristura e bágoas.
O taxi para diante dun edificio de pedra, antigo, verde polo musgo. É a casa onde me criei, xa case non a recoñecía. Toquei ao timbre e pouco tempo despois un señor xa vello e de pelo cano abriume. Deixo as maletas no chan e apértoo; é meu pai.
Vintecatro horas, vintecatro escasas horas para a extinción masiva de todo o que estea na superficie da Terra. A xente aférrase ao único que lle queda: a fe. As igrexas cheas de devotos católicos e incluso de persoas desesperadas que buscan consolo en Xesús e en Deus. Eu nunca fun moi católico, a diferenza dos meus pais.
Unha gran bóla de fogo movíase lentamente polo ceo azul. Onte á noite este gran asteroide apareceu no firmamento, e segue aí. Vese tan preto... pero en realidade aínda está moi lonxe, o suficiente para desfrutar un pouco máis da vida. A NASA segue intentando ser a salvadora da Terra e o superheroe de todos os humanos que habitamos nela, pero en balde. Xa son decenas as misións espaciais fallidas, miles de millóns de dólares investidos nesta causa perdida.
Unha gran festa celebrarase esta noite, xusto cando o asteroide pasará a ser un gran meteorito. Eu non vou ir, prefiro pasar os meus últimos momentos cos que máis me importan. Toda a miña familia quedamos no xardín da casa dos meus pais para poder ver o noso asasino no seu máximo esplendor.
Últimos cinco minutos da miña vida. Xa é de noite, pero parece que estamos a plena luz do día. A lúa xa non se ve e non hai nin unha estrela no ceo. Os meus sobriños están mirando fascinados a gran esfera luminosa, os meus primos e irmáns están abrazados ás súas esposas. O meu pai está agarrando á man da miña nai, e unha pequena bágoa esváralle polas meixelas. Segundo a radio, quedan uns poucos segundos para que impacte na costa leste de Florida.
Un amplo e estresante silencio. Por primeira vez en meses, toda a cidade está en silencio. Non hai coches, non hai xente pelexando pola rúa, nada. Un cegador feixe de luz atravesa o ceo nocturno e fainos pechar os ollos a todos. Despois chegou cun pouco de retardo un gran ruído e unha calor abrasadora. Abro os ollos e o que vexo é unha gran masa de lume destruíndoo todo ao seu paso.
NOSTRADAMUS
CENTURIA II, Cuartilla 91
"Ao amencer un verá un gran lume,
Ruído e luz estendéndose cara Aquilón (Norte)
Dentro do globo, morte e un escoitará berros,
Polo medio de aceiro, lume, fame, morte esperando."
Xenxo Santiago Lorenzo.
4º ESO Curso 2015/2016 |
|
|
|
|
| PEREGRINO |
|
Era un señor, que xa tiña o pelo branco. Pareceume xeneroso. Tería eu arredor de oito anos cando este entrou pola porta do bar dos meus pais. Era un peregrino; estaba a facer o camiño de Santiago só. Miña nai preparoulle unha tapa especial, porque parecía que tiña fame. Polo visto viña de lonxe. Contounos algunhas historias da súa vida. A min deume moita pena cando nos contou que perdera a súa muller e a súa única filla. Que era a familia que tiña. Elas tiveran un accidente de coche. Todo o que tiña, en tan só un segundo xa non o tiña. E víase el só neste mundo. Sorprendeume o forte que era, el a pesar dos últimos desgrazados acontecementos que vivira, tiña esperanzas na vida. O caso é que antes de que lle ocorrera esta desgraza, ía facer o camiño de Santiago coa súa muller e a súa filla. Pero como iso non puido ser, decidira facelo só, en honor a elas.
Recordo que me regalara unha figura feita de arame… A forma da figura era dun peregrino, o cal se podía impulsar cun dedo e parecía que corría. Esta figuriña se non recordo mal ten unha historia tamén, a cal penso que nunca se me esquecera. Sempre que vexo a figuriña vénme a mente o peregrino daquel día, era tan simpático! Lémbrome como se ocorrera onte. As palabras do peregrino foron: ¨Cando túa nai che bote a bronca ou precises axuda, colle esta figura e impúlsaa. Cando o peregrino estea correndo… eu estarei vindo como un raio para axudarche¨.
Cando só tes oito anos isto chega a ser impresionante, como os contos de Disney, onde todo se converte en real. O certo é que despois de tanto tempo ao ver a figura, pregúntome: Que sería deste señor? Espero que tivera algo de sorte na súa vida. Porque era unha gran persoa, ensináballe un sorriso á vida, por moi mal que o estivera a pasar. Decateime que neste mundo hai persoas boas. Regálanche un sorriso e fan que ti te sintas ben.
Jenny Garanger Domínguez
3º ESO |
|
|
|
|
| VISITA Á CASA MUSEO DE MANUEL MARÍA |
|
O 7 de abril o alumnado participante no club de lectura e de 4º de ESO realizou unha excursión á Terra Chá, patria literaria e biográfica de Manuel María, para visitar a súa Casa-Museo e outros lugares emblemáticos para entender a súa obra: As Penas de Rodas, a Carballeira de Santa Isabel en Outeiro de Rei e o Castro de Viladonga.
Deixamos aquí o enlace á páxina web da fundación do autor para pescudardes sobre a súa vida e obra:
http://www.casamuseomanuelmaria.gal/portada.htm;jsessionid=C8430274F41CAA278A58723533AADB25 |
|
|
|
|
| "MEDO NA ESCURIDADE" RELATO GAÑADOR DO CONCURSO DE RELATOS DE TERROR 2015 NA CATEGORÍA DA ESO |
|
O reloxo da cociña empeza a soar. Xa son as dúas da noite. Estou falando cun amigo polo móbil. Teño ganas de ir ao baño. Apago e deixo o móbil enriba da cama. Levántome e vou moi paseniño ata o corredor. Se os meus pais espertan e descobren que non estou durmido a estas horas, castigaranme. Abro a porta do baño moi amodo, prendo a luz e pecho a porta. Ao acabar, tiro da cadea. Por sorte é moi silenciosa, e volvo á miña habitación.
Cando xa estou a punto de meterme na cama, oio un ruído, como de algo que cae contra o chan. Ese ruído vén da habitación dos meus pais. Decido ir para ver que pasou. A porta está aberta, e a luz da lúa entra pola fiestra e ilumínao todo.
Póñome á beira da porta e inclino a cabeza para ver o que hai aí dentro. No chan hai un regueiro de sangue. Sígoo coa mirada ata chegar a un corpo inerte, creo que é o meu pai. Contra a xanela vese unha figura estraña, cun brazo longo e punzante, semellante ao dunha gran espada, e no seu extremo está a miña nai.
Fago un gran esforzo por non berrar, porque faría que o asasino se decatase de que estaba alí, e viría matarme a min tamén. Ese ser xira a súa cabeza cara a porta onde estou eu. Saio correndo e o único sitio onde se me ocorre agocharme é na miña habitación. Noto como os seus pasos dirixíndose ata onde estou eu e, nun acto de nerviosismo, métome na cama e fágome o durmido. Poucos segundos despois entra pola porta.
Eu estou cos ollos pechados pero o suficientemente abertos para poder ver.
O home queda mirándome fixamente, sen moverse. Dá a volta e vaise. Estou pensando en saír correndo cara á porta da saída, pero seguro que me atrapa polo camiño. Outra posibilidade é tirarme pola fiestra. A miña habitación está nun primeiro piso, tal vez non me faga moito dano, pero é mellor iso a que te maten atravesado por unha espada.
Xa é demasiado tarde para poder facer nada, o home volve á miña habitación. Ten aos meus pais nos ombreiros. Tíraos ao chan. Colle ao meu pai e séntao nunha cadeira. Xíralle a cabeza para que mire cara a min. Escóitase como as vértebras do pescozo rompen e estalan. Fai o mesmo coa miña nai.
Intento non chorar nin moverme para que pense que sigo durmindo. El tamén colle unha cadeira e senta. Os minutos convértense en horas, cada vez desespérome máis. Empezo a pensar que está xogando coa miña mente, pero non o conseguirá. Tal vez canse axiña e se marche.
Levántase da cadeira e crava no peito do meu pai a súa espada . Achégase a min, mírame e logo escribe algo na parede.
Ao acabar, marcha ao corredor, pecha a porta e vaise. Oio como rompe unha ventá. Levántome dun chimpo da cama e miro pola fiestra. Está camiñando pola calzada. Vai vestido de negro, cun sombreiro, unhas botas de coiro e unhas luvas, pero non ten nin unha pinga de sangue nin ten esa especie de espada coa que matou aos meus pais. Párase, dá a volta e mira a onde estou eu. Agáchome rapidamente para que non me vexa. Pasados uns segundos, volvo mirar e xa non está.
Os raios da lúa iluminan toda a habitación e fai que poida ver os cadáveres dos meus pais. Os dous miran cara a min cos ollos abertos e cun sorriso sinistro.
De repente acórdome que escribira algo na parede. Xírome e leo o que puxo: “Sei que estás esperto”.
Xenxo Santiago Lorenzo.
4º ESO
|
|
|
|
|
| O DELIRIO |
|
Unha vez un home que se encontraba moi mal, chamou o médico e díxolle que, se o curaba, lle daría o mellor porco da ceba. O médico aceptou o trato e o home ó fin curou.
Cando chegou a ceba, o médico foi á casa do home e preguntoulle que cando lle daba o cocho. O home, tan pancho, contestoulle:
- ¡Ai, vaia por Deus! ¡Que maliño estaba! ¡Mire como deliraba!
Lucas Carou Eitor
2º ESO A |
|
|
|
|
| LÚA |
|
Lúa é unha gata con demasiado carácter, xoguetona e tamén birolla, de ollos azuis. A Lúa tirouna unha señora na finca da miña nai (no medio das coliflores). Nós collémola e metémola na casa, onde ía estar quentiña e segura. Lúa sempre amou aos animais, sexa un poliño, un coello... dálle igual, aínda que o que sempre desexou foi ter gatiños. Que pasou? Pois que lle trouxen unha gatiña pequena que rescatei da rúa. Chameille Manoplas. Lúa, cando a viu, namorouse, empezou a darlle moitos, pero que moitos, bicos. Adoptou a Manoplas. Agora nunca se separan. Sempre dormen xuntas e, como Manoplas sempre dorme comigo, durmimos as tres xuntas. Ben, teño que deixarvos, Lúa necesita comer!
Zaira Estévez Fuentes
2º ESO B |
|
|
|
|
| ANTÓN QUERE SER MILLONARIO |
|
Antón é un xove rapaz de dezaseis anos que sempre quixo ser millonario. Esta teima vénlle de dez anos atrás, cando estaba co seu pai vendo o telexornal das tres da tarde (xusto ao chegar do colexio). Estaban dicindo que había outro novo millonario no país. Antón preguntoulle ao seu pai que significaba ser millonario e el contestoulle que esa era xente que dun día para outro conseguía moitos cartos por herdanzas familiares, por lle tocar un premio ou por traballar arreo durante moitos anos. A Antón ocorréuselle que el tamén podía conseguilo e díxolle a seu pai que ao día seguinte mesmo empezaba a traballar na carpintería de Andrés. Seu pai respondeulle que para contratalo alí facía falta ter a titulación da ESO, así que debería agardar dez anos máis.
Cando por fin cumpriu os dezaseis, levárono para traballar media xornada polas tardes. Andrés pagáballe, o primeiro mes, uns trescentos euros de mil que lle pagaba aos outros empregados máis veteranos.
Pasaron así os días, ía facer os dous meses e Antón decidiu que xa era hora de descansar. Dende aquel día non volveu traballar xamais, pois a teima de ser millonario só quedara como unha lembranza da infancia.
Raquel Oliveira Chenlo
2º ESO B
|
|
|
|
|
| AS FESTAS DA VILA |
|
As festas comezan hoxe. Todos están emocionados por ver A Panorama e Musica para Vellos . Tamén hai xogos como a petanca ( para a mocidade ) e o fútbol ( para os máis vellos ). Isto faise para que os vellos saiban o que é correr e a mocidade o que son as dores de costas. Iso si , sempre con coidado, non vaia ser que a un cativo se lle ocorra lanzarlle unha pedra a outro . Para as vellas hai actividades de coser e de saltar ao potro da súa peor inimiga. Este xogo faise porque xa sabemos que teñen unha pillería ...
Pola noite hai cantidade de botellóns para os novos ... coma se fosen as rebaixas do Cascon Bertas. Pero non só os rapaces fan botellóns, tamén os vellos e as vellas para buscar unha escusa e bailar coas mozas de 20 anos , que aos vellos gústanlles as mozas.
No último día das festas os velliños da vila xúntase para ir ao monte a facer unha excursión, mentres os máis cativos están a xogar na praza principal. Alí todo son berros; mentres os vellos están fóra da casa, as vellas aproveitan para falar mal deles e tamén dicindo que todo o fan as mulleres (aínda que iso é mentira pero o que pasa que as vellas sempre queren que as demais lles dean a
razón ) Cando faltan 5 minutos para que as festas rematen , vellos e vellas , rapaces e rapazas, homes e mulleres reúnense no cruceiro e berran todos: "MEU DEUUUUS, QUE XA ACABAN ESTAS FESTAAAAS".
Manuel Castrelo Codesido
2º ESO A |
|
|
|
|
| O QUE É SER GATO |
|
Vós non sabedes o que é ser gato. Ser gato é: Ter sete vidas, das cales catro xa as gastamos en pelexas con outros gatos, parir non sei cantas veces ao ano cinco ou seis crías (se non son máis de cada vez que o facemos) e temos unha lingua mundial entre nós: con só unha palabra "Miau". Con ela solucionamos todo, non temos que aprender nada máis para falar entre nós.
Vós sabedes cantos gatos morren ao ano nas estradas? Moitos, e só dunha maneira, ser atropelados polos coches. O malo é que botamos as tripas para fóra. Un día un gato vello da casa do veciño, cruzou a estrada para coller un peixe que lle caera á peixeira, esquivando todo coche, ata que o atropelou unha moto, malia que o pobre xa case conseguira chegar.
Falando de peixe, a nós gústanos moitísimo ese cheiro que nos fai cóxegas no nariz, sexa da clase que sexa, e máis o polbo xa que somos gatos de Galicia. Tamén nos gusta o leite, frío, quente , morno, etc.
Outro perigo sonche as velliñas, que cada vez que facemos pelexa ou andamos cerca delas veñen con vasoiras e tírannolas.
Un día meu amo, que aínda é un rapaciño, puxo gatiños dentro dun ordenador. Eu quedei abraiado. Meus pobriños, estaban alí atrapados, pero felices e coquetos. Cando marchou meu amo, subín ao escritorio e púxenme fronte ao computador .Estendinlle a man a un dos gatos pero había unha cousa invisible diante deles. Quíxenlle rabuñar a esa cousa invisible e doume unha descarga eléctrica; ala, unha vida menos. Adeus, meus amigos, humanos e gatos ¡¡¡¡¡MIAUU!!!!.
Pablo Oliveira 3ºA |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
