O pasado venres día 24 fixemos no IEM a presentación de Poemas da Mariña, coa axuda cariñosa e erudita de Marta Dacosta e Fernando Casás. Coido que foi un acto simultaneamente literario e familiar; dende logo, para min, entrañable.

Abriuse con Antía recitando un poema (Florecerá); en realidade, estaba previsto que o lese cando eu lle dese paso, encaixado na miña intervención; pero estaba enferma cunha febre que lle subía de vez en cando e que a retiraba temporalmente da circulación cando iso sucedía, así que preferimos aproveitar o bo momento e adiantar a súa actuación. Logo resistiría ben todo o acto. Seguiu Marta facendo un estudo pormenorizado da obra e comentando diversos aspectos, como os cualificativos cos que me refiro ao presente (?presente minguante?, di ela), a elección da camariña como planta significativa, ou esa palabra, patrialinguado, que utilizo nun poema, ?neoloxismo definitorio e definitivo?. Falou tamén dos ecos doutros poetas que, ademais de Pessoa, se poden rastrexar no meu libro, como Jorge Manrique, Manuel Antonio, Avilés de Taramancos ou Manuel María. Sobre este último sorprendeume, gratamente, ao descubrir unha relación inversa entre o poeta da Terra Cha e este meu libro; efectivamente, en Verbas a miña nai quere devolverlle á nai, en forma de poema, as palabras que ela lle ensinara na infancia, mentres que eu, coa mesma inquedanza pola lingua, quero entregarllas á miña neta. Outro punto de encontro con este autor: en A fala dinos Manuel María que "se perdemos a fala non somos ninguén". Eu digo aquí que "cando morre unha lingua esvaécese unha patria canda ela".

A continuación, Fernando explicounos o proceso de creación da capa para a que fixo unha serie de cinco cadros que lle permitiron escoller o que mellor lle acaía; falou dende a ?trampa? que di que lle tendín e sorprendeume reclamando o cualificativo de mentireiro para os artistas; outra vez Pessoa sendo convocado a aquela tribuna, o Pessoa que escribiu:

O poeta é um fingidor.
Finge tão completamente
que chega a fingir que é dor
a dor que deveras sente.

E rematou a súa intervención proporcionándome unha nova sorpresa; dixo que, na época en que acababa de rematar o libro, eu amosábame coma un rapaz namorado. E, efectivamente, así me consideraba tamén eu que, na miña intervención, xustifico este libro dicindo que é un feixe de poemas de amor, pois o cariño dun avó, sobre todo cando os netos son pequenos, "ten moito que ver co estado de namoramento dos primeiros tempos dun amor de xuventude".

Quedeilles moi agradecido aos dous intervenientes e, a continuación, foi a miña quenda, na que, basicamente, me dediquei a ler algúns poemas do libro, coa axuda de Pablo, que recitou un de memoria (Torreira da mariña) a pesar de que non estaba tampouco moi ben e tiña a voz ostensiblemente afónica.

Rematamos o acto cantando os tres, Pablo, Antía e mais eu, unha cancionciña que lles fun ensinando a todos mentres eran pequerrechos para que se acostumasen a chamarme avó.