| Falar galego como afirmación e sostén da herdanza que levamos no corazón. |
|
| Unha susbstancial aposta de alumnos dos cursos de idioma galego de Bos Aires pola cultura de Galicia |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Marita Ramallo, muller distinguida - 14/03/2014 |
|
 As meiguiñas boas tamén existen. Marita Ramallo chegou da man dunha delas. Meiga de ben gañado prestixio, seica desvalorizado hoxe pola súa manifesta simpatía con algunha que outra asociación de fadas madriñas. Recoñecida militante galeguista, esta meiga amiga e compañeira, presentou Marita Ramallo ao Terzo da Fala e logo, sorrindo enigmática, ficou remexendo un fumegante ?cortadiño, metade leite - metade café?. Entrementres, ruborizada, a recentemente presentada espallaba a súa habitual xentileza .
A semana seguinte, as dúas compostelás ?moi animosas elas? volveron traendo un cartafol repleto de informacións e prezadas lembranzas. Marita expuxo o material na mesa e daquela deu comezo o seu ameno relato. Unha saga que se inicia en Santiago de Compostela e continúa en Bos Aires, pasando por arriscadas tramitacións nas oficinas de Emigración e nas alfándegas de Vigo e Lisboa, coa obstinación como compás, en dirección a estas costas do Río da Prata. Felizmente achegáronse á casiña do barrio de Flores, onde os Ramallo ? Freijeiro se reencontrarían definitivamente cumprindo o soño da súa nai Carmen, protagonista principal desta historia compartida con quen agardáballes en Bos Aires, Xosé (máis que nada, Pepe), o seu home.
Coa xuntanza familiar conseguida, outro capítulo daba comezo debaixo dun mesmo teito, agora a salvo, e xa lonxe dos axexos do revanchismo político daqueles anos que seguiron á guerra civil.
Ademais do cambio dos costumes, as xentes e a paisaxe; a morriña non ía ser máis que un forte estímulo a carón da morna lareira da ilusión arxentina.
Co final da aventura, abriuse a esperanza. Unha mestura de sensacións amoreáronse de aí en diante na novela de Marita, sobranceira compañeira do Terzo da Fala. Un desfilar de entrañables imaxes, onde o valor decisivo de Carmen domina o centro da escena, sostendo o fogar e criando unha rapazada de dous travesos galopíns máis unha primorosa cativa loura, incapaz de sobrepoñerse ás andainas destes pícaros, pero agarimosos irmáns, máis vellos ca ela.
As lembranzas daquela nenez pasada, coñecendo de preto os máis conspicuos representantes do exilio galego; decote fraternizando, e ás veces conspirando, na casa dos Ramallo. A compaña entrañábel de tantos obxectos queridos, así como as fotos e recortes dos xornais da época. En fin: agochadas nun caixón, aquellas pequeñas cosas, percorren vivificantes polas súas veas e, nalgúns albores e solpores do seu barrio de Almagro, fanlle fixar a mirada nun punto distante e mergullarse por enteiro a intimar con ela mesma.
O amor ao seu home, Ramón Ramires, e aos seus fillos e netos; a propia apertura ao auténtico sentimento da galeguidade, converténdose en queridísima confrade do Terzo da Fala. A irrenunciábel fidelidade ao san compañeirismo e á amizade sincera están modelados nesta arquitecta e profesora universitaria de nome María Ramallo Freijeiro, o xenio e figura dunha muller singular.
Neste ano 2014 o colectivo Herbas de Prata, integrado só por mulleres que distinguen anualmente ás galegas entre as galegas, tivo a delicadeza de elixir á nosa moi prezada Marita, compañeira do Terzo da Fala, e facer xustiza co seu abondoso mérito.
Un prometedor tributo, en síntese, de dúas agrupacións irmás dedicadas á defensa e sostemento da cultura galega na celebración do 8 de marzo, Día Internacional da Muller.
Norberto Lema Regini
|
|
|
|
|
| Apuntes dunha mañá no Rosedal - 26/02/2014 |
|
.JPG) *Non houbo moita deliberación. Axiña puxéronse de acordo Manuela Buxán, Isabel, e Carmiña. De seguido escoitouse unha entoada e moi digna, interpretación de ?Negra sombra? que por certo, se debería repetir máis a miúdo.
*Tan pronto comezaron engadíronse Alicia e Patricia. É que á hora de cantar, galegos e galegas, deixan as timideces ao lado e saen adiante sen complexos. O curioso é tamén a silandeira complicidade daqueles non tan dotados para entoar do mellor xeito as cancións. Pero non teñan medo, que, movidos a pura emoción, póñense a cantar ca forza e a decisión que impón o momento. Non importa como, pero cantan; e gozan cantando.
*José González Abilleira é o nome do autor do sentido poema dedicado a Rosalía, que foi lido no acto do mércores a carón do busto de Rosalía, por o seu fillo máis vello, noso compañeiro do Terzo da Fala, José Augusto.
*Moi emocionadas ámbalas dúas, víanse a súa muller María, e a irmá de González Abilleira, Áurea , na compaña do seu home Manuel, os dous naturais de Poio, Pontevedra, chegados hai poucos días a Bos Aires. Cómpre salientar o forte sentimento que embargaría a José Augusto, lendo aquelas palabras da lírica inspiración do seu pai morto recentemente; versos que evocan á grande escritora, tal vez nunca pronunciados en público.
*Foi de notar a cantidade de turistas visitando o Rosedal. Moitos brasileiros compracidos pola beleza destes espazos abertos do popular Bosque de Palermo. Seica, sempre é así; chegan todos xuntos a cachón, e como chegaron vánse a modiño, tras outra nova experiencia que lles garda a cidade na volta da esquina dun recuncho calquera.
*Sobre o final do acto, e cando íamos en caravana a prolongar a xuntanza cunha amabel cunca de café; presenciamos unha inesperada e grata escena cando Mimí tomóu contacto cunha simpática cadeliña dándolle o seu cariño e conmovéndonos de seguido, ao tomar a decisión de adoptala.
* Algo que foi causa do estupor dos que marchábamos a carón de Mari; pasóu cando un dos xardineiros viu que a nai de José Augusto levaba na mao unha rosa púrpura do ramo de flores que nos ten acostumados traer Gisela nestas ocasións; o home non tivo outra cousa mellor que reaccionar cun -.?¿señora, señora? usted arrancó esa flor para llevársela a su casa??. E ahí mesmo tivo que recoñecer o seu erro diante a resposta inmediata dos compañeiros disuadíndoo por completo e ríndonos pola anécdota.
N.L.R. |
|
|
|
|
| Rosalía das roseiras - 26/02/2014 |
|
.JPG) Por Norberto Lema Regini
Rara mañá cun ceo cuberto pero aínda luminosa. Puntuais, fomos chegando todos nòs às dez e media, con cadanseu papeliño escrito para pendurar no branco cartaz de pano, e pegando, un por un, os mellores versos escollidos. Era unha cita xa tradicional e impostergàbel para os integrantes do Terzo da Fala. O lugar, una tradición tamén, de esta Bos Aires porteña e linda a máis non poder: o Xardín dos Poetas do Parque 3 de Febreiro.
Lonxe da calidez das xuntanzas dos mércores no Centro Lalín, íamos sentindo como concedida graza, desde as meixelas ata a pranta dos pés, a fonda frescura do aire ceibe do Rosedal.
Entón sentíuse a voz da poesía, e das cancións. Á ?Negra sombra? cun improvisado coro onde ?sábese- ninguén improvisa; porque cantando, deixa saìr a voar todo o que leva adentro.
E débese escoitar no Parque aínda, o rumoroso eco da letra de ?A Rianxeira? enchendo o baleiro que deixou o animoso acto de recordación fronte ao mármol da grande escritora.
Paseo das solitarias andainas e do amoroso bico furtivo das parellas novas; unha solleira mañá morniña, tal vez achegase maior calidez; pero?, poderìase pedir máis?
E velaí, naquele fermoso xardín, onde o seu ilustre legado agroma día a día entre as flores mellores, está Rosalía de Castro; galega e escritora que fora quen, para escribir na lingua enxebre e dalle trascendencia universal.
Como a lembrar mellor, si non nese escenario de rosas de todas as cores. Eido de pletóricas roseiras ; marco ideal dunha inesquecìbel mañá de febreiro, enchida de amor e amizade.
Por acó e por alá, rosas. Ofrenda e devoción por quen representa a ialma das letras galegas.
A nosa cidade ? Rosalía ? quere agasallarche en rosas.
|
|
|
|
|
| Homenaxe a Rosalía |
|
.JPG) Onte mércores 26 de febreiro, o Terzo dá Fala, rendeu unha fermosa homenaxe no Xardín dos Poetas de Bos Aires a Rosalía de Castro.
Colocáronse flores na estatua que a perpetúa e cantáronse cancións galegas. Ademais, participaron do evento turistas e xente da cidade que paseaba polo lugar.
"Rosalía de Castro (1837-1885), poetisa. Filla natural de Teresa de Castro, pertencente a unha nobre familia galega e dun sacerdote, nunca superou de todo a crise desencadeada cando se decatou, aos quince anos, da súa procedencia ilexítima. O seu primeiro libro de versos, La flor (1857), non será máis que o comezo dunha obra na que o amor desgraciado e a denuncia social serán temas recorrentes. A súa importante produción poética encádrase dentro do máis claro e melancólico romanticismo. Ademais, colaborou de forma decidida no renacemento da lingua galega". (Fonte: Mulleres na historia - Rosalía de Castro, feminista na sombra. www.rtve.es). |
|
|
|
|
| TV Galicia no Terzo |
|
O Terzo dá Fala recibiu á televisión galega, na súa reunión semanal do mércores 5 no Centro Lalín.
Ademais de facer reportaxes a varios membros do grupo, os enviados compartiron a reunión. Poden ver fotos da gravación e da reunión na FOTOBLOGOTECA do blog. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
