| Falar galego como afirmación e sostén da herdanza que levamos no corazón. |
|
| Unha susbstancial aposta de alumnos dos cursos de idioma galego de Bos Aires pola cultura de Galicia |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ?A miña avoa Cata? - 04/11/2015. |
|
 Por Susana García Otero
Catalina Pose de Otero, a miña avoa Cata, non era galega, mais foi ela quen me inculcou o amor por Galiza, cando, como unha lareira, nos daba luz e calor, mentres nos narraba as historias e anécdotas da familia. Despois do seu pasamento, ós 93 anos, as xuntanzas familiares non foron iguais, mais ela sigue viva nas lembranzas da miña infancia, das vacacións nas praias de Montevideo ou das ?romarías? do Teatro Avenida, a onde iamos xunto coa miña nai e coa miña tía Celta.
De pais galegos, don Manuel Pose de Malpica, na Coruña, e Pilar Maya, de Tui, ela nacera en Montevideo, e cando só tiña seis meses a súa familia se radicou en Bos Aires. Non falaba galego, quizais porque a súa nai morreu cando ela tiña 6 anos e foi criada xunto cos seus irmáns por mulleres arxentinas contratadas polo seu pai ata que ela e máis a súa irmá máis vella tiveron idade para coidar os máis pequenos. Só repetía algunhas frases e refráns, con eles transmitíanos o seu amor pola lingua. Con 15 anos casou con Guillerme Otero, un galego nado en Vigo, que traballaba no barco de don Manuel. Tiveron 6 fillos; os dous primeiros morreron cando eran moi pequenos; logo chegou Guillerme e, uns anos máis tarde, Pilar (a miña nai), Celta e Luís. O meu avó sempre falaba de Vigo e un día alá por 1918 decidiu volver á súa terra. A avoa Cata, xunto co seu fillo Guillerme, de só un ano de idade, ficou na casa do seu pai. Pasaron uns meses e non chegaban novas de Vigo. Sen pensalo moito, Cata decidiu viaxar a Galiza. Tiña 22 anos, vivía co seu pai, non pasaba necesidades. Outra muller quizais agardara o regreso do seu home (falamos de 1918), pois ela non, meteu a súa maquina de coser no baúl, para poder traballar como modista por se non atopaba o seu marido e así poder pagar o billete do regreso, e co seu pequeno fillo, marchou buscalo a Vigo. Pola súa banda, o meu avó, que estrañaba á súa muller e ó seu fillo, cada vez que chegaba un barco de Bos Aires ía ó porto, e, sen poder crelo, un día viu a Cata e máis ó pequeno Guillerme descender dun deles. Despois dun tempo volveron a Arxentina mais as cousas en Bos Aires cambiaran. O barco de don Manuel afundira e non houbo cartos para sacalo do río. Guillerme comezou a traballar cruzando pasaxeiros no bote no Riachuelo entre Avellaneda e A Boca; Cata pasaba o ferro ás camisas dos capitáns do barco. Sempre lembraba aquela vez que queimou unha , entón púxoa debaixo das outras para que, cando o capitán a usase, estivese lonxe de Bos Aires; como ría, dicindo: ?As cousas que o capitán diría de min!? Ou cando tivo que subir a un barco pola escaleira de corda; entón, atou as súas faldras como se fosen pantalóns, cargou os vultos sobre os ombros e gabeou. Nada a asustaba; sempre miraba para diante. Era feliz, cando os seus seres amados eran felices. Cando os seus fillos eran nenos, sempre os disfrazaba para o entroido. Un ano, non lembraba por que, non fixera os disfraces. Unha amiga, abraiada, preguntoulle polo motivo. Ela pensouno un momento, e logo estivo toda a noite cosendo e ó outro día, os catro nenos tiñan cadanseu disfrace. Encantáballe ir ó centro e mercar agasallos para todos. Ía polos meus libros de Literatura, e sempre me traía algún outro recomendado polos libreiros como regalo. Moitos anos despois, os vendedores da libraría Pardo lembraban aínda a señora que levaba os libros para a súa neta. Despois da morte do meu avó, e durante case 20 anos, viaxou todos os veráns a Montevideo, visitar á súa curmá, e moitas veces ía eu, de nena, colgada das seus faldras. Xamais ninguén tomou decisión por ela. Cata decidía ó par do meu avó ou por el, como cando mercou a casa. O meu avó non se decidía. Ela foi, mercouna, e só llo contou cando xa pagara a metade das cotas. Ría lembrando a cara que puxera o meu avó ó recibir a noticia. Sempre ría e nunca elevaba a voz. Morreu rodeada polo amor dos seus fillos, netos e bisnetos, os que aínda hoxe sorrín cando lembran as súas historias, as que, por certo, son moitas para ser narradas neste breve texto.
Fotografía: Avoa de Susana. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
