| Falar galego como afirmación e sostén da herdanza que levamos no corazón. |
|
| Unha susbstancial aposta de alumnos dos cursos de idioma galego de Bos Aires pola cultura de Galicia |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ?GUERRA QUIMICA?, de J. Coletti (escritor mendocino) - 19/12/2014 |
|
?Saíron das covas subterráneas, silandeiras e atentas. A enceguecedora luz varría o contorno de sombras e sorprendeu a vangarda. Os seus corpos eran delgados e fortes. (?) Enxergaron o horizonte e aspiraron a fresca brisa. Lonxe divisábanse os luminosos pétalos da árbore do recendo, vermellos e carnosos, sobre os cimbreantes talos protexidos de espiñas. (?) Case invisibeis, entrecortados pola brétema, podían divisarse os membros do comando de técnicos que se adiantaran para demarcar a área da recolleita. Abaixo, nos apousentos, húmidos e mornos, bulía a vida da familia das exploradoras, á carón dos depósitos dos alimentos. (?) Observaron a vella pegada que conducía ao val achegado; viron como o vento apertaba a multitude de cadavres calcinados sobre a herba. Un sentimento de pavor percorreu a columna escura e apertada das obreiras que agardaba a orde de avanzar. Lixeiros contactos dos seus corpos, coma se fose un diálogo codificado, poñíanas nas condicións para unha boa receptividade. A enerxía toda e máis o poder da vontade eran para a causa do traballo da comunidade. (?) Os corpos armoniosos e perfectos, case inmóviles, agardaban a orde, e cando chegou a sinal vibrátil, unha multitude emerxeu das catacumbas e encamiñou cara ás praderías verdes para coller canto cada unha podía transportar con rapidez á cidade subterránea. Os seixos e máis as follas dos piñeiros xigantes entorpecían o paso. (?) Nin os lóstregos de luz que viñan do espazo, nin o esforzo ata o límite, nin o aburante po que destruíra tantas xeracións, era impedimento para esta nova invasión. (?)Mentres un grupo cortaba, outro comezaba o regreso. De súpeto, un son inesperado estalou no aire, mentres unha sombra voluminosa, multiplicando o efecto da luz sobre as outras sombras, formou unha tempestade de pavor sobre a caravana. As máis fortes trataron de chegar, apresurando o paso e sostendo con forza a carga que levaban sobre os seus ombreiros. Outras, fébles e atemorizadas, procuraban agocharse entre as altas herbas que estaban á beira do camiño. Os berros dos gardians para impoñer orde, foron esmagados polo estrondo áspero que chegaba do ceo e, antes que se puidesen gorecer, unha choiva pestilente caeu sobre o camiño e cubriunas. (?) A asfixia e máis o terror provocáballes en segundo unha morte dolorosa. Unha tras outra, as formidábeis atletas sucumbiron xunto ós ennegrecidos corpos das que integraran as expedicións anteriores, vítimas do mesmo mal.
-?¡Malditas! Non dexarei unha soa con vida?- Berraba o xardineiro mentres espallaba o veleno para formigas no xardín.?
(Tradución: Susana García Otero)
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
