|
|
|
|
|
|
| POEMAS VANGARDISTAS NA AULA |
|
Poema colectivo expresionista
O vello espírito paciente salpica a vella estancia
e enche de tristura e pesadume os recunchos da conciencia.
Sen ser nada concreto logra transmitirme forza.
Sensacións estrañas,
agradables,
desagradables,
mentres a estrañeza das vosas falas de cores alumean o bosque.
De súpeto,
o medo, a tristura, a sorpresa das cores de imaxes deformadas.
Defórmanse as caras na noite cando se asustan con cores tristes.
Nun só papel un cadro infernal.
Ese corpo manchado salta cara afora en forma de lume,
humano crucificado con cor de sangue vermello.
Dá medo só velo.
Amargura, tristeza, infelicidade.
Non
o que non pensei é que estiveras sufrindo,
tenue noite que mostras horribles pesadelos.
4º C - ESO
Poema vangardista
Xuntos ata que a morte nos separe
A tristeza es ti
(pois) grazas a ti síntome como aquelas casas na escuridade.
A fermosa paisaxe é observada
pero puntas e picos non me inspiran nada
pois a túa fermosura corróeme,
Vella Aldea da miña infancia,
a túa pel núa tan fráxil como a lúa,
como lugar estraño do máis alá.
As cores conforman a vila e o seu mercado,
todos somos iguais,
delicadeza, sentimento de paz na noite escura,
a liberdade que se atopa na natureza do ser,
o verde bosque,
a vida libre no mar,
no mar reflíctese todo a luz o brillo a realidade,
as fermosas casas de toda unha vida,
casa fogar da túa vida,
unha casa no medio do campo,
a casa dos meus soños con flores no xardín,
rapaces alegres xogan no xardín hoxe.
Mirando cara ó río non vai frío,
observando as árbores podo ver a fermosura da natureza,
pero
a ignorancia é o pai noso de cada día
e todo é un soño,
o meu Soño, demasiado fermoso,
Vella Aldea da miña infancia,
vellos recordos de sal e auga.
4º B ESO
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
