lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
24 de Xuño do 2023, sabado |
|
.jpg) Subidas en TASCAS E CENTROS DE TRABALLO, tamen en BAMIO.
En portada, Francisco, e seus compañeiros de traballo nunha romeria en Lobeira.
El señor de la izquierda tenia una zapateria llamada La Oriental en la Baldosa y otra en una casa que acaban de derribar frente al Hotel Castelao, donde tenia Llovo el kiosco. A esta la llamaba La Aplanadora de Noya. Tenia un mote muy gracioso que ya está explicado en una foto de la Baldosa.
La que está al lado es su señora.
El señor de gafas es Manolo Carballo con su esposa, que tuvo dos peluquerias en distintos lugares de San Roque y son los padres de Cholas que trabaja en Lantero.
Comentario por Cándido (15-05-2010 18:45)
MANOLO CARBALLO, mi peluquero de
toda mi vida, en Vilagarcía
---------------------------------------Era Manolo Carballo un hombre muy amable con todos. Buen peluquero y casi siempre de buen humor. Estaba casado, un hijo. Tenía un hermano que formaba un dúo conmigo a la hora de mocear. Se llamaba Salvador. Estaba de peluquero con su hermano. Siempre nos llevamos muy bien. De chicos fumábamos tabaco de otro hermano, que fue cobrador de los Autobuses Urbanos.
Yo asistí a la boda de Manolo Carballo y Victoria, que así se llamaba su esposa. La boda fue en Sobradelo y la fiesta, en casa de la novia. Creo que fue la primera boda que vi. Pienso que no tendría más allá de diez años...
El hermano del nuevo casado y yo éramos los que poníamos los discos de aquéllos que había antes. Cumplimos con nuestro cometido y eso es lo que cuenta. Los recién casados eran
una pareja muy bien llevada.Se querían mucho y esto era lo más importante. Tuvieron un chico. Un Carballo...
Con Manolo trabajaba de operario un hombre que estuvo en Cuba en la Emigración. Le llamábamos El Cubano. Pero era muy buena persona y buen peluquero; quizá un poquito lento, pero bueno, en todo lo demás. Cuando se cerraban las puertas de la peluquería y nos poníamos a cantar muy bajo, aquéllo era algo serio. A veces venía Juan, cobrador de la Empresa Sabas,de Los Duranes. Le gustaba mucho la música de Los Panchos. A Carballo le encantaba que el cliente fuera, además, amigo. Y cantaba con ellos y lo hacía muy bien...
Manolo tuvo una Peluquería cerca del Cuartel de la Guardia Civil en San Roque y después se fue para la casa de Nogüegues, enfrente a la vivienda de los Jamardo. El peluquero vivía allí, y el dueño en el primer piso. La peluquería estaba en el bajo de esa casa. Tenía dos sillones y una clientela muy buena. Gente trabajadora de la buena. Yo siempre me encontré a gusto en esa casa.
El hermano del peluquero, Salvador, se marchó para Vigo, se casó y se quedó allí para siempre. Cuando me casé fuí a saludarlo y me lo encontré en Bouzas que estaban de fiestas. Las Fiestas de Bouzas, muy buenas. Lo pasamos muy bien. No lo volví a ver más. Pero creo que nos apreciábamos mucho. Éramos amiguetes de salir a bailes, cines, todo lo que encierra esto. Tenía un carácter flojo, pero nos defendíamos en el total. Mi familia siempre se llevó bien con todos ellos. Todos se fueron muy jóvenes para el más "allá". Eran dos chicas y tres chicos. Todos, ¡fenómenos!... D.E.P.
Excuso decir que era Carballo un gran hincha de nuestro Arosiña de aquél tiempo. Él arreglaba la cabeza de algunos futbolistas de aquél Arosa. Todos queríamos ser del equipo "ese".
Comentario por E. García - 29.03.13 (29-03-2013 12:23) |
|
|
|
VIVA A COMUNA presentado no FAIADO DA MEMORIA |
|
 Carlos Meixide que dito sea de paso naceu en Vilagarcia,no ano 1977, a sua familia materna sigue a vivir entre nos coma sempre.
Deciamos que onte Carlos Meixide presentou a sua obra sobre a Comuna de Paris, aquela aventura revolucionaria que foi quen a facernos entusiasmar a dia de hoxe. Carlos deixounos envoltos na sua exposicion sobre o seu libro, non perdades a ocasion de leelo, merece a pena |
|
|
|
23 de Xuño do 2023, venres |
|
 Subidas na VILAGARCIA DE ONTE é OUTRA FORMA DE VIVIR.
En portada,retrato feito na porta da igrexa un dia de voda, casaban Celita, filla de Armando Castro é Jose Luis, mais coñecido por Culis, fillo de Juanita Sosin e Juan Meaños. A fotografia todos os invitados nunha imaxen preciosa de finais dos anos cincoenta.
Hoxe pola noite, cachadas do San Xoan, celebracion tradicional que forma parte da memoria da nosa infancia, patrimonio inmaterial de cada un de nos.
Bos dias, a ser felices. |
|
|
|
22 de Xuño do 2023, xoves |
|
.jpg) Subidas en PERSOAS RECORDADAS, PERSONAXES SOBRANCEIROS, CREO EN DIOS PADRE.
En portada, un partido de baloncesto na Praza de Ravella (Non habia pabellons)a casa pequena que vemos de frente era o Bar dos pais de Luisa Perez, nesa casa naceron os seus fillos maiores, Marcelino é Luis Carlos Penide Perez. Na actualidade, sede do Faiado da Memoria.
Coidado, chega un tempo de calor, bos dias |
|
|
|
A clase traballadora de cando en vez....LEVANTASE |
|

«Viva a Comuna!» é a crónica novelada dos sucesos que rodearon a proclamación e a derrota da Comuna de París na primavera de 1871. É a historia dunha revolución, o relato da toma do poder por parte das clases populares dunha cidade que naquela altura era o epicentro da modernidade.
Novela de longo alento, ambiciosa e emocionante, nas súas páxinas cobran vida personaxes irrepetibles como Louise Michel, Eugène Varlin, Jules Vallès, Henri Rochefort, Nathalie Lemel ou Gustave Courbet, protagonistas dun tempo de esperanza que recorda na súa orixe e no seu destino tempos históricos máis recentes.Cun estilo envolvente e preciso, capaz de combinar o rigor histórico e a pulsión narrativa, Carlos Meixide recrea o ambiente dos distintos escenarios: clubs, tabernas, redaccións de xornais, barricadas... en que tivo lugar o primeiro gran combate entre o capitalismo e a clase traballadora. Unha novela vibrante sobre a condición humana, sobre a fraternidade e o compromiso, sobre a xustiza e o medo, sobre a ilusión e o fracaso.
«Viva a Comuna!» é a crónica novelada dos sucesos que rodearon a proclamación e a derrota da Comuna de París na primavera de 1871. É a historia dunha revolución, o relato da toma do poder por parte das clases populares dunha cidade que naquela altura era o epicentro da modernidade.
Novela de longo alento, ambiciosa e emocionante, nas súas páxinas cobran vida personaxes irrepetibles como Louise Michel, Eugène Varlin, Jules Vallès, Henri Rochefort, Nathalie Lemel ou Gustave Courbet, protagonistas dun tempo de esperanza que recorda na súa orixe e no seu destino tempos históricos máis recentes.Cun estilo envolvente e preciso, capaz de combinar o rigor histórico e a pulsión narrativa, Carlos Meixide recrea o ambiente dos distintos escenarios: clubs, tabernas, redaccións de xornais, barricadas... en que tivo lugar o primeiro gran combate entre o capitalismo e a clase traballadora. Unha novela vibrante sobre a condición humana, sobre a fraternidade e o compromiso, sobre a xustiza e o medo, sobre a ilusión e o fracaso. |
|
|
|
21 de Xuño, do 2023, mercores |
|
.jpg) Entramos de cheo no vran, boa falta fai logo de tantas humedades e frios que temos nesta Galicia marabillosa, vivimos nun paraiso verde.
Subidas no Carril, A Praia de Compostela é Os Veciños.
En portada foto do vran do 1942, a fotografia ten oitenta e un ano, varios rapaces da familia Crespo, Rivas e Varela xogan no Carril, chegando a o barrio da Rosa.
Bueno, imos intentar disfrutar do bó tempo, do aire libre, da cultura, do patrimonio, non esquencer de acudir mañá a O FAIADO, charla interesante sobre o seu ultimo libro de Carlos Meixide.
Bos dias....¡BO VRAN¡ |
|
|
|
Carlos Meixide, autor da novela 'Viva a Comuna! |
|
 No local do Faiado, mañan as oito da tarde, o noso veciño Carlos Meixide presenta unha novela chea de ternura, de utopias cumpridas, da rebelion dos parisinos que coma sempre nos dan, nos deron autenticas leccions de supervivencia e de revolucion.
Acudide a o noso local, vai ser todo moi interesante, vemonos ali mañan xoves as oito da tarde.
A continuacion texto no DIARIO.ES de Daniel Salgado nunha entrevista a Carlos Meixide
"El comité de 92 personas que se hizo cargo de París entre el 18 de marzo y el 28 de mayo de 1871 no aceptaba la rendición ante el ejército prusiano. El gobierno provisional de la República, en manos de Adolphe Thiers, había sucedido al derrumbamiento del Segundo Imperio de Napoleón III derrotado por Bismarck, pero se replegó fuera de la ciudad. La población parisina era demasiado rebelde, incontrolable para las ansias restauradoras de Versalles. “Me atrajo ese carácter no ofensivo de la Comuna. La revolución estalla porque otros abandonan el poder”, explica Meixide (Vilagarcía de Arousa, 1977) a elDiario.es, “además, había algo de inocencia y mucho vértigo, como si todo ocurriera antes de tiempo”. Las revoluciones inventan siempre otro tiempo, venía a explicar Walter Benjamin, apasionado de los sucesos que narra Viva a Comuna! “Pero es fascinante. Durante todo el período comunero hay una seguridad, una certeza de que la derrota es inevitable, de que el final no podía ser otro, y aun así continúa”, añade. |
|
|
|
20 de Xuño do 2023 |
|
.jpg) Subidas en PERCURAS E INVESTIGACION, É PERSOAS RECORDADAS,en portada Rogelio Presas, fillo de Alicia Valladares. Con esto intentamos que non se vaian de todo aquelas oito persoas finadas na explosion da pirotecnia de Valladares, un dia de calor axfisiante do 1960.
Bos dias, a ser felices |
|
|
|
HOXE, no FAIADO |
|
 Os alumnos de segundo de Bacharelato do Instituto Castro Alobre na asignatura de Historia, proxectan na sede de O Faiado da Memoria, catro pequenos traballos documentais creado por elas e eles, que vai de entrevistas as súas avoas, das súas vidas contado por elas mesmas e que levan por título xenérico, DESPOIS DE FRANCO.
Parécenos realmente espectacular e interesante. Sempre foi un soño para nos que a xente nova se implicase nas historias de vida, na memoria da xente, na memoria dos seus.
Gustaríanos que o salón do Faiado estivese a reventar, non só para ver estes traballos senón tamén para falar e compartir mais vivencias con eles. É por iso que estades todos convidados.
O luns 19, as oito da tarde, portas abertas para ver DESPOIS DE FRANCO, traballo feito polos alumnos do Castro Alobre de 2º de Bacharelato, sección Historia. |
|
|
|
ONTE, EN SAN SIMÓN |
|

Unha visita que sirve para celebrar (o pasado nove de Maio foi a data) os quince anos da creación de O FAIADO DA MEMORIA, entón decidimos con este motivo rendir unha xusta homenaxe a TODOS, os presos cantos estiveron privados de liberdade na ILLA DE SAN SIMÓN.
Onte foi o día, en autobuses da empresa Abalo, Benigno, Lucía é Felipe, choferes e compañeiros, transportáronnos a Cobres de donde saimos nun barco de Nabia que, patroneado por unha muller, levounos a San Simón. Alí comenzou unha visita guiada e construida por Antonio Caeiro onde a xente disfrutou, únicamente fallounos, quizás, un pouco o son, que sen dúbida haberá que mellorar no futuro.
O día non puido comenzar peor, pola noite e a primeira hora da mañán chovía finamente. Sempre é difícil nestas circunstancias tomar unha decisión, pero decidimos tirar para diante.
Nada mais comenzar a visita, en plena charla, puxémonos como pitos de mollados. Houbo que coller refuxio na capela cousa que aproveitaron para ir "a misa" e coñecer que o santo que estaba alí era o san simonciño da pregaria que leemos a continuación. Pero a partir de aí saiu o sol, e quentou os nosos corazons é tamen homenaxeou a aquelas xentes que estábamos a lembrar.
Eramos moitísimas personas, a todas elas o noso agradecemento por axudarnos a lembrar. E moi importante para un colectivo como o noso, levar tantos amigos en clave de MEMORIA.
Gracias tamén a Belén, traballadora da Naviera Nabia, o seu talante sempre evita calquer tipo de problemas, se os houberá, que nunca os houbo.
Polo demais o Faiado sempre está para avivar esa cousa tan importante, ter en conta aos que foron tratados tan inxustamente sendo os mellores en aquela sociedade.
Sempre no corazón e na MEMORIA.
|
|
|
|
|
|
|
|
|