lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
De Eduardo para Maria Luisa |
|
 Porque Eduardo sigue a ser un enamorado da sua muller. Maria Luisa fai tempo que escribira no blog que nos habia contado cando coñeceu a Eduardo, foi un quince de Agosto do ano 1956.
RELATO de Maria Luisa:
Eu sempre fun desde moi nena a esa terra. Cando fun un pouquiño máis que unha nena, me podes creer, que non esperaba que alguien de ahí ocupara un lugar na miña vida que durara tantos anos.
Pasados uns anos, meus pais cambiaron o rumbo, e tamén de praia, porque nos fumos pasar as vacacións a Boiro, por aquélo que tamén iban uns amiguetes de eles. En ese tempo, todavía non conocía a Eduardo, que foi polas festas de Nosa Señora (15 de agosto) do ano 1956. En Santiago, daquela, as festas dos barrios tiñan moita aceptación. (Nada tiñan coas Festas do Apóstol, que corren a cargo do Concello). Nos conocimos un día que eu celebraba o meu santo coas miñas amigas
de sempre. Él se acercóu, falamos, e pronto nos despedimos, porque na casa de meus pais, aquélo de chegar un día calquera, pasadas as dez da noite, era para botarte a temblar.
A hora do cine, era algo tremendo, porque había que deixar a película e botarse a correr, para chegar antes das dez da noite. ¡Pobre de mín que hubera un retraso de máis de un cuarto de hora, porque sólo lles faltaba chamar á Policía para encontrarme!...
E así foi sempre hasta que casamos. Non había modo de cambiar o sistema, porque eu xa tiña 22 anos e tiña que aceptar aquél modo de vivir necesariamente. A partir do ano 1957, Eduardo viña para Boiro e alí disfrutabamos da Praia de Barraña, que estaba moi ben, pero era moi llana de area. Recordo que había tanto marisco que o notabas debaixo dos pés. Polas mañáns nos veíamos na praia, e polas tardes, tamén. Pero casi sempre meu hirmán viña con nós para facer de "detective privado". Pasámolo ben.
Eduardo vivía nunha pousada, das poucas que había en Boiro naquél tempo. Pero para mín non hubera saído de Vilagarcía, porque me gustaba moito máis, por todo. Vilagarcía sempre tiña moito máis que Boiro en todo.
Hoxe na Banda do Mar, hai unha colonia santiaguesa moi importante, donde veranean centos de persoas en Boiro, Pobra, Riveira, Noia, etc., etc. Aqueles anos foi o principio do que chegóu despóis. Repito que Boiro é unha praia para nenos. Non corren riesgos de afogar, porque é moi plana. Pero éso, non vale para todos.
Como Eduardo e máis eu nos queríamos
non tivemos máis remedio que adaptarnos ás órdenes tan severas de meus pais. En realidad, sólo foron dous aniños. Casamento, nenos, e todo eso que facemos todos. Pero aquélo lles chega a calquera.
Houbo un tempo que non nos gustaban as praias de ahí porque estaban sucias de todo tipo. Non era recomendable para nadie. Nos íbamos a outro sitio.
Repito: Para mín, como Vilagarcía, non hai outro pobo. Sobre todo en Verano.
María Luisa Mareque Pérez
Santiago de Compostela
Este artigo de Maria Luisa esta escrito fai tempo no noso blog, hoxe Eduardo quere adicarlle a cancion que sonaba e que mais lles gustaba a os dous cando moceaban. Lembranzas son vida nova, gracias a Maria Luisa e a Eduardo por compartir eses cachiños de vida con todos nos.
|
|
|
|
Un pouco de tempo |
|
 Imos facer unhas cuantas modificacions, non nos gusta como quedan os patrocinios na casa nova, igual facemos unha mudanza ou os poñemos dobles, e decir na casa nova e na bella, xa vos iremos contando. Tamen decir que o dos discos dedicados gusta moito, non ser timidos e mandade datas e cancions que podemos lembrar xuntos |
|
|
|
Bo dia Nacho |
|
 Sobre 1870 Roque Ramos acababa de casar con Rosa, a sua moza, vivian en Cortegada donde Roque acababa de heredar do seu pai Domingo Antonio todo unha herencia en terras e casas, non empezaba mal a parexiña, o mais importante era que Rosa estaba embarazada, eran moi felices, Roque andaba embarcado era cociñeiro nun barco que facia as carreiras de fora. Arredor da data en que tiña que dar a luz Rosa, Roque abandonou o seu traballo para estar ca sua muller no momento do parto. Non sabemos detalles, soio que como tantas mulleres en aquelas epocas Rosa non soportou o parto e falleceu, tamen sabemos do coraje de Roque para sacar o neno adiante, o neno bautizarono como Juan.
Hoxe dia vinte de Xaneiro temos un descendiente de Roque de cumpreanos, Nacho Suarez Varela, neto de Carmiña Ramos e tataraneto de Roque...¡Felicidades Nacho¡ Que todas as luas que saian veñan bonitas para ti, desde eiqui propoñemos un brindis virtual pola tua felicidade, e unha de esas gotiñas de cava pola lembranza de aquel colono chamado Roque Ramos
|
|
|
|
A ver si alguen sabe |
|
 A fotografia chegou da man de Mercedes Lopez e da sua filla Isabel Juanatey, xa fai tempo de esto, ainda estaba viva a nosa querida Mercedes. Bueno a foto pode ser no Carril, unha boda ¿Sabedes algo mais? ¿Ollades a alguen coñecido? |
|
|
|
Paco Diz o la ?aventura? de un vilaxoanés que se marchó a descubrir mundo sin contrato |
|
 Artigo de Olalla Bouza no Diario de Arousa
Colabora O Faiado da Memoria
Varias décadas antes de que una mujer llamada Marina del Corral definiese como ?aventureros? a los jóvenes españoles que se ven obligados a buscarse las habichuelas en otro país, un veinteañero vilaxoanés, Paco Diz, partía rumbo al París del amor en busca no de romance, sino de algo que le llenase un estómago harto de pasar hambre a base de pescado y tortilla de patatas.
Aunque Diz llevaba desde niño buscándose la vida, primero en el mar, luego entre ruedas. Salió a pescar con su padre por primera vez a los doce años. A veces tenían que levantarse a las dos de la mañana.
Después comenzó a trabajar en Vilagarcía y conoció el castellano. ?En Vilaxoán solo falaba galego?. Fue su primera ?emigración? aunque nada comparable con lo que le esperaba al bajar de aquel tren en París.
?Aquelo era outro mundo?, relata todavía con los ojos de un joven que ni siquiera había visto en la gran pantalla la Francia de Godard o De Sica. Fue su antiguo jefe, Ramón Moral Riestra, el que le sugirió el viaje y le ofreció quedarse durante un tiempo en casa de su cuñado. Luego se mudaría a una pensión con otros amigos de Vilaxoán, como Felix, que se casó allí, o Moncho.
Pronto se acostumbró a las buenas costumbres francesas. Sació el apetito (?cos tickets da empresa dábanme un polo enteiro para min?) pero también otras cosas. ?Aquí botabas nove meses para ir a un reservado e alí nun baile na primeira noite xa estaba feito?, señala. Pero nunca se olvidó de Vilaxoán. Ayudaba a los suyos. ?A miña nai mercou unha casa con horta por 150.000 pesetas?. Y regresaba todos los agostos para las fiestas. |
|
|
|
QUE SEXAS FELIZ AMIGA |
|
 Hoxe está de cumpreanos Esperanza Alcalde, Esperancita ou María-de-la-Esperanza, como lle chamaba a súa nai cando as cousas se lle caldeaban. Aquela nai, Carmucha, que tanto aguantou as tonterías da súa filla e mais como as da súa amiga que era eu, Margarita a de Felipe. Tonterías, primeiro, de infancia e logo de adolescencia.
Bueno, como decíamos, hoxe está de cumple e xa non somos nin nenas, nin adolescentes, ainda que as dúas etapas parece que foron onte, ou todo o mais nantronte?(o tempo é relativo, decia Benedetti, e engadía: cinco minutos bastan para soñar toda una vida). Que sexas moi feliz, e que sepas que nesta casa querémoste, e adicámosche aquela canción que tanto nos gustaba cando tiñamos catorce anos, que por certo compartimos gusto con Pablo Picasso a quen, Anduriña, o emocionaba (bueno tamén lle gustaban os touros, pero, ¿quen non ten defectos?).
|
|
|
|
Un correo bonito |
|
 Nos escribe Eliseo Fernandez contandonos que e o novo presidente do Ateneo de Ferrol, estamos encantados ca noticia, porque sabemos que Eliseo e un historiador-traballador moi culto, moi activo, esto sera bo, moi bo para a cultura no Ferrol. Nos coñecemos desde fai unha chea de anos no mundo da memoria, traballamos xuntos por facer xusticia desempolvando capitulos pechados de historias e de dramas que habia que poñerlle rumbo, por xusticia. Temos que ir cambeando o que se diseña como cultura desde os concellos, outro drama, chegan as concellerias os que se meten a medrar e logo pasa o que pasa, as casas de cultura pechadas por falta de persoal (os cartos van por outro camiño)a programacion a levan os escuros e iñorantes como diria pondal a oposicion non se molla "por si acaso" e tirando renqueando....chorando. Por eso e de botar cohetes que Eliseo Fernandez sexa o novo presidente do Ateneo de Ferrol |
|
|
|
Tromba de auga |
|

Una tromba de agua caída a media tarde de ayer anegó en pocos minutos las inmediaciones de la céntrica calle Ramón y Cajal que cruza desde Rey Daviña hasta el parque de Ravella. Como sucede cada vez que llueve y debido, más que nada, al deficiente estado de la red de pluviales, la calle se convirtió en un río que impedía que los peatones circulasen por la misma libremente sin mojarse los pies. Y es que el agua alcanzó en poco tiempo una altura considerable de varios centímetros.
Cabe recordar que en lo que va de invierno el entorno de la calle Rey Daviña se ha inundado en más de una decena de ocasiones. De hecho algunos de los locales comerciales y viviendas del entorno ya están preparados para estas cuestiones y colocan tablones para evitar que el agua entre en sus negocios.
La solución a estos problemas constantes en el centro de la ciudad pasan por una sustitución y mejora de la red de pluviales y también de la de fecales. De hecho en algunos puntos estas confluyen y, con poco que llueva, las alcantarillas rezuman restos que dejan un olor bastante desagradable que siempre ha sido criticado por parte de los viandantes y de los vecinos de la zona.
Sin embargo la situación económica actual de las arcas municipales no permite una inversión en este aspecto que obligaría, además, a levantar buena parte de las calles del centro urbano.
Lo cierto es que de momento estas obras no son prioritarias por parte de la administración local aunque bien es cierto que los vecinos del entorno critican desde hace tiempo esta situación que ha creado muchos desperfectos ya.
Informaciom do Diario de Arousa
Pois como supoñedes eramos catro os que estabamos na praza de Galicia, Lolita Camiño, Antonio Neira, Jose Luis Oubiña e Margarita do Faiado porque o Antonio esta na cama ca gripe. Fai falla ser valiente e amigo para sair a rua onte de aquela maneira. Infinitas gracias, as imaxes moi ben, as fotografias en ese tamaño e un regalo estan maravillosas. Os horarios do Faiado son: as seis da mañan, as dez da mañan, as tres da tarde e as sete da tarde. Iremos personalizando e avisaremos, cando veña o bo tempo faremos algo bonito bonito |
|
|
|
Chegou o dia |
|
 Pois hoxe e o dia que na praza de Galicia a empresa Lemond que ali ten instalada unha pantalla xigante proxectaran as imaxenes do Faiado. Sera as sete da tarde e por ser a primeira vez, baixaremos a praza a velas. Logo si queredes os invitamos a un cafeciño quente na casa, esta a o lado non hai que desplazarse. Temos claro que o Faiado e un proxecto de TODOS, polo tanto unidos imos celebrar o dia. Hasta a tarde |
|
|
|
Mañan millora o tempo |
|
 Eso e o que din os entendidos en metereoloxia, enton mañan dia 15, as sete da tarde na Praza de Galicia, xa sabedes que temos unha cita para ver na pantalla que puxeron os de Lemond un traballo do Faiado, que sodes todos. Tamen queremos informar que a partir de mañan comenza unha colaboracion Lemon-Faiado e que todolos dias a determinadas horas, saimos a escena. As vosas fotos iran saindo a medida que pase o tempo, é unha recuperacion en grande, para os que non teñen internet, para os que non coñecen o Faiado. A bonita foto son Mari, Inda Floren e Martin, imaxen donada por Marilin Crespo |
|
|
|
|
|
|
|
|