É a Festa da Ameixa, e o Faiado quere aproveitar para reivindicar a ameixa natural e babosa do noso pobo... a de sempre, a que sabe a Carril, ao noso mar.
Aproveitar tamén para lembrar a figura de Joaquín Merino, visitador desde fai moitos anos do noso pobo, tamen propagandista dos nosos productos e paisaxes.
O Faiado agradece todo o ben que lle fixo Joaquín a nosa zona, lembrámolo veraneando no Carril, e logo na rúa Mulatas no barrio de San José, onde ainda veranea a súa familia.
Neste momento lembramos a Alberto Cortez... "Cuando un amigo se va". Xa está ben de amigos que se van.
Emilio Sánchez Martín, natural de Salamanca, casado con Ramona Navia, de Renza... ¡Como o cuidou Ramona!.
Eles son amigos nosos e amigos dos nosos amigos. Emilio levaba anos enfermo, anos batallando, hoxe, no día da Galicia Martir, Emilio expirou.
Nos doe, todo nos fala de morte ultimamente, é duro e difícil. Para Ramona, un abrazo, forte, moi forte. O noso pésame para Ángeles, Yolanda, Sonia, Eva e Katherine, así como para o resto da familia.
Mañan sábado as cinco serán os funerais por Emilio na igrexa de Sobradelo, logo as súas cenizas incineraranse en Vigo.
Decir, pensar que Mariví Diz, a nosa Mariví, acaba de morrer, pode non ser creible.
Estábamos a esperar a súa milloría para a sexta cea do Faiado, o tíñamos programado de tal maneira. Acaba de chamarnos, roto pola pena, Roberto Ocaña. véusenos o mundo enriba a Antonio e mais a min. Quitáramos unha foto con ela o día do Apostol, entre risas, esperando a melloría lóxica. Gardámola como ouro en pano. Algún día, cando o teñamos asumido, poderémola sacala do baul e ver o seu sorriso. Seguía a ter esa luz nos ollos... é imposible pensar, e terrible.
Non sabemos cando se enterrará, nin cando a hora.
Mañán, a primeira hora, iremos polo tanatorio, e logo informamos.
Canto o sentimos!. Sempre nos apretamos nos abrazos. Esto non é unha pérdida calquera, queríamos a Mariví, queremos a Mariví. Non hai dereito que unha persoa tan chea de vida se teña que ir. ¿Porqué?
A TODA a súa familia o noso calor e os nosos abrazos, nunca a esquenceremos.
A data do enterro sera maña venres as once e media da mañan. O primeiro acto sera na igrexa de Carril, e logo o soterramento no cementerio do seu pobo, donde descansan seus Pais.
Esta imaxen é das festas do sesenta e oito, fai cuarenta e catro anos...¡Casi nada¡. O Fantasio en pé, a casa da nai dos Villaverde, a farmacia de Bermejo, enfrente, o Casino vello, ainda que non se vexa... Bueno íamos falar de festa, e xa escomenzamos a deixarnos levar polas tristuras. Hai que ser valente, botarlle peito a situacións feas, disfrutar da festa, atendede, hai unha chea de xente que pasa moitos traballos para que disfrutemos... Houbo un erro no programa de festas e casi nada coincide co programado pola xente de San Roquiño o pequeno, do barrio de San Roque...¡Pero hai un festón¡. Mañan a auga, e para elo esperamos que veña o sol, que saia o sol en Vilagarcia, e si non sae a rúa é igual, que somos un pouco britanicos e un moito de ingleses... ¿Que é a choiva para nos?. ¡Que aquí non chegaa!
Los escaparates de Rey Daviña se llenan estos días de recuerdo de la mano de O Faiado da Memoria, que ayer reunió a cerca de medio centenar de personas en la inauguración de la exposición ?Vida vivida?.
Una muestra en la que se podrán visualizar más de mil fotografías a través de cuatro pantalas instaladas en Dopazo Bebés, Cespón, Farmarosa y Ferretería Sobrino. Fotografías que por sí solas y en conjunto narran las vivencias particulares y colectivas que construyeron la Vilagarcía de hoy. Una ciudad con sus rellenos y despedidas, que también aparecen reflejadas en ?Vida Vivida?.
Y como en O Faiado da Memoria el gran protagonismo es de los donantes, en el acto de inauguración, Antón Caeiro, presidente del colectivo, destacó la presencia en Rey Daviña de Magda, Lito y Luisa, los hijos de Marcelo Pérez, más conocido como Ché Marcelo.
Fue uno de esos miles de arousanos que tuvo que coger la maleta para buscarse un futuro mejor junto a su mujer y a sus cuatro pequeños. Pero en ese camino a la prosperidad, la Dictadura le arrebató a uno de sus hijos, una pérdida que nunca superaría.
O Faiado quiso rendir ayer homenaje a este vilagarciano. La historia de su familia también puede conocerse a través de ?Vida Vivida?.
temas
Caeiro aprovechó el acto de presentación para dar las gracias a los donantes y también a los comercios participantes, así como al Concello de Vilagarcía, que colabora poniendo a disposición del colectivo las pantallas que muestran la exposición. Deportes, vida social, retratos y trabajo son alguna de las temáticas que se abordan en ?Vida vivida?, un laborioso trabajo que llenará de recuerdos y experiencia las calles de la ciudad no desde una óptica nostálgica, sino desde la certeza de que ningún acierto provino del olvido.
Ante todo, dárvolas gracias por estar aquí presentes con nós, dalas gracias a Cespón, Dopazo bebés, Farmarosa e a ferretería Sobrino por cedernos os seus espazos para expoñer esta memoria e ao concello de Vilagarcía por facilitarnos os soportes para facer visible esta exposición, especialmente a Rocío, por solucionarnos os problemas tan rapidamente.
Dar a benvida a os que estades fora e chegades, como cada ano, en agosto. Benvidos as festas, xa que fai falla moita festa para tratar de esquencer o que esta pasando, tristuras abondo, crisis, crisis e crisis.
De crisis xa nos poden decir a nos que estamos intentando rematar un documental sobre esta vila e que gracias a boa parte de vós, coa vosa aportación, estase levando a cabo.
Reivindicamos o dereito dos pobos a cultura. Reivindicamos o dereito da xente a facer cultura. O dereito da xente a recibir cultura.
O Faiado da Memoria vai camiño dos seis anos de vida. Seis anos intensos, marabillosos. Temos un arquivo que esta chegando as oitenta mil imaxes, que é o noso/voso orgullo. Este é o fruto do traballo diario e da colaboración dos veciños e veciñas. Dos que están aquí e dos que están fora.
Esta exposicion nace coa vontade de participar das festas do pobo de Vilagarcia e dos vilagarciáns, porque o merecemos.
E, chegados aquí, vouvos a contar unha historia. Fai anos que Marcelo Pérez, irmán de Luisa, tío dos nosos blogueiros Marcelino e Luis Carlos Penide, colleu a súa maleta e, como outros centos de miles, partiu desta vila, coñecida como o porto da emigración, xunto coa Coruña e Vigo, e colleu camiño cara a Arxentina.
Xa ía casado e con fillos.
Polas terras de gardel criáronse e tiveron unha vida razonablemente boa. Sempre botando de menos aos daquí, e os daquí botando de menos aos dalá.
Un día, un mal vento chegou a Arxentina en forma de dictadura. Levouse a un fillo e a unha nora de Pérez... e, para sempre, xa nada foi igual.
Hoxe, temos aquí, entre nos, expresamente vidos para esta presentación, a tres dos fillos de Che Marcelo, Magda, Lito e Luisa, os que lle damos a nosa benvida.
Lito escribe no noso blog de vez en cando desde a Arxentina. Para a familia Pérez, un cachiño da nosa exposición e tamén do noso corazón. Gracias por estar aquí, por non esquencer as raices, por non esquencer Vilagarcía.
E ampliamos as gracias a todos e todas os que levades colaborando con nos durante estes anos e aos que o farede3s a partires de hoxe.
Como di o fado VIDA VIVIDA que inspira o título desta exposición:
Meu deus, como o tempo pasa
Decimos de cando en cando
Ao final, o tempo queda
É a xente a que vai pasando
Aquí remata esta presentación xa que o importante non son as palabras, que tamén, o importante, hoxe, son as imaxes e para iso vamos a por a exposición en marcha.
Reflotamiento del buque un año después del hundimiento. / O FAIADO DA MEMORIA
En un desván donde los recuerdos se cuentan por decenas de miles, una película de 16 milímetros con imágenes del NO-DO fue suficiente para que Antón Caeiro (Gondomar, 1960) insistiese en su empeño de fisgar en la historia. Una crónica en blanco y negro sobre el reflote de un buque de la compañía Ybarra a las orillas de Vilagarcía, le hizo remover cajones para componer el viaje más corto del Cabo Razo. Hace un par de años, el proyecto Desde dentro do corazón zarpó de las hemerotecas en busca de los protagonistas de la noche del verano de 1958 en que aquel barco de mercancía y pasajeros llenó el mar de náufragos asidos a listones de madera.
Los testimonios afloraron a cuentagotas hasta que la crisis se llevó la financiación institucional y el proyecto amenazó con irse a pique. Curtido en el arte de ?mendigar?, Caeiro se echó a la Red y atrapó 55 mecenas. Bajo su auspicio, intenta encorsetar en casi dos horas cinco relatos enhebrados en un documental que un día quiso resolver en 50 minutos y que en apenas un mes promete ver la luz. A cambio, ellos aparecerán en los títulos de crédito, entre otras recompensas.
El documental consiguió más de 4.000 euros en una colecta en la Red
Un mediodía cualquiera, a la mesa de dos hermanos marineros se sienta la noticia del accidente del Costa Concordia. Con la ligereza de un resorte, las imágenes los devuelven a mediados de un siglo XX que cuenta la tragedia vivida a orillas del mar que ?lo trae todo a Vilagarcía? y que se lleva a cambio lo que él dispone. De ese primer recuerdo parten memorias de mar que se desentienden de localismos y dejan claro que Vilagarcía es solo ?el telón de fondo? de una historia universal, porque, más que datos, desentierra ?impresiones?. El poso de los acontecimientos, que hablan en las voces y se revelan en las miradas de sus protagonistas, despoja de sentido a la voz en off. Que los muertos fuesen 13 y 39 los supervivientes apenas importa en el relato. Tampoco que el Cabo Razo fuese un viejo león de mar a cuyos lomos se exilió Alfonso XIII en 1931 y se trasladaron tropas durante la Guerra Civil. Lo relevante es que los ecos de un aciago 4 de agosto resuenan en los supervivientes cuando el mar bate contra las rocas. Unos abandonaron el mar porque el ruido de otros barcos les atormentaba los sueños. Otros se tragaron el miedo para embarcarse de nuevo tras su tercer naufragio. Y algunos, aún hoy, rehúsan mentar el suceso porque no han conseguido curarse las llagas.
El rastro del Cabo Razo va más allá de las rocas de A Barxa (Cabo de Cruz), en las que el buque colisionó minutos después de abandonar Vilagarcía. Los retales de la historia se pierden por la costa gallega y pasan por Santander para recalar en Bilbao. Incluso en Francia, una pasajera del Cabo Razo lleva al descubierto la impronta de aquella noche. Apenas volvió a mantener contacto con los vecinos que la salvaron de la lista negra, pero en 2002, cuando la tragedia se llamó Prestige, envió ayuda económica a la costa en la que nació por segunda vez.
La Xunta le concedió 33.000 euros, pero le retiró la subvención
Una niebla que nadie atestigua haber visto figura en los documentos de la investigación como causante de aquel suceso para el que no se encontraron explicaciones convincentes. El timonel, natural del pueblo que se interpuso entre el barco y el mar, lo llevó en línea recta hacia el acantilado. Dicen algunos que ya estaba muerto cuando el buque se fue contra las rocas. Dicen, pero nadie sabe.
Con esta y otras cuatro raciones de memoria ultima Caeiro la primera entrega de Desde dentro do corazón. Tras ella, la salitre dejará paso a historias de tierra, pero ese ya es otro cuento. Por ahora, el documentalista se afana en dar forma a su compromiso con la multitud que lo financió bajo el techo de un anglicismo. También el crowdfunding, en su caso, tuvo sus particularidades. ?Nuestro público se mueve en un rango de edad desde los 40 años hasta infinito?, explica Caeiro, y la confianza en el pago por Internet merma según aumenta la cifra. Por eso, algunos prefirieron entregarle su confianza por la calle y en billetes de papel. De uno y otro modo, reunió más de 4.000 euros que le sirven para pagar posproducción, música, edición y sonido. Todo lo que no podía hacer sin dinero.
Al frente de un botín de más de 70.000 documentos gráficos que componen O Faiado da Memoria, una asociación que recopila en soporte fotográfico y audiovisual un tropel de momentos de los años veinte a los setenta, Caeiro se resiste a dejar de coleccionar recuerdos a pesar de las circunstancias. Consciente de que no son buenos tiempos para la memoria, sigue el protocolo del ?francotirador?. Crea sus productos para la venta directa, dispuesto a comerse ?un amplio marrón? en caso de que no lo consiga. Las subvenciones, cuando las hay, suelen escurrírsele entre los dedos antes de cumplir su cometido. En ocasiones, porque expiran los plazos, que no entienden de inspiración. Otras, la ?letra pequeña? se burla de sus argumentos. Esta vez, de los 33.000 euros que le concedió la Xunta, ha recibido solo 11.000 y teme que tendrá que devolverlos. ?Nos piden cosas que no han pedido jamás?, lamenta. De todos modos, el dinero no le quita el sueño. La memoria no cabe en un bolsillo.
DAMOSLLE AS GRACIAS A O MEDIO E A FATIMA FERNANDEZ POR A SUA FORMA DE REFLEXALO
O sabado, día once de Agosto, as seis da tarde, inauguramos a exposición visual "VIDA VIVIDA", sobre Vilagarcía e a súa xente, dos nosos pais, dos nosos avós...
Estará colocada en catro escaparates da rúa do Río, hoxe de Rey Daviña. Son Cespón, Dopazo Bebes, Farmarosa e ferreteria Sobrino, esta última xa na Praza de Galicia.
Son mais de mil fotografías en homenaxe ao noso pobo e as súas xentes, tamén a súa historia xa que comenzamos a celebralo centenario daquela fusión entre os concellos de Vilaxoán, o Carril e Vilagarcía.
Queremos e desexamos que nos acompañedes na inauguración, porque o FAIADO somos TODOS.
VIDA VIVIDA é o título da exposición que está a punto de inaugurar o FAIADO DA MEMORIA na rúa Rey Daviña. Mais de 800 fotografías conforman esta exposición divididas en apartados temáticos.
O título esta extraido da canción do mesmo título
composta por João de Freitas:
Volta atrás vida vivida
Para eu tornar a ver
Aquela vida perdida
Que nunca soube viver
Voltar de novo quem dera
A tal tempo, que saudade
Volta sempre a primavera
Só não volta a mocidade
A vida começa cedo
Mas assim que ela começa
Começamos por ter medo
Que ela se acabe depressa
O tempo vai-se passando
E a gente vai-se iludindo
Ora rindo ora chorando
Ora chorando ora rindo
Meu deus, como o tempo passa
Dizemos de quando em quando
Afinal, o tempo fica
A gente é que vai passando
É inxusto morrer, como José Luis aos 62 anos... ¡Coa de cousas que hai por facer!. Levaba un tempo enfermo, internado, pero tódolos días ía a mellor, antesdonte preguntámoslle ao noso blogueiro Roberto Ocaña por el, díxonos que pensaba que ía superar a súa enfermidade. Roberto queríalle moito ao seu cuñado, era o home da súa irmán Minita, a que todos lembramos na pasteleria Ankar, alí, media vida despachando.
Hoxe é un día de tristeza para toda a familia Ocaña. A nos so nos queda mandar o noso pésame con todo respeto a súa muller Mina, as súas fillas Rebeca e Graciela, en definitiva, a toda a familia. Ao noso Roberto, un forte abrazo. O cadáver está no tanatorio de Arousa. O enterro será mañán, domingo, as seis menos cuarto da tarde en Sobradelo.