| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Jo un lobo de Vilaxoan |
|
El era sempre o que levaba o rumbo dos barcos
|
|
| 3 Comentario(s) |
|
| 1 |
Un lobo de mar que lleva el rumbo... suena a poesía.Una cara curtida,en su gesto parece que quiere asomar una sonrisa, pero no le sale...La mar lo hizo duro, pero sus ojos son dulces. Una mezcla que solo los suyos conocen. Sigue tu rumbo marinero... |
|
|
Comentario por Marité Montesinos Castro (10-01-2013 12:38) |
|
|
| 2 |
Ignoro si este home vive. Pero da a impresión que tuvo que ser un daqueles "lobos de mar" de aquél tempo. Eu recordo habelo visto na súa terra ou en Vilagarcía. A súa imaxen e de persona segura en todo canto fai.
Sin despreciar a ninguén, xa dixen no seu día que a mín me vai máis a xente de aquél tempo, que esta de agora. Porque a de agora a vexo tremendamente interesada e non sabe pensar máis que nos cartos. Eu conocín a certos mariñeiros que non pensaban coma os seus pais. Todos conocimos o valor dos cartos de antes. Certos mozos querían ter unha vida moi próspera, cando acababa de fundar unha familia. Eu creo que co tempo, todo pode ser. Pero sin quitarllo ó corpo...
Eu non podo ver ben a esos mariñeiros que non salen da taberna... Empezan de pola mañanciña, e rematan moi entrada á noite, e iso non vale para todos, porque estar na taberna, é caro. Xa non digamos si tamén hai algo de tapete verde. Xa me entendedes.
Hai moitos anos, alá por 1966, conocín a un mariñeiro do Concello de Ribeira, un lugar que chaman Caamaño. Debe ser moi cerca do centro. Nos fixemos moi amigos. E teño que dicir que nos encontrábamos en Rotterdam, nun salón de baile para galegos e achegados que se chama Stella Maris. Eu trataba de coller un barco que me levara hasta os EE.UU. Desde esa población holandesa había po-lo menos unha línea de trasatlánticos que iban a New York, pero, non era nada fácil encontrar unha plaza en esos barcos.
Como dixen, conocín a un amigo que se chamaba Francisco. Este home era un muchacho máis xóven que eu. Este home tiña programado embarcar nun buque de carga con dirección a Australia. Xa conocía a Compañía Consignataria e non había problemas. Era Verano, mes de Agosto. El me decía que non me desanimara e que non se me ocurrira virme, porque en un mes, máis, menos, eu podría embarcar na Compañía American Laick Holland.
Como eu lle dixera que os meus cartos estaban tocando fondo, me dixo que non me preocupara por cartos, que él tiña cartos en moneda de todo tipo, menos da nosa, a peseta. Dólares, Florins, Libras esterlinas, etc. etc. En total, este home tiña unha cantidade cercana ás catrocentas mil pts. do ano 1966.
Sólo nos faltóu pelearnos para que eu me quedara con esos cartos, mentras él iba recorrer medio mundo. Excuso decir que este home me fixo chorar e non pouco, pola confianza que depositou en mín. De ningunha maneira eu podía aceptar semellante ofrecimento. Cando os teus parientes non serían capaces de prestarche 50 pesos...
En fin, non quero seguir contando estas cousas para evitar que me caigan as lágrimas. Todo acabou víndome para a miña casa e quédache un recordo que debes valorar, porque a vida, enseña moito. Había deixado a miña dona con barriga e xa faltaba pouco para que chegara o fillo varón. Todo saléu moi ben no parto e despóis de todo, foi millor así... Hai que ser responsables na vida. Cando a miña dona me necesitóu, eu estaba con ela. Miña muller non sabe defenderse ela sola... Como outras, claro. Por eso estamos sempre xuntos, normalmente.-
.......................................
"Arroz con chícharos,
patacas novas;
repolo de Betanzos,
e máis, cebolaaas"...
...........
Anónimo
|
|
|
Comentario por E. García - 20.03.2013 (20-03-2013 22:31) |
|
|
| 3 |
mais ca un lobo de msr era pura salitre o mar foino todo pra el,dende neno sempre o lembro en roupa de faena e cando tiven a sorte de enrolarme con el e o meu tio rogelio sendo un rapaz non soupen ata agora o ke significou o mar pra o meu tio e o meu avo o mar foi a sua vida,a herdanza queda nas mans dos seus netos uns mariñeiros e outros peixeiros a saga dos jo segue viva |
|
|
Comentario por (22-03-2013 12:25) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
