| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Manuel e Fernanda |
|
Ela era Fernanda Fernandez Garrido, de Vilagarcia irman de Pepito Pura....filla de D Eduardo Fernandez. Cando se atopou con Manuel...namoraronse e se foron a Argentina
MANUEL PRIETO MARCOS
Nasceu en Tuy o 6 de xuño do ano 1905. Dende curta edade descobríuse nêle unha predisposición para a música, a que seu pai, un home de certa cultura, dabondo fóra do común, soubo alentar no esprito do neno; e aos doce anos ingresou na Academia Municipal de dita cidade, comezando xa de entrada a se destacar, pola rapidez conque bebía as leicións do solfexo.
Logo disto morreu seu pai, e pouco tempo despois morreu sua nia. Ao se atopar órfo entrou no Hospicio de Pontevedra, continuando alí os estudos côs educandos daquêle establecemento.
Aos 16 anos sentou praza no Reximento de Murcia, en Vigo; e ao ano seguinte pasou a ser solista de oboe, lucíndose como un magnifico execuntante. Cando tiña 20 anos ofrecéronlle o nomeamento de subdirector da Banda Municipal de Vilagarcía de Arousa, ocupando tal cárrego o treito de dous anos, ou sexa, até o día en que, por debezos de mellores hourizontes, decidíu emigrar.
Casado cunha muller garnida de virtudes chegáron á Arxentina no ano 1928, traguendo condigo unha filla pequecha, e sofrendo a dôr de perdela a pouco de teren pisado esta terra. Fôron morar a Concordia, provincia de Entre Rios, e dende alí deu a coñecer os primeiros traballos poéticos através do semanario ?Correo de Galicia?, do que esra segredario de redación o esgrevio Ramón Suárez Picallo, quén ledamente surprendido pola boa calidade dos versos, remesoulle unha liñas con mentes de alentar ao seu autor, dicíndolle que nêle había un poeta dos que Galiza andaba á sua procura; polo tanto, sentía o pracer de lle facer chegar os sinceiros parabéns xunto cô amábel consello, de que seguise escrebendo poesía. E pouco a pouco, por meio do mesmo xornal e doutras publicacións, foise coñecendo toda a sua fermosa pordución poética, que agora compón este pequeno-grande libro, o que volta ao prelo, en segunda edición, como homaxe á figura do seu autor, ao se cumpriren 25 anos do seu pasamento.
Decorreu pouco máis dun ano e o matrimonio tornou a Buenos Aires, onde lles nacen e crian dous fillos. Achegándose á coletividade do seu país, axiña, ademáis do poeta, apareceu o músico, o compositor, o mestre e director de coros. Comezou dirixindo o coro da Nova Casa de Galicia, despois ?Lembranzas d?Ultreya?, mais adiante ?Saudades? e por último ?Os Rumorosos?, sendo aqui onde máis puxo de manifesto a sua valía, xerarquizando o seu repertorio con cantigas de música e letra propias, e outras cantigas populares armonizadas tamén por êle, algunhas esceificadas con gôsto dun bon artista. Que non haxa quedado nada grabado desta sua derradeira actuación, supón unha perda moi dina de sentila. Era, pois, tan autorcrítico, tan eisixente consigo mesmo, que poucas veces se amostraba satisfeito do labor artístico que ofrecía; iso tamén supoñía por de relevo o graúdo senso de responsabilidade que latexaba na súa conciencia. A sua obra musical, sen ser moi volumosa, é outamente meritoria.
A cultura non vulgar que posuía valeulle para poder ocupar bôs postos, postos importantes, côs que podía levar unha vida sen estreitezas, unha vida ben levadeira; mais tivo que perdelos pola sua magoada saúde, oa trataren de se arredar do mal incurábel que aturaba. Tamen colaborou, en prosa, na revista porteña ?Mundo Argentino?, publicando belidos contos na súas paxinas.
Amaba a Galiza con devoción entranabel, do xeito que só saben amala os verdadeiros bôs fillos, os que aniñan no corazón un lídimo sentimento patriótico galego. Viviía coa sua alma apegada á alma da Terra, e ao se achar tan lonxe dela físicamente, e vendo írese murchando a súa vida, outra dôr se lle engrazaba ás que facia tempo lle viñan marteirando o corpo e o esprito; xa que o seu ?soño mais soñado?, como di no seu postumeiro poema ?Dunha carta para a terra nai?, era repousar no chan onde nascera e se criara.
Cando a doenza o tivo vencido e inutilizado para poder satisfacer a arela de ?gañar o seu codelo?, tal é a súa verba noutro dos seus derradeiros poemas, mais afondou o drama que constituíu a maior parte da sua vida na emigración.
O día 21 de xuño do ano 1945 fechou os ollos para sempre, xusto no mesmo mes en que cumpría corenta anos, deixando disposto que o seu cadavre fose levado ao crematorio; pois non quixo ser consumido por outra terra que non fôra a que lle deu o seu sêr.
O día 21 de abril do ano 1969 faleceu a sua benamada dona, a fidel compañeira Nandela, e o mesmo do que êle, deixou disposto que a levasen ao crematorio, e as suas cinzas fosen postas acaron do seu bon compañeiro.
E asín; os dous que na vida andáron sempre xuntos, que de cote estiveron xuntos, loitando e sofrendo xuntos, agora tamen na morte repousan xuntos côs seus restos baixo o céu de Buenos Aires, onde deixaron herdo de sangue, onde escentilou o poeta e o músico, onde colleitou os éisitos e acadou a sona que o manten vivo na lembranza.
DUAS VERBAS DO AUTOR
Estes meus versos ?gáiticos?, ben estaban nas ribeiras do esquezo, ese río misericordioso, dimpois de consentida viravolta na folla sinxela e periódica ou na galana e circunstancial. Mais veleiquí que, de súpeto, mans amigas téndense a recollelos, i-os empadriñan e traen de novo ao papel. Breve arredamento. O destino dos meus versos é solagarse comigo no esquezo absoluto, seino moi ben, e se aínda onte puido esta certidume atristarme un pouco, que a suprema arela do home é durar, durar de algún xeito, hoxe non; pol-a contra. Será que xa apenas... Mais esto non importa eiquí. O que importa, impórtame a min, é deixar testemuño do recoñecimento a que me obrigan as ?Mocedades Galegas de Bôs Aires? botando a voar con xenerosa intención este libriño, que vale, pol-o que outros puxeron, tanto como a mais fidalga manifestación de amizade que poida eu merescer. E de certo que moito me honra.
Pois son os mozos das ?Mocedades Galegas? os padriños d?esta desaxeitada andaina de poemas, carreguen eles co-a emoción do autor:
Irmáns na patria e na esperanza: aí van eses versos, moxenas do meu esprito, momento da miña vida inútil. Prégovos que os ademitades, porque vai con eles a lentura d?un corazón agradecido.
E tí, leitor..., disimula.
Manoel Prieto Marcos.
Donada por Flavia Prieto a sua neta
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
