| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| As comunions no Campo |
|
Medio pobo participando das comunions
donado por Eladia Lapido
|
|
| 3 Comentario(s) |
|
| 1 |
En ésta plaza transcurrió gran parte de la vida de Gelucha Porto Gonzalez, madre de Gelines y suegra de Roberto Nuñez,mi tia.
Su marido Paco de quien tengo gratisimos recuerdos, fué cartero durante muchos años en Vilaxoan.
Aunque sin ninguna duda Roberto de seguro que podría detallar como suele hacerlo magistralmente todos los detalles de la casa donde vivían , yo solo recuerdo y vagamente un pequeño mostrador de madera ,creo que en la misma casa a la izquierda y las escaleras que daban acceso a la planta alta.
Lo que si siempre me ha sorprendido es que todas las veces que he tenido oportunidad de comentar sobre la vida de mi tio Paco con personas de Vilaxoan, nos ha costado ubicarnos en su persona ya que curiosamente él era conocido como Pepe.
Espero que Roberto nos de más detalles. |
|
|
Comentario por Juan Carlos Porto (20-03-2010 01:50) |
|
|
| 2 |
Antigamente cando non habia estos medios de comunicacion a profesion de carteiro era unha das mais recoñecidas ,pois lembrome que miña nai ñe facia regalos a o SR carteiro, que sempre pensei que se chamaba DON PEPE pois meu pai era mariño mercante e unha carta daquela era motivo de alegria ,votaban mais dun ano fora da casa ,de ahi ven a cariño que as mulleres ñe tiñan a o sr Pepe, non coma agora que só veñan facturas do banco |
|
|
Comentario por TUCO TARRIO (02-01-2011 20:05) |
|
|
| 3 |
¡Canta razón tiña este home chamado TUCO TARRÍO, falando dos carteiros. Naquéles tempos había carteiros que se pasaban un pouco. Algúns entregaban as cartas cando querían e o destinatario da carta estaba ansioso de saber algo máis do que sabía. Xente embarcada que non se amañaba nada ben coa súa mala escritura... Xente que escribía no seu nome e se lle enteraban desa vida. Tamén había quen tiña con esto un modo de vivir millor...
Xa non digamos cando o escribiente de turno escribía unha carta de amor á muller (ou moza) do compañeiro. Aquelo había que estar alí... porque as nosas mulleres sempre lles gustaban moito as cartas moi románticas, tan románticas, que aquélas mulleres namorábanse de quén escribía aquelas cousas tan bonitas
¡Dios mío querido! Aquí pódeche pasar de todo.
É este un mundo con moitas anécdotas.
Eu tiven un sogro carteiro. Era o carteiro máis chuleta que había en todo o Concello de Santiago. Tuvo que estudiar moito para chegar eiquí. Desde
Bilbao veu dar a Padrón e despóis a esta terra, que tamén é a de todos, según se desprende do que din os nosos peregrinos que veñen hasta do extranxeiro de fora, como o digo.
Antiguamente os carteiros eran portadores dos cartos que enviaban os vellos para pagar os libros, a pousada e todo canto lle viña ben (si sobraba).
Viñan por Giro Postal e por eso os estudiantes de turno, andaban sempre pendientes do carteiro. Como ten que ser. Este que eu digo, non era un carteiro vulgar, era o carteiro da Universidade, ademáis de outras persoas
que estaban na súa ruta.
En aquéles tempos, nas librarías, había libros para escribir cartas de amor e todo canto lle parecía ben ó autor do libro. ¡Aquelo era como para morrer de risa! Aquéles soldados que apenas tiñan ocasión de conocer as letras. Mulleres
novas ou non, que non pisaron a escola, porque... Total, como te vas casar!...
Así era o noso país naquél tempo. Eu creo que non melloróu tanto como din.
¡Ahinda hai xente que firma co dedo!...
.......................................
"Máis ó que ben quixo un día,
si a querer ten afición;
sempre lle queda unha mágoa,
dentro do meu corasón"...
...............
Rosalía de Castro
(1837-1885)
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (30-05-2013 18:45) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
