lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Evangelina Rodriguez |
|

Nai de Gelina, sogra de Manolo Porto, Aboa de Juan Carlos, Manolo e Javier. Formou parte da nosa vila, e como tal, lembramola
foto donada por juan carlos porto
|
|
1 Comentario(s) |
|
1 |
Evangelina Rodriguez ?La Doña?
Soy Rafael Sabugueiro, en mis principios ,cuando vine a trabajar en el Banco de La Coruña me hospedé en el Hotel Cortegada, pronto me cambié a una pensión pues con el sueldo del Banco se me hacía imposible vivir.
Todo esto hace nada más y nada menos que 47 años ,decidí entonces trasladarme a una pensión y ahí se sucedió mi primer encuentro con Evangelina conocida como La Doña ,sobre todo en el círculo de banqueros que necesitaban vivir de pensión.
La casa estaba en López Ballesteros detrás del Ayuntamiento, era una casa de planta baja con cuatro habitaciones , un comedor y las estancias particulares de La Doña.
Hoy pienso que fue una bendición haber encontrado la pensión ya que me sentía como en mi propia casa, su trato conmigo no se distinguía del de sus propios hijos.
Recuerdo en la época de Verano venían unos andaluzes, como decían, al fresco ya que eran de Ecija, conocida como la sartén de Andalucía por el calor aplastante, eran tíos del famoso torero Jaime Ostos. El era tremendamente maniático, se pasaba el día escupiendo en la calle lo que provocaba las risas continuas de todos los que nos hospedábamos en la fonda incluso de La Doña.
Recuerdo que la casa tenía un patio posterior , donde la patrona disfrutaba con nosotros de los postres y cafés.
Evangelina era una mujer entrañable, como si fuésemos hijos , siempre nos preguntaba con quien salíamos o si teníamos novia, ella nos aconsejaba sabiamente. Curiosamente cuando le preguntábamos como era la otra orilla de la Ría nos decía que nunca había estado allí y que no se moriría sin conocerla , desgraciadamente no pudo cumplir su sueño.
Ella me consideraba como decía su ?Chichi? , y no dejaba de recordarme cada día que fuese pronto a comer pues me tenía reservado siempre el mejor bocado, incluso no permitía que nadie se sentara en la mesa en mi sitio.
Eran tiempos difíciles de apretarse el cinturón pero afortunadamente nunca nos faltaba comida y además exquisita, cocinaba muy bien. Recuerdo que hacía una tortilla española y para que aumentase su volumen le añadía un vaso de leche.
Tenía unos compañeros de pensión muy particulares , uno de ellos siempre se ponía mi ropa que yo cuidaba cuidadosamente, había una prenda de ante ,una chaqueta que nunca la ponía cuando llovía ,se extropeaba ,un día me desapareció y se la había puesto un compañero que curiosamente lo encontré en un viaje de trabajo en La Coruña, llovía a raudales así que prenda extropeada. Cuando llegué a Villagarcia se lo conté a La Doña y a partir de ahí siempre que nos íbamos de fin de semana nos revisaba a todos el equipaje a modo de control de aeropuerto para comprobar que cada uno llevaba su ropa.
Siempre se encargaba de despertar a mis dos compañeros de pensión pues nunca llegaban a la hora de entrada en el trabajo, incluso un día ya cansada les dijo que si aquello seguía así los ponía en la calle.
Era una gran mujer , limpia, incansable trabajadora, dicharachera, pero eso si con un genio tremendo y cascarrabias a más no poder. La recuerdo con gran cariño y aún ahora después de tantos años comento estos sucesos con su familia con muchísima añoranza.
Querida DOÑA un beso muy fuerte y siempre permanecerás en mi recuerdo.
|
|
|
Comentario por Rafael Sabugueiro Gestal (17-12-2009 12:01) |
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|