lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Manolo Porto |
|

Manolo Porto nunha foto de estudio. Moi coñecido no pobo durante anos tivo postos de responsabilidade no Instituto Nacional de Prevision, tamen na antiga Carrocerias Castro. Na sua faceta persoal e intima era neto do Señor Jose o Rianxeiro, e Pai do noso Compositor Juan Carlos Porto.
foto donada por juan carlos porto
|
|
4 Comentario(s) |
|
1 |
Hoy en día suena un frío doble pitido y lees: "tqm, mnlo".
Antes era una
declaración de amor en toda regla, ("Como testimonio de lo mucho que te quiere..."); una manifestación de humildad de sentimientos a través de pequeñas cosa ("te dedica esta foto.."; y una oferta de entrega incondicional "tu Manolo".
Lo breve no siempre es dos veces bueno.
|
|
|
Comentario por Mary Gallego (19-12-2009 01:40) |
|
|
2 |
Desde que era muy pequeño, recuerdo a este HOMBRE (Q.E.P.D.) con muchísimo cariño...Era muy amigo de toda mi familia, especialmente de mi tío Manolo (hermano mayor de mi madre)pués habían sido compañeros desde niños. Venía de visita a la finca de los "Martices", en donde yo he nacido y en donde hemos vivido muchos años, ya que mis abuelos maternos fueron "caseros" de aquella finca, hasta que pasó a propiedad de "LARSA".
Teníamos allí tres perros: "Jupi" y "Julieta", pareja de raza "pastor alemán" y un "sambernardo" enorme, llamado "Kilike", a los que el bueno de Manolo Porto, todas las veces que venía de visita, les tiraba objetos lejos y les ordenaba recojerlos y luego entregárselos uno a uno, dándoles a cambio "una chuchería" y enseñándome a mí a jugar con ellos de esa manera... y subiéndome al lomo del "Kilike", me dijo: "este será tu caballo..." y desde aquel día así fue: cuando yo quería, el gran sambernardo, era mi caballo...
Desde siempre he oido - tanto a mi familia, como a toda la gente - cuando nombraban su nombre, decir: "Manolito"..
y yo me quedaba perplejo con el diminutivo... Mi abuela me dijo que: "como desde neno sempre foi moi bo rapaz, e tamén agora de home, tamén o é,
...seguerá sendo pra todos.: "manolito",
coma tí...". Él, me dijo cuándo se lo conté: " pués bueno... tu y yo seremos
¡ "manolitos", toda la vida...! Y a mi abuela le dijo: ¡ Sra. Manuela ! cando
seu neto e mais éu esteamos xuntos, e nos teña que chamar, a él chámelle:
¡Marticitos!... Y así fue...
Siempre me decía que tenía que ser buen
estudiante,para llegar a ser álguien importante en la vida...Cuando tenía conocimiento de mis buenas notas -siempre controló mis estudios- me regalaba algunas chucherías y me decía:
¡Así se hace, Manolito Marticitos!... Y
yo le contestaba: ¡Muchas gracias, Manolito Porto!... Siempre fue una GRAN
PERSONA... Ayudó a todo el mundo y disfrutaba causando felicidad a todos!
¡Bendito seáis MANOLITO Porto y GELINITA!...¡ETERNOS BESOS!... No puede
extrañarnos que sus HIJOS, destaquen como GRANDES ARTISTAS y MUY BUENAS PERSONAS... ¡¡GRACIAS...MANOLITO y GELINITA!!...¡¡GRACIAS!!...
|
|
|
Comentario por Manuel Suárez (26-12-2009 18:38) |
|
|
3 |
Sin duda, Manolito Porto fue una figura importante en la vida de Manolito Marticitos. Esa preciosa dedicatoria, con tanto signo de admiración y tanta letra mayúscula del último párrafo de su comentario, lo confirma.
Desde luego, rebuscando en este "faiado" están saliendo a la luz historias que marcaron nuestra vida de alguna manera, historias sencillas y tiernas como ésta, pero todas y cada una de ellas son piezas pequeñitas de la gran obra de nuestra vida, y cada vida de nuestros antepasados, las nuestras propias y la de nuestros descendientes, así como las de nuestros amigos, nuestros vecinos, etc., forman y formarán parte de una historia común para todos nosotros, que es la de de nuestro pueblo.
Al ir "desempolvando" nuestros recuerdos estamos viendo que hay muchísimas piezas que encajan, y si las piezas encajan, la "construcción" es magnífica.
¡¡Ánimo!!, sigamos rebuscando. |
|
|
Comentario por Mary Gallego (27-12-2009 10:15) |
|
|
4 |
Don Manolo Porto fue para nuestra familia un hermano o quizás mejor un padre.
Me acuerdo de un dia que mi madre ya viuda no sabia leer y se quedo en unas circustancias malísimas, mi padre acababa de morir y una señora que era vecina nuestra de Bamio nos dijo que fueramos a hablar con el.
Cuando llegamos a su casa ya era tarde y el se levanto de la cama y nos paso al salon, estubo con nosotros mucho tiempo despues llego su esposa y con mucho cariño consolaba a mi madre, después de hablar mucho tiempo nos dijo que no nos preocuparamos que al dia siguiente arreglaba todos los papeles para que mi madre cobrara la pension cuanto antes. Asi lo hizo pero no solo eso a mi que tenia 18 años me consiguio un empleo y a mi hermana que quería cambiar de colegio para estar mas cerca de mi madre también lo arreglo. Cuando nos fuimos Manolo Porto le dio a mi madre un sobre y ella nunca dijo lo que era pero yo creo que era dinero para salir del apuro.A partir de ese dia empezamos a levantar cabeza y mi mdre no supo nunca como darle las gracias. En navidad me mandaba a veces a su casa con un pollo grande , el mejor pero siempre iba con el pollo de vuelta para casa porque siempre decía que nosotros lo necesitabamos mucho mas que el y no solo eso sino que cada vez que iba era yo el que venia con el pollo y siempre algo mas que me daba su mujer. Mi madre se lo agradecio toda la vida y cuando Don Manolo murió lloro desconsolada y solo decía que se fuera un hombre bueno que los había muy pocos.
Mi madre ya murió hace años pero yo este donde este Don Manolo le doy las gracias por ayudarnos tanto.
|
|
|
Comentario por luis gosende alvarez (16-11-2010 11:08) |
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|