| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Antonia e Emilio |
|
Casaronse un dia as seis da mañan, as familias non foron a boda, era unha vergoña, ela levaballe a el vintecinco anos...pois estiveron xuntos hasta a morte de el, primeiro, e ela soio un ano dispois. Pasaron cuarenta anos xuntos.
foto donada por Margarita Teijeiro
|
|
| 8 Comentario(s) |
|
| 1 |
¿Alguien de las familias necesitaba una demostración de amor más grande? |
|
|
Comentario por Mary Gallego (07-10-2009 18:49) |
|
|
| 2 |
Sigo comentando el pie de foto. Me ha impresionado mucho.
Las absurdas leyes de la sociedad.
Los alardes de vanidad del ser humano para querer dominar los sentimientos, los propios huyendo de ellos y los de los demás por envidia (si yo no tengo tu tampoco),nos llevan a que si no cumplimos los cánones establecidos somos excluidos de la sociedad. ¡¡Y se atreven a tener la vara de medir!!.., y deciden a quien yo puedo amar
Pero es difícil que el corazón se rija por reglas.
El "proscrito" vive aislado, ¡¡pero vive mas libre!!
|
|
|
Comentario por Mary Gallego (08-10-2009 10:52) |
|
|
| 3 |
Tiveron que emigrar, Antonia tiña posibilidades economicas, Emilio non, marcharon a Venezuela, ali el traballaba e estudiaba, era un lector voraz, sempre cas letras na man, foi un autodidacta, podia falar durante horas de Victor Hugo, Neruda, era amigo de canto intelectual habia en Caracas, Secretario Xeral do Partido Comunista en Venezuela, representandos asisteu a Congresos en medio mundo.Un ser humano como a copa de un pino. Cando el tiña cincuenta e poucos, a sua muller rondaba os ochenta, ela, Antonia, se habia quedado atras no tempo. Pero Emilio estuvo coidandoa SEMPRE. Hasta a morte. |
|
|
Comentario por margarita (08-10-2009 11:08) |
|
|
| 4 |
Preciosa historia, de las que uno solo puede sentir envidia, pero sana. El amor hace tu vida intensa e inmensa. |
|
|
Comentario por Mary Gallego (08-10-2009 11:42) |
|
|
| 5 |
una bella historia de amor de verdad y la hace mas hermosa en los tiempos en que los protagonistas la vivieron
muy bonita si señor, gracias Margarita por este breve pero bonito relato |
|
|
Comentario por conchi abal (08-10-2009 23:39) |
|
|
| 6 |
Que maravilloso vivir un amor como ese, el de verdad, el que no tiene edad ni condición.Gracias por contar esta historia.
Y me pregunto,tuvieron hijos? |
|
|
Comentario por Chicha (19-04-2011 17:01) |
|
|
| 7 |
Demostrado está, que o amor, cándo é puro, non hai modo de botar nada enriba desto. Moitas veces ás familias suelen "meter a pata" hasta arriba. Hai casos de mozos que non chegaron a máis, por culpa de xente da mesma familia. E a parexa tivo que vivir cómo quixeron "aquéles parentes".
Todos, ¡pero todos!, deixamos detrás de nós unha cruz que non se borra fácilmente. Sei de unha persoa que cándo a súa filla comenzóu a mocear cun mozo das Rías Baixas, pidéu a unha persoa da Beira do Mar, un informe coma ésos que se fan no estranxeiro de fóra, acerca do mociño que vivía máis inocente que un neno que ahínda non fixo a súa Primeira Comunión. Despóis de saber todo esto, o mozo da filla, dábase conta da hipocresía que sobra neste mundo. non sempre o
E cómo suele pasar sempre, o mozo (e tamén marido), non fallou. O seu amor estivo sempre por encima de todos. Os que fallaron foron os pais dela. Que fixeron moitas cochinadas destas que dan asco cando un trata de recordalas... Os vellos fixeron o posible para separalos e non o conseguiron. Pero a puñalada trapera estaba preparada e éso quedóu ahí para a p. vida. Esta puñalada, separóu a fillos e netos para sempre. O vello era destos que parecía que nunca se metía en nada, ¡pero a guerra estaba na casa! Hasta que foron chegando netos e, cos ollos ben abertos, parecía que estabas vendo unha obra teatral desas que non che deixan dormir...
Cando as cousas se complican, non hai dios que as repare. As veces, parece que sí... pero, non; imposible. Cando a indiferencia se mete nas familias, é cando te das conta que non se pode vivir en grupo. Pero como despóis de tanto tempo, tanto che tén...¿Para qué coño te vas a disgustar? Eu son dos que prefiero unha vida "sin", a outras, que parece "sin", pero ¡non!. Parece un xogo de palabras, pero si o leedes con calma, acertades.
......................................................
"Nos lentos amenceres,
ateigados de luces dubidosas;
o silencio de Dios é coma un barco,
que navega os meus ollos docemente"...
........................
Celso Emilio Ferreiro
Dedico estas líneas de este gran poeta, a mi amigo RAMÓN REIRIZ, fallecido hace tres o cuatro días. Un hombre que marcó una época en su tierra querida. Sin olvidarme de su mejor obra que fue ésa maravillosa familia que él nos dejó aquí, para que veamos en
ellos ésa ternura que siempre tenía Moncho con... ¡todos!. Pero los que te conocimos hace casi 70 años, hemos aprendido mucho de ti. Tu música, está ahí...
Xa che contarei, Monchiño... Bicos.
|
|
|
Comentario por E.García - Santiago (28-11-2013 12:20) |
|
|
| 8 |
E xa que o comentario anterior dedicásmosllo á noso amigo RAMON REIRIZ, de Vilagarcía, teño moito interés en que a xente conozca un pouco máis a Moncho e súa muller.
Todos sabemos que a súa ceguera foi provocada por un lamentable accidente de tipo laboral. Pero temos que decir que este accidente, hoxe, non hubera sido posible, porque os materiales que antes se comercializaban como pintura para o blanqueo de viviendas, había que facelo e algunha vez este sistema daba sustos como ése que desgracióu ao noso amigo da Laxe. Para o blanqueo de paredes se utilizaba cal en pedra, que se mezclaba con agua e así se conseguía a pintura deseada. Cando a cal fervía, era perigosa, porque a cal queima donde cae. A noso Moncho lle foi aos ollos é deixóuno cego...
A partires dese momento, tivo que empezar a tratar de vivir de outro xeito... A súa vida futura ¿cómo sería? Hasta que chegóu a etapa do amor pola que pasamos todos e o noso amigo, sempre moi intelixente, namoróuse de unha rapaza que tiña toda-las cualidades para facer feliz a calquer home, é esta muller, tivo que chorar moito na súa vida, porque a ceguera non é cousa dun día... Eso de unirse a un home así para toda unha vida, demostra a forza do seu amor por Moncho. Non todos somos capaces de vivir así para sempre. ¡Maravilloso! Non teño palabras para poder decir que casos así me emocionan moito... Esas son persoas para quitarse o sombreiro ante elas. Son dramas reales, que no cine ou TV, nos farían chorar a todos. Que nadie pense que estóu piropeando a unha muller conocida. ¡Non a conozco! Nin faléi nunca con ela. Me basta con saber que foi a muller de Moncho, e con esto, chega. Para saber, que éla foi quén fixo o nido e o puxo todo para facer feliz a un home fabuloso, pero non lle quitemos valor a unha persoa deste tipo.
¡Cánto daría Moncho por contemplar á súa muller e todas ésas criaturas feitas co máximo amor! FELICIDADES, MOZA; este país está necesitado de xente coma ti...Feliz Ano. ........................................................
"Máis, ¡qué importa!, ben te quixen...
Querréite sempre... Así cómpre;
a quén con grande firmesa,
vidiña i alma entregóuche"...
......................
Rosalía de Castro
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (27-12-2013 11:41) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
