lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA

Nominada aos premios Youtubeir@s 2022

REMOVENDO A TERRA

Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022

RESONANCIAS DO PASADO

Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022

Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021

EU TAMÉN NECESITO AMAR

Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.

Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)

Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)


Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo

THE BATTLE OF THE GOOD MEN

Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.

Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.

A VOLTA DOS NOVE

Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015

Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015


DESDE DENTRO DO CORAZÓN

Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013

Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014


O FAIADO DA MEMORIA

Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura


A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM

1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005


ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL
damemoria@gmail.com
 ESPACIOS
 GALERÍA DE FOTOS
 Ir a estas páxinas
 ARQUIVO

Na memoria de Roxelio

Acabamos de enterarnos do pasamento de Roxelio Diz "O mexicano" de Vilaxoan. Sabiamos que estaba enfermo unha das suas fillas o comunicou via correo electronico, tamen da sua milloria de como habia rematado a sua hospitalizacion e xa estaba na sua casa. Isto colleunos de sorpresa, pero a morte sempre nos colle asi, de sorpresa. Roxelio era un blogueiro critico, afortunadamente critico, non entendia a filosofia do blog. Nos deciamoslle que tiña que ser asi, e discrepabamos...pero...¿Que pasa con discrepar? Pois tamen e a sal da vida, non podemos todos ver da misma maneira. Aparte de discrepar tamen nos dedicou algun articulo, que nos levantou a moral, o disfrutamos. ¡Como nos gustaria decirlle a Roxelio o que sentimos a sua morte¡ ¡Como nos gustaria non ter que facer estas letras, pola nosa parte cheas de sentimento. Reproducimos un troziño do articulo que nos adicou Roxelio como parte de ise noso homenaxe a sua persoa.


Asiduo como soy a este nuevo vehiculo de la comunicación como es Internet, recibí por sorpresa una invitación para sumarme a un proyecto interesante como es el reencontrarse con el pasado por medio de fotografías.Este proyecto de mi ciudad Vilagarcía de Arousa acertadamente llamado ? O Faiado da Memoria? ? El Desván de la Memoria- nos invitaba a enviar fotografías de los años setentas del siglo pasado, hacia atrás, a lo que me sume con gusto después de ver un centenar de fotografías que me evocaron los años mas felices de mi vida.

Al día de hoy, con el primer aniversario de su nacimiento, este proyecto alcanza ya más de un millar de fotografías engarzadas en diferentes temas, una buena cantidad de documentos audiovisuales que siguen en crecimiento día a día y con cada vez un mayor numero de visitantes a este blog, y no solamente en ese entorno sino desde muchos puntos de España y otros tantos del extranjero, haciendo principalmente para los que estamos fuera, un punto de encuentro y visionado de caras y lugares que nos hacen reencontrarnos de nuevo con nuestra niñez y juventud. Gracias a la ingente labor de Margarita Teijeiro y Antonio Caeiro, este proyecto esta alcanzando una gran expectación dentro de Vilagarcia y sus alrededores, tanto así que en el mes de abril realizaron una exposición fotográfica con una notable afluencia de gente, así que debido al éxito, en agosto de este mismo año, la Conselleria de Cultura (Arquivo Social de la Memoria) y en colaboración con la asociación comercial Zona Aberta, con gran acierto realizaron por medio de paneles en los aparadores de nueve comercios emblemáticos, otra exposición itinerante con reparto de folletos explicativos que servían de guía para su recorrido, culminando con un audiovisual secuencial de fotografías en una televisión de plasma. De los diferentes temas fotográficos, empezó a destacar uno titulado ?Dando a nota? dedicado principalmente al surgimiento de la revolución musical de los años sesentas, donde Vilagarcia no quedaría al margen, ahí empezaron a destacar grupos como Los relámpagos, Los Ibéricos, Los Strikers, Los Lunnik´s y Los Lados como los más representativos de esa época y es por eso que a través de muchos de ellos cuarenta años más tarde decidieron volver a recordar aquellos tiempos con un festival que se realizara el próximo 4 de diciembre en el auditorio de Vilagarcia y que pienso tendrá un gran éxito.

Recordar es volver a vivir y en mis remembranzas de aquella época con tan solo diecisiete años tengo en mi mente cuando nos reuníamos un grupo de chavales con guitarras tratando de emular a los grandes, unos con preferencia a los dictados de los Beatles, Mustang, Sirex o Brincos, otros como yo que nos marcaban más las Satánicas Majestades de los Rolling Stones, Los Salvajes o Lone Star. Y más cuando alguien venia de fuera a traernos las ultimas novedades musicales, como era el caso de Dámaso Carrasco, un magnifico nadador también y quien en esa época estudiaba en Inglaterra, y que con su voz y la guitarra nos enseñaba la ultima canción de los Beatles que todavía no se oía en España, se trataba de Hey Jude, así como nos hablaba de un grupo tan solo de tres componentes que estaban de moda y sonaban como si fueran mas integrantes y nos tenia a todos embobados. Supe después que ese grupo era nada mas y nada menos que Cream, un verdadero súper grupo que tenia a Ginger Baker en la batería, Jack Bruce en el bajo y el increíble Eric Clapton en la guitarra interpretando una de sus canciones más famosas White room. panxolinas-dos-anos-60jcarlos-roxelio-diz-e-lolinche.JPG

Esa década maravillosa fue la que pase desde los once años hasta los diecinueve en que regrese a México, y fue la etapa de mi vida que más me marco en la piel y el corazón, fue esa etapa en que juegas, aprendes, te diviertes y te enamoras, y así lo hice durante lo que duro el bachillerato con todo y revalidas, primero en la escuela de Don Pepe en Vilaxoan, después en la academia Lobeira y finalmente en el Instituto de Pontevedra. Ahí contrario a los comentarios que en el blog se vierten, nunca conocí las calles que ahí se nombran, quizás por que yo soy y me siento de Vilaxoan, diferente la mentalidad, más de señoritos los de Vilagarcia, quizás por eso siempre se les llamo ?pajilleros? mientras que a nosotros nos consideraban más asilvestrados, mas salvajes y en parte era verdad, así que algo de miedo si nos tenían y no les faltaba razón, cuando algún problema, pelea o conflicto surgía, siempre alguno de Vilaxoan estaba metido y llevaba la voz cantante, nunca mejor dicho, porque también si de cantar se trataba, como Vilaxoan no había ningún lugar.

Ahí nadie se conocía por su nombre, siempre por un apodo, así trate con Jalisco, Tifón, Goma, Cara de Pau, Chatarrero, Quinote, Lolinche, Toniño, Kiko, Josecho y un largo etc. Incluso al que conocíamos todos como Pichi, me entere muchos años después que se llamaba Juan Luis y yo para no ser menos, pocos me conocían como Rogelio Diz, para todos era el mejicano. Ahí nos reuníamos, no en la plaza Rafael Pazos, lo hacíamos ?No campo? y también en el Hogar de Pescadores o ?Na Viña? la cafetería de nuestra juventud, que estaba ?No callejón da mexona? con aquella mezcla entre gallego y castellano que se usaba en aquel tiempo, nadábamos ?no Preguntoiro? o ?no muelle? y jugábamos al futbol ?na Pelada?. En Vilajarsia, quedábamos ?no obelisco? ?na Baldosa? o ?no ?Carballines? enfrente del cine Cervantes, nuestro cine era el Arosa, y en gallinero que era mas barato, dónde las bancas eran de madera sin respaldo y sumamente largas, comiendo pipas o fumando a escondidas de las linternas de los acomodadores. Y pocas veces al Fantasio que era más caro y siempre estrenaban películas de 4R, a la que no nos dejaban entrar.

En Vilaxoan el deporte y la música siempre tuvieron un sabor muy especial, así salieron grandes deportistas, actores y músicos de gran valía, que algunos traspasaron los ámbitos nacionales e internacionales, esto para pequeño pueblo de 5000 habitantes tiene miga.Recordare a Mon, mejor conocido como Ramón Búa, quien fue el fichaje juvenil más caro de los años sesenta, 800.000 Pts. pagadas por el Real Madrid al Arosa, jugando después en el Castellón , el Rayo Vallecano y el Málaga, en 1973 ficha por el Celta, volviendo al Málaga en 1978 cuando se retira y donde muere tiempo después en 1985.

Pepe Rubianes: Actor y director de teatro que buscando mayores oportunidades se afinco en Cataluña, pero que nunca olvido su origen y que siempre se definió como un actor Galaico-Catalán, yo tuve la oportunidad de conocer principalmente a su hermana Carmen cuando venia de vacaciones a Vilaxoan.Nuestro gran campeón Felipe Rodríguez, mejor conocido como ?Pantera de Arosa? como se decía en aquellos tiempos, boxeador campeón de España de los pesos pesados y dos veces retador al titulo de Europa, hizo época y fue consideradoUn símbolo de Vilaxoan, al grado de entrar en el estribillo de una canción conocida por todos los Vilaxoaneses: -Vilaxoan ten moitas cousas, que non as ten calquera: A Coral, O San Martín e o noso campeon Pantera- por desgracia murió joven a la edad de 47 años en al año 2000 por culpa de un tumor cerebral.

Dejo al final la música, algo que en Vilaxoan es de gran importancia, el cantar bien es algo natural de este pueblo, así lo demostró siempre con su fantástica Coral polifónica, llevada por la magistral dirección de Máximo Patiño desde que yo lo recuerdo y que creo que es uno de los artífices de lograr durante una fecha hacer cantar a todo el pueblo en ?Vilaxoan Canta?. Y es que la música se lleva en las venas de este pueblo, donde desde la barbería de ?Cañotas? recibías un sencillo corte de pelo pero una gran enseñanza musical, una barbería ?sui generis? donde podías encontrar a diez jóvenes tocando guitarras y bandurrias y un cliente jurando en arameo, porque cada tres minutos dejaba los instrumentos rapatorios para enseñar la tonada de algún desafinado, así mismo ya sabias que un corte de pelo o una afeitada podía durar horas, eso si, conocerías los cantares de aquellos tiempos. De estas mezclas profesionales nació un grupo llamado ?A Embaixada? que no cobraba nada por sus actuaciones, solamente algunos vasos de vino y la amistad del corazón.

Un buen amigo Lolinche, con quien inicie también mis pinitos musicales, tomo las riendas de una ?Nova Embaixada? durante algunos años para seguir esta tradición. Gracias a este ambiente, salio de Vilaxoan Teo Cardalda quien en épocas más modernas formo junto a German Coppini, ?Golpes Bajos? uno de los grupos musicales que marco una época del Pop español de los años ochentas, y después junto a su mujer María Monsonis formaron el dueto Cómplices con grandes triunfos en su haber. Teo, gran músico en la actualidad esta ayudando a impulsar la carrera musical de una nueva voz que sale nuevamente de Vilaxoan, y es para mi una alegría saber que es hija de ese gran amigo Lolinche, se trata de Olalla Bouzas a quien deseo por que lo vale, un gran éxito en esta incipiente carrera musical. Ese es mi Vilaxoan y mi Vilagarcia donde pase la década más maravillosa de mi vida, tanto así que ahí me case, y me la traje para México, quizás para con ella tener alguien que me recuerde todos los días de donde vengo, y mantener con ella el recuerdo de la felicidad del lugar donde nos conocimos desde la primera vez.



Rogelio Diz- Analista político


Gracias Roxelio hasta sempre. A Lisi e a suas fillas que a vida lles ofrezca compensacions. Un abrazo



Comentarios (8) - Categoría: MEMENTO - Publicado o 09-02-2011 17:28
Chuza! Meneame
8 Comentario(s)
1 La noticia del fallecimiento de Rogelio Diz, al que no conocí personalmente, me ha traido a la memoria unos desafortunados comentarios en el Libro de Visitas (abril de 2010), con los que, con intención apaciguadora, trataba de calmar los encrespados ánimos dialécticos que se habían susc#blgtk08#itado. Mis esfuerzos fueron tan inútiles, a la vez que equivocados, que provocaron el abandono de Rogelio como compañero de 'O Faiado da Memoria'.

Lamento profundamente su fallecimiento, y le envío a su familia mis más sinceras condolencias. In memóriam.

Comentario por Roberto Núñez Porto (09-02-2011 19:26)
2 Morrer é tal só pra os vivos
e pra os espritos cativos
que non semellan vivir,
cós mortos viven tras éla
e a vida, tras de perdela,
lévanos a rexu#blgtk08#rdir,
correndo cara unha estrela,
voltando ollar ós amigos
e morrendo pra vivir,
espallando as cendras mortas
i enchendo de vida a ialma
Gelos
Comentario por Marité Montesinos Castro (10-02-2011 10:27)
3 Desde su pueblo de adopción, un cariñoso recuerdo para "el meji#blgtk08#cano" y un sentido pésame para su mujer Lisi y toda su familia.
Comentario por tere (10-02-2011 23:23)
4 Coñecin o Rogelio de velo con Lisi, facio mexicano, era un moreno moi guapo. Despois de moitos anos atopamonos no faiado, entereime da#blgtk08# súa enfermedade e recuperción polo correo electronico, sinto moito a sua perda, mándolle as miñas condolencias a súa esposa e fillos
Comentario por lolita camiño (10-02-2011 23:53)
5 Mi cariñoso recuerdo para Ro#blgtk08#xelio Diz y para su familia.
Comentario por Mary Gallego (11-02-2011 00:09)
6 A Lisi, mi vecina de Cornazo de Abajo,un fuert#blgtk08#ísimo abrazo y muchos ánimos.
Guillermo
Comentario por (15-02-2011 18:33)
7 Hace casi un mes que mi papa dejo físicamente este mundo, y digo físicamente porque de verdad mi mama, mis hijos y yo seguimos sintiéndolo cerca, presente, junto a nosotros; platicándonos, apoyándonos, escuchándonos, cuidándonos, hasta regañándonos como siempre.



Alguna vez alguien me dijo: ?La gente realmente muere cuando nos olvidamos de ella? por eso mi papa nunca va a morir, siempre estará aquí con nosotros, ya que nos dejo tantas y tantas cosas hermosas, tantos recuerdos imborrables.



Mi padr#blgtk08#e fue un ser maravilloso, único, generoso, gentil, culto, buen amigo, excelente esposo padre y abuelo, por lo que me es muy grato y gratificante leer todo lo que escriben de el, es solo un poco de lo que el ha sembrado.



Gracias a la vida por darle a mi madre un esposo, a mi, un padre, y a mis hijos un abuelo tan excepcional como tu, TE AMAMOS Y EXTRAÑAMOS



LISA, ALEX, ARTURO Y ANTONELLA.



Muchisimas gracias a todos sus amigos, por cada una de sus palabras.
Comentario por alexandra diz (24-02-2011 08:33)
8 Soy nieta de Manuel Diz Fuentes. Estoy intentando conocer un poco más de su historia. He indagado a través de Internet, pero los datos son muy es#blgtk08#casos.

Me gustaría contactar con la familia de Rogelio Diz Rubianes.

Muchas gracias.

MARISA LÓPEZ DIZ
Comentario por Marisa López Diz (27-02-2020 22:13)
Deixa o teu comentario
Nome:
Mail: (Non aparecerá publicado)
URL: (Debe comezar por http://)
Comentario:
© by Abertal

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0