| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Vamos a retratarnos |
|
 Antes da invención da fotografía só as personas cunha notable disposición económica podía ter colgada na parede o seu retrato. Eles eran quen de poder pagar a un pintores de máis ou menos renome, dependía do Din que tivese o Don.
Pero cando chega a fotografía, incluso antes co daguerrotipo, o retrato comenzou a democratizarse. Por outro lado xa non eran aqueles longos días posando sen poder moverte nin un pelo. Ainda que ó principio da fotografía tamén resultaba incómodo ter que estar un rato teso como un garabullo por que senón "saia movida".
Todos comenzaban a ter acceso a esa nova arte. Os fotógrafos eran os focos de atención alí onde ían cos seus bártulos ó lombo. A xente xuntábase en grupos para que lle realizasen a foto. Cantos máis mellor. Era bo para o fotógrafo, xa que podería vender máis fotos e era bo para o fotografiado posto que podería sairlle máis barato.
Despois estaban os "estudios". Alí xa ibas de bonito. O retrato era algo para a posteridade, era o recordo que ibas a deixar. Para moita xente era a única foto que iba a facerse na súa vida. Era unha inversión, tanto económica como emocional. E polo tanto tiñas que quedar ben. Se facía falta pedir un traxe de prestado, pois pedíase. O importante iba a ser o comentario que iba a quedar tras velo retrato: "está como un pincel", "guapo, guapo", "está mellor que o natural".
Os estudios tamén foron cambiando, os fondos pasaron de ser dunha soa cor (negro ou blanco, xa que as fotos non reflexan outra cor) a ser pintados con distintos temas decorativos e a escena foi enchéndose de elementos de atrezzo como sillas, diváns, columnas, bicicletas, carricoches, monecos,... Pouco a pouco o estudio comenzou a convertirse nun almacen.
Isto ocurre, claro, nunha vila grande como Vilagarcía. O fotógrafo de pobo tiña que contentarse con desplegar a sábana blanca, a veces con remendos de tanto ser usada, contra a parede e confiar na iluminación que lle brindaba o sol para poder impresionar os negativos e ós
clientes.
Balbino Costa, Martín, Gato, Porriño, Nacho, Soto, Ferrazo, Leal, Rañó,...son algúns dos estudios que comenzan a nacer na vila. Tamén atopamos fotógrafos itinerantes como foto Albacete, ou foto Maño que estaba (e sigue estando) en Caldas de Reis, ou mesmo Pasarín, ainda que este é paseante pero denro da popia Vilagarcía.
Dentro doutra sección deste blog vamos a intentar dar unha mostra dos distintos fotógrafos que tivo esta vila dunha forma monográfica, ainda que a colaboración dos fotógrafos vivos, ou dos seus herdeiros, co Arquivo Social da Memoria, hasta o de agora, é máis ben mínimo, esperamos vencer pronto esta situación.
Agora vamos a dar paso a esta exposición de retratos dalgúns dos veciños de Vilagarcía.
Neste artigo acompáñanos unha fotografía donada por Margarita Teijeiro e que nos mostra a Carmen Alba Quintana nacida en Rubiáns alá polo alborear do século vinte. Carmen era irmán de Mariano, recoñecido contratista Vilagarcían entre cuias obras destaca a igrexa dos padres claretianos en Santa Lucía, que comenzou a construir no ano 1931 e rematou no 33. Tamén foi a nai de José Santiso Alba tamén continuador da labor do seu tío alá polos sesenta. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
