| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Na memoria de Lydia Mariño |
|
.jpg)
Esta sendo cruel o mes. Onte pola noite deixaba de existir Lidya Mariño, a filla mediana da familia Mariño García, daquela casiña tan bonita na rúa que sube a estación do tren, cunha parra diante. A familia propietaria do Bar Mariño.
Lidya era a filla de Manuelita e José. Sempre a lembro na infancia, sempre xunto a Mariví, a súa irmá mais vella, a quen, no día de hoxe, supómola co corazón roto.
Logo, bastantes anos mais tarde, chegaría o terceiro fillo, José Manuel, a quen, as súas irmáns axudaron a criar.
Lydia e mais eu estivemos xuntas no colexio Concepción Arenal, ainda que ela é un pouco mais nova. Nunca nos perdimos de vista e vivimos na mesma rúa vinte anos.
Sinto moitísimo escribir sobre o seu pasamento, e unha dor.
A Manuela, Mariví, José Manuel, a súa cuñada e sobriños, a Dieguito e Luisa, os seus tíos, o noso profundo sentimento de tristeza por esta desaparición. |
|
|
|
|
| 1 Comentario(s) |
|
| 1 |
Recordo moi ben ao pai desta muller. Este home foi carpinteiro, creo que encargado de un taller que había pola zona dónde estaba o Bar Avenida, pero, subindo á esquerda... O dono do taller, non sei si foi propiedade de Rogelio Cascallar... Pero eso me queda tan lexos... A este mesmo home o vin, con dúas nenas e a casa, facéndose #blgtk08#a cachos, porque... O seu xornal facía falta enteiro na casa. Sempre tiven moi boa relación con esta xente. Era unha familia moi feliz. O pai sempre sonreía conmigo...
Era parada obrigada para mín no camiño a Santiago, e viceversa. UN ABRAZO MOI FORTE PARA TODOS CANTOS SENTIDES O PASAMENTO DE ESTA MULLER. EwgardGG/2018 |
|
|
Comentario por E. García González. Santiago/18 (13-02-2018 11:21) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
