lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
El turismo, un talón de Aquiles desde hace siglos |
|
 REPORTAJE O. BOUZA COLABORACION DO FAIADO DA MEMORIA NO DIARIO DE AROUSA
Como decíamos ayer. Con esa frase inició el religioso Fray Luis de León su primera clase tras cinco años en prisión por traducir libros ?mal vistos?. La mismas palabras podrían aplicarse a uno de los talones de Aquiles de una ciudad que ha basado su desarrollo económico en un espejismo al que se quiere volver sobre muchos cimientos hechos cenizas. El turismo era ya una preocupación en la ?perla de Arousa? allá por 1899, cuando José Luis Castillejo escribía en el Heraldo de Madrid que ?los madrileños huyen al Cantábrico, sin acordarse de que en Galicia hay playas hermosas, paisajes como los de Suíza, ambiente fresco y gradables remedios para el cuerpo y alegrías para el espíritu?.
El cronista Castillejo se confesaba como ?uno de los pocos veraneantes? en la capital arousana donde hacía pocos años que se había inaugurado un edificio que daría mucho que hablar: El antiguo Balneario.
?La Concha de Arosa es sin duda uno de los mejores balnearios de Galicia?, asegura el cronista del Heraldo de Madrid, que ensalza los ?elegantes pabellones? de un edificio del que dice ?tiene fonda, baños de tina fríos y calientes, salón de baile, y sobre todo la comodidad de que para chapuzarse en el mar no tiene más que salir a la galería desde su habitación y descender en un instante al agua por una escalerita?.
Pero de entre todas las cualidades del emblemático edificio a pie de playa, capítulo aparte merece una vida social que se intensificaba los domingos, cuando acudían al salón de baile ?las señoritas más guapas de Villagarcía: Elena, Ángela y María Duaso, María y Luisa Albarrán, Hermina y Ángela Cortés, Carmen, Celsa y Josefa Gómez, Isabel y Fernanda Quiñones, Aurora Salgado, Amparo de la Riva, Carmen Carreto, Edelmira Barral, Restina Carús, Cruz Membies, Carmiña Wals, Lucita y Dolores Montalvo, Tula Múgica, María García Gorordo y muchas más?, aseguraba el cronista.
Aunque las actividades no se quedaban allí. Las rutas etnoturísticas por la comarca, que hoy se venden como una iniciativa innovadora, ya formaban parte de la programación estival hace 114 años. Las excursiones a Caldas, ?donde se admira un magnífico salto de agua, se visita un establecimiento de aguas termales y se ve crecer por días ela primera fábrica de azúcar de remolacha que se propone implantar en Galicia el rico capitalista Señor Salgado? o al Balneario de A Toxa, ?de renombre universal?.
sin alta velocidad
Pero era el año 1899 y venir a Vilagarcía tenía sus dificultades.. ?Bien es verdad que el viaje no tiene nada de cómodo, son veinticuatro horas de tren con cuatro cambios de coche?, asegura Castillejo que añade que los retrasos suelen ser de una hora. Aun así, el sacrificio merece la pena para este hombre que fue asiduo a los veranos vilagarcianos y a las fiestas en el Balneario.
Ultimo artigo do 2013, aproveitamos para agradecer a colaboracion do Diario de Arousa "O Noso", o traballo de Olalla Bouza e desexarvos un feliz 2014
|
|
|
|
5 Comentario(s) |
|
1 |
Totalmente de acuerdo, no sé como la Perla de Arosa, que fué cabecera de comarca y que tiene el encanto de una pequeña ciudad de vivir tranquilo, no llega a los circuitos de turismo, no sé porque nos quedamos fuera y otros concellos limítrofes, se beneficien de ello. #blgtk08#Quisimos ser una ciudad industrial, tapamos el mar con nuestras esperanzas, primero el Iberpuerto y luego otros tantos que no llegaron y dejamos de lado, cuidar nuestro precioso litoral y el turismo. Y otros mucho menos atractivos se benefician de el. Que pena
|
|
|
Comentario por Mila Cuervo (29-12-2013 21:10) |
|
|
2 |
Gracias Olalla por tu trabajo. Nos vas recordando la historia de las fotos cada semana y aprendemos esos detal#blgtk08#les que al menos yo nunca supe. Te esperamos el próximo año y "esperamos" que se porte un poco mejor...Suerte. |
|
|
Comentario por Marité Montesinos Castro (29-12-2013 21:19) |
|
|
3 |
Me gustaría que alguien más inteligente que yo, hiciera una traducción de todo eso que figura en el comentario número uno. Si este señor sabe tanto, que lo exponga ahí para que todos sepamos un poco más...
De lo que estamos de acuerdo es para decir que el FAIADO se hizo internacional. Parece una poesía... No sé#blgtk08#, pero ahí está para la traducción. ¿Será de Rosalía de Castro?
........................................................
"Eu non sei qué pasóu no muíño,
eu non sei qué debéu de pasar;
desde entón a rapaza está triste,
desde entón, non fai máis que chorar"...
.................
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (29-12-2013 22:02) |
|
|
4 |
BALNEARIO, ESCOLA PUBLICA, SALÓN DE BAILE, ¡todo...!
----------------------------------------------------------------------
Foron tres épocas por separado. De neniño, foi a miña primeira Escola, que tivo moito significado para mín. Meus abós, vivían enfrente do Balneario-Escola. Había frente ó Balneario unha fábrica de Chapapote, para fabricar carreteras, ou remendalas, que era o máis corriente en aquéles tempos, que todo era miseria...
Recordar que sempre tiveron fama as carreteras de Galicia pola súa baixa calidade. Eran os remendos que se aproveitaban ó máximo. Non recordo si se chamaba esta fábrica CÉLTICA, S.A., ou moi parecido... Entraban e salían camións manchados de productos bituminosos, negros coma os pecados, en algúns casos. Pero esto non era para os nenos. Porque o noso era asistir ás clases co mellor aproveitamento posible. O recordo máis fresco que teño (como neno), é que un día calquera, eu tiña un dente que se movía moito e o maestro de turno colléu a determinación de facer de dentista é con un fío de coser arracóumo de un tirón e o susto para un neno pequeno foi moi grande, pero como non me deixaban chorar (porque os homes non choran), traguéi todo aquélo con certo nerviosismo, incluindo o sangue, claro...
Os que conocíchedes aquélo sabedes que a area chegaba hasta os lindes da carretera, que estaba máis baixo que a carretera. Alí, era a zona donde os nenos xogábamos, area por todas partes, moi fina. Pois, deseo decir que, como xogábamos descalzos, a mín me esconderon unhas sandalias que non fumos capaces de encontrar... e, éso de chegar descalzo á casa, foi moi desagradable para mín, porque me daba conta que así non se podía andar pola vida. E como eu non estaba sobrado de calzado... ¿Qué iba a facer eu si me esconderon na area as sandalias é non apareceron? Parecía que había perdido o tesouro das Pirámides. ¡Cánto valor tiñan as cousas daquéla! ¡Vaia berrinche a un neno!
Aparte ése detalle, eu recordo haber sido moi feliz alí. Se veía que era unha Escola moi peculiar, porque todo era madeira e tamén o sólo.#blgtk08#
Para os nenos o máis importante era a reunión dos amigos todo-los días e que o pasábamos moi ben todos, unidos pola mesma adversidade, tal como estaba o país, despóis dunha guerra... A fame era un problema nacional que todos tíñamos que aceptar como normal. Meus irmáns estaban en clases superiores á miña, pero no Balneario, claro. Os recreos eran na mesma praia, é todos contentos...¡E, que chova!...
Despóis de mociño, tamén tiven ocasión de visitar o Balneario como "Baile de Tranca", como se chamaban antes a esta clase de "Salóns". Alí estaban media ducia de músicos da Banda e ¡hala, a facer barullo! E coma todos éramos novos non nos fixábamos, si tocaban ben ou mal... Non había esos medios auditivos que hoxe xa dañan os oídos. Pouco a pouco, nos fumos adaptando hasta chegar a éso que se ven nas Orquestas, de ahora. Mellores profesionales, mellores medios ¡todo!. Ésos cantantes de agora, con mulleres, que da gloria velas bailando no palco, como fan na TV, están moi ben... Si colléramos aquélas mozas salidas de Acción Católica e as puñéramos a cantar enriba do palco, seguro que viña o cura daquél tempo, a rescatalas da festa. De éso podedes estar seguro... Agora as mulleres teñen ovarios, ¿ou nón?
Antes, hai 60 anos, sólo lles faltaba un certificado do cura para meterse na cama co seu marido. ¡Jesús! Si Don Benigno falara...
--------------------------------------
Esta foi a miña pequena historia do Balneario da Concha en Vilagarcía
que pode facer, tranquilamente ¡75 anos! Eu fun testigo do que dixen.
----------------------------------------------------------------------
"Aló no currunchiño máis fermoso,
que a luz do sol na terra alomeara,
veiga frorida e prado deleitoso,
que aos campiños do Edén se acomparara;
aló onde o Sar soberbo e caudaloso,
parece que se dorme, e que se para,
(tan maino corre antre a robreda escura),
alí nacéu Vidal, o sin ventura"...
..................
Rosalía de Castro.
A nosa Rosalía inmortal.
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (30-12-2013 11:49) |
|
|
5 |
Que naide pense que eu me alegro dos males alleos. Fun de xoven, un home moi sensible, diría eu, excesivamente sensible. Porque a vida nunca me regalóu algo que valira a pena, máis ben ó contrario; quizá a miña sensibilidade ben de tantos momentos desos que un non desea recordar, porque foron moitos... E coma eu
non son Belén Esteban para deixar aquí a miña vida a cambio de "pasta", penso que nin son tan importante, nin a Dirección do FAIADO me vai dar tantos cartos a mín coma se lle da a Belén...
Pero quero deixar este tema para ir a ése outro que non deixa de ser un tema de actualidade; é un tema moi apasionante que merece que alguén expoña ahí o seu punto de vista, e non o miremos, por favor vo-lo pido, como algo pecaminoso. ¡Non! Non vale a pena.
E despóis de explicar todo esto, se vai a abrir o telón e vaise ver, o Santuario da Virxe da Barca, alá en Muxía, polas Rías Altas e que foi centro das desgracias daquéla cando nos visitóu o "Prestige", cargado de chapapote, que andaba dando bandazos por toda a costa galega, hai desto, dez ou once anos... A catástrofe estaba no mar e o petróleo, nas praias...
Un barco que non ofrecía garantías para facer ése último traballo que se lle había encomendado... Que si o alcalde da Coruña non quería ésa basura no seu porto... Que si o capitán non parecía saber cál era a mellor solucción... Que si os remolcadores propiedade do Sr. FeFé, non eran os adecuados, porque eran tan vellos coma o petrolero... O certo é que todo se escarallóu de mala maneira e gracias a ésos voluntarios chegados de todas partes, o milagre se fixo, pero naide se acordóu de agradecer o traballo feito por estos señores, que traballaron de un modo como si lles fóra a súa vida en él.
Despóis de tantos anos esta catástrofe se recorda con moito respeto porque as pérdidas foron moi cuantiosas. Non en vidas humanas, pero sí en cuanto ás perdidas ocasionadas polo barco e a súa carga. Debemos felicitar a toda aquéla xente que colaboróu cos galegos, sin beneficiarse de nada. Creo que non cobraron un p. euro, ningún de éles.¡E qué lección tan fermosa nos deixaron!
Aquí, cando nos quitan as castañas do lume, todo moi ben. Hasta houbo un Presidente que tiña medo manchar os zapatos, e sólo anduvo por enriba no helicóptero. ¡Qué valentía! ¡Qué valor!...
Tamén veu o Rei e o seu fillo (coma ten que ser)...
Pero o que non son capaz de comprender é como o Santuario da Virxe da Barca, dónde está a pedra de abalar, lle caera un raio dos malos, e plantóu lume no tellado queimando varias dependencias de esta Igrexia, moi coñecida, sobre todo desde aquéla, cando foi o accidente#blgtk08# do barco siniestrado. ¿Cómo pode ser que caeran raios na casa da Virxe da Barca?... Destruíndo todo canto se lle poñía diante. Se queimaron imáxenes, tellado e diverso material relixioso. Alá se foi noso Presi, Don Alberto e dixo que non se pode perder un sólo día. Veu todo sobre o terreo e deixóu claro que a Xunta está coas forzas que puxeron a andar este proxecto, "coste o que coste". ¡Qué bonito todo! ¿verdade?. E nosoutros pensando que non se movía o noso Presidente...Un día alguien me contóu que cando sabe de algo tipo dramático, chora como un neniño que perdéu a súa nai... nunha marea.
Agora, entre as Preferentes, as hipotecas, desas que lles rouban canto teñen, o Paro tan generoso que temos, pero seique non vamos tardar moito en crear moitos postos de traballo. Menos mal que a Igrexa queimada resta obreros do Paro. Cando terminen todo que traigan ao Cardenal Rouco Varela, para bendecir a obra nova.
Pero que caigan raios na casa da Virxe da Barca... Ten de todo...
¿Non será que o raio ése iba para outro lado? ¡Dios nos colla confesados! ¡Qué vai ser de nós si temos os raios tan cerca! Creo que o cura do Santuario ten medo para cando todo vaia ben.Sería cousa de mandarlle alí a un psicólogo para quitarlle ése medo que nos trae tolos. Mira que si andan detrás do cura...
¡Non hai dereito! Que caigan raios na casa da Virxe, non é moi normal... ¡Hai que mirar éso! Si foran cousa dos homes, o metíamos no cárcere como aquél electricista que nos truxo de cabeza a todos, por aquélo do Códice. Pero si os raios veñen de arriba, vai ser cousa de mandar algún poli para ver qué pasa alí. Menos mal que se reciben cartos por todas partes... E os traballadores van traballar como tolos para acabar antes. Si ésos mesmos señores se acordaran de que hai moita xente que está pasando fame todo-los días, e para esto de Muxía, sobran cartos.
--------------
Non me extraña que Belén venda tantos libros escritos por éla.
Este país está cheo corruptos, narcos, políticos de mala morte, e tamén moitos parados que non cobran, e moitas Marujas...
---------------------------------------------------------------- "Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero.
¡Quén poidera non deixar!"...
Rosalía de Castro
...............
Dedico estas líneas a los voluntarios del petrolero "Prestige",
que trabajaron a tope para limpiar el chapapote de nuestra Costa
Gracias, amigos. Los gallegos, casi siempre, somos agradecidos.
A ver si lo entendéis. Pero no todos somos así. Podéis creerlo.
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (30-12-2013 19:57) |
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|