Blog do DEPARTAMENTO de FILOSOFÍA do IES Álvaro Cunqueiro de Vigo. Administrado por estudantes de 1º e 2º de Bacharelato.
|
|
|
| O noso perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| OS XUICES FAN XUSTIZA |
|
Un xuíz é aquel letrado que ten a máxima autoridade nun tribunal de xustiza. É aquel que logo dun análisis exhaustivo dos feitos e as defensas de cada parte ten a capacidade de xulgar libremente e impoñer penas ou liberdades según sexa o caso. Tamén administra a xustiza de maneira que quede equiparada aos principios morais nos que se basea, tendo experiencia para poder desenvolver a capacidade de xulgar xustamente.
Os xuices as veces contestan cun: sempre son xusto, as veces son xusto, cando quero o son, na medida que me deixen son xusto. Todas as voces, todas, na nosa opinión teñen algo de razón, e se é así, poderíase dicir que dende una perspeciva psicolóxica, o acto de xustiza é relativo, porque é subxetivo.
Existen varios tipos de xuices:
-Maxistrado o xuíz supremo, é calquera dos maxistrados que se atopan no último grao da carreira xudicial. Habitualmente integran a respectiva Alta Corte.
-Xuíz ordinario é todo aquel que exerce a súa xurisdicción por dereito propio e se atopa establecido por oficio permanente para administrar xustiza nun punto determinado.
-Xuíz convencional polas mesmas partes para entender en un negocio determinado, o cal non ten propiamente o cargo público de xuíz, sendo só un particular, coa potestade, baixo o cumplimento de certos requisitos, de resolver un problema particular e concreto.
-Xuíz superior chamado tamén xuíz ad quem que é o que ten autoridade para xulgar as causas en apelación e coñecer das queixas contra os inferiores.
-Xuíz privativo é o que ten a facultade para coñecer unha causa, con inhibición ou exclusión do ordinario que debería coñecerla; ou o que exerce algunha xurisdicción privilexiada en orden a certas persoas ou asuntos.
-Xuíz promiscuo é o que coñece todo tipo de asunto, dentro da súa xurisdicción territorial, con algunhas salvedades.
As tres claves
Os puntos fundamentais do caso Marta del Castillo
 Fai un ano, o maxistrado Javier González Fernández dictaba que o procedemento aos catro imputados maiores de idade fora enxuiciado por un tribunal profesional e non polo xurado popular.
Para José Joaquín Gallardo, decano do Colexio de Avogados de Sevilla, a opción do tribunal profesional sería a máis acertada, porque dá máis garantías dunha xusta resolución. «O xurado popular podría garantizar un pronunciamento de culpabilidade, ao deixarse levar, quizas, polos medios de comunicación e o tratamento que están facendo do caso, pero ao final son os xuices os que teñen a última palabra e poden chegar a anular as sentencias».
O xuíz relaciona as donacións do PP cos ingresos nas contas suizas de Bárcenas
Trátase da primeira vez que o maxistrado relaciona as contas suizas de Bárcenas con as anotacións da suposta contabilidade paralela do partido que levaba o extesoreiro. Os apuntes de Bárcenas consignan supostos pagos en negro ao PP de empresarios do sector de obras públicas ?uns 8,3 millóns entre 1990 e 2008? e o uso destes fondos para sufragar gastos do partido e para abonar sobresoldos aos dirixentes da formación conservadora.
O caso Urdangarin queda reducido a cargos intermedios en Valencia
 A resolución do Tribunal Superior de Xustiza valenciano na que rechazó imputar á alcaldesa de Valencia, Rita Barberá, e ao expresidente da Generalitat Francisco Camps no caso Urdangarin instaba formalmente ao xuiz instructor de Palma José Castro a seguir investigando, deixando así aberto o camiño a unha eventual asunción do caso. Na práctica, sen embargo, segundo apuntan fontes xurídicas, os maxistrados deron con aquel auto un portazo. Isto fai practicamente imposible que ambos políticos cheguen a ser xuzgados polos feitos: haber provocado que o Instituto Nóos se embolsara ilegalmente máis de tres millóns de euros das arcas públicas valencianas, segundo o criterio que o xuiz Castro planteou na exposición motivada e foi rechazado polo Tribunal Superior de Xustiza.
(Artigo de Andrea Rodríguez e Iria Alonso)
|
|
|
|
|
| Hora de ler |
|
Baixo este título inauguramos este ano unha nova sección no blog.
Recolleremos nela unha selección de obras de actualidade
relacionadas ca temática que nos ocupa en "Etica e Filosofía do Dereito".
A obra ¡Indignádevos! (Indignez vous!), foi escrita e publicada en 2010 polo alemán Stéphane Frédéric Hessel (1917-2013), de orixe judío, capturado pola Xestapo e recluído nos campos de concentración.
 Foi traducida ao galego con prólogo de Manuel Rivas, e aínda que tamén conta cunha versión en español con prólogo de José Luis Sampedro, centrarémonos na primeira versión.
Non é nin un libro nin un ensaio, é un manifesto ideolóxico que invita a que fagamos unha reflexión.
Os temas principais son a política, a economía e a socioloxía, pero o seu obxectivo é lanzar unha mensaxe de protesta pacífica. E sin duda o logrou, xa que as protestas de España en 2011, en especial o Movemento de Indignados 15-M teñen relación co libro e coas ideas planteadas nel. Hessel enterouse disto e dixo ?estou agradablemente sorprendido, mostráronme o xornal español e o miraba coma un neno que observa un agasallo". 
A obra (moi fácil de ler, xa que soamente conta con 47 páxinas) comeza situándonos na súa participación na resistencia francesa anti-nazi. Continúa falando da idea que él ten da indignación e da crítica do estado actual da economía. Stéphane invita sobre todo aos adolescentes a despexarse, observando o mundo real e a cambiar a indiferencia por unha indignación activa, pola insurrección pacífica. Según a opinión do autor, «todo bo cidadán debe indignarse porque o mundo vai mal, gobernado por uns poderes financieiros que o acaparan todo». Ademáis, pensa que «os adolescentes de agora xogan coa liberdade e os valores máis importantes da humanidade».
Esta obra recibiu críticas de todo tipo, dende negativas, xente que non comparte o térmo indignación polo seu carácter negativo e que preferiría outro térmo como mobilización ou compromiso. Indignación recorda a loitar en contra e hai que concienciarse de que hai que loitar a favor, buscando un cambio positivo. Aínda así, predominan as críticas favorables, por algo o libro é conocido como ?O libro que despertou a conciencia de máis dun millón de franceses?.
Pensas que as manifestacións sirven para cambiar as cousas a mellor?
Qué motivos te levarían a sair á rua?
¿Formas parte do gran grupo de indignados pola situación política actual?
(Artigo de Paula Crespo)
|
|
|
|
|
|
|
