 Os periodos de crise son unha constante na historia do pensamento occidental. Son épocas de tensións e dúbidas tamén de desconcerto; pero sempre ó final des mesmas apareceron ideas novas e innovadoras.
No s. IV a. C na época helenística, aconteceu unha crise social, política e cultural de grandes dimensións. Os filósofos gregos reaccionaron ocupándose só de asuntos privados como é a búsqueda da propia felicidade. Entón apareceron no panorama cultural grego os epicúreos, estoicos, etc.
Tamén no s. XIV , na Idade Media aconteceu a crise do pensamento escolástico. Daquela G. de Ochkam enfrontábase ós seus contemporaneos defendendo a separación da Igrexa fronte Estado, da Relixión fronte Filosofía, e da Razón en relación ca Fe.
A Europa de comezos do s. XXI está a vivir unha profunda crise en moitos sentidos:
de valores: os valores son importantes porque dirixen a conducta. Hoxe en día enfrentámonos a unha perda de valores tradicionais como a laboriosidade, a honestidade, o sentido do relixioso.
de autoridade: entendida en dúas dimensións; unha individual ( disciplina, respeto ás normas); e outra de caracter comunitario e social referida á nosa condición de cidadáns.
financiera: é a crise económica que ten como principal factor a crise do sistema finacieiro, e dicir, non tanto da economía productiva de bens tanxibles ( industria, agricultura) que pode verse afectada ou ser a causa estructural, pero non é o centro ou orixen inmediato da crise; senón fundamentalmente o sistema bancario ou o sistema monetario ou ambos.
¿ Suxírete todo isto algún comentario?
|
