|
|
|
|
| quen poidera namorala |
|
no niño novo de vento
hai unha ponba dourada
quen poidera namorala
meu amigo!
canta ao luar e a ao mencer
en frauta de verde olivo
quen poidera namorala
meu amigo !
ten aers del frol recente
cousas de recen cosada
quen poidera namomala
meu amigo !
tamen ten sombra de sombra
i andar primeiro de río
quen poidera namomala
meu amigo !
SANDRA RIOBO HUDSON |
|
|
|
|
| Celso E. Ferreiro. |
|
 MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR.
Agora tomo o sol. Pero até agora
traballéi cincoena anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastéi o tempo co xornal dos sábados,
pasóu a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estóu vello.
Ben pensando o patrón todo me debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.
Tema;
"Pasaron os mellores anos da súa vida e agora non ve o resultado porque o seu patrón está rico e el está vello e non ten nada.
Raquel Guerra Barreiro e Belén Santaclara Pousada. |
|
|
|
|
| poema_celso emilio ferreiro |
|
 LIBREMENTE
Nós queríamos libremente
comer o pan de cada día. Libremente
mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,
libremente falando, cantando nas orelas
dos ríos que camiñan pra o mar libre.
Libremente, libremente,
nós queríamos somente
ser libremente homes, ser estrelas,
ser faíscas da grande fogueira do mundo,
ser formigas, paxaros, miniños,
nesta arca de Noé na que bogamos.
Nós queríamos libremente surrir,
falarlle a Dios no vento que pasa
-no longo vento das chairas e dos bosques-
sin temor, sin negruras, sin cadeas,
sin pecado, libremente, libremente,
coma o aire do mencer e das escumas.
Coma o vento.
Mais iste noso amor difícil rompeuse
-vidro de soño fráxil-
nun rochedo de berros
e agora non somos máis que sombras. |
|
|
|
|
| longa noite de pedra |
|
O teito é de pedra
De pedrab son os muros
i as tebras.
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazónsdos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu,morrendo
nesta longa noite
de pedra.
TEMA:Trata da pedra que non a ledicia porque
TODO E DE PEDRA
SERGI0 RODRIGUEZ FAZANES |
|
|
|
|
| O REINO - Dan =) |
|
 Ola:
Este poema fala sobre un reino fantástico no que todo e perfecto.
O REINO
No tempo aquil
cando os animales falaban,
decir libertá non era triste,
decir verdá era coma un río,
decir amor,
decir amigo,
era igual que nomear a primavera.
Ninguén sabía dos aldraxes.
Cando os animales falaban
os homes cantaban nos solpores
pombas de luz e xílgaros de soños.
Decir teu e meu non se entendía,
decir espada estaba prohibido,
decir prisión somente era unha verba
sin senso, un aire que mancaba
o corazón da xente.
¿Cando,
cando se perdeu,
iste gran Reino?
copiright 2009
danomil- |
|
|
|
|
| CELSO EMILIO FERREIRO |
|
 LONGA NOITE DE PEDRA
O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazóns dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.
TEMA:
Pois di que todo é de pedra é que se todo é de pedra non síntese nada.
Maria e Roberto |
|
|
|
|
| Os V mellores poemas de Rosalia |
|
 I
D'aquelas que cantan as pombas y as frores
Todos din que teñen alma de muller,
Pois eu que n'as canto, Vire d'a Paloma,
¡Ay! ¿de que' a terei?
II
Ben sei que non hay nada
Novo en baio d'o ceo,
Qu'antes outros pensaron
As cousas qu'ora eu penso.
E ben, ¿para qu'escribo?
E ben, por qu'asi semos,
Relo que repetimos
Eternamente ó mesmo.
III
Tal com'as nubes
Qu'impele o vento,
Y agora asombran, y agora alegran
Os espaços inmensos d'o ceo,
Así as ideas
Loucas qu'eu teño
As imaes de multiples formas
D'estranas feituras, de cores incertos,
Agora asombran,
Agora acraran,
O fondo sin fondo d'o meu pensamento.
IV
Diredes d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas
Cal errantes muícas
Qu'estalan por instantes
Que desparecen iña,
Que s'asomellan â parruma incerta
Que voltea n'o fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos
D'a veira-mar bravía.
Eu direivos tan sô, qu'os meus cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as profundas carballeiras
Ô comezar d'o dia,
Romor que non se sabe
S'é rebuldar d'as brisas,
Si son beios d'as frores,
S'agrestes, misteirosas armonías
Que n'este mundo triste
O camiño d'o ceu buscan perdidas.
V
¡Follas novas! risa dame
Ese nome que levás,
Cal s'a un-ha moura ben moura,
Branca ll'oise chamar.
?
Non Follas novas, ramallo
De toos e silvas sôs,
Hirtas, com'as miñas penas,
Feras, com'á miña dor.
?
Sin olido nin frescura,
Bravas magoás e ferís...
¡Se n'a gándara brotades,
Como non serés así!
Roi & Adrián |
|
|
|
|
| Poemas de Celso Emilio Ferreiro |
|
|
|
|
|
|
| Celso Emilio Ferreiro |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
