Non hai engrudo que o fixe....

Cando unha persoa morre,sempre deixa algún tipo de herdanza,a material que todos coñecemos e a inmaterial propia do ser e viver a súa vida.

No material xa sabemos os herdeiros apañanse con ela cando é sustanciosa e positiva,regueifas entre eles incluídas,as veces cando a herdanza non e de contía non a queren,a abandonan,a favor das finanzas,isto e así.

Do inmaterial hai muito a falar,no caso galego vale a pena comentar da lingua,xa que estamos en tempora de difuntos.

Se formos nesta data-e outras- polos nosos cemiterios,en particular no de Morgadans,e, botarmos unha olladela as lápidas dos que alí repousan percebemos que a INMENSA maioría está escrita nunha lingua totalmente extraña a os defuntos que alí repousan "ad eternam".

So sete lápidas dese cemiterio rezan en LINGUA GALEGA,dos sete coñecín persoalmente a seis dos moradores,e me consta por notoriedade,que a súa lingua de común era o galego.

Dito doutro xeito claro, os seus herdeiros NON aceitaron a herdanza inmaterial -lingua galega- que o seu causante lles deixou,e dicer transmiron para o futuro un ben que non era nen é de seu,unha lingua extraña.

Por tanto hai que dicer en termos de explicación -non de culpa- ,que os herdeiros "refugan" desa lingua galega,motivacions non as sei.

Como unir os factos da vida coa lembranza despois da morte ?....penso que non hai engrudo que fixe isto.