Esta foto representa a forma de felicitar a entrada do ano novo no país dos meus pais, que proceden de Marrocos. Nesta imaxe en concreto aparece a miña nai cando tiña 20 anos aproximadamente. Para felicitar as festas acudían a un estudio de fotografía ou pagaban a un fotógrafo particular nas súas casas para confeccionar a tarxeta.
A miña nai chámase Arabia e actualmente vive conmigo e co meu irmán Naufal e a miña irmá Dunia en Maside nunha casa pequena.
En Marrocos viviamos nunha cidade nunha casa moi grande onde habitaba tamén a miña avoa.
As palabras de felicitación do aninovo están en francés, que é unha das línguas empregadas neste país.

Os dous maiores son o meu bisavó Antonio e a miña visavoa Carmen. Carmen naceu en 1915 e Antonio en 1904. Carmen morreu no ano 2005 e Antonio en 1959.
As dúas de abaixo son a miña avoa, que é a máis pequena e a miña tía avoa. A miña avoa chámase Visitación e a miña tía avoa Odonina.
O motivo desta foto foi que unha tía da miña avoa, que era a súa madriña, mandoulles uns regalos, e nesta foto saen os regalos, os bolsos e a tela dos vestidos, e mandárona á Arxentina.

que xa non ían a escola, cos que cantaba e preparaba pequenas obras de teatro. O que non entendía era que a pesar destes comentarios alguén nunha ocasión o denunciara e que estivera na cadea un tempo. A parte que máis me gustaba da historia é que os veciños da parroquia, grandes e pequenos, foran correndo recibilo cando por fin o soltaron, xa que en realidade non había motivo para acusalo de nada. Só a envexa dalgún cacique ao que non lle gustaba que a xente pensase por si mesma. A pesar da súa inocencia foi represaliado e desterrado a unha escola de Burgos. Corrían malos tempos a mediados dos anos 30 do século pasado.

Don Ramiro é o segundo de pé pola dereita, na fila de mozos. O resto son mozas e mozos de Partovia vestidos para representar unha obra de teatro en 1933.

Luís era electricista. De novo, gabeaba coma ninguén polos postes de madeira dos tendidos eléctricos da Serra do Suído, con aqueles ferros dentados atados aos nocellos, que máis ben semellaban a boca dun cocodilo, e coa única seguranza dun cinto de coiro que o suxeitaba ao pau. Un día coñeceu a Concha, quen desde moi nena traballou arreo para axudar na casa, pois era a máis vella de tres irmáns e irmás e, tal vez, a súa única diversión era ?escapar? os domingos para pasear co seu noivo.
Concha e Luis casaron en abril do 1952 e a súa lúa de mel foi ben curta: unha viaxe a Ribadavia. Logo, no verán dese mesmo ano, Jaime, un amigo, invitounos á súa casa, na Hedreira (concello de Avión) e alá marcharon.
Pode que hoxendía nos pareza unha viaxe sinxela de realizar, pero daquela, cando aínda as estradas eran camiños de carro, non existían teléfonos móbiles e quen tiña unha pequena moto, tiña un grande tesouro, ir desde Partovia (O Carballiño) ata o alto da Serra do Suído, tiña que ser unha viaxe ben dura. Non obstante, a satisfacción que proporciona compatir amor e amizade, compensa sempre calquera esforzo. Os rostros de Luís, Concha e Jaime así o amosan.

A muller da foto é a bisavoa Josefa, que naceu no ano 1908 e finou no 1992.
Casou de moi nova e tivo tres fillos e fillas, entre quen está a miña avoa Modesta. O meu bisavó Emilio non tardou en morrer e a miña bisavoa quedou viúva. A pobreza que había daquela fixo que o irmán do meu bisavó, Julio, se xuntase con ela para axudarlle a coidar aos fillos e fillas. Desta unión naceu meu padriño Pepe. Julio non tivo unha vida moi longa, polo que Josefa tivo que sacar adiante aos seus catro fillos e fillas como puido. Gañaba o pan para a súa casa adicándose toda a súa vida á agricultura. Na casa tiña porcos, unha vaca e galiñas, coma todas as familias daquel entón.

Estas son a miña avoa Visitación, que é a máis pequena, e a miña tía avoa Odonina, que é a máis alta. A miña avoa tiña 8 anos e a miá tía tiña 10 anos. Esta foto fíxose para mandarlla ás súa tía e á súa madriña a Bos Aires, Arxentina.
A miña avoa, cando era pequena, ía á escola e despois de vir da escola, tiña que ir coas vacas e logo, á noite, tiña que facer os deberes.

[1] 2 [3]