Cinco voces. Luz. Dez mans. Forza. Medio cento de dedos. Universo. Gorxas moduladas para cantar alegrías. Almas bucinando sons dun tempo que non sabía que había perdurar por elas grazas a elas con elas nelas. Tanxedoras. Que han ver medrar nos sucos deste disco posmoderno e dixital os aires dunha época sepia que se policroma á sombra da oliveira.
Cinco voces. Luz. Linguas que saborean sílabas que non percorrerán xardíns de verán nin camafeos de señoritas. Esta sombra da oliveira é, queridas e queridos, a voz rexa das mulleres que levan sostendo o mundo sobre a súa pel toda a vida, antes coma hoxe, mañá tamén, sen dúbidas.. Músicas que non serven para arrolar. Sonvos para mastigar a vida cun certo cerne férreo que nos lembre que se non hai taquicardias cando goberna anárquico o aturuxo, coma os pandeiros recordan, non hai vida. Hai maquillaxe. Pero non hai vida.
Cinco voces. Luz. Que empatan coas leis ocultas e indiscutibles da natureza máis verdadeira. Coa calma que vén despois do traballo ou antes do baile, é dicir, antes de que os corpos se acubillen ?xota muiñeira valse rumba como desculpa- nos atafegos saudosos e desexados do amor. Érache boa. Para iso vivimos. Para iso cantamos.
TANXEDORAS, A sombra da oliveira
