Após vários meses de trabalho e coincidindo com a nova campanha nacional posta em andamento para reclamar a oficialidade, Siareir@s Galeg@s lança um DVD que documenta as jornadas nacionais em defesa das selecçons nacionais dos dous passados anos.
Este trabalho audiovisual, intitulado "1996-2006. 10 anos luitando por Galiza", é um pedaço importante dessa história ocultada, tersiversada e criminalizada que as organizaçons e colectivos populares vamos tecendo nesta Galiza do Século XXI.
Siareir@s Galeg@s nom lança este DVD com a simples vontade de documentar os últimos anos da luita polos direitos nacionais da Galiza, no terreno desportivo, senom que quer homenagear o combate quotidiano desta naçom chamada Galiza e o seu povo trabalhador. Nada melhor que este trabalho, que documenta que na Galiza ainda existem jovens que se rebelam.
Nos próximos dias as distintas Assembleias Comarcais de Siareir@s Galeg@s organizarám apresentaçons do DVD por toda a geografia da Galiza, das que informaremos pontoalmente desde a nossa web.
Animamos-vos dendê aqui a fazer a apresentaçom do DVD no vosso povo ou comarca,se é que ainda nom esta preparada,so envia-de um correio a nacional@siareirasgalegas.org e alguém do colectivo nom tardara em pôr-se em contacto.
Vigo
Quarta feira 12 de Dezembro
ás 20hh no C.S. A Revolta(R/Real 32 Casco-Velho)
Corunha
Quinta feira 13 de Dezembro
ás 13hh na sala 1A da facultade de direito
Compostela
Quinta feira 13 de Dezembro
ás 22hh no C.S. A Gentalha do Pichel (R/Santa Clara 21 rés do chao)
Ferrol
Sábado 15 de Dezembro
ás 20 hh no C.S. da Fundaçom Artabria (R/Travessa de Batalhons nº 7 rés do chao)
Cangas
Quinta feira 20 de Dezembro
ás 20:30hh no C.S. A Tiradoura(Reboredo)
Cuntis
Sábado 22 de Dezembro
ás 19:30hh na casa da cultura Roberto Blanco Torres
Ponte-Vedra
Sábado 22 de Dezembro
Hora por confirmar no C.S. A Revira (R/ Arcebispo Malvar, 33 rés do chao)
O 27 de Nadal Vigo será sede da gran Festa do fútbol galego.
Dende as 10.00h da mañá, as nosas seleccións de fútbol, masculinas e femininas, crearán unha tea de convivencia e fútbol co que gardar na historia o último venres do 2007.
Estes son os horarios dos encontros:
10.00h: Estadio Municipal de Bouzas
Selección Galega vs Selección de Braga (Sub18 masculina)
12.00h: Estadio Municipal de Bouzas
Selección Galega vs Selección de Braga (Sub16 masculina)
13.30h: Estadio Municipal de Bouzas
Selección Galega vs Selección de Braga (Sub16 feminina)
15.30h: Estadio Municipal de Bouzas
Selección Galega vs Selección de Braga (Sub18 feminina)
18.30h: Estadio de Balaídos
Selección Galega vs Selección de Catalunya (Absoluta feminina)
21.00h: Estadio de Balaídos
Selección Galega vs Selección de Camerún (Absoluta masculina)
Reserva e venda de entradas a grupos
(do 29 de novembro ao 13 de decembro)
Poderase realizar a reserva de entradas por dúas vías:
* A través de www.deportegalego.eu
* Por teléfono: 902.90.50.51 (Fundación Deporte Galego, de 9 a 14h).
A venda de entradas a grupos rematará o 13 de decembro ás 14:00 horas. Para formalizar a reserva vía internet, empregarase sempre o seguinte modelo de formulario.
Tarifa de prezos por zonas
* Marcador: 8 ?
* Río Alto e Río Baixo: 10 ?
* Tribuna: 15 ?
Tarifas a grupos (por zonas homoxéneas)
* Ata 19 entradas: por tarifa
* Entre 20 e 100 entradas: por tarifa, obtendo a maiores un 30% das entradas mercadas en invitacións.
* A partir de 101 entradas: por tarifa, obtendo a maiores un 40% das entradas mercadas en invitacións.
Convocatoria:
-Porteiros: Diego López (Vilarreal), Roberto Fernández (Sporting de Xixón), Queco Piña (Racing de Ferrol).
-Defensas: Michel Salgado (Real Madrid), Iago Bouzón (Recreativo), Adrián López «Piscu» (Deportivo), Francisco Noguerol (Albacete), Rubén González (Celta), Antonio Barragán (Deportivo), Jonathan Aspas (Piacenza/ITA), Roberto Lago (Celta), Luis Castro «Sito» (Ipswich Twon/ING).
-Centrocampistas: Borja Fernández (Valladolid), Emilio Viqueira (Levante), Roberto Trashorras (As Palmas), Jonathan Vila (Celta), Nano (Cádiz), Iago Iglesias (Elxe), Pablo Álvarez (Deportivo), Julio Álvarez (Numancia), Diego Castro (Sporting de Xixón).
-Dianteiros: Jonathan Pereira (Racing de Ferrol), Pablo Couñago (Ipswich Twon/ING), Nacho Novo (Glasgow Rangers/ESC).
Sexta feira 7 (Venres)
? Zenzar no Ogmios de Cariño
? The Turre´s band na sala Karma de Pontevedra
? Nao na Artabria (Ferrol)
? Festa da liberdade na Sala Nasa (Compostela) con Som do Galpom, Ataque Escampe, Os de Quistiláns, Ugía Pedreira,...
? II Congreso de Ensinantes de Música Tradicional Galega no Auditorio de Galicia, en Santiago de Compostela
? Ruxe-Ruxe en Muxía
? Serán na Casa do Pobo de Val-Sobral (Soutomaior)
Sábado 8
? Som do Galpom na Sala Star de Carral (A Coruña)
? Guezos no Café Concerto Antano de Outes
? Nao no Clavicémbalo (Lugo)
? Ruxe-ruxe no Vagalume de Salvaterra
? Tino Baz no C. C. Torrente Ballester de Ferrol ás 22:30
? Cuchufellos, Pé de boi e Pulpiño Viascón en Neda (A Coruña)
? Gravación do CD-DVD Ao Vivo da Compañía do Ruido en Boiro (A Coruña)
? II Congreso de Ensinantes de Música Tradicional Galega no Auditorio de Galicia, en Santiago de Compostela
Domingo 9
? II Congreso de Ensinantes de Música Tradicional Galega no Auditorio de Galicia, en Santiago de Compostela
? Nova Galega de Danza en Ribadumia ás 19:00 no Auditorio Municipal
? Real Coro Toxos e Froles no Teatro Jofre de Ferrol ás 20:30
Benvida aos voluntarios
17.00. Acto de benvida dos voluntarios.
18.00. Inauguración da Praza do Voluntario
19.00. Inauguración da Sala Museo do Voluntariado
21.00. Comida de confraternidade cos voluntarios
23.00. Concerto de música: Ruxe-Ruxe
* Durante toda a tarde, haberá todo tipo de actividades lúdicas na vila de Muxía paralelas ao programa oficial
Día 8 de decembro
Xornada do Voluntario.
Sala Museo do Voluntariado
9.30. Inauguración
9.45. Mesa Redonda. "Consecuencias do Prestige".
11.15. Café
12.00. Mesa Redonda. "O voluntariado. A marea branca en Muxía".
17.00. Mesa Redonda. "Os medios de comunicación: un exercicio en liberdade".
19.00. Mesa Redonda. "O Movemento Social: Nunca Máis".
Mesas Redondas
As consecuencias do Prestige.
Invitados: o Director Xeral de Calidade e Avaliación Medioambiental da Consellería de Medio Ambiente, un representante
dunha entidade bancaria, e sendos representantes das universidades de Santiago de Compostela e de Vigo.
Modera o Patrón Maior da Confraría de Pescadores de Muxía.
O voluntario. A marea branca en Muxía.
Invitados: unha agrupación local de Protección Civil, un representante da Dirección Xeral de Protección Civil e o movemento do Voluntariado (Vicepresidencia).
Modera Antonio González del Oso,Presidente da Agrupación Local de Protección Civil de Muxía.
O papel dos medios de comuicación na catástrofe do Prestige. Un exercicio de liberdade.
Invitados: destacados xornalistas dos medios de comunicación que cubriron a catástrofe do Prestige.
Nunca Máis. Un movemento solidario.
Invitados: Uxía Senlle, Rafa Villar e Manuel Rivas.
Modera Rubén Cela, Director Xeral de Xuventude.
O Sábado día 8 de Decembro, A Compañía do Ruido celebra un concerto na rúa en Boiro para grabar o CD/DVD do que será o seu último, que non derradeiro, traballo.
A festa-concerto comezará a partir das 21:00hs., a entrada é de balde e haberá carpa e autobús gratuito entre Riveira, Palmeira, Pobra e Boiro entre as 20:00hs. e 24:00hs., e de volta entre as 2:00hs. e as 4:00hs.
N.H.U. só editaron un álbum, pero o seu rock progresivo en galego segue sendo obxecto de culto. Esta fin de semana o seu vinilo chegou aos 240 euros en eBay.
En 1978 o folk, a música de raíz celta estaba de moda en toda Europa, principalmente grazas ao éxito do bretón Alen Stivell, de Gwendal ou Pentagle, e ao fío dese éxito Galiza viu o nacemento, entre outros, de Milladoiro ou o importantísimo disco Fonte do Araño de Emilio Cao. Un día Nonito Pereira, produtor destes álbums, recibiu a visita de Xoán Piñón, que lle falou dun grupo de rock compostelán chamado N.H.U. A clave para vender o disco ás produtoras madrileñas era incluír algún elemento de folk, unha gaita, como xa fixeran ese mesmo ano Goma2, primeiro grupo galego que mesturara sen complexos a guitarra eléctrica coa gaita.
A gravación do álbum
Con esa encomenda marcharon N.H.U. a Madrid, aos estudios de Zafiro. Pero non fixeron caso, no lugar do son prometido, gravaron un excelente e pioneiro álbum de rock sinfónico e progresivo. Recibiu moi boas críticas, pero non tivo unha boa distribución: "había tendas en toda España que tiñan o noso disco no escaparate, pero só a caixa, non lles chegara exemplar ningún, non nos axudaron a movelo", lembra Xosé Ferreiro, batería da banda. Canda a Xosé, N.H.U. formábano o seu irmán Xulio Ferreiro, Roberto Abal, Xurxo Pérez, Xosé Ferreiro e Tino Grandío, coas colaboracións eventuais de Ricardo Máiz e Cuchús Pimentel, fillo de Alonso Montero. Por certo que o nome da banda non responde a un afán reintegracionista, aínda que moitas veces ao pronuncialo, en moitos lugares aparecese escrito "Ñu". En realidade N.H.U. é o acrónimo de "Una Noche Hermosa".
O grupo formárase en 1974, "tocando pachanga nas salas de festa", pero entre 1975 e 1976 os membros da banda foron chamados á mili. Ao seu regreso comezou a aventura de gravar o disco e de buscar locais nos que tocar: "non era doado que nos deixasen tocar en certos sitios, a xente non estaba afeita a esta música, así que lle dicíamos que ademais de guitarras eléctricas tiñamos instrumentos clásicos, como violíns e frautas, o que era certo", di Xosé. Así conseguiron actuar, por exemplo, na Aula de Cultura de CaixaGalicia de Compostela, un concerto presentado por Benedicto e no que se xuntou tanta xente que mesmo romperon as portas do local. Os seus concertos eran basicamente instrumentais, moi densos, con longuísimas cancións cunha gran parte de improvisación, a constante presenza dun órgano hammond e guitarras psicodélicas.
240 euros en eBay
O álbum é unha alfaia para coleccionistas de todo o mundo, un disco e un grupo de culto, non só no Estado Español, senón en Alemaña, Canadá ou Xapón. Como informa Sono-tone pechouse unha subhasta no eBay do Reino Unido do que xa é o disco galego máis valorado a nivel internacional, cunha poxa final (realizada por un coleccionista de Canada) de 240 euros. "Nin eu teño o disco orixinal", di Xosé, "manda carallo". O disco é agora propiedade da multinacional BMG Ariola, que mercara RCA, que antes adquirira Zafiro. E alí está, no fondo dun catálogo, á espera dunha nova reedición. No ano 2000, de feito, reeditouse xa en Alemaña, recollendo de novo fantásticas críticas.
Tiñan material para un segundo álbum que nunca chegaría: "era difícil darlle saída a esa música en Galicia". De feito a banda continuou tocando en salas de festas e algúns dos seus membros, coma o propio Xosé Ferreiro, seguen na música, no grupo Os Apóstoles. O seu disco homónimo contiña cancións como "Na terra do verde chan", "A Titiritada", "Friki & Alexo", "Doente", "Hay un tren" ou "A trancas e barrancas". E cantaban en galego, como destacaban no texto de presentación do álbum: "Tratamos de facer camiño e cantamos en galego porque é un idioma que nos gusta. A nosa música para vós".
Hai xa dezaseis anos dende que os Diplomáticos de Monte Alto sacaron o seu primeiro disco, irrompendo no panorama musical galego co bravú. Agora, as bandas galegas réndenlles homenaxe.
Unha mestura de rock e carraxe con acordeón e alegría xurdiu do encontro entre Rómulo Sanjurjo e Xurxo Souto co guitarrista Guni, o baixista Afonso Moram e o batería Berto Moram aló a comezos dos 90. Dende aquela primeira Arroutada pangalaica até Kömunikandø, xa sen Souto, pasando por Parrús, Avante toda! e Capetón, os Diplomáticos crearon co bravú algo máis ca un novo estilo musical.
Agora, 120 capadores (komunikando.net-falcatruada 07), que xa se pode comprar en www.trastenda.com, e a vindeira semana nas tendas de discos, recolle o tributo de vinte bandas galegas.
Esta iniciativa de Komunikando.net e do Centro Social Atreu, agrupa dende os Rastreros de Chantada até Ruxe-Ruxe, dende A Matraca Perversa até Pulpiño Viascón, Galegoz ou os asturianos Dixebra? Ao estilo da Gallaecian Metal Compilation e o Manifesto Dobarrista (falcatruada 07), esta é unha compilación da música galega contemporánea que demostra de novo a súa forza.
Vai xa para dezaséis anos que Os Diplomáticos de Monte Alto botaban enriba da mesa unha boa arroutada. Méritos sobráronlles para entrar a formar parte do olimpo da música galega: polo seu son único e senlleiro, un rock alegre a golpe de acordeón, por liderar unha revolución social e artística que deu en chamarse bravú. Pero, sobre todo, por poñer en pé aos cen mil gaiteiros que agochaba esta terra?
A iniciativa de Komunikando.net e do Centro Social Atreu conseguíu arrincar 20 petiscos da música galega actual para esta homenaxe: dende os míticos Rastreros de Chantada, que volveron ao torreiro para este tributo, até os Festicultores, Lamatumbá ou Os Tres Trebóns, a actual banda de Xurxo Souto, voz nos Diplomáticos.
No dobre disco 120 Capadores atopamos a particular versión do Gaiteiro de Dixebra, o Castiburón dos Cuchufellos, Esta noite hei de ir aló d?O sonoro maxín e até o Subastado da Banda Potemkin, aínda que tamén as particulares revisións de Galegoz ou Safari Orquestra. Porén, o disco inclúe catro temas inéditos dos Diplomáticos ao vivo.
O músico Xosé Manuel Budiño acaba de presentar o seu cuarto álbum, Home, un traballo feito integramente en Galicia pero con vocación universal.
Pregunta: Como se debe ler o título, á galega ou á inglesa (que significa "fogar")?
Resposta: Como ti queiras, porque en realidade nace con ese punto de ambigüidade. O 'leitmotiv' do disco é ese ano e medio de viaxes, no que estivemos por catro continentes, viaxando dende Bulgaria a Arxentina, México, Líbano, Marrocos, Dublín... Cada vez que chegaba a casa, viña cun feixe de melodías para colocarme no estudio e empezar a traballar nel. Foi un ano e medio entre viaxes, volver a Galicia e compoñer, arranxar e producir o que ía ser o disco, ata que se foi dando forma e deu este Home.
P: E desas achegas dende distintas culturas que se reflicten no disco, cales resaltaría?
R: Creo que todo, no subconsciente están todas estas viaxes. Pero non collín melodías doutras localidades, ou emulei a música que escoitaba, senón que volvín máis á música galega e conpuxen sobre a base musical que teño dende moi novo. Aínda que si fago referencia a todas estas viaxes. Como no tema Shokran, que significa 'Grazas' en árabe, pola acollida que tivemos no Oriente Próximo e en Marrocos. Era inevitable darlle as grazas á xente que tan ben nos tratou e que nos ensinou outra realidade que non é a que vemos aquí, que é distorsionada.
Colaboracións amigas
P: O tema multicultural non se reflicte só na música, senón tamén nas letras...
R: Sobre todo nos títulos. Nas letras, contei con Mercedes Peón, que canta o tema Inmaterial, do que fixo a letra. Hai outro tema escrito por Antón Reixa, Ollos de sal, cantado por Xoel López, de Deluxe. Tamén hai un tema tradicional, porque sempre me gusta facer unha chiscadela en cada disco á música tradicional.
P: Non se atreve vostede coas letras?
R: Non, prefiro contar con xente amiga, síntome moi cómodo compoñendo música para compartila con amigos e que eles dean outro punto de sal.
P: A colaboración de Xoel López pode atraer máis 'indies' ao folk?
R: É algo que non pensamos, porque nos coñecemos dende hai tempo e sempre existiron ganas de colaborar xuntos e cantando en galego, a Xoel apetecíalle moito. É curioso como empeza facendo letras en inglés e pasa ao castelán e agora o estamos traendo ao galego tamén. Xurdiu dunha forma natural. De feito, esta fin de semana estiven en Madrid con el na gravación do novo DVD en directo, con Amaral, Josele Santiago, e quixo convidarme a min tamén a que estivera coa gaita.
A frescura do directo
P: Ao ser un disco xurdido a raíz dunha xira, ten ese punto de espontaneidade do directo?
R: A min gústame que a xente veña á casa para compartir e exprimir ao máximo antes de encender as máquinas e poñerse a gravar. Gústame ese punto do directo porque é moi espontáneo, pero só se consegue na primeira ou na segunda toma. O disco está cheo de primeiras tomas e de intentar conseguir esa frescura.
P: Haberá que agardar ata Glasgow para velo sobre o escenario?
R: Si, estamos conformando a nova banda e presentarase en Glasgow o 19 de xaneiro. A partir da semana que vén, estarei na Habana para o centenario do himno galego. Despois de volver da Habana comezaremos de cheo co espectáculo que será musical pero tamén haberá videoproxecións, un deseño escénico, hai moita xente que nos está botando unha man, non só do mundo da música senón da multimedia, realizadores, vestiario...
P: Cada vez é máis importante a posta en escena...
R: Desde logo. Hoxe en día está moi ben a enerxía que flúe nun escenario, pero tamén hai algo máis que me gusta traballar, como a videocreación, a posta en escena, o deseño...
A influencia da vida, e da terra
P: Cal foi a evolución dende Paralaia, publicado hai dez anos, a hoxe, con Home?
R: Os catro discos son evolucións lóxicas. No primeiro disco tiña xa o meu propio estudo, pero vai cambiando con cada disco. A tecnoloxía vai cambiando e posibilita poder ter en cinco minutos unha gravación feita en Nova York. A tecnoloxía xoga un papel importante pero creo que a evolución a dá a vida mesma, as viaxes e a xente que vas coñecendo e o que vas palpando e absorbendo.
P: En todo ese tempo, a familia diríalle máis dunha vez iso de "déixate de gaitas"...
R: (Risos) Eu creo que xa están moi habituados. Empecei dende moi pequeno a tocar, dende os sete anos e xa forma parte do ambiente que se respira na familia.
P: Hai presenza do Morrazo, a súa terra natal, no disco?
R: Hai moita presenza, porque se gravou todo no meu estudo. Os fotógrafos son do Morrazo, o deseño aínda que é de Enric Francesc, vive no Morrazo... practicamente fíxose todo aquí. Ademais edítao unha discográfica galega, o disco fabrícase en Galicia, xa non tes que ir a Holanda ou Madrid como antes... É un produto integramente feito en Galicia. Estamos contentísimos con eso.
Narf é unha das caras de Fran Pérez. A máis simbólica ou a máis tranquila. Narf está de volta dunha longa viaxe mundial e dun percorrido musical paralelo. Volveu para chantar un Tótem a maneira de cruceiro que sinale de onde veñen todas as músicas que forman parte do seu novo disco. Unha música do mundo que Narf considera «silvestre».
Musicalmente, Fran Pérez explica que o título do álbum amosa as súas intencións: «É un disco poliédrico, que marca un momento particular, no que hai moitas capas que se foron superpoñendo: desde a máis persoal ás influencias».
Narf explica que é un disco vivencial e que pesan sobre el as últimas viaxes. «Representa o punto de encontro de influencias musicais que se foron xuntando de maneira pode que azarosa ou pouco marcada polas afinidades xenéricas».
O músico sinala que as influencias son tanto vitais como musicais porque, segundo explica, non é «moi técnico na música». «Se estou en Cabo de Verde non fago unha morna, pero a música inflúeme igual», di.
Aínda que Narf puidese ser a cara máis acústica de Fran Pérez, o guitarrista pide calma ao barrio do rock ao asegurar que en Tótem hai «máis guitarras eléctricas que nunca». «Tamén veño de rock, pero nos discos as guitarras sempre están temperadas.». O carácter eléctrico das cancións vaise notar nos concertos, segundo Narf, nos que tamén quere que se note «esa condición múltiple deste disco».
Para o artista antes e agora coñecido como Fran Pérez hai dous argumentos fundamentais que percorren o disco, ademais da música, por unha banda está o seu «retrato simbólico, non literal». Por outra parte, «é un disco feito arredor dunha tribo artística da que eu podo ser a cara ou o catalizador, pero que ten para min unha importancia moi grande». Narf refírese a xente que participou con el en diversos proxectos; «desde Fausto Isorna, que fixo o deseño do disco, ou Xelís de Toro, que vai a participar na posta en escena, ata Carlos Santiago e Manel Rodeiro». Explica Narf que son xente coa que fixo «cousas diferentes e agora quería volver a facer algo con eles; non é un asunto de nostalxia, é como encontrar á xente despois de moito tempo e preguntarlle como vai a vida».
Narf leva unha temporada de viaxes e concertos entre puntos tan distantes xeográfica e culturalmente como Maputo e Brighton, pero explica que, aínda que os públicos sexa moi diversos, «a xente quere o mesmo». O músico asegura que «o mundo anda a golpes, pero a xente busca cousas que compartir e iso é o que quero facer eu, aínda que non entendan o idioma».
Iso é o que define o que denomina «música silvestre». Narf dálle ese nome porque «é como as flores do monte, son naturais e son bonitas». Asegura que cando a música é silvestre «vai máis ao estómago e logo pode ir ao corazón». Neste sentido apunta Narf que «o norte ten saudades do sur porque bota de menos algo do primitivo». O músico considera que Galicia ten unha vantaxe, porque «estando no norte aínda non perdeu de todo a naturalidade».
Fran Pérez non se considera un veterano, pero lembra que «en Galicia sempre houbo unha gran actividade musical, non é de agora». Describe a súa traxectoria como un «avance en espiral», porque «é como volver a pasar polos mesmo lugares pero a outro altura». No mediodía do deste luns, no CGAC, primeira cita do novo Tótem de Narf.
O grupo de música tradicional Os Alegres de Pontevedra presentan o seu novo traballo discográfico ?SOMOS DO LÉREZ?.
O acto terá lugar este mércores día 5, ás 20:30 horas, no Teatro Principal de Pontevedra
Os Alegres de Pontevedra presentan outra pequena mostra do seu repertorio co único afán de preservalo, transmitilo, e tamén o de facer que quen o escoite se achegue e goce da música galega, concretamente da que recollen os cuartetos tradicionais de gaita dende principios do século XX ata a actualidade.
O criterio de traballo baseouse en tratar de respectar o máis posible a naturalidade interpretativa tal e como llela transmitiron os vellos mestres, mantendo unhas cotas de calidade musical que dignifiquen o traballo exposto.
Na súa audición poderemos apreciar unha ampla variedade de ritmos, desde os máis tradicionais como xotas, muiñeiras e pasodobres, ata melodías de máis recente incorporación, como o valse, a rumba e unha habanera arranxada para gaita e guitarra, ritmos plenamente incorporados ao acervo musical popular galego.
A selección de pezas presenta dúas vías de achega: por unha banda, melodías tradicionais que veñen sendo interpretadas polos Alegres dende a súa formación alá polo ano 1939 ata hoxe, tempo no que, o grupo, sen interrupcións, continúa a realizar actuacións moi diversas; por outra banda, composicións actuais que lles achegan os amigos, e que non podían deixar de incluír, ben sexa porque é unha boa maneira de mostrarlles o seu agradecemento, ben porque axudan a aumentar o valor deste traballo.
En definitiva, Os Alegres tratan humildemente de colaborar a manter viva unha tradición musical que nos representa, diferencia e ao mesmo tempo nos une e enxalza como pobo. Melodías para cantar, para bailar, para escoitar, para calquera momento, e coas que esperan remover a sensibilidade e a conciencia de quen a tiver durmida.
Na gravación das melodías participaron:
Begoña Louzao Filgueira: gaita.
Roberto Quintillán Rial: gaita e voces.
J. Laureano Muñoz Quintás: tamboril, paus, castañolas, cunchas, djembé, maraca e voces.
Ángel A. Aboal Bermúdez: bombo, aturuxos e voces.
Dionisio Aboal Bermúdez: charrasco, pandeiro, carrizos, trécolas, paus, castañolas e voces.
Colaboracións: Wenceslao Cabezas ?Polo? (pandeireta), Manuel Cabada (voces), José Aboal ?Pecas? (voces) e Raúl Cabaleiro (guitarra e voces).
O disco gravouse nos Estudios Savik Sound de Caritel (Ponte Caldelas), editado e producido por Edicións do Cumio.
Foron o berce intelectual de boa parte dos nomes que marcaron o devir da nosa cultura. Hai setenta e cinco anos, o 10 de febreiro de 1932, nacían na Coruña as Mocidades Galeguistas, un evento que o concello herculino celebra o vindeiro mércores 5 de novembro no Teatro Colón da Coruña ás 20:30, con entrada de balde.
Concertos de A Quenlla e Banda Potemkin nunha gala que tamén servirá para presentar en sociedade os primeiros dez minutos dun documental titulado A nosa terra é nosa, que percorre a experiencia vital dos fundadores deste movemento. O documental, dunha hora de duración, foi financiado e elaborado polo Concello coruñés.
A maiores, están previstas dúas mostras encol deste movemento.
Na sesión dedicada as TDT autonómicas, Suso Iglesias, director xerente da TVG, considerou que ?existe demasiada literatura e angustias sobre o escenario futuro? e lembrou que a televisión dixital ?non é máis que unha tecnoloxía de substitución?, que achegará calidade e servizos interactivos que agora non existen, e que polo tanto ?xerará máis traballo e riqueza ao redor dos medios audiovisuais?.
Indicou que a intención da TVG e desenvolver de xeito gradual catro canles dixitais diferentes que permitan ao ente público levar a cabo as súas funcións ?como televisión dun país?.
Estas canles dedicaranse nun caso á programación xeneralista, noutro aos aspectos máis específicos de servizo publico, con contidos infantís, xuvenís e culturais ?comezará a mediados do 2008-, en terceiro lugar un canal exclusivo de noticias ?no 2009, unha vez rematado o proceso interno de dixitalización da TVG- e, posteriormente, un cuarto canal do que aínda se está a delimitar o seu plantexamento de contidos.
Sexta feira 30 (Venres)
? Nova Galega de Danza no Auditorio Municipal de Narón ás 20:30
? A Compañía do Ruido no Pub D'Antón de Laracha
? Rosa Cedrón en Ferrol no Auditorio Fundación Caixa Galicia
? Som do Galpóm no Pub Fardela de Vilalba
? The Homens na Sala A Reserva de Carballo
? Brigada Bravo & Díaz na Sala Manteca Jazz (Vigo) ás 00.30 horas (5?)
? Luis Caruncho e Benito, regueifeiros no Bar de Vi (Balaidos-Vigo) ás 22:30
? Foliada no Salason de Cangas
? Foliada na Cafetería Lar das Pontes
Sábado 1
? The Homens na Fábrica de Chocolate de Vigo
? Nova Galega de Danza no Auditorio Municipal de Vilagarcía ás 21:00
? Ataque Escampe no Marrucho de Baiona
? Festival Arrincadeira en Noia: Cuchufellos,...
? Rasa Loba na Sala The Star de Carral (A Coruña)
? Nao na Sala Gatos de Melide
? Som do Galpóm no Mundo Celta de Bertamirans
? O Combo Roxo na Pecera (Vigo) ás 22:00 (5?)
? Serán en Couso (Gondomar)
Domingo 2
? Nova Galega de Danza no Teatro Jofre de Ferrol ás 20:30
? Zenzar no Aturuxo de Bueu
? Domingos de Lecer en Ourense
Dende a Asoc.Cultural AOFT GOMESMOURO querémosvos convidar aos "Domingos de Lecer", que durante este mes de nadal terán lugar na zona vella de Ourense.
Os es as "GomesMouro" coordinamos unha serie de actividades vencelladas á música tradicional (coa colaboración do Centro Cultural Xaquín Lorenzo): obradoiros de iniciación, charlas, seráns e concertos que faremos nunha carpa na explanada das Burgas. Os obradoiros (para tódolos públicos), serán pola mañá, de 12 a 14 hs, fundamentalmente prácticos e participativos.
Comezamos este Domingo día 2 cun "Obradoiro de iniciación ao baile", para logo poñer en practica nos concertos e seráns a partires das 17 hs con varios grupos e asociacións ourensáns.
Así que , ánimarse a participar, e en calquera caso,vos agradeceríamos que difundirades esta información a quén poidera interesar.
Hai veces que é imposíbel escapar da retórica, aínda que sexa unha práctica xornalística da que historicamente fuxiu A Nosa Terra. Aínda así, non podemos deixar de comunicarlles aos nosos asinantes e lectores que nos atopamos nunhas datas históricas para o noso proxecto.
Celebramos un centenario e, ao mesmo tempo, o 30º aniversario da nosa volta a Galiza logo do exilio bonaerense. E facémolo cuns cambios importantes polos que devecerían os nosos precursores, todos e cada un dos que puxemos en marcha este proxecto o 4 de decembro de 1977 e aqueles centos de accionistas, de colaboradores e asinantes que o sostiveron e o fixeron posíbel.
O 4 de decembro A Nosa Terra converterase nun diario que, seguindo os seus principios fundacionais, será quen de dar a coñecer o que ocorre en Galiza e no mundo cunha ollada propia e un prisma galego, co idioma como bandeira.
Ademais do diario dixital (www.anosaterra.com), estará nos quioscos e nas casas dos suscritores un semanario renovado, con máis páxinas, máis forte, máis plural e máis actual. Estes pasos, históricos, van ser posíbeis grazas a que, por vez primeira na nosa historia, van estar sustentados nunha empresa forte e consolidada da que non só forman parte centos de pequenos accionistas senón que, por vez primeira, capitais autóctonos, autocentrados, apostan por un medio nidiamente galego que defenda os intereses de Galiza, que son os seus.
A nosa ?crise?, esta vez, é unha crise de crecemento.
O sábado 1 de Decembro, teremos a oportunidade de escoitar unha nova edición de "O Recucho da Palleta" da man de Pablo Díaz Carro, que nesta ocasión centrarase no canto na provincia de Pontevedra.
Trataranse temas moi interesantes como por exemplo o emprego da pandeireta coa man esquerda nos concellos do norte da provincia e algunha curiosidade polifonica procedente do Concello de Cuntis. Tamén técnicas vocais diversas, como os cambios de octavas no medio de coplas ou entre coplas, casos encontrados en Mondariz e Salvaterra do Miño, así como explicacions do que é unha tocata cos seus ritmos, os finais só con voz rematando anteriormente, as percusións (pandeiretas, lejóns e añas) propias dos concellos do sur, etc.
Teremos tempo para escoitar curiosidades como a recompilación de campo feita na illa de Ons cos seu antigos habitantes, e moitas máis sorpresas que non vos debedes perder.
Non vos esquezades que a emisión de "Lume na Palleira" é os sábados de 16:00 a 18:00 h. en "RADIO GALEGA MÚSICA", con emisión conxunta de 16:05 a 17:00 na "RADIO GALEGA".
A falta de subir as fotos do Encontro de pandeireta galega e asturiana xa temos as primeiras valoracións de Rubén no seu blog.
A verdade que pasámolo xenial tanto o sábado como o domingo, festa, baile, canto, moi bo ambiente para o Encontro e un domingo moi ben aproveitado coñecendo a zona e a súa gastronomía.
Antonio Bravo, guitarra, live looping
Germán Díaz, zanfona, caja de música, live looping
Presentación de "Siete canciones republicanas". -na Sala Manteca Jazz (Carral, 3) Venres 30 de novembro ás 00.30 horas.
Entradas a 5 euros.
En plena polémica pola Lei da Memoria Histórica en España achegase a nosa propia memoria jazzística coa estrea da música dun novo proxecto do zanfonista vallisoletano Germán Díaz e do guitarrista galego Antonio Bravo. Ambos crean, que non recrean, 7 Cancións Republicanas coa axuda do investigador e estudioso de cultura popular e tradición oral Luís Díaz Viana. Un proxecto que pretende chegar a ser CD nun futuro e que presentan co nome de Brigada Bravo & Díaz.
Son dous pero soan coma se fosen, polo menos, cinco. Cunha guitarra e unha zanfona pódese facer falar ao silencio. A música, como todo arte, non é unha cuestión de número nin ferramentas, senón de talento. Se se é un virtuoso do instrumento e Bravo & Díaz o son- pois mellor aínda, aínda que a habilidade de execución para facer fácil o difícil non baste.
Por encima diso está a capacidade de transmitir emoción, de evocar sentimentos coas notas. Servirse de melodías tradicionais para elaborar sofisticadas variacións supón unha senda tendida entre o culto e o popular que, desde o Renacemento, os músicos máis exquisitos viñeron transitando.
Para min constitúe unha satisfacción que Bravo & Díaz escollan "7 canciones republicanas" das que se recollen no meu Cancioneiro popular da Guerra Civil Española como punto de partida do seu traballo máis recente. En clave de jazz esa música clásica do século XX-, eles retomaron os esquemas melódicos daquel tempo mítico para facelos soar como algo inesperado e novo.
Ao escoitar estas cancións resulta case imposible non admiralos como músicos, pero máis aínda non conmoverse.
'Tres' é o novo traballo de The Homens.
Power pop en galego que nos remite ós Planetas e ó brit pop. O seu primeiro largo sorprende pola madurez das súas cancións. Novos matices e a espontaneidade de sempre
Esta semana baixei as escaleiras mecánicas dunha famosa tenda de produtos culturais na Coruña. Buscaba un disco en concreto dun grupo galego independente. É o seu primeiro traballo, pero non son uns descoñecidos.
"Ola, busco o disco e The Homens, ¿xa o tedes?", pregunto. "Oxalá, aínda non chegou, gústanme moito o que fan", responde o encargado da sección de discos.
The Homens é o trío composto hai tres anos por Martin Wu (voz e guitarra), Roi (baixo) e Xocas (batería) e ata esta semana levaban editados dous epés. Agora teñen xa o seu terceiro traballo, o primeiro disco longo. O título era evidente: Tres. E tres son tamén os formatos nos que se pode conseguir. Xa existe un digipack co disco en audio, mais tamén unha edición de luxo en vinilo do que apenas hai 500 copias e que incorpora un póster e un cedé cos temas en mp3, ademais da posibilidade de descargar os temas de balde, agás dous deles, na web do grupo: www.thehomens.com
O disco resulta sorprendente pola madureza da proposta e pola mestura de matices sonoros e rotundidade das súas cancións. "Tiñamos pensado como queriamos que sonase. Cada tema pedía un aire diferente e a buscalo axudounos Santi García, produtor do disco xunto a Víctor García", comenta Martin Wu.
O trío escolleu precisamente o estudo de García, o Ultramarinos Costa Brava de Sant Feliu de Guíxols, no que teñen gravado grupos como Nueva Vulcano o Tokio Sex Destruction. "El podía sacarlle moito partido ás cousas", di.
O resultado demostra o atractivo da súa proposta, pulida durante os últimos tres anos dando concertos por Galicia e Portugal e en bandas anteriores como Fame Neghra, Stay Pretty ou Street Fighter. O arrecendo dos temas lévanos ós Planetas ou ó brit pop dos noventa, así como a clásicos da súa discoteca como Fugazi ou Hüsker Dü. "Os Planetas son probablemente o grupo indie máis importante e nótase que os escoitamos, pero escoitamos moitas cousas", matiza.
O estilo de disco é máis aberto, con trompetas, acordeóns e incluso maracas, que se suman a unhas guitarras lúcidas e potentes. "Estivemos recuperando grupos do brit pop, pero gústannos moitos grupos británicos dos 60 e os 70, e incorporamos un pouco de todo", segue explicando.
Son etiquetas, igual que a autoimposta de power?pop, estilo que preconizan e que Martin Wu define con moita claridade. "Etiquetámonos co nome de power?pop, pero que é iso: melodía e enerxía", resume.
Outra das etiquetas polas que lles preguntan é polo feito de cantar en galego."Manda truco que sexamos exóticos no noso propio idioma", di Martin Wu. A normalización chegará ó galego cando se perciba como algo habitual que un grupo de amigos decidan cantar na lingua do seu país, na súa propia, calquera estilo musical. Aquí vivimos un doce momento para a lingua de Rosalía, na que podemos degustar o hip hop de Dios Ke te Crew, o funky de Cornelius, o pop verbeneiro de Lamatumbá e o power pop de The Homens. Só a fin da conversa xira en torno á socorrida pregunta sobre o emprego do galego, que por certo tampouco aparece moito nos suplementos musicais da prensa. "Este é un momento prometedor porque hai propostas con visos de callar", comenta.
O grupo é un defensor das Creative Commons ?que propugna a transmisión de contidos libres pola rede?, polo que sempre colgou os seus temas na súa páxina electrónica. Conciliar este costume coa sinatura e coa discográfica Falcatruada foi "condición sine qua non". De feito, agora mesmo calquera pode baixarse os seus temas en lugar de ir á tenda, aínda que se perdería
dous temas só incluídos no cedé e no vinilo. "Para que a xente escoite os temas e os coñeza, e se lles apetece mercar o disco e ir a un concerto, que o fagan", di.
A arañeira constitúe un eixe fundamental para acadar a industrialización da música galega. "Atopar discos en galego na tenda debe ser normal, pero a rede e as discográficas non son incompatibles", apunta.
Dados a coñecer no underground galego, que agora habita a internet, Tres está recibindo excelente acollida por parte de portais especilizados, blogs e demais fauna do universo 2.0, o que non fai que perdan os papeis. "Facemos a música que nos apetece, pero sabemos o que hai. Tocamos porque nos gusta subir ó escenario e ir por aí dando concertos. O importante é pasalo ben e nótase que o pasamos ben", conclúe. O grupo celebrou unha festa de presentación o día 2 de novembro na Nasa xunto a Fanny e Alexander. E haberá sorpresas...
Dos saltos nun concerto ós matices
'Tres? arrinca disparándolles ós nosos pés con Calamar, cun alento indie que nos lembra os Planetas, serve de single e está escrita para cantaruxar en directo mentres saltamos e cantamos: "Pa, pa, pa?". Cen días baixa as revolucións e deixa que a man de Santi García se note no son estupendo da guitarra. Pop puro. De novo xorden os Planetas e o son máis rasgado en Mr. Vai Mal, un canto ó pesimismo vital. Por primeira vez, a sección rímica do baixo e batería copan o protagnismo do tema, ata que unha parede guitarreira nos ofrece o retrouso de Monumento, que lle cantaremos á nosa moza no directo: "os teus ollos de animal, gárdaos en calquera sitio, alí onde os poida atopar". Oh, son Oasis, non son os Homens comezado o reproche macarra de Mira por ti, que imaximos cantado por Liam Gallagher ameanzado que "de ti non vai quedar nada".
Metade do disco e o ritmo non baixa, mais si cambia de rexistro coa psicodélica Opositora que ben puido ser composta mentres reescoitaban o Stg. Pepper?s. O lado máis garaxeiro aparece coa festiva Monte Moriah e a acelerada Bolsa de Toquio, onde cotiza a xenreira, e mantense con Dance the troita, un aceno ó gusto culinario dun grupo autodefinido por momentos de grastro-pop.
Rumbo final e loa ó Tour de Francia de Pereiro que só se pode imaxinar como banda sonora dunha viaxe, quizais polo pop indie máis actual. Prende o sol pecha o disco cunha autoflaxelación lembrando a Teenage Fanclub ou The Delgados. O malditismo era o que lle faltaba. Xa o ten todo.
Leva vinte anos na música. Escoitámolo en Nicho Varullo, Os Quinindiola, Chévere, Psicofónica de Conxo e ducias de outros proxectos. Hai catro anos volveuse máis Narf que nunca, co sino do salmón. Agora saca do prelo o novo disco ?Totem?, erguido coa ?furia e a paixón? do que deixou a casa ?sen máis que unha guitarra ao lombo?
?Son galego de Arxentina, galego de Alemania, galego de Cuba, de Suiza de Holanda, de Canadá, galego na Galiza imaxinaria. Son galego de Caracas, galego de Santiago, galego de Roma de Lima, do Cairo, de Bogotá, galego na Galiza imaxinaria. Non fago máis que atopar xente distinta. Coa mesma teima ca min?.
?Galician Lullaby? ?con letra e música de Narf-Fran Pérez (Silleda, 1968)? é undos temas incluídos en Totem (de Asisó Produccións para Falcatruada), o novo disco do artista compostelán. Recén saído do prelo, foi estreado en acústica primicia mundial na gala de entrega do Premio Cineuropa a José Luis Guerín. O cineasta catalán confesaríanos máis tarde que malia o seu antinacionalismo endémico resultou engaiolado pola galega tendencia universal de Narf.
De Fran Pérez dixo Quico Cadaval ?e xa que logo, será verdade?: ?É um artista que sempre tivo a teima de lêr em sentido contrário todo o que lhe punham por diante. Tanto tinha se eram palavras, frases, músicas, paisages ou itinerários de transportes público?. Unha doenza sentimental que o dramaturgo ribeirense denomina ?complexo de salmón?, por aquilo de avanzar contra a corrente.
Catro anos despois de Directo en Compostela, o seu álbum de presentación, Narf devólvelle á música a esencia rockeira que o acompaña desde hai vinte anos ?cando Fran deixou a casa familiar sen nada máis que unha guitarra ao lombo?, en palabras do escritor Xelís de Toro.
?Totem? é un tributo á súa xeración, como insinúa Xelís de Toro no texto que acompaña o seu novo disco?
É que cando fas o segundo disco todo o mundo espera: Quen son os artistas famosos que vas convidar a cantar contigo? E eu aquí contei coa miña tribo. Procurei que estiveran representadas as mesmas persoas que me acompañaron e ás que acompañei durante todos estes anos. Xelís, Pepe Sendón, Carlos Santiago, a xente de Trigo Limpo... o que eu chamo a tribo artística.
Xa que os menciona, Trigo Limpo teatro Acert vai abrir o Finta?07 o día catro de decembro coa estrea de ?Chovem amores na rua do matador?.
Fixo vostede a música?
Si. É e o novo espectáculo, escrito por Mia Couto e José Eduardo Agualusa. É a segunda etapa do proxecto Interiores e resultado do desafío lanzado a estes dous escritores para crearem um texto inédito para Trigo Limpo. eu púxenlle a música. este disco tamén é como un reencontro, porque partimos xuntos na viaxe hai moitos anos, pero algúns de nós, como Xelís, fomos indo e vindo por camiños lonxanos. De feito Xelís leva xa moitos anos en Brighton. Este cruceiro que é ?Totem? é coma un punto de encontro para nós.
E é que vida artística de Fran Pérez transita entre o rock e o teatro. Neste último campo recibiu diversos premios polas súas composicións, sobre todo na súa época con Chévere en espectáculos como Rio Bravo ou Annus Horribilis, escritas en sociedade con Pepe Sendón.
Tamén colaborou con grupos como Mofa e Befa, Compañía de María ou Ollomoltranvía. Fran presentou no 2003, como compositor e director musical, O Labirinto dos Soños e a súa adaptación teatral en portugués, na que tamén participou como actor con Trigo Limpo. Pouco despois inciaría a composición da banda sonora para a serie de animación televisiva, Ventura na Illa de Hypnos.
O título atopouno buscando ese punto de encontro?
Ese é un dos motivos. O motivo máis forte. E tamén como símbolo é moi interesante, porque o totem vaise construíndo por etapas, por capas: o teu pasado, os teus soños, os teus medos, os teus logros... Por iso en realidade pode ser unha especie de representación simbólica na que cada canción é unha etapa. Porque moitas destas cancións chegaron a min. Non é que eu dixese: vou facer un poema sobre o vinte e cinco de abril, senón que foron circunstancias que me levaron a facer estas cousas.
Foron chegando a vostede nas súas múltiples viaxes?
Si, pero é curioso porque estás en Mozambique, ou en Lisboa, ou en Cavo Verde... e ningunha das cancións que están feitas neses sitios teñen un estilo que se pareza á música do lugar. Se cadra ?Afroblues? fíxena na Habana e unha que poida parecer máis cubana, fíxena en Londres...
Reaxe con demora.
É iso, é que un tarda en dixerir, en precisar o que foi collendo de aquí e de alá.
Iso é unha saudade.
Non o dixo vostede mellor do que o podía dicir eu. Existen só sensacións que levas e que saen cando estás xa lonxe. Hoxalá tivera dito eu iso, porque iso é unha saudade. Cando estás lonxe é cando verdadeiramente entendes o que representou para ti.
Moitos dos que o acompañan en ?Totem? son os mesmos cos que estaba en Nicho Varullo ou nos Quinindiola.
É que se te fixa somos todos os mesmos Asisí Producións somos Toño Vázquez e máis eu, os mesmos que producimos o disco de Nicho Varullo.
Debo dicirlle que nun mercado do disco de Barcelona atopei o disco de Nicho Varullo por cincuenta pesetas.
Aquel de cartón? Si? Era todo noso. Tiñamos a nosa propia discográfica, que foi unha ruina, claro, xa se ve no prezo polo que vostede o adquiriu.
Non se crea, polo mesmo prezo comprei tamén dous de Machín
Levou tres clasicos, daquela.
Levei. E seguro que xa se revalorizou co seu éxito. Siga así.
Ademais, é moi interesante salientar que nós facemos todo autoproducido, como o faciamos entón. Por iso llo vendimos a Falcatruada, que se portou fenomenal porque houbo infinita liberdade na parte artística e creativa. E Fausto Isorna, que era o deseñador de Nico Varullo, é tamén o que fixo a portada de Narf.
O deseño do vinilo ?que é o que había daquela? de Nicho Varullo era unha verdadeira marabilla.
Pois o león de ?Totem?, tamén de Fausto, a min gústame pensar que é como a miña música: corida e coa forza do animal.
Esa forza regresou de cheo con este disco, aínda en acústico. estranaba o son no que se criou?
Claro. Eu escollín o acústico dun xeito práctico, porque precisaba un espectáculo práctico, doado de mover, simple, e no que puidera ser autosuficiente. Quixen isto porque o meu camiño é definitivamente a música. Nin quero nin podo facer outra cousa. Vivo disto, quero isto. E cos anos, nos diferentes proxectos que fas de maneira unida con outras persoas, con outros músicos, é difícil mover as cousas ao ritmo necesario para vivir disto, porque hai moitos que teñen outros traballos paralelos noutras historias. Escollín depender de min cando o precisara.
É por iso que se fixo cantante?
Ben, eu era o tipo que estaba detrás. Era o baixista e gustaba desa posición. Non é fácil avanzar cara a adiante. É unha cuestión de carácter e eu sempre preferín ser o tipo que estaba detrás. Resultábame máis cómodo. Pero chega un punto que seguir así é complicado polo que lle dicía antes, porque eu non quero outro camiño na vida que non sexa este e ás veces é difícil conciliar iso con grupos. Con isto non teño que recomezar de cada vez. Non teño que parar como con Nicho Varullo e comezar un novo proxecto. Comezar a Psicofónica e volver empezar.
Teñen a Psicofónica en stand by?
Imos facendo mutacións. A Psicofónica de Conxo é un grupo moi grande e moi difícil de soster no equilibrio necesario cando non todos nos dedicamos en exclusiva á música. Pero non está morto; está hivernando. Cero, a glaciación (reza o vocalista Carlos Santiago nun dos temas da banda).
Se non me trabuco, o seu disco ?Totem? non está editado plenamente con licenza ?creative commons?, que permite descargar gratuitamente calquera tema, pero si ten catro ou cinco cancións á disposición libre do público...
Ese tema lévano en Falcatruada e non nos ocupamos plenamente del, pero hai tempo que penso na historia da descarga de música. Paréceme ben. Que a música circule e se copie non ten problema. Moi ao contrario, de aquí a pouco ímonos pelexar porque nos copien a música. Está claro. É unha sorte que a xente che copie porque chegas a máis xente.
E despois, aínda que sempre hai xente especialmente mesquiña, moitos descargan a música que ten licenza libre e logo apoian os grupos dos que gustan comprando o disco. Iso vivímolo, por exemplo, hai pouco na presentación do último de The Homens, que editan con Creative Commons e podes descargar os temas de internet. Non como ve vostede o efecto negativo que pode ter sobre o autor.
Eu levo vinte anos na música e de dereitos de autor nunca vin case nada. Supoño que lle interesará máis a quen fai un tema con repercusión mundial. Eu non me movo así hoxe por hoxe, aínda que non podo asegurar que diría nese caso.
Iso se quere facerse millonario cun hit.
Non claro, para min isto non é unha carreira de tres días. Non fago unha música pensando: esta vez vou dar no cravo, vou facer un retrouso estúpido co que me vou forrar.
A súa música tamén é política?
Todo é político. E nese sentido, a miña posición está clarísima. O efecto do capitalismo termodinámico vese rapidamente cando viaxas por África, por exemplo. Cando fun por vez primeira a Mozambique no ano 95, despois de saír dunha guerra, vías que o país non tiña melloras sociais, senón melloras materiais do tipo: todo o mundo quere ter un teléfono móbil. Creáranse unhas necesidades que estaban nunha escala superior á da xente. E non só iso, senón que había que ver como se vendía o produto, ao xeito absolutamente occidental, con roupas de marca occidental e baixo o epígrafe da Geração Giro. Sabes? O de muito giro. Eu tambem quero ser giro. E mentres, todas as feridas da guerra presentes. E todos os meus amigos músicos intentando sacar adiante a música nas linguas minoritarias, mentres ías a un local onde a xente cantaba música de Ricky Martin. Iso tamén nos aconteceu un pouco aquí.
?Son dunha cidade futurista. Coa alma enredada na espiral. Arcos, casas, flores de pedra. Que alguén sementou. A calma no medio do vendaval. Cidade misterio, aldea oculta Santiago. A maxia aparece, invade e transforma. Os camiños son ríos. A pedra un manacial. Cidade incompleta, faro errante, Santiago. A noite dispuxo que guiasen os astros. E saímos ao encontro. Dos que viñan do mar. Retumba na néboa círculos. Campá no tímpano mental. Berenguele lelé lelelé lelé. O lento lamento do temporal. A calma no meio do vendaval?.
Unha cuarta parte das adegas xa etiquetan os seus viños na lingua do país
Dunha ducia de adegas que etiquetaban o viño na nosa lingua no ano 2003 pasouse a 115 dun total de 440 que existen en Galiza. Este foi o resultado de moitos anos de traballo e insistencia da Asociación de funcionarios para a Normalización Lingüística no seu obxectivo galeguizador. Agora, de cada ao Nadal, pon en marcha unha campaña para fomentar entre os consumidores a compra de viño etiquetado en galego.
A campaña, co lema 'Deixa que o viño fale. Escolle un viño etiquetado en galego' aparecerá proximamente nos medios de comunicación para suxerir que se mostre o apoio aos viticultores que apostaron polo idioma, como un xeito de compromiso co galeguismo alén do ritualismo.
O secretario da asociación, Xosé González, explicou que existe unha receptividade cara a este tipo de campañas a prol da lingua porque hai unha conciencia de país oculta que hai que saber aproveitar. O galego, neste caso, é un elemento de irmandamento e non de conflito. Por iso, a intención da asociación é trasladar esta campaña a todos os sectores relacionados co consumo, pois son os consumidores os que teñen maior capacidade de decisión e os que poden marcar a pauta na normalización lingüística.
A campaña conta co apoio da Secretaría Xeral de Política Lingüística e a Consellaría do Medio Rural, aínda que para próximas iniciativas esperan contar co apoio doutras consellarías. A idea é estender a normalización a outros eidos do sector agroalimentario, onde se concentra unha parte importante do cooperativismo galego, uns 30.000 traballadores, segundo González.
Em entrevista à SIC, a cantora revelou que vai dedicar-se a novos projectos e falou, por isso, do seu mais recente disco, "Silence, Night and Dreams".
Durante mais de 20 anos, foi o rosto mais visível dos Madredreus. Viajou pelos mais diversos palcos do Mundo e o grupo português tornou-se um dos mais conhecidos no estrangeiro. Agora, Teresa Salgueiro decidiu que é tempo de mudar de rumo.
"Aquilo que seria necessário da minha parte seria uma disponibilidade, no fundo, igual àquela que eu tenho tido sempre, que é pondo como prioridade na minha vida os Madredeus. Falei com o Pedro (Ayres Magalhães) e decidi que não podia dar essa disponibilidade", explica Teresa Salgueiro.
E acrescenta: "É um grupo ao qual eu estou ligada e estarei para sempre. É toda a minha escola de música, é um percurso extraordinário do qual eu me orgulho muito e penso que é um grande privilégio fazer parte dessa história. Mas, neste momento, eu não podia também deixar de acarinhar todos estes projectos novos que surgiram".
Projectos como "Silence, Night and Dreams", o novo disco de Teresa Salgueiro, em colaboração com o compositor polaco Zbigniew Preisner.
"Silence, Night and Dreams" cruza a música clássica com a sonoridade electrónica; une textos bíblicos a preocupações modernas. O disco é um alerta para a falta de comunicação e a alienação do ser humano perante todos os dispositivos tecnológicos.
Depois de "Você e Eu" e de "La Serena", "Silence, Night and Dreams" é o terceiro disco de Teresa Salgueiro em apenas um ano. Ao cruzar sons completamente distintos, a cantora cumpre assim uma vontade: não parar de surpreender.
Aínda que certos indicios apunten nos últimos tempos a unha intención de rescatar este movemento cultural que reivindica «a aldea como escenario», os seus creadores e ideólogos dan aquela etapa por zanxada
Un disco de homenaxe aos Diplomáticos de Monte Alto e unha afluencia de máis de dúas mil persoas á última edición do Castañazo Rock, no que se xuntaron especialmente para a ocasión os membros do mítico grupo Os Rastreros, son indicios, segundo algúns expertos que observan o panorama musical galego, dunha certa intención de recuperar a destempo o chamado movemento bravú. Xa saben, aquela «paixón que queima o peito», como o definiu un dos seus grandes inspiradores, Xurxo Souto, que naceu oficialmente en novembro de 1994, tras un manifesto nunha aldea chantadina, e que demostrou empiricamente, que o galego si valía para o rock and roll nun momento no que as primeiras guitarras eléctricas comezaban a chegar ao mundo rural e xa se comezaba a falar de agro-rock. Os responsables daquel brote de enerxía e autoafirmación (agora din que un anuncio de Gadis é pioneiros, nesta reivindicación do orgullo como galegos, cando aínda podemos recordar aqueles slogans de Souto cos que recordaba os nosos respectables orixes aldeáns) que disfrutamos desde mediados dos anos noventa din que o bravú como etiqueta xa está morto, pois "argumentan" naceu cunha data de caducidade «e non pretendíamos imitar aos Rolling Stones». Sen embargo, consideran que o pouso que deixou o movemento na escena galega, o que poderíamos chamar posbravú (licenza da que se responsabiliza este xornalista) fai innecesario calquera intento de revitalizalo. O propio Xurxo Souto, un filólogo metido a artista multimedia e actualmente director de programas da Radio Galega, confirma esta idea de que cada cousa ten o seu tempo: «Creo que hoxe en día desapareceron aqueles tabús que identificaban o mundo urbano como o único lugar onde se podían facer cousas interesantes e que a lingua ou a mentalidade galega estaba rifada coas creacións artísticas modernas».
Mesmo Richi, membro de Os Rastreros e cabeza visible da organización de Castañazo Rock, ten moi claro que os obxectivos do bravú están cumpridos ?«o do outro día foi unha simple escusa para facer unha homenaxe aos Diplomáticos», asegura? e cre que non tería sentido unha volta atrás, máis alá da nostalxia que envolveu a última edición do festival que organiza: «Os grupos de hoxe xa non falan de bravú, pero moitos cantan en galego, sen complexos, utilizando instrumentos de folk ou estilos de música foránea para reivindicar a nosa idiosincrasia». Esta é a mesma idea que sostén Alberto Casal, membro do equipo que dirixe o programa de TVG Xabarín Club, por onde pasan moitas das promesas da música moderna feita en galego e autor do libro Rock&Grelos. «Cando fixen este libro, en realidade estaba preguntándome se era posible que o idioma galego e a música rock fosen compatibles: o tempo demostrou que si e a herdanza do bravú está aí. Grupos como The Homens o Meu o demostran. Richie, pola súa banda, recorda ademais, que o movemento se estendeu a outros campos. Porque o bravú, aínda que nunha lectura xenérica se asimila exclusivamente á música, acabou levando o seu espírito a facetas tan dispares como a creación literaria ou a escultura. Quén non ten escoitado que Santiago Jaureguizar é un escritor bravú, unha etiqueta que o propio escritor leva con orgullo: «Houbo un tempo en que o galego, na literatura, semellaba que tan só servía para falar de patacas, de caciques, de tristura... pero eu dábame conta, durante o meu traballo como xornalista polo mundo rural lucense, de que na vida cotiá da xente había moito máis, cousas curiosas ou mesmo divertidas, como aquela rapaza que lle poñía ás vacas música heavy para que deran máis leite». Esa nova percepción das cousas para un xornalista que ata o de entón tivera pouco contacto co mundo da aldea e o espírito aglutinador de Xurxo Souto, sempre disposto a introducir para a súa causa todo o que estivera dentro daquela «paixón que queima o peito», converteron a Jaureguizar nun escritor bravú, no estandarte do neorruralismo, algo que el agradece na actualidade, «porque para min foi unha oportunidade máis de darme a coñecer». Son practicamente as mesmas ideas que manexa o escultor Primitivo Lousa, que recorda que de pronto se atopou cun grupo de artistas nas máis variadas manifestacións que compartían unha mesma inquietude: «a reivindicación do ambiente rural». Lousa explica que non decidiu entrar dun día para outro no movemento bravú. «Foi máis sinxelo que iso, dinme conta de que había xente coma eu, cunhas preocupacións semellantes, como a de beber do mundo que tes máis achegado, usar os recursos propios da túa contorna ou tratar de superar o illamento ao que te ves sometido porque non vives nunha cidade».
Un problema de etiquetas
O artista chantadino pensa, en calquera caso, que houbo «demasiada presa» por decidir quen podían ter esa etiqueta de bravú e quen non. Aínda que non o di explicitamente, semella como se a loita polo negocio económico ou as oportunidades que podían xerarse grazas a pertenza a este movemento cultural, que chegou a ter unha revista propia editada por Xerais, puideran telo debilitado. O membro do grupo compostelán Túzaros deixábao claro hai algún tempo nas páxinas deste xornal: «Moitos aproveitaron o tema do bravú para atopar un posto de traballo».
Primitivo Lousa ten unha visión máis amable do asunto: «Supoño que habería que ter deixado máis tempo para que os artistas se definisen, e, ao non facelo, o movemento tamén morreu demasiado cedo e non se puideron sentar as mellores bases para o futuro». Lousa se refire, por exemplo, aos problemas que seguen tendo os grupos de música para actuar nos pequenos concellos. Non é o caso de Pobra de Brollón, onde teñen de concelleiro de Cultura a Xabier, un compoñente do xa desaparecido grupo bravú Yellow Pixoliñas (cando menos eles se consideraban como tales, aínda que houbo quen os excluíu: unha vez máis o perigo da endogamia á que apunta Primitivo Lousa) que na actualidade compatibiliza a súa responsabilidade municipal coa participación no grupo Capitán Sonoro. «Se decidín entrar en política ?conta? foi precisamente porque sufrín os obstáculos que as institucións poñían para que a xente máis nova puidese tocar, e non falemos xa se se trataba de actuar na Televisión Galega, un terreo acoutado ás vellas glorias». Xabier pensa que o movemento bravú deixou un pouso importante, «a aldea como referente» e que nesta idea xa non hai volta atrás: «Agora mesmo non hai unha fin de semana que non toquemos, montouse unha rede de locais de ensaio e mesmo iniciativas como a do Igaem, que non discriminan aos grupos en función do idioma no que cantan, son moi beneficiosas».
O público acaba escoitando a música e non as etiquetas»
O disco «Home» incorpora a grandes artistas de xéneros diversos e inclúe a voz de Xoel López cantando en galego unha letra de Antón Reixa
O cuarto disco de Budiño xa ten vida. Músicas do mundo e amigos próximos para conformar Home, un álbum que terá o seu primeiro concerto en Glasgow, no Keltic Connections, en xaneiro. As primeiros citas concertadas en Galicia serán en febreiro.
-«Home» aparece baixo a etiqueta de «world music» en lugar de folk. ¿É para encontrar públicos diferentes?
-O das etiquetas está superado. Non é importante. Nun festival preguntáronlle a un músico de Mali se se sentía identificado coa world music. El contestou que si sempre que Eric Clapton ou Beethoven tamén formasen parte da mesma etiqueta. Eu quero facer música que chegue a todo o mundo sen ter en conta as etiquetas.
-¿Que hai de novidoso neste disco fronte aos anteriores?
-O Leitmotiv do disco é este último ano e medio de viaxe. Os catro continentes que visitamos e estamos aí para ir a Oceanía. Todos eses concertos en Bulgaria e México ou Bos Aires. Estar no Líbano, Siria, Xordania, ver de cerca esa realidade que é distinta da que percibimos desde aquí. Todas esas realidades diferentes resultaron estimulantes para min e, de feito, cando chegaba de cada viaxe xa tiña os aparellos do estudio acendidos e púñame a gravar. Chegaba das viaxes coa música dentro. Esa incorporación de músicas nótase moi ben no disco.
-Tamén incorpora vocalistas. ¿Para un instrumentista é imprescindible poñer algo de voces?
-Sempre necesito que haxa voces. Neste caso busquei xente de Galicia ou moi afín a Galicia. Que cantase Mercedes Peón tamén gardaba relación coa súa participación hai dez anos no meu disco Paralaia. A participación de Xoel López ten que ver con que os dous tiñamos moita ganas de facer algo xuntos e chegase o momento.
-No caso de Xoel, igual consegue que lle dean unha axuda de Política Lingüística porque, agora que se atreveu co galego, pode cantar tamén nos seus discos.
-Eu creo que Xoel ten ganas de moitas cousas e tiña ganas de cantar en galego. É un músico que está na primeira división, pero moi por riba da media. E aínda vai sorprender con moitas cousas. A canción que canta no disco, Ollos de sal, é unha letra de Antón Reixa, así que son perspectivas diferente que converxen nunha mesma canción.
-¿Hai unha fronteira entre a música de raíz e a música pop?
-Desde a miña a realidade non hai fronteira. Crieime coa música tradicional, pero crieime tamén coa música pop e nunca encontrei unha fronteira.
-¿Os músicos que proceden do tradicional teñen que buscar músicas para madurar?
-Creo que é o camiño sempre que se faga dunha forma natural. Para min a incorporación de Xoel é algo natural. Pero non só iso, quixen arriscar e coller a músicos como Jorge Pardo, Carlos Castro ou Paco Charlín, músicos con longas traxectorias e estilos diferentes e poñelos xunto a Xoel para que cantase pop.
-Pero os públicos do pop e do folk non se xuntan moito.-En Damasco pasou que chegamos para dar un concerto e a xente do teatro da ópera nos advertía de que o público non era moi participativo. Saímos a tocar coma sempre para levantalos dos asentos. Despois nos comentaron que en 30 anos ninguén se levantara a cantar e a bailar nese teatro. O público acaba escoitando a música e non as etiquetas.
Xosé Manuel Budiño considera que o importante é a música, non as etiquetas. «O que me gusta da música é que a xente entre nas pezas e baile e dea palmas». O gaiteiro asegura que «ese é o espírito da música». «A min tocoume a gaita como me podía tocar un ukelele, tentaría facer música igual». Explica que no seu novo disco se perciben todas as influencias de músicas variadas e «a intención de mesturar estilos aparentemente distantes.
-Pero a gaita é un instrumento moi identificado co folk, como se non tivese outras aplicacións.
-Esoutro día estiven tocando no concerto de Deluxe na sala La Riviera, en Madrid. Era o seu concerto e o seu público, pero eu saía a tocar pop coa gaita e o público respondeu estupendamente. Eu quedei sorprendido da entrega da xente e de cómo Xoel conectou coa xente. Pero tamén de como a gaita encaixa en calquera circunstancia.
-¿Hai contaxio entre os públicos?
-Esa é unha das vantaxes destas colaboracións. Valen para que xente do folk ou da música tradicional escoite pop, pero tamén vale á inversa, para que xente do pop, onde se supón que están as maiorías, se poidan achegar a outras músicas. Tamén vale para demostrar que música hai unha e que se pode facer calquera tipo de música con calquera instrumento. Esa é a vantaxe.
Tonhito de Poi faise de 'Rasa loba'
O que foi líder dos Heredeiros da Crus emprende un novo proxecto musical
"Eu son coma un rasa loba, coma eses cans bravos que sobreviven sós no monte, e non coma os cans de palleiro, resignados a vivir atados a un pexegueiro toda a vida". É a nova declaración de intencións de Tonhito de Poi, o músico que era mariñeiro e se fixo célebre liderando ao longo de máis dunha década os Heredeiros da Crus. Cun rock contundente e unhas letras gamberras en jallejo do Barbansa, os Heredeiros publicaron sete discos, venderon miles de copias e foron un referente na década dos anos 90 para toda unha xeración de mozos galegos. Despois do éxito musical, Tonhito dedicouse a outras facetas como a de actor ou guionista, pero nunca deixou de lado a súa inseparábel Sachadora, a guitarra coa que compuxo os primeiros temas de Heredeiros, e coa que viviu as primeiras sensacións como rockeiro.
Tonhito de Poi rexorde cun novo proxecto musical, Rasa Loba, logo dunha amarga experiencia coa Banda de Poi, o seu anterior grupo, co que tratou de unir Galicia e Portugal co rock coma excusa. Pero a vida da banda acabou do peor xeito posíbel: enfrontamentos entre os membros, ameazas de xuízos e múltiples débedas que acabaron estrangulando un proxecto no que o músico de Ribeira traballou ao longo de tres anos. "Convertínme nunha mestura de empresario e produtor e quedei completamente empeñado. Agora teño que pagar os pratos rotos, porque puxen o meu nome por diante", explica resignado. Como dentro do malo sempre se aprende algo bo, Tonhito tirou desta experiencia unhas conclusións claras: "Eu son músico e a iso teño que dedicarme, a canalizar a miña enerxía en crear cancións e saír outra vez adiante".
Co batería Tonecho España e cos portugueses Poni e Hugo Machado, rescatados do naufraxio da Banda de Poi, Tonhito creou Rasa Loba para seguir facendo rock e, sobre todo, para tocar en directo. "As bandas fórmanse tocando e o obxectivo é facer directo até que escache, incluso gravar cousas en directo, pero polo de agora non nos formulamos facer un disco", explica o impulsor dos Rasa Loba, que acaban de facer a súa primeira gravación en directo, con once temas que tocaron recentemente nos estudios da Radio Galega. Levan desde o verán rodando o proxecto e tocando polos bares de toda Galicia, sobre todo en locais que nunca fixeran concertos nin tiveran música en directo. "Estamos partindo de cero, facendo todo de xeito moi humilde. Non busco impresionar a ninguén, só volver á esencia e iso faime sentir igual que os primeiros pasos que demos con Heredeiros", afirma un ilusionado Tonhito de Poi, co que sempre resulta inevitable facer referencia aos posíbeis rumores de que a súa primeira banda volva xuntarse de novo. O músico estabelece un curioso paralelismo para explicar unha posible volta ás orixes: "Non sinto que me separara nunca dos Heredeiros. Andamos cadaquén cos nosos proxectos, pero iso é como saír da casa da nai para ver mundo. As nais sempre esperan na casa para recibirnos de volta, e os Heredeiros nese aspecto son como a nai de todos nós".
Fóra desta posibilidade, Rasa Loba ten proxectos de futuro inmediatos. O primeiro deles, varias actuacións contra o mes de Nadal, onde tocarán cos Toreros Muertos de Pablo Carbonell en varios concertos que promoverán a defensa do raposo galego, e que están organizados pola asociación ecoloxista Adega. "Afortunadamente a Rasa Loba non está en extinción, todo o contrario, empeza agora a reproducirse con forza para mover o mundo", reflexiona Tonhito mentres lúe á súa compañeira fiel ao longo de moitos anos: Sachadora, a súa guitarra. Xunto a ela emprende unha vez máis un novo proxecto, mentres afina os ouveos de Rasa Loba.
«Camín de cantares», a serie inspirada no Archivu de la Tradición Oral de Xosé Antón Fernández «Ambás» e dirixida por Ramón Lluís Bande, volveu o sábado 29 de setembro ás pantallas asturianas. A emisión do primeiro capítulo da segunda tempada do formato, na Televisión del Principáu d'Asturies (TPA) supón o retorno dun dos fenómenos culturais máis importantes dos últimos tempos en Asturias: o dunha serie que, sen uns orzamentos excesivos e cuns plantexamentos tan sinxelos como necesarios, acabou convertindose en líder de audiencia grazas á súa aposta tanto polo mantemento da tradición como un punto de partida á hora de afrontar o presente. No momento da súa estrea, o pasado mes de abril, as cifras de audiencia xa indicaron que unha boa parte de Asturias agardaba a chegada dun programa destas características. Agora, coa chegada desta segunda tempada, os responsables do formato, producido por Ámbitu Audiovisual, esperan que este se consolide ao mesmo tempo que traballan xa no deseño da que será a terceira tempada.
O director, Ramón Lluís Bande, dixo que afronta esta segunda tempada «do mesmo xeito da que afrontamos a primeira; de feito, no que foi o traballo casi non houbo ruptura ente unha e outra, senón que existiu unha continuidade entre a gravación da primeira tempada e a desta e tamén na proposta concreta de estrutura que xa estaba decidida denantes de que escomezaramos as gravacións». O que sí recoñece Bande é que esa estrutura «foi evolucionando segundo ía avanzando a primeira tempada e creo que nesta segunda xa se nota caseque a evolución final».
Continuismo e clarificación
Igual que na primeira tempada, os capítulos van dividirse en tres partes: a primeira vai consistir nunha pequena entrevista cos informantes e nun paseo por un camiño do pobo, mentes que a segunda vai centrase na recollida de cantares e a terceira e última na relaboración final a cargo de Tuenda e convidados.
Bande engade que «podemos dicir que a proposta destes novos capítulos é máis sólida. A cámara xa está moito máis definida do que estaba nos comezos, cando inda era un pouco balbuceante». Asimesmo, o director resume as características principaiss destes novos capítulos en dous térmos: «Continuismo e unha maior clarificación formal». Dúas son as novidades principais en canto ao contido: «a presenza de paisanos, con catro protagonistas masculinos, e o feito de que trescendemos o repertorio vogal para amosar os instrumentos como o acordeón diatónico, a gaita, a trompa ou o violín», dixo Bande. O feito de que nesta nova tempada gañen peso os informantes masculinos non foi, segúndo advirten tanto Bande como Ambás, dalgo buscado. «Foi pura casualidade», dixo este último. «A tradición oral está en mans de homes e de mulleres, pero é verdade que a muller, na cultura tradicional asturiana e na malloría das culturas, é máis depositaria da tradición oral polo papel que lle toca vivir». «Ela é máis depositaria da tradición oral, sobre todo a nivel musical, pero non é algo exclusivo, senón que os homes son depositarios dentro de áreas específicas. Por exemplo, os mellores depositarios do romanceiro son os homes», conclúi Ambás. Bande engade que os protagonistas masculinos desta segunda tempada «destacan máis como instrumentistas que como depositarios de cantares». Nenbargantes, Ambás aclara que «se isto sigue pradiante e se fai unha terceira tempada veremos bos informantes masculinos, sobre todo, como dicía, do repertorio do romancero tradicional».
A diversidde lingüística tamén vai tener unha importancia destacada na serie. «Camín de cantares» vai volver ser un gran mosaico no que vanse amosar todas as variantes do asturiano «e vai volver haber outro capítulo en galego», aclara Bande. Ademaís, a serie vai percorrer as tres grandes áreas xeográficas de Asturias, cunha presenza da zona central maior que na tempada anterior. «Pretende respetarse», dixo Ambás, «a variante de cada sitio; eu fago o posibel falando o máis achegado á falante da zona para que os paisanos se solten e estean cómodos». Unha comodidade na que influiu o feito de que a segunda tempada se grabase ao mesmo tempo que a TPA emitía a primeira. Ambás dixo que esa coxuntura «facilitou moito o traballo», e destaca que «todos os informantes coñecían o programa, e dun xeito iso facía máis sinxelo que a xente soubera para que íamos velos pero tamén dificultou un pouquiño as cousas de que igual as gravacións perderon algo en naturalidade».
O que sí destaca Ambás é que o éxito da primeira tempada trouxo como consecuencia un fenómeno que a él, que ten ás súas costas unha boa experiencia como estudioso da tradición oral, resúltalle do todo inédito: «Agora hai informantes que veñen buscarme a min, cando o normal é que vaia eu a buscalos a eles. De feito, nesta segunda tempada gravamos a un paisano que nos chamou grazas á serie. Ao traverso de "Camín de cantares" coñecín a cinco ou seis informantes que se puxeron en contacto comigo grazas ao programa. Pode dicirse que isto é unha inversión do proceso de recollida, e iso é algo realmente novidoso».
Bande califica de «espectacular» o resultado dese investimento, e pon como exemplo o capítulo que nesta segunda tempada vai protagonizar «un paisano que toca o acordeón diatónico tradicional, dalgo do que hai ben poucas referencias». Xosé Ambás asinte e engade que «ese vai ser un capítulo histórico».
Os responsables de «Camín de cantares» preparan a terceira entrega da serie, para a que xa entraron en conversacións coa TPA. Bande dixo que «o ideal ía ser entrar a gravala en canto comecen as emisións da segunda, porque temos informantes que pasan dos noventa anos e non convén facelos esperar». E no horizonte queda tamén un proxecto para o que xa hai un compromiso coa televisión autonómica: a edición dunha caixa cos DVDs da primeira tempada e dalgún material extra que estaría prevista para este Nadal, aínda que os responsables da serie apuntan que dende a TPA xa se falou da posibilidade de sacala as tendes coincidindo coa celebración da Selmana de les Lletres.
O que destacan tanto Ambás como Bande é o éxito logrado polo DVD que saiu á venda o pasado mes de agosto cunha mostra dos mellores momentos do programa. De momento, «Camín de cantares», segue o ritmo a bo paso.
O 27 de Nadal Vigo será sede da gran Festa do fútbol galego. 
Entradas para o partido da Selección Galega en 
Día 7 de decembro
O Sábado día 8 de Decembro, A Compañía do Ruido celebra un concerto na rúa en Boiro para grabar o CD/DVD do que será o seu último, que non derradeiro, traballo. 
30 ANOS DA PUBLICACIÓN DO ÚNICO ÁLBUM DE N.H.U.
Vinte bandas galegas homenaxean aos Diplomáticos.
O músico Xosé Manuel Budiño acaba de presentar o seu cuarto álbum, Home, un traballo feito integramente en Galicia pero con vocación universal. 
Narf é unha das caras de Fran Pérez. A máis simbólica ou a máis tranquila. Narf está de volta dunha longa viaxe mundial e dun percorrido musical paralelo. Volveu para chantar un Tótem a maneira de cruceiro que sinale de onde veñen todas as músicas que forman parte do seu novo disco. Unha música do mundo que Narf considera «silvestre».
O sábado 1 de Decembro, teremos a oportunidade de escoitar unha nova edición de "O Recucho da Palleta" da man de Pablo Díaz Carro, que nesta ocasión centrarase no canto na provincia de Pontevedra.
Brigada Bravo & Díaz
'Tres' é o novo traballo de The Homens. 
Leva vinte anos na música. Escoitámolo en Nicho Varullo, Os Quinindiola, Chévere, Psicofónica de Conxo e ducias de outros proxectos. Hai catro anos volveuse máis Narf que nunca, co sino do salmón. Agora saca do prelo o novo disco ?Totem?, erguido coa ?furia e a paixón? do que deixou a casa ?sen máis que unha guitarra ao lombo? 
Teresa Salgueiro sai dos Madredeus
Aínda que certos indicios apunten nos últimos tempos a unha intención de rescatar este movemento cultural que reivindica «a aldea como escenario», os seus creadores e ideólogos dan aquela etapa por zanxada
O público acaba escoitando a música e non as etiquetas» 
Tonhito de Poi faise de 'Rasa loba'
«Camín de cantares», a serie inspirada no Archivu de la Tradición Oral de Xosé Antón Fernández «Ambás» e dirixida por Ramón Lluís Bande, volveu o sábado 29 de setembro ás pantallas asturianas. A emisión do primeiro capítulo da segunda tempada do formato, na Televisión del Principáu d'Asturies (TPA) supón o retorno dun dos fenómenos culturais máis importantes dos últimos tempos en Asturias: o dunha serie que, sen uns orzamentos excesivos e cuns plantexamentos tan sinxelos como necesarios, acabou convertindose en líder de audiencia grazas á súa aposta tanto polo mantemento da tradición como un punto de partida á hora de afrontar o presente. No momento da súa estrea, o pasado mes de abril, as cifras de audiencia xa indicaron que unha boa parte de Asturias agardaba a chegada dun programa destas características. Agora, coa chegada desta segunda tempada, os responsables do formato, producido por Ámbitu Audiovisual, esperan que este se consolide ao mesmo tempo que traballan xa no deseño da que será a terceira tempada. 
Xa temos data de comezo da nova xeira do programa Alalá da TVG