Justo no límite administrativo entre Leóm e a Galiza, na Volta Grande do C@urel, sobre a valiosa Devesa da Cerva, umha canteira ameaça o nosso património.
Ao carom do Montouto, de mais de 1.300 m. de altitude, podemos olhar a um lado umha paisagem erma inzada de canteiras e pistas forestais. O concelho de Oéncia, no Bierzo, -famoso pola gestiom caciquil do Alcalde Roqueiro, José Estanga-, vem destruíndo aceleradamente os seus recursos naturais desde hai já bem anos, ao tempo que o concelho continua a perder povoaçom. A montanha apressenta um aspecto desolador.
Deste lado do cordal contemplamos, vizoso e verde, o C@urel, as terras de Soldóm, A Seara, Vieiros, Ferramulim...
Mas agora umha canteira que aparece sobre o horizonte como umha pantasma está a desfazer a montanha.
Umha nova fronte ataca o C@urel.
Isto nom se pode consentir!
Na miña casa hai mulleres cangrexo.
Van cara atrás cara ao futuro.
As mulleres xarda saltan brillando
na alfombra do vestíbulo.
Tede coidado onde poñedes os pés.
Na biblioteca a xente insecto agarda en siléncio
entre os fieitos oxidados e debaixo das cortizas
dos carballos: nas enciclopédias, as mulleres formiga;
nos albums de fotos, os homes grilo.
As moscas poñen ovos nos xornais.
Os homes garza e grou pasan cara ao sul
rozando a lámpada azul do corredor.
A muller corzo sobe entre os toxos
ao respaldo do sofá verde.
Podedes ver no espello bucear as mulleres lontra.
No balcón do Ézaro, o pobo dos xabaríns come
as camélias vermellas.
Eses ruídos na tuberias do baño
son dos homes congro.
Encina do armário agardan os homes lagarto.
As mulleres anguia, no tellado.
O rio das mulleres salmón nace no edifício de enfrente.
No portal agardan os cabaliños do mar
do Grove; os arroaces, no cine;
os lobos, na floristeria; as mulleres pega, no cíber da esquina.
Cando chego de noite traio boas notícias
de todo o país.
Somos máis do que pensabamos.
Tamén os homes mascato e as mulleres besta
están con nós.
E nos camiños agardan as mulleres ourizo
e as barbantesas.
Acariño a muller curuxa que pousa no meu ombro.
Mirando a chama azul do gas hai unha muller corvo.
A xente vagalume abre-me o camiño
pola fraga e as dunas.
As mulleres arao e os homes corvorán
fan-me sítio na cama. Hoxe soñaremos xuntos.
Somos miles. E xuntamo-nos.
E mañá cando saia o sol...
Mañá sairemos ás ruas.
Sempre mar, cultura contra a burla negra
Asociación Benito Soto, Santiago de Compostela, 2003
Acabo de envia-la por internet, escrita com présa e enfado, logo de comprobar numha entrevista na TVG, asombrado, umha vez mais, em que maos estamos:
Parcialidade contra a língua galega.
Esta manhá acabo de ver umha entrevista na TVG á persoa que ocupa o cargo de Valedor do Povo onde, sem o menor critério sociolingüístico e com nengumha formaçom -aparente- sobre contacto de línguas, acaba de dicer que o problema da língua é inexistente na rua, e que se limita a um problema de enfrontamento partidista.
Eu quero queixar-me energicamente pois durante a entrevista a persoa que ocupa o cargo de Valedor nom actuou como Valedor da língua galega chegando a dubidar da constitucionalidade das acçóns de defensa da língua no ensino.
Estou asustado e indignado e quero queixar-me pois observar na TVG que a persoa que ocupa o cargo de Valedor do Povo tem umha sensibilidade social contrária á normalizaçom da nossa língua acaba de reafirmar-me na ideia de que a gente da rúa devemos fazer muito mais que elevar a nossa voz de denúncia e queixa a umhas autoridades insensíveis diante da perda da língua d@s noss@s filh@s.
Quero queixar-me, finalmente, da calidade do galego da persoa que ocupa o cargo de Valedor do Povo pois, sendo um personage público, debería dar exemplo de coidado e respecto cara ao idioma ou, quando menos, nom dar vergonha e desprestigia-la publicamente.
Com um pé em Vila de Cruces e outro em qualquer parte do mundo...
"Odaiko céntrase na exploración da música tradicional multiétnica na súa variante percusiva. Neste espectáculo podemos atopar música de orixe oriental, instrumentos hindúes, africanos, percusión clásica, batería jazz ou flamenco.
Odaiko Percussion Group ten actuado en catro dos cinco continentes, tales como EE.UU (Appleton-Wiscousin), África (Casa Blanca), Asia (Filipenas, China, Taiwan) Europa (Chipre, Alemania, Francia, Belxica, Holanda, España....)"
Pues que onda wey, ¿cómo le va?
Hementxe beti bezala, poteatzen.
Híjoles, pinche indio patarrajadas... ¿Pues es que no le enseñaron a platicar en cristiano?
¡Qué cristiano ni qué chingada! ¿Pues no ve que es euskara?
Ah, y ¿pues pa qué aprendió a hablar en euskara, pa platicar con sus bueyes?
¡Aizak txamako! ¿ba al duzu surik?
Bai horixe! Zuregatik infernura joanen nintzake bila!
Hori duk, hori!, horrelakoak maite dizkiat nik gizonak, jatorrak eta galantak
Pues que onda chaparrita, trago batzuk hartuko dizkinagu?
Jakina! Hozkailua garagardoz bete bete eginda diat!
¡Ey cabrón, adónde va!
Agur pendejo, ¡recuerdos a los bueyes de tu parte!
Por andar en las cantinas
sin saber hablar euskera,
me dejó mi gran amigo,
se buscó una compañera.
Mientras él le susurraba
Híjoles, ¿qué le susurraba?
hermosos versos en euskera,
yo tirao aquí en el vicio
sin cuate ni compañera.
¡Ay! Conejo no me llores
y ponle pronto remedio,
por cualquier rumbo de Euskadi
hay lugar para aprenderlo.
Entrale al euskera buey,
no te lo hagas de pendejo.
Aunque te encuentres muy lejos
al lau tienes AEK.
Entrale al euskera buey,
no te lo hagas de pendejo.
Aunque te encuentres muy lejos
al lau tienes AEK.
Y es en AEK
donde en pura tradición,
donde aprendiendo tu lengua
se te alegra el corazón.
El mundo se hace más grande,
más bonito es el amor,
y hasta hablando con los bueyes,
con los ciervos y el copón.
Entrale al euskera buey,
no te lo hagas de pendejo.
Aunque te encuentres muy lejos
al lau tienes AEK.
Y es en AEK
donde en pura tradición,
donde aprendiendo tu lengua
se te alegra el corazón.
El mundo se hace más grande,
más bonito es el amor,
y hasta hablando con los bueyes,
con los ciervos y el copón.
¡Muuuuuuu!
Ea, ea, buey, ba al dakizu euskara?
¡Muuuuuuuxu bat!
Cojón Prieto y los Huajolotes
...
Kojón Prieto y los Huajolotes foi um grupo que lançou rancheiras desde Nafarroa com letras socialmente comprometidas e festeiras nos anos 90.
Um daqueles mariachis foi Antonio de la Cuesta, Toñín, logo mais conhecido como Tonino Carotone, o de Me cago en el amor, entre outras.
No meu país
falam as pedras
e falam os estalotes púrpura,
e falam com vós,
no meu país fala a nena que sobe
pola escaleira mecánica
do centro comercial,
os calcetins verdes
no tendal de roupa,
falam os espelhos retrovisores
e falam com vós,
no meu país falam os caminhos
nas fotos desde o satélite
e o pao do home que busca água
nos prados,
falam as motoserras
e falam com vós
No meu país fala a gente morta
e os nenos e nenas
que aínda nom nacerom,
falam os ninhos de paporroibos,
de estrelinhas e de minhatos
que levamos na cabeça,
e falam com vós
no meu país falam os sprays,
os sms de Irene e de Ánxela
e as guitarras eléctricas
e falam com vós,
no meu país falam
os pexegos com Daria Shornikova
no supermercado,
e os animais de peluche
da minha filha,
e falam com vós,
no meu país fala a flor de nuves,
no meu país falam as sereas
das tatuagens,
as mulheres verdes
dos semáforos,
e fala um jabali
dentro da tele,
e falam com vós
o meu país fala
mas no meu país hai gente
que nom quere falar
a língua do meu país
Desde a praia de Boa, na ria de Noia, apanhei os prismáticos que me agasalhou Rocio e tirei-lhes umha acuarela ás casas da ribeira de enfronte, que devem estar a uns quatro ou cinco quilómetros, mar por médio, se nom calculo mal.
Logo polo mapa do satélite soubem que esse lugar se chama Mosteiro, se nom me equivoco.
Os prismáticos achegam muitíssimo as casas... Parece mentira.
Ummm... Algum dia tenho que fazer-me com um telescópio, subir ao monte da Curota, na Póvoa do Caraminhal, e fazer umha acuarela dalgumhas casas da Ilha de Arousa. Ou de mais longe... De Baiona. Ou de Fisterra, se está o dia claro.
Rocio, isto nom quere dicir que quero um telescópio para o aniversário.
Por certo, esta-se-me acabando a cor verde nas acuarelas.
No campo de golfe de Monte Alegre, Ourense, e nos do Aero-Clubs de Santiago e Vigo.
"Contra a especulaçom do solo, a desfeita do país e os maus hábitos, o campo de golfe de Montealegre (Ourense) amenceu sachado para demonstrar que a terra é nossa e nom dos ociosos.
Mais um ano, ham procurar as bolas e encontrar repolos."
Conheço um tipo
que leva um guindaste tatuado no corpo.
Nace-lhe no calcanhar direito
e a estrutura sobe pola perna,
as costas
-nas vértebras encaixa perfectamente-
até os ombros.
Quando ergue o braço direito
em ángulo recto
o braço longo do guindaste
extende-se como se fosse erguer um edifício
a cada passo.
Tamém conheço a sua filha.
Tem 16 anos
e tatuou no peito esquerdo
em pequeninho
um tojo em flor.