Made in Galiza


Eu nunca serei yo
Um caderno de trabalho de Séchu Sende

A minha obra neste caderno está licenciada baixo creative commons, copiceibe.

O autor solicita comunicar-lhe qualquer uso ou modificaçom da sua obra no email de contacto aqui sinalado.

Contacto
madeingaliza
 CATEGORIAS
 FOTOBLOGOTECA
 OUTROS MUNDOS
 BUSCADOR
 BUSCAR BLOGS GALEGOS
 ARQUIVO
 ANTERIORES

Odiseas: antologia



Aqui vam alguns textos do meu primeiro livro, publicado a fins do século XX, pola editorial cooperativa Letras de Cal. Umha odiseia de odiseias.


I

A luz


A luz que me ilumina
e o ruído que deixan as illas
e unha muller
e ir a cabalo
e a humidade
e o meu país
e nos meus ollos só pon as mans
a muller que amo
como labrar a terra
e desde lonxe
pero desde moi adentro miña
un lume que me aquece
e falarmos de ter un fillo
e do último verán
e vir andando
e lavar-me nas fontes
e no tempo das lavandeiras brancas
e teño a idea
de lle dar a ela un caravel vermello
e ela vai e dá-me un bico
e o azor vén
a praia de Arnela comeza en ti
e agora
e a luz prendida
e o facho na man
para seguir buscando
que levar ao corazón
e un home andando un dia
e unha muller un lume
un vento un dia
a luz que alumea
mais aló
e adentro de todas as cousas
e vou na dirección das pradairas
de Irlanda
e estou con vós
e cos paxaros
e o azor vén
e penso en devorar-te
a ti
e desordenar as pedras
os cursos dos rios
que levas dentro
meu amor
as tuas águas
e fago un siléncio
porque escoito cantar
a homes e mulleres
nenas e nenos cantar
e saúdo-vos
e escoito o mar
e o nome do meu país
e vou e dou-lle un caravel vermello a ela
e ela dá-me un bico
e súa nai sorri na xanela
e leo un poema de Méndez Ferrin
e deito-me
e fago-che un lugar entre as sabas
e un lume é un lume
e a História todos os ceos
e deixar pasar
ir sentindo os rios da felicidade
entre os dedos
a luz


...

III


Ela pasaba por diante da miña casa e detivo-se ao ver o xílgaro negro na xanela, dixo. Dixo que se chamaba Lucrécia e que se lle permitia ve-lo mais de perto, por favor. Os seus ollos eran asombrosos. Tan negros. É que eu colecciono aves, dixo aquela muller. E meteu a man esquerda na gaiola e colleu entre os dedos o xílgaro negro e levou-no aos ollos grandísimos -era como se medrasen- e meteu o paxaro na profundidade do ollo dereito, como deixando caer água sobre água. Logo sorriu-me, deu-me un bico pequeno cos lábios fechados e dixo Gardo-os nunha selva. Despois, deixando-me a casa como baleira e o peito deserto, marchou.


...

V

On the Road


Ti conduces, Cynthia, e eu fecho-lle os ollos
ao sol, á velocidade, á viaxe. Sei
que os abro para buscar algo no horizonte:
Nada. Entón entra-me no folgo ese vento,

ese aire do desexo das novelas, dalguns poemas
ou das películas porno, e miro-te de esguello.
Ti conduces, Cynthia, pero dás-te conta
e sabes o que vai suceder porque ti es sábia

e es como os animais. Buscas-me de esguello
coas tuas próprias detonacións de angústia
e dis: Agora imos facer História.

Case non reduces a velocidade e pasas a conducir
só coa man esquerda. Nos nosos cóbados,
unha sombra de luz aparece e desaparece,

o equilíbrio do mundo balancea-se.


...

XIII


Asi que chegho e entro asubiando no supermercado e non sei en que irei pensando, pero collo duas cocacolas e a barra de pan, vexo-me as mans con fariña, e penso que me falta algho por comprar, entón escoito Que querias?, e é a señora da fruteria e vou e digho Un quilo de Patrísias, e miro as letras en inghlés das cocacolas e dou-me conta de que me equivoquei de palabra, que verghonsa, en que estarei pensando.

Pero non, a muller, moi séria, dá media volta e enche a bolsa e pesa un quilo e sen ghramos e di-me Ghrásias. A miña man colle a bolsa e é como se o mundo fose outro; ou toleei. Non me podo mover. Estou paralisado. Hai un pouco eu cria que o teu nome era Patrísia e aghora o sentido da vida di que te chamas Plátano. Unha señora ghorda achegha-se e preghunta-me se me encontro ben. Digho que non, señora, a vida é demasiado complicada e, atormentado, poño-me na cola para paghar.



...

XIX


De súpeto, Adriano encontrou-se cun poema na seguinte páxina do xornal. El por gosto só lia novelas de Verne e de Salgari e cousas polo estilo. Como habia moito que non lia nun poema animou-se a le-lo, a ver.

Leu no pé dos versos o nome do autor e non lle soaba. A ver se é un poema de amor, hai moito tempo que non leo un. Buscou o primeiro verso. A ver. Adentrou-se. Ahá, fala da vida. Ahá, e do tempo, moi ben. E da esperanza de buscar unha luz.

O poema tiña trinta e dous versos e Adriano sorria de satisfacción á altura da metade. Un poema construtivo, un poema vital de intentar vivir con alegria. E ademais é un poema moi ben elaborado, penso, a ver.

Pero no verso vinte e dous supetamente Adriano perdeu o sorriso compracido e adoptou un aceno de séria sorpresa. Xuntou o entrecello. Sindicatos. Pensou Acabo de encontrar a palabra Sindicatos neste poema vital e estou desorientado. Sindicatos, pronunciou en voz alta. O peso da incertidume entornou-lle un pouco os ollos.

Pensou a palabra. A palabra Sindicatos, que raro, umm... Política nun poema, nun poema precioso sobre a vida, a palabra Sindicatos, umm, a ver. Adriano volveu a ler os versos que envolvian a palabra. Comezou a ler outra vez o poema ata Sindicatos, e despois de Sindicatos en diante. Logo quixo ler o poema enteiro de vez procurando non deter-se na palabra, pero a palabra retivo-o.

Umm, que estraño, o poema di abrazo, di alegria, e ser humano, e de repente Sindicatos. Umm, non podo imaxinar unha manifestación con toda esa xente berrando dentro deste poema, pensou. Aqui Sindicatos debe querer dicir outra cousa, ehem... Estaba nervoso e foi buscar a palabra ao dicionário.

Asociación pola defensa dos intereses dos traballadores, fundamentalmente perante o patronato. Aquela definición borrou da imaxinación de Adriano as voces da manifestación. Umm, isto é importante, pode referir-se a unha abstracción, algo con outro sentido, as palabras teñen vida própria, umm... Defensa dos traballadores.

Adriano leu rapidamente o poema, freando un pouco en Sindicatos. Non entendia moi ben aquela situación. O poema encanta-me. Releu os versos várias veces. Recordou Pero unha vez escoiteille dicir a un escritor con barba algo asi como que non se podia misturar a política coa literatura, umm, e nen Verne nen Salgari falan nunca de política, penso.

Entón Adriano volveu sorrir. Adriano recortou con coidado o poema da páxina do xornal e gardouno na carteira debaixo da foto de Patrícia. Teño que ler mais, pensou.


...

Água sexual



Como un río
e unha pedra mollada
as árbores e as aves
e os teus ollos falan
e a area e as águas
e as águas e as águas
e a luz mollando
abre a terra e a carne
e as mans e as pernas
e lavas-te e lavas-me e lábios
e o ruído da água adentro de tí
como un rio baixa
e as mans e as pernas
e as árbores e as aves
e ardes
e orvallos e chúvias
adentro de ti
e a boca aberta e mollas
e abrazas
e abres o peito e tremes
e moves os ollos
adentro dos ollos fechados
ou casas fechadas
e abres as pernas
e as mans e as casas
e apertas
e parece que rompes
como unha égua caendo
e parece que empezas
a romper os ruídos na boca
e a deitar a água por fóra
e o vento
e a forza dos corpos
e abres os ollos
e ves
e abres a boca
e non podes falar
e abres máis os ollos
e parece que rompes
e parece que me rompes.


...

BICÉFALUS

Viaxando en dirixíbel
navego en solitário
arredor do mundo.
Guian-me os soños e os pesadelos
guia-me a búsola oxidada
De Xosé o Viaxeiro. Ser dous
é a miña maldición;
o meu camiño a bifurcación.
Busco a babor a paz,
o terror a estribor.
E para todas as cousas teño dous nomes:
o meu dirixíbel: Hoxe e Moby Dick;
o meu peito: Peito e Penélope.
A miña viaxe levou-me aos volcáns,
ao Leviatán, afora do tempo,
ao interior dos homes e os animais,
e o oráculo de Tebas anunciou-me
que no embigo dunha muller
encontraría o numero de ouro,
o equilibrio, o amor
"O seu nome é Cynthia de Santa Lucia".
Mirei-me no espello sen espello
duas veces,
lembrei que os poetas falaran dela,
Propércio, Dereck Walcott,
e collín o leme de Moby Dick
-rumo ás Antillas-
como o home primitivo,
a machada amigdaloide.
Con sede de amor
e de morte no mesmo corazón
cheguei a Cynthia,
Cynthia, veño polo teu amorte.
Ela non soubo en que ollos
deitar o medo e o noxo,
Monstro, berrou.
Subi-na a bordo,
Debo matar-te, dixen eu.
E eu debo evitá-lo, dixen eu .
Subi-na a bordo, digo,
E axeonllei-me:
Decapita-me, roguei
e dei-lle a espada.
Pero saltei sobre Cynthia
e biquei-lle os ollos
e arrinquei-lle os labios de vez,
amando-a e odiando-a a un tempo.
Bicéfalus, berraba o meu peito
ensanguentado, nunca
poderás amar, Bicéfalus,
aprende na dor a ser
un monstro
pois naceches con duas cabezas,
duas bocas e catro ollos;
duas formas de ollar
na túa única sombra eterna.


...



A NÉBOA DA RESGINACIÓN

El mundo que queremos es uno
en donde quepan muchos mundos

Subcomandante Marcos




Todo o tempo do mundo para escreber
poemas: estou no paro, como todos
os meus colegas menos tres:
o que tivo sorte, a que emigrou

e o que levaba en segredo a sua
afiliación ao poder. Mido o tempo
coa velocidade das sombras
mentres espero e des espero e

des humana a vida e o tempo esgaza-me
o futuro, a búsola, e os camiños,
o tendón, o trilce e o carpe diem

e afogo na néboa da Resignación.
Cómpre saír á rua, Galiza, e avanzar
En rio, a suma de esforzos humana vida todos.




Odiseas. Séchu Sende.
Letras de Cal. 1998


Comentários (8) - Categoria: Geral - Publicado o 14-10-2010 11:13
# Ligazóm permanente a este artigo
Chuza! Meneame
8 Comentário(s)
1 a de veces que lin nos meus #blgtk08#obradoiros ese poema XIX...
Comentário por eduardo estévez (18-10-2010 10:38)
2 Há bem de tempo, nom sei em quê jornadas, bernardo penabade leu um poema de um aluno seu (ou amigo, nom lembro). só lembro do poema que gostei imenso e que falava de pintar corações no skai do coche de linha, ou do autobus para a escola, já esquecim#blgtk08#, e penso que era de um tal sechu sende, de um livro com o que nom me podo fazer porque está descatalogado e quem o tem nom o vende nunca a livrarias de segunda mão.
será deste odiseias? poderías agarimar-nos com esse poeminha no teu blogue?
Comentário por dedoscomovermes (24-11-2010 13:51)
3 Nom lembro exactamente em quais jornadas... porque som muitas as vezes em que recolho emprestadas essas palavras mágicas do Séchu.
Em qualquer caso, confirmo que o texto é de Séchu... e confirmo também que somos amigos. Grandes amigos. Poderá a sua obra ter admiradores que a sigam com igual estima... com mais sim que já nom é possível.
Quero também compartilhar que#blgtk08# hoje soubem deste comentário porque falou dele umha aluna, que aprveitou para pedir-me o livro. Que delicia ir a umha aula e que alguém comente qualquer cousa dumha leitura nom obrigatória!!
Devo também compartilhar que estou em dívida com um grupo de nove alunos e alunas a quem prometim convidar o Séchu ao instituto (ou levar eu o Made in Galiza para que lho dedicasse).
Comentário por Bernardo (01-12-2010 18:13)
4 amigo dedos, amigo bernardo, professor e amigo, um saúdo quente num dia de neve.
bernardo, quando quigeres, aló me tes, convosco, na marinha.
o texto do que fala dedos é a da capa interior do livro, a presentaçom, digamos, aqui está, na sua versom original:

"A forza que me leva adiante, -inexperto no traballo e no falar- na busca do ouro do amor, da prata das ideas e da liberdade, é a forza de Ninguén, de Todos, da Cada Un. facer dun paso unha odisea. Morrer a cada paso e a cada paso renacer no proxecto da lebre, do entusiasmo, da libélula, da palabra e do ben comun. Os soños da vida fortalecen a vida. E eu sei que o home que soña é un home libre.
Creo na educación, transforma as persoas. E penso que a literatura pode transformar as vidas, como as viaxes, os libros de história, unha búsola ou a TV. Eu seria outro se#blgtk08#n Kafka, sen mayombe, sen César Vallejo, sen Bartleby... Es poeta como es persoa, cidadán. amante ou camiñante; din que hai poetas decoradores e poetas floristas: inútiles, non me interesan. Co meu amorte, cos meus rios e culleres, cos meus Entusiasmo e Tristeza estou contra a Resignación e a enfermidade da Melancolia e reclamo humanidade e reclamo compromiso. A luz consiste en comprender e avantar. Tal como eu vexo, hai duas posibilidades: construír ou non construír. Un amor, unha casa, un país, unha odisea.
Por tanto tamén eu reclamo a liberdade para o meu pobo. E soño e agardo un futuro no que os nenos e as nenas de Galiza pinten e escriban en galego os seus corazóns de amor nos asentos dos autobuses, nos peitos das árbores e nos muros das cidades. Porque se non chega a ser asi, será que deixaremos de existir."



Comentário por séchu (03-12-2010 20:53)
5 He appreciated their understanding and grasp of the marke#blgtk08#t. The design ideas Bosideng positioning. Zhu Wei the of
Comentário por Moncler Jackets (30-11-2012 01:32)
6 s-kullanici-y#blgtk08#orumlari.html
Comentário por http://www.ski-clubs.fr (09-09-2015 05:05)
7 s-kullanici-y#blgtk08#orumlari.html
Comentário por http://www.ski-clubs.fr (09-09-2015 05:05)
8 Em qualquer caso, confirmo que o texto é de Séchu... e confirmo também que somos amigos. Grandes amigos#blgtk08#. Poderá a sua obra ter admiradores que a sigam com igual estima... com mais sim que já nom é possível.
Comentário por http://www.prado-david.fr (30-11-2015 08:44)
Deixa o teu comentário
Nome:
Mail: (Nom aparecerá publicado)
URL: (Debe começar por http://)
Comentário:
© by Abertal

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0