| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Verbas |
|
Verbas que non se din, que fican agochadas na memoria,
e van, e veñen, como unha bambán.
Condenadas a ser ditas pero sen que saian da boca.
Verbas metidas baixo a lingua, suxeitas con gadoupas de lume
á gorxa seca de non falar, de non tragalo cuspe velenoso.
Verbas complexas, pregadas baixo o control fatuo
dun espellismo de ferida curada .
Verbas que din perdón, desculpa, síntoo moito :
Errei.
Trabuquei as intencións, mais pensas mal sen ser preciso.
É tan doado cuspir veleno, trocar o riso
nun aceno de dentes violentos ,tan doado fuxir,
que se prefire iso a unha ollada.
E aínda que fiquen reproches,
aínda que a verdade non se dixera toda,
que ben a ser o mesmo que mentir de vez,
é tan preciso o bálsamo do recoñecemento, do coñecemento.
Verbas que non se din, por iso proen,
moito , tanto tempo,
que ate que saian, mesturadas con zume salgado de ollos,
que se deiten canda o derradeiro reproche,
non deixarán de ser biles ,que acede o interior dun corazón xa corroído
polas mesmas verbas apreixadas .
?Síntoo?.
As veces non vale.
?Perdoa? .
As veces non se quer.
? Déixame que che diga?.
As veces non se quere oír.
Mellor navegar na ira, porque ela si nos é fiel,
ela si nos alimenta, ou polo menos, enche o espazo que non ocupa
un novo comezo.
|
|
|
|
|
|
|
