| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Outono no Caurel |
|
A través da pequena fiestra vexo a auga a estrelarse contra os teitos de lousa. Nesta vella mesa desta non menos vella casa prestada,onde apousento o meu caderno, teño a arrefriar un café.
As nubes, como odres de auga, grises e inchadas, van ceibando a súa carga de outono, mollando as follas secas duns castiñeiros cobizosos, que repousan a súa preguiza nesta aldea courelá de tempo quedo .
É cedo, a luz dun amencer que parece chegar tan pausado como as nubes percorren o ceo, fíltrase entre os vidros da fiestra e o vidro dun garrafón que adorna unha xaneliña pequerrecha.
Arriba, o lixeiro renxer da madeira lémbrame que non estou só neste pequeno paraíso emprestado.
O ar recende a follas secas, a fumazo , a castañas asadas a véspera na pequena cociña de leña; o ar recende a ese outono que nos xungue a terra, terra repouso, outono de madurez camiñando cara o descanso, que non a morte, dun inverno que se presume nevarento.
Fóra , un can está ulindo a porta pechada da casa, seguro que estrañado do cheiro, descoñecido para el, destes novos habitantes.
Ao pouco, a fala dunha cabuxa e respostado por outra, nese idioma que soamente elas poden entender?Tódalas cabuxas falarán do mesmo xeito? seria bo iso de entenderse aquí e en Romanía, poñamos por caso?O can deixa de cheirar esa madeira que non fala, para seguir o rabaño, ao pouco escoitase un ? tomaaaa? que dirixe a manifestación.
Din que un non escolle onde nace, pero si pode escoller de onde quer ser. Eu síntome cómodo aquí, nesta vella e enlousada terra, silenciosa, tranquila, chea aínda dos soños de antano que percorren as corredoiras na forma de espíritos, de mouras e trasnos agochados nos recantos onde non chega a luz. Nesta terra que pariu e dou forma a Novoneira, e acubillou a Ánxel Fole. Nesta terra fértil en novos amigos, capaces de ofrecerche a súa casa, síntoma máximo da xenerosidade, a súa comida, un leito.
Teño a sorte de ser da mellor aldea do mundo, a aldea que viu nacer aos Campaneiros, a aldea que me deu a miña cultura, a miña forma de ser e pensar. A aldea que me deu froita roubada, bailes no torreiro, bicos no medio do millo, tabaco e toses na palleira, amores prohibidos cunha española, amizades eternas, un idioma de seu. O idioma.
Teño a sorte de terme criado na mellor aldea, e a de querer ser doutra aldea tan distante a ela que moitos téñenme por tolo, pero o meu celme, esa alma que non teño, esa nostalxia de querer voltar, sempre que podo, a respirar este anaco do Caurel fanme pensar de onde quero ser.
O son da madeira cambiou, arriba, espreguizándose do sono, alguén se move.
Bebo o café dun grolo, arrefriado de máis, pecho o meu caderno de pequenas memorias e subo a empinada escaleira cara a calor duns brazos que me ensinaron esta outra parte dun Caurel fai anos coñecido, que tan xenerosamente me trouxeron novos amigos, queridos amigos, que me deron outros amigos...
|
|
|
|
|
| 1 Comentario(s) |
|
| 1 |
Non deixes de escribir #blgtk08#meu amigo, non deixes. |
|
|
Comentario por LUZ (06-01-2011 23:11) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
