| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Abrente |
|
Abrente, na fondura, dun outono humedecido. Auga limpa de refugallos , de lixos mentais, auga pura que derrama a súa inerte frescura, por un mundo podrecido e miserento.
Abrente, co esplendor de Marte conxugado, coa poesía reducida a detrito de exabruptos comentarios, a verbas valeiras de contido, onde ?merda? é unha verba de moitos significados.
Amencer de venas baleiradas do seu sangue, recheas de verde anticonxelante, frías, amorfas, mortas deidades de tempos fuxidíos, cabeiras ocas de cabezas pensantes.
Retumba o trono, tralo estourido do raio,facendo ecos asoantes , consoantes , amorfos, amortecidos, amordazados, amortallados, alienados nas ideas proscritas.
Lendo a esquela propia, ribeteada en mouro , escrita con rebuscadas letras e con palabras xa vellas cando o mergullo dos tempos eran chegados, sempre no seu eco lascivo, sempre no baño do vómito propio das palabras, do céntrico epicentro das propias veleidades .
Lendo a esquela propia e pensando, na distancia, ? aínda fun algo?, auto axuda, psicanálise, mentira auto contada, verdade esguellada, esgallada de tan sobada. E si, aínda fun algo.
Aínda que ese algo só fose simple merda, zudre da natureza podrecida de tanto amarme.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
