| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Gaivotas carroñeiras |
|
Hoxe, é un día triste para os galegos e galegas. Finou un dos últimos vestixios dunha memoria de ferro da nosa Cultura, da nosa Lingua, da nosa Patria, con maiúsculas.
Tras do pasamento de Don Isaac , mestre de mestres, non queda menos que chorar a marcha dun dos poucos e íntegros defensores da cultura, a lingua e a memoria.
A memoria é o que queda na nosa orfandade, no alma espida que nos fica aos galegos que aínda entendemos a terra e a fala como algo noso , como un ben inmaterial que cada día está sendo atacado polo cancro do centralismo, pola enfermidade do auto odio que sempre xermolou no corazón de algúns dos nosos gobernantes.
Hoxe a memoria lévame a outro ilustre, outro profeta da terra asoballada : Castelao.
A memoria lémbrame como foi soterrado e recibido eiqui polos mesmos voitres que o obrigaron a fuxir, arroupados por un nacionalismo descafeinado e traidor a súa memoria, cómplices do roubo que se lle fixo ao pobo no intre de honralo como o heroe que foi .
E hoxe escoitaba na televisión a outros voitres, con forma de gaivota, que orneaban ( se as gaivotas puideran ornear) palabras que na súa boca soan a cartón pedra.
O presidente da xunta, con minúsculas, orneaba un discurso xa trillado... El precisamente, que aproveita a menor escusa para falar no idioma do imperio ao cal lle lambe os pés, porque os collóns fícanlle demasiado altos e o cu seria para el demasiado saboroso. Foi sensación miña ou intuíase por debaixo do seu nariz de pau un sorriso cínico?. El que amparado nas leises de castela, con minúsculas, vilipendia e humilla a nosa Língua e o noso Pobo.
A señora ministra de non-sei-que.Recentemente ascendida ao goberno de madrí, esta non sei que lambería,que se esqueceu do idioma nada máis pasar o Padornelo, falando sen decir ren, total para qué? De seguro que se acercaron para ver se realmente o seu inimigo ( pois inimigos son todos aqueles que defenden a cultura propia)estaba morto, por que non podía ser boa tanta ledicia para empezar o ano. ..Este foi o seu regalo de Reis
Gaivotas carroñeiras, na procura dos despoxos que van ficando dunha memoria esmorecida de tanto soterrala, de tanto esconderlla aos nosos cativos, que xa non saben o que son, nen teñen conciencia de onde son.
Gaivotas carroñeiras que rebentan cos seus pútridos peteiros o celme do que somos, tentando eivarnos para que non sexamos.
Polo menos, Don Isaac, vostede non verá como estes desleigados estarán en primeira liña, reservada e custodiada polos cans do estado, para ver como soterran a un dos seus derradeiros inimigos, entre pompas e farándula de medios.
De existir outro mundo, déalle unha aperta a Don Daniel, e dígalle que eiquí aínda ficamos algúns...
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
