| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Paraugas |
|
Hai xa anos que desistín de empregar un paraugas en días de choiva. Con eles pásame como coas chaves, que nunca sei onde van parar , pérdoos sen remedio.
E curiosa a teima que temos cos paraugas, e tamén é curioso o pouco que nos protexen da choiva, parecen deseñados para cando chove en vertical, sen moita forza. Están feitos para estar debaixo deles parado, sen camiñar, e coa caluga case a tocar na tea,... case, porque como toques, xa está a pasar auga.
Se hai vento ( cousa rara na Galiza, verdade?), de nada serven.
Se camiñas, de nada serven, a auga chégache ao van.
Si se vai en parella, de nada serven, móllanse as dúas persoas como parvas ( tampouco entendo a teima de compartir paraugas) , alí, agarrados os dous o bastón, cada un tirando para si, como se fai coas mantas na cama, ? EEII! Dáme un cacho mais, que me cae polo pescozo, e a ti so se che molla medio ombreiro?. O remate, os dous mollados, agarrados o mastro como dous mariñeiros nunha marexada, e pregando que pare de caer auga.
Se hai unha multitude, pois...de nada serven, cando eses trebellos do tempo empezan a chocar entre si, a auga esvara por eles como por un tellado, e métese imparable por todos os recantos ( desa so se salva o máis pequeno, por estar máis preto do chan), ...a mais do risco a quedar chosco que a situación leva . Neste caso, o mellor sería pórse de acordo e formar cos paraugas unha especie de escudo en formación de tartaruga, como facían os romanos, para que a auga correse para fora, en vez de poñer a todo deus pingando. Pero claro, somos unha especie animal tan individualista e xerarquizada, que haber quen é o bonito que quere quedar po-la parte de fora, aínda que por outro lado...coa humidade, a calor da roupa, e os ferumes que deixan algúns perfumes, mellor é molla-lo cu que morrer gaseado polos arrecendos sobaqueiros de algún dos que compartirían teito ...Ademais, tento imaxinar a dez persoas atravesando un paso de peóns nesa situación e non podo parar de escachar coa risa...
Eu cheguei a mercar un ?sete parroquias?, (como lle chamabamos de nenos a eses xigantescos paraugas que mais parecían tendas de campaña),un tan grande que as variñas viñan emparelladas por duplicado, para resistir os embates do vento , cun mango de madeira e co bastón de aceiro, e pesaba tanto o condenado, que a media hora os músculos dos brazos pedían papas . Era de cor vermella ... pero vermella -vermella... E nin con esas : o primeiro día que saín con el e deixou de chover, deixeino esquecido en algures, e nunca máis...Vamos. Que para ser galego, o da choiva e os paraugas...pois ren de ren. Así que a partires desa, so levo un chuvasqueiro dos que collen no peto, a fin de contas, mollase un igual e polo menos non me esquezo del (sen contar o aspecto de desamparados que temos cando cae auga arreo e estamos alí, metidos debaixo desa ridiculez, con cara de mágoa, e sen saber que facer) .
Resumindo, que despois de pensalo moito, ceo que é o artefacto inventado polo home mais absurdo e con menos utilidade....Despois da teletenda...Aínda que polo menos, esta última serve de somnífero
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
