| Semieiro das ideas que non deixan durmir, dos pensamentos que se remexen por sair. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Verte |
|
Verte, déixame sentir tentando.
Verte, agarimarte cos meus ollos
deixa que o teu arrecendo
me emborrache,
sentir a túa mirada na miña,
tentando ler alén das retinas.
Verte, escoita-la túa voz ,
deixa que as túas verbas
me liberen,
sentir a túa mensaxe
tentando a miña alma.
Verte, tras o bafo dun café
deixa que a túa face
me namore,
sentir o meu sangue
tentando evaporarse
Verte, déixame sentir tentando
|
|
|
|
|
| Sinto |
|
Sinto caer as estrelas, apoiado no van da porta,
pecho os ollos e escoito o seu laiar .
Sinto palabras que non dixen, abouxando o meu sentido.
Aproveito este silencio que me rodea, este frío que me taladra, este vento que xea as venas .
Aproveito o que sinto para non sentir, para que fiquen as bágoas conxeladas.
Aproveito o anestésico inverno para concentrarme noutros pensamentos.
Aproveito a dor, a perda, o amor e a dor ; aproveito , todo, e non recollo nada.
Tremo, deixo que o frío penetre na memoria. Memoria de outros fríos baixo pontes,
doutros tempos esvaecidos trala nube da loucura, trala dor...
Non quero pensar, non quero sentir, estou canso de empurrar.
E cando por ventura un pensamento se cruza, simplemente abro outra cervexa.
|
|
|
|
|
| Logo de vogar |
|
Logo de vogar descanso.
Tirado nas ondas das túas sabas , entre rochas de almofadas dispersas.
Escoito o mar do teu respirar, o ar a crebarse contra os vidros,
namentres brúa, un pouco máis lonxe,outro mar.
Agarimo as costas das túas cadernas ,
paso a man por cada táboa,
por cada oco deixado,
por cada pregadura,
por cada humidade,
deixando deslizarse os dedos entra as algas.
Acomodo o meu corpo ao teu,
buscando a pa dos remos,
o cóncavo ,
o convexo,
o positivo ,
o negativo,
a escuridade ,
a luz.
Cambia o son das túas ondas.
Humidade con humidade.
E de novo a tempestade que precede a calma.
|
|
|
|
|
| Salitre |
|
Volto a esborrallarme por dentro,
boneco de area miúda,
batido da marea.
Volto a deixar diluírse a ialma ,
fumazo de invernía nevarenta,
tras a xeada da mañá.
E o sentido, sen sentir,
sen un sentimento nidio ;
e o cerebro sen pensar,
e o corazón sen latexo.
Todo neurona pura,
todo electricidade,
todo química e física.
Oxalá un deus me convenza
para crer en algún deus,
para así, polo menos,
ter escusa para as penas.
E namentres voume crebando,
vou deixando as pingueiras do meu ser,
mesturándose coa marea que me leva.
E namentres vou bagoando ,
mentres o vento refresca os meus ollos,
cansos xa de ver camiños baleiros,
sen sombras que acubillen.
E namentres a miña pel vaise cubrindo de sucos
labourados por un tempo que non entendo ,
entro os cales van xurdindo frores ,fermosas ,
pero que fan que tamén me esborralle por fora
cando chantan en min as súas raiceiras ,
tentando zuga-lo salitre das miñas bágoas.
|
|
|
|
|
| Silenzo, dous |
|
Silenzo.
Un inmenso océano de silenzo.
De ondas de pensamentos que se creban
contra as rochas da memoria.
Mareas de medusas en forma de palabras,
bailando un valse eterno coas miradas.
Peixes que voan no infindo horizonte,
Onde a lúa se agocha do hoxe e do onte.
Mareas, mareas de salitre,
de minúsculos invertebrados,
de milleiros de algas e de placton.
Auga que cruza un mar,
deica outras praias brancas.
E máis eu agardo, esperanza,
a que un simple raio de sol,
un salouco de aire do oeste,
unha maré salgada me traia so iso:
Unha ollada.
|
|
|
|
|
| Lela |
|
Ser alento dos teus pulmóns,
e saír facéndoche vibralas cordas,
agarimando a túa gorxa.
Ser modelado ao teu gusto pola lingua,
esnaquizarme en fíos de verbas entre os dentes,
tanxer con dedos de ar os teus beizos ,
e rematar suicidándome,
como un parto,
como unha expulsión
do teu Edén interior,
na forma de unha cantiga.
Cecais un Lela, mestura da túa voz
e da tenrura dun home.
Ser canción nada de ti, do teu interior,
do teu celme de muller terra,
de terra femia ,
desa fermosura inmensa de muller
que so poden ter as nosas bravas.
Adicado, por que si, por que me peta, as nosas Uxía e Ugia, e a nosa Guadi, voces fermosas en mulleres fermosas dunha terra tamén , como as súas mulleres, brava e fermosa.
|
|
|
|
|
| TOMEMOS A RÚA |
|
Tomemos a rúa,outrora.
Que as rúas de pedra redobren
ao son dos pes espidos.
Que as congostras se enchan
do repenique dos zocos.
Tomemos rúas, camiños ,prazas;
praias, campos e torreiros.
Tomémolas e ergamos a vista do chan,
miremos fite a fite aos ollos ao inimigo,
chantándolle na cara a súa vergoña,
pois e súa, que non e nosa.
Tomemos a rúa en festa,
fagamos que se escondan nos
suburbios que crearon para mexarnos enriba.
Pois hoxe, amigos, cando mexan por nós,
xa non temos que dicir que chove.
|
|
|
|
|
| Mascarón |
|
Nao de pedra,
Mergullada en ondas de chumbo,
Nunha virada longa, sen máis porto
que o baleiro.
Nao de pedra,
Navegando sen rumbo,
Trebón asolagante,
de algas mortas.
Ollando
Na proa,
O intre
Exacto
Da dor xusta.
Fico
No lonxe mesto
Das ideas non nadas,
Das palabras non ditas,
Dos desexos insatisfeitos.
E como un mascarón de proa,
Confío.
|
|
|
|
|
| a peito crebado |
|
A peito crebado,
un berro seco,
un salouco , un laio,
A peito crebado.
Ouveo de can arrepiado,
devecendo a morte infinda
dun soño eterno.
Fusco da razón da xente,
inerte masa gris,
nun país de nunca xamais .
A peito crebado,
un berro seco,
un salouco , un laio,
A peito crebado.
|
|
|
|
|
| Verbas |
|
Verbas que non se din, que fican agochadas na memoria,
e van, e veñen, como unha bambán.
Condenadas a ser ditas pero sen que saian da boca.
Verbas metidas baixo a lingua, suxeitas con gadoupas de lume
á gorxa seca de non falar, de non tragalo cuspe velenoso.
Verbas complexas, pregadas baixo o control fatuo
dun espellismo de ferida curada .
Verbas que din perdón, desculpa, síntoo moito :
Errei.
Trabuquei as intencións, mais pensas mal sen ser preciso.
É tan doado cuspir veleno, trocar o riso
nun aceno de dentes violentos ,tan doado fuxir,
que se prefire iso a unha ollada.
E aínda que fiquen reproches,
aínda que a verdade non se dixera toda,
que ben a ser o mesmo que mentir de vez,
é tan preciso o bálsamo do recoñecemento, do coñecemento.
Verbas que non se din, por iso proen,
moito , tanto tempo,
que ate que saian, mesturadas con zume salgado de ollos,
que se deiten canda o derradeiro reproche,
non deixarán de ser biles ,que acede o interior dun corazón xa corroído
polas mesmas verbas apreixadas .
?Síntoo?.
As veces non vale.
?Perdoa? .
As veces non se quer.
? Déixame que che diga?.
As veces non se quere oír.
Mellor navegar na ira, porque ela si nos é fiel,
ela si nos alimenta, ou polo menos, enche o espazo que non ocupa
un novo comezo.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
