'El hermoso rostro del país'

A miña terra é doce coma o mel,
abondosos e gasalleiros os seus froitos.
Na primavera agroman os touzales
e o cuco canta.
Xermola a natureza
baixo a fecunda codia das labranzas.
Alédanse os boscos
i as noites son infindas i estreladas.
Si.
A miña terra é doce coma o mel,
pro, a carón de tan fermosura,
a miseria labroulle
un túnel amarguísimo na historia.

A miña terra é soave, solermiña,
polo vrau, cando as anduriñas tecen
os seus voos de soños. Os grilos poñen
axóuxeres vibrátiles na serán lenta.
Os reisiñoles cantan ás portas do mencer,
e os ríos pasan en romería.
Si.
A miña terra é soave, solermiña,
pro, nos ollos dos meniños
que van á escola nas mañás frías,
hai unha tristura antiga.

A miña terra é aquelada coma unha mazá
polo outono, cando os arbres son de ouro
e a brisa acariña coma un beixo.
Nácenlle á paisaxe camiños novos
con merlos chifradores baixo as parras.
Farturentas colleitas,
dondos acios, cántigas de ceifa e de vendima.
Ateigadas de graus fican as tullas.
Si.
A miña terra é aquelada coma unha mazá,
pro a inxusticia, proterva, dura, fonda,
vai furando
o corazón dos homes coma un verme.

A miña terra é íntima e tenra
coma un colo de nai polo inverno
rente ao lume do lar.
Húmedos e verdes, os campos
expónxanse na brétema, os vales
dormen brandamente, as cumes branquenexan
baixo un vento fungón que ven no norde.
As vacas muxen nos cortellos
e o fume das lareiras
arromeda pantasmas nos tellados.
Si.
A miña terra é íntima e tenra,
pro, a mocedá fuxe dela
en busca de outra terra
onde o pan
se pode comer sin bágoas.

Celso Emilio Ferreiro, Viaxe ao país dos ananos, 1968