Joao da Nova


Todo o referente o Navegante João da Nova
O navegante João da Nova (orixinalmente Joan de Nóvoa) nacido en Maceda-Ourense mostrase como un galego universal, o máis relevante do seculo XVI.

O meu perfil
 CATEGORÍAS
 FOTOBLOGOTECA
 RECOMENDADOS
 BUSCADOR
 BUSCAR BLOGS GALEGOS
 ARQUIVO
 ANTERIORES
 DESTACADOS

MACEDA, A TERRA PRIMIXENIA
Maceda de Limia. A xénese primixenia. Dende esta histórica vila aínda se pode acadar a fortaleza medieval por unha agredida fraga. No que, no seu día foi a torre de homenaxe e co orballo da mañá, contemplamos -impoñente- a Serra de San Mamede. O Rodicio de seixo cristalizado. A inmensa gándara regada por afluentes do Arnoia. Tamén fumegantes aldeas diseminadas nas ladeiras. Terra de orixe do mariño, guerreiro e descobridor. Eis João da Nova , a páxina máis sobranceira, ao servizo da Coroa de Portugal.

Boa parte da historia do señorío de Maceda -condado dende 1654- transcorre forzosamente ao redor do seu castelo, datado entre o primeiro e segundo terzo do século XII. Semella que, de fundación e orixe reais, como a maioría dos que se edificaban naquela época de conflictos fronteirizos co viciño condado de Portugal, formaba parte daquel proxecto que, dende mediados do XII fora obsesivo para os gobernantes galegos -maiormente do bispado de Ourense- e portugueses. Inicialmente defendían intereses comúns. Pouco a pouco, artellaron unha fronteira artificial. Construíron fortalezas defensivas para non deixar ao bispado e burgo ourensá desprotexidos das embestidas dos viciños do sul que anceiaban anexionar territorios da Limia que coidaban lles pertencían. A expulsión definitiva dos mouros de Galiza, permitíu o afloramento de moitas aldeas chamadas vilanova e a criación de bastións estratéxicamente ubicados para axudarse perante as ameazas de fóra.

(Fragmento do libro "João da Nova, un mariño galego ao servizo da Coroa de Portugal. Autor: Santiago Prol, 2002)
Categoría: 02-Lugares - Publicado o 11-02-2008 22:41
# Ligazón permanente a este artigo
VESTIXIOS DE JOÃO DA NOVA
Placa rua joao da nova en MacedaHogano existen varios vestixios que lembran ao mariño galego en Portugal. En Lisboa atópase unha rúa denominada João da Nova, na freguesía de São Francisco Xavier, no bairro do Restelo (perto de Belém). En Oeiras, vila situada no distrito de Lisboa, existe a rúa João da Nova non moi lonxe da anterior. En Cascais áchase ao carón da Av. Pedro Álvares Cabral. En Moita (Setúbal) tamén hai unha rúa que leva o nome do nauta galego. No Seixal (Setúbal) outrosí consta a rúa João da Nova. No Algarve, na Vila Real de Santo Antonio (Faro), existe a rúa João da Nova, paralela á de Francisco de Almeida e á Avenida do Infante Dom Henrique. En Galiza tamén dispón dunha rúa á súa memoria na vila de Maceda dende comezos de 1996 e unha exposición permanente; a fase inicial dun proxecto museístico que agromou en 2002. En Ourense capital existe unha xenérica rúa Xoán de Nóvoa, que mesmo podería abranguer á recua de homónimos e que, se desexan personalizala no navegante, debería levar polo nome polo que se lle coñece universalmente, que é o que consta en Maceda, Lisboa, Oeiras, Cascais, Moita, Seixal e Vila Real de Santo António. Cobizamos que esta iniciativa que agromou no noso concello, se espalle por todo o País denantes de que se cumpra o V Centenario do seu pasamento.

A historiografía lusa -abondo cargada de nacionalismo- debe revisar e restituír a João da Nova ao lugar que lle corresponde polos servizos prestados, algo que xa estamos a facer dende a súa terra de orixe (Prol, 2002). A propaganda manuelina e os que o sucederon, centráronse en Afonso de Albuquerque e con profusión case obsesiva en Vasco da Gama, que utilizaron como contrapeso do mito de Colón. A figura de Vasco da Gama -hogano presente en todos os currunchos do país veciño- servíu para afoutar a identidade nacional, política e cultural de Portugal.

A historiografía galega debe incorporar ao descubridor vencellado coa casa nobiliaria de Maceda, á nómina dos nosos Grandes Persoeiros da Nosa Historia [que pasaría se Pondal ?o bardo de Ponteceso- tivese coñecemento da súa apaixoante biografía cando elaborou o inacabado Os Eoas?]. Entre todos debemos enxertalo na memoria colectiva do País, xa que logo João da Nova é un galego universal, o máis relevante do século XVI, do que colectivamente deberiamos fachendear. Se nos deixamos roubar o pasado, deixarémonos roubar o futuro.

(Adianto editorial. Fragmento do libro "Nobres vencellados ao Castelo de Maceda", por Santiago Prol. Capítulo: "João da Nova, o descubridor do século XVI").
Categoría: 08-Rúas - Publicado o 11-02-2008 22:37
# Ligazón permanente a este artigo
1502.- JOÃO DA NOVA DESCOBRE AS ILHAS ASCENSÃO E SANTA HELENA
Carrack Joao da Nova 1502Fidalgo da Galiza que veio servir para Portugal, onde el-rei D. Manuel o fez alcaide de Lisboa.
Pouco depois do descobrimento da índia, e depois de ter partido para o Oriente a esquadra de Pedro Alvares Cabral, el-rei D. Manuel entendeu que devia contratar com alguns mercadores o armarem e carregarem também navios para a Índia, proposta que logo vários negociantes estrangeiros residentes em Lisboa aceitaram com alegria, sendo o primeiro que fez esse contrato um florentino chamado Bartolomeu Manhione. Armou ele um navio, o rei armou três, e a esquadra composta destas quatro embarcações, foi confiada ao comando de João da Nova, saindo de Lisboa a 5 de Março de 1501. Era a terceira esquadra que partia para a índia, considerando-se como primeira a da descoberta.

No caminho seguiu rumo muito ao ocidente como fizera Alvares Cabral, e assim descobriu a ilha da Ascensão. João da Nova primeiro deu-lhe o nome de ilha da Conceição, e foi Afonso de Albuquerque quem depois o mudou para o de ilha da Ascensão.

Chegando à Índia fundou uma nova feitoria, em Cananor, alegrou muito os por tugueses que Álvares Cabral deixara na índia e que não esperavam tão cedo navios da Europa, porque não supunham que partisse de Lisboa uma nova esquadra antes do ter regressado a de Alvares Cabral, e derrotou a esquadra de Calecut que se quisera opor à sua passagem, e que João da Nova levou adiante de si varejando a com a sua artilharia, afundando-lhe um ou dois navios a cada descarga, e maravilhando e aterrando esses pobres orientais, que não supunham que uma pequena esquadra de quatro navios pudesse praticar semelhantes façanhas.

Voltando a Portugal com uma boa carregação de pimenta e de outras especiarias, João da Nova descobriu um caminho nos mares da Africa Ocidental, uma nova ilha, a de Santa Helena, que depois se tornou tão afamada, por estar ali cativo o grande Napoleão. Em 1505 partiu do novo para a índia com o vice-rei D. Francisco de Almeida.

Apenas chegou a Cochim, porém, teve serias desavenças com D. Francisco, porque este lhe não quis reconhecer a nomeação que l evava para capitão-mor da primeira esquadra que tivesse do se fazer ao mar. Pediu então licença para voltar ao reino, e chegou a Lisboa ainda a tempo de tornar à índia como capitão de um dos navios da esquadra do Afonso de Albuquerque, esquadra que foi de conserva com a de Tristão da Cunha até Socotorá. O navio comandado por João da Nova era um dos melhores desse tempo, e chamava-se Flor de la mar. Em Socotorá separaram-se as duas esquadras, seguindo Tristão da Cunha para a índia, e Afonso de Albuquerque para o Mar Vermelho, afim de cruzar no estreito do Bal-el-Mandeb e assaltar as naus de Meca. Era essa uma nova empresa lucrativa que sorria muito aos seus capitães, mas Afonso de Albuquerque tinha outra empresa em mente, mil vezes mais gloriosa, a da conquista de Ormuz.

Tristão da Cunha, ao separar-se, devia deixar-lhe mantimentos suficientes, mas não deixou, e Afonso de Albuquerque aproveitou esse facto de menos lealdade do capitão-mor, para começar a pôr em execução os seus projectos. Declarou que precisava de ir procurar mantimentos à Arábia, e, como os não podia obter senão à viva força, assaltou vitoriosamente com esse pretexto Calayate, Curiate e Mascate. Os capitães não estranharam isso muito, e acompanharam-no sem murmurar, mas quando viram que ele prosseguia nessa empresa de assaltar as cidades da Arábia (porque o seu plano era o de chegar a Ormuz precedido duma reputação terrível) começaram a recalcitrar, e João da Nova, o mais orgulhoso e o mais insubordinado de todos, pediu-lhe licença para partir para a Índia. Afonso de Albuquerque declarou-lhe que não podia prescindir do seu navio. João da Nova mostrou-se descontente, soltando palavras descomedidas, e Afonso de Albuquerque prendeu-o, dando-lhe por menagem a sua nau. Em seguida foi tomar Orcafate, e nesse ataque resgatou João da Nova com a sua bravura a sua insubordinação.

Apareceu enfim diante de Ormuz, e ali estabeleceu o nosso domínio. (V. Albuquerque, Afonso de, Portugal, vol. I, pag. 130 e seguintes). Os capitães mostravam-se descontentes, e esperavam ansiosos que Afonso de Albuquerque se resolvesse a ir em busca das naus de Meca, que em tal não pensava, tratando placidamente de construir a sua fortaleza. O descontentamento foi aumentando até que se transformou quase em revolta aberta. Os capitães mostravam-se insolentes e eram os primeiros a incitar as tripulações a sublevar-se. João da Nova era um dos chefes deste movimento revolucionário. Um dia Afonso de Albuquerque ordenou-lhe que fosse a uma expedição à terra firme, e João da Nova respondeu que não ia.

Intimado para dizer a razão daquela recusa, replicou que a tripulação não queria ir, e ele não havia de ir sozinho. Então Afonso de Albuquerque, num ímpeto de cólera, foi à nau de João da Nova, onde a tripulação estava efectivamente revoltada, e pegando na espada dum grumete obrigou os tripulantes a embarcarem nos escaleres, e como João da Nova hesitava, puxou-lhe pelas barbas e também o obrigou a embarcar. João da Nova chorava de raiva e de vergonha ao lembrar-se de semelhante insulto, mas naquele momento não fez senão obedecer, e corno ele obedeceram os marinheiros, tal era o prestigio da energia de Afonso de Albuquerque, tal foi a influencia quase sobre-humana que Afonso de Albuquerque soube exercer naquele momento verdadeiramente terrível, em que jogava a sua vida e a sua autoridade.

Os capitães não pensaram mais em se revoltarem, mas pensaram em desertar; contudo, João da Nova ficara por tal maneira subjugado pela energia do seu comandante, que não foi o primeiro que desertou, apesar de ser o mais queixoso.

Desertaram os seus três colegas mesmo de Ormuz, e ficaram sós ele e Afonso de Albuquerque. Vendo o grande capitão a impossibilidade de continuar com dois navios em Ormuz, foi então cruzar para o cabo Guardafui. Dali lhe fugiu João da Nova, que foi levar as suas queixas ao vice-rei D. Francisco de Almeida. A intriga foi formidável; conseguiu semear no espírit o daqueles dois importantes vultos a discórdia e a desconfiança. D. Francisco de Almeida chegou a prender Afonso de Albuquerque, apesar dele estar nomeado governador da índia. Foi preciso que D. Fernando Coutinho, indo do reino, fizesse reconhecer a autoridade de Afonso de Albuquerque para D. Francisco de Almeida ceder.

João da Nova já então não tomava parte na luta que se travara entre o vice-rei e o governador; adoecera gravemente, vindo a falecer em Cochim em 1509. Afonso de Albuquerque, apesar dos muitos agravos que dele tinha, acompanhou o seu enterro com sinais de grande sentimento.

Portugal - Dicionário Histórico, Corográfico, Heráldico, Biográfico, Bibliográfico, Numismático e Artístico, Volume Y, págs. 130-131 . Edição em papel © 1904-1915 João Romano Torres ? Editor
Categoría: 05-Referencias - Publicado o 08-02-2008 18:07
# Ligazón permanente a este artigo
PRIMEIRA BATALHA NAVAL DA IDADE MODERNA
mapa da batalla de Canacor 1501Cananor - 31 de Dezembro de 1501 a 2 de Janeiro de 1502

A terceira armada da Índia que largou de Lisboa em princípios de Março de 1501, sob o comando de João da Nova, compunha-se apenas de quatro naus guarnecidas com cerca de trezentos e cinquenta homens dos quais somente oitenta eram soldados, já que D. Manuel estava convencido de que a armada que havia enviado no ano anterior, sob o comando de Pedro Álvares Cabral, teria conseguido fazer a paz com o Samorim de Calicut.

Encontrava-se João da Nova em Cananor ultimando os preparativos para a viagem de regresso quando, a 30 de Dezembro, ao entardecer, apareceu à vista uma armada que o Samorim de Calicut organizara com o propósito de dar combate à sua, composta por cerca de quarenta naus e cento e oitenta paraus e zambucos (embarcações de remo e vela semelhantes às fustas) em que iam embarcados para cima de sete mil homens.

Na manhã do dia seguinte puderam os portugueses constatar que estavam rodeados pelos navios malabares e que estes se preparavam para os abordar. Aproveitando o terral (brisa da terra) João da Nova fez-se ao mar com as suas quatro naus disparando furiosamente a artilharia por ambos os bordos. Rota a cintura de navios que os envolvia, os portugueses formaram em coluna e continuaram a navegar para o largo perseguidos pela matilha de paraus e naus malabares que faziam todos os esforços para os aferrar. Mas, a navegar no alto mar, as naus, dispondo de maior bordo livre (maior altura), tinham clara vantagem sobre os paraus e os zambucos. No duelo de artilharia a vantagem estava também do lado dos portugueses uma vez que dispunham de navios mais robustos e de canhões mais potentes.

Durou a batalha dois dias e duas noite sofrendo os navios malabares muitos estragos e baixas sem terem conseguido nunca abordar qualquer das naus portuguesas. Ao amanhecer do dia 2 de Janeiro tendo os malabares perdido já três naus e nove navios de remo, afundados pela nossa artilharia, e tendo muitos outros gravemente avariados, puseram termo à luta batendo em retirada para sul. Perseguidos pela armada portuguesa durante algum tempo perderam ainda mais duas naus e três navios de remo. Soube-se mais tarde que tiveram para cima de quatrocentos mortos e muitos mais feridos. Da parte dos portugueses houve apenas uma dezena de feridos ligeiros.

A batalha naval de Cananor de 1501/1502 é um marco importante na História Naval por várias razões. Pela primeira vez foi utilizada em combate de uma forma sistemática e consciente a formatura em coluna que havia de durar até à 2ª Guerra Mundial; foi a primeira vez que uma batalha naval se resolveu apenas com o uso da artilharia, o que marca a transição do navio guarnecido com soldados para o navio armado com canhões; através dela ficou inequivocamente demonstrada a superioridade da tecnologia naval europeia sobre a tecnologia naval dos povos do Oriente, o que marca o início do domínio do Mundo, durante quase cinco séculos, pelos Europeus. Por tudo isso nos parece que a batalha naval de Cananor de 1501/1502 poderá ser considerada a primeira batalha naval da Idade Moderna.
Marinha Portuguesa
Categoría: 05-Referencias - Publicado o 08-02-2008 18:02
# Ligazón permanente a este artigo
O MAR DA PALHA [LISBOA]

No país viciño, os navegantes lusos estaban a conquerir transcendentais incursións no Atlántico. Lisboa era o lugar axeitado para un nobre con iniciativas, interesado por aquelas informacións que chegaban sobre os descobrimentos na costa africana.

A capital, unha cidade moi activa, era tamén un compendio de case todas as virtudes e miserias humanas. En verbas do historiador brasileiro Paulo Miceli, um lugar de passagem, espaço onde a riqueza e pobreza cruzaram-se para desenhar fortes contrastes. Lugar da coroa reluzente que atraía e da peste tenebrosa que ameaçava continuamente esvaizar ruas e casas. Lugar do comércio, da cobiça e da luxúria, da fé desesperada e da religiosidade onipotente. Lugar do espetáculo e dos rituais, das procissões, das solenidades fúnebres e da violência colectiva. Lisboa, lugar da historia.

A fusión do río e do que os portugueses denominaron Mar da Palha, axudou a que se asentase unha urbe naquel ponto xeográfico a medio camiño entre o norte e o sul. Os outeiros do redor amparábana de potenciais ataques. A capital, estableceuse alí no 1255. Amosábase estratéxica dende o ponto de vista político, militar e comercial. Lugar privilexiado para cimentar rotas cara todas direccións. Dende o século XVI transformaríase nun dos maiores emporios comerciais de Europa e, por ende, nun centro de poder moi influínte. Chegarían seducidas camadas de toda extracción social en busca de fortuna. Infestada de pobres fascinados pola imaxe da riqueza que se podía visualizar nos navíos que arribaban cargados de África e, pouco despois, de Oriente. Semellaba que todos atoparían fortuna. Con eles viñan as enfermidades e as súas consecuencias. A Coroa tivera que regular enterros con cemiterios improvisados fóra da cidade. A peste -unha enfermidade contaxiosa moi grave producida polo bacilo de Yersin- asolabao todo. Foi a que máis mortos provocou ao lon go da Historia da Humanidade. A peste bubónica (negra), que comezou en Constantinopla, arrasou Occidente entre o 1334 e o 1353. Chegou a desaparecer boa parte da poboación europea. O bacilo transmítese no home polas pulgas das ratas que poboaban maioritariamente a Lisboa de fins do medievo. Non só se aloxa nos roedores. Tamén persiste no chan polo que se emprega o lume como profiláctico.

(Fragmento do libro "João da Nova, un mariño galego ao servizo da Coroa de Portugal". Autor: Santiago Prol, 2002)
Categoría: 02-Lugares - Publicado o 08-02-2008 00:29
# Ligazón permanente a este artigo
O RESTELO [LISBOA]
Padroao dos descubrementos
A expedición de João da Nova foi de financiación mixta: coroa e banqueiros portugueses e trasalpinos, nomeadamente florentinos que procuraron novas filiais naquela Lisboa que emerxía como o grande emporio europeo no Atlántico. D. Manuel, Tristão da Cunha, Bartolomeu Marchionni -o florentino, amigo dos Médicis, ao que os monarcas lusos entregaron parte da organización financeira dos descubrimentos- xunto con D. Álvaro, o irmán do duque de Brangança, foron os que armaron as catro caravelas [non naos como referencian os cronistas da época e algúns historiadores] baixo o mando de João da Nova. Esta foi a expedición máis discreta das realizadas no primeiro decenio do século. Para máis inri, desapareceu case toda a documentación que sobre esta viaxe existía na Torre do Tombo [Lisboa], por intereses que, conxunturalmente, semellan máis espurios que accidentais [en 1775 un terremoto tamén axudou na tarefa, xa que logo deixou esquilmada boa parte dos documentos de chancelería daquel i ndispensábel arquivo nacional portugués].

Desaferrou o nauta galego, ao carón da praia do Restelo lisboeta [fronte ao actual Padrão dos Descobrimentos], despois dunha noite de oración na capela de Belém, na segunda semana de marzo de 1501. As fontes máis fiábeis indican que a súa viaxe tivo como finalidade experimentar as técnicas navais da Rota da India cun tipo de navío especial [unha caravela renovada e revolucionaria], tentar a explotación dunha mina de ouro que Vasco da Gama localizara no sul de Mozambique e ir na procura dos reinos asiáticos e na descuberta de novas terras. As deshabitadas illas volcánicas Ascensión e Santa Helena [no Atlántico Austral] mesmo aparecen vencelladas -dende aquela- a este nauta galego. A primeira, consonte os cronistas, na viaxe de ida, aínda que relevantes historiadores [Luís de Albuquerque / G. Bouchon], coidan que foi achada na viaxe de regreso en 1502.

Adianto editorial "Nobres Vencellados ao Castello de Maceda? por Santiago Prol., Fragmento do capítulo "João da Nova, o descubridor do século XVI"
Categoría: 02-Lugares - Publicado o 07-02-2008 20:16
# Ligazón permanente a este artigo
JOÃO DA NOVA, O MARIÑO GALEGO AO SERVICIO DE PORTUGAL
Descubriu as illas de Ascensión e Santa Helena
Maceda reivindicou este verán, cunha exposición, que estará aberta ata o 11 de setembro no castelo, a figura do navegante galego João da Nova descubridor de varias illas atlánticas e figura pouco recoñecida en Portugal pero ignorada na Galicia onde ven dándoa a coñecer o investigador Santiago Prol.

Neste ano 2002 cúmprense cincocentos anos da denominada III Expedición portuguesa á India. A inicial é a de Vasco de Gama, o primeiro navegante occidental en abrir unha rota que pasaba cara Asia polo Cabo de Boa Esperanza.

A segunda foi dirixida por Álvares Cabral, e foi a do achado oficial do Brasil, pola coroa portuguesa. A terceira, con menos foguetería histórica, foi a que encabezou João da Nova, que descubriu as illas de Santa Helena e Ascensión, no Atlántico Austral, outro illote máis cativo na canle de Mozambique e finalmente deu coa mñitica Taprobana, despois denominada Ceilán e hoxe Sri-Lanka. Estes achados tiveron menos transcendencia por que a monarquía lusa levaba adiante a que denominaba política do sixilo e tamén polo ?menosprezo manifesto de case toda a historiagrafía lusa que o ninguneou a mantenta ou versionou con certa lenda negra para que Afonso de Albuquerque ?que ata hai ben pouco tivo moi boa prensa en Portugal- saíse indemne dos seus excesos en Oriente?, segundo interpreta Santiago Prol no seu libro publicado en xuño pasado pola Deputación de Ourense, João da Nova. Un mariño galego ao servicio da coroa de Portugal.

Á volta daquela expedición, en 1502, João da Nova foi recibido como heroe nacional e considerado home de máxima confianza, pero a condición de estranxeiro xogou na súa contra, dentro das propias intrigas do estado portugués e houbo quen á altura de 1507 quixo apresentalo como ?felón e desestabilizador?.

O navegante tiña nacido en Maceda entre o 1450 e 1460 sen que se poda precisar a data, e o seu apelido está vencellado coa casa dos Novoa de Maceda, señores feudais que abranxían territorios estratéxicos do bispado de Ourense. As convulsións de finais de século XV lévano a Lisboa, onde aproveitando a permeabilidade entre as nobrezas galega e lusitana fan aparecer en 1490 ao noso mariño como membro da garda persoa de João II, nunha época na que Lisboa era un imenso mercado internacional de redistribución de produtos europeos e africanos e axiña tamén asiáticos e americanos, unha cidade na que asentaban daquela 90.000 persoas incluídos 9.000 escravos.

Santiago Prol desentraña no seu traballo a traxecoria do mariño ourensán, e sobretodo o éxito da súa misión náutica de exploración, moitas veces incógnita por intereses políticos, de espionaxe ou xeoestratexia do imperio portugués. O certo é que a III Expedición que comandou Da Nova, cun grupo de catro caravelas, saiu indemne de toda a enorme travesía e voltou con especiaría e cos novos achados dos que deu conta ao rei Don Manuel.


Coñecedor singular do Océano Índico, João da Nova, pasaba por ser un dos diplomáticos que mellor comprendeu e se adaptou ao trato con aquelas civilizacións, e os datos permiten asegurar que, sendo unha época na que en nome da relixión se premitía case todo, apenas se poden documentar feitos reprobábeis na súa traxectoria.

A morte do mariñeiro macedano produciuse en Cochim (porto da India), non se sabe con certeza se en 1509 ou 1510. As condicións do seu final, dinos Santiago Prol ?semellan pouco dignas para o que representaba como cabaleiro da Casa Real?. O que é certo é que neste ano cúmprense os 500 anos dos seus descubirmentos atlánticos e por sorte non se deixou pasar a ocasión dunha primeira aproximación á súa atractiva biografía.

Xan Carballa ? A Nosa Terra ? Nº 1.046 do 5 ao 11 de setembro de 2002.
A Nosa Terra Dixital
Categoría: 06-Prensa - Publicado o 29-01-2008 15:00
# Ligazón permanente a este artigo
LA EXPEDICIÓN DE JUAN DA NOVA INICIA HOY EL RECORRIDO DE UNAS 3.000 MILLAS
El proyecto prentende recuperar las rutas que siguieron los navegantes portugueses.
?Traer a la memoría los navegantes gallegos?. Ramón M. Lorenzo Martínez, director del Centro Nacional de Información Geográfica, definía así uno de los principales objetivos de la expedición denominada Juan da Nova y que inicia hoy su recorrido en la ciudad portuguesa de Oporto. Dicho organismo es uno de los colaboradores de este proyecto que pretende ?reparar injusticias históricas?, en palabras del principal promotor de la idea, el economista coruñés José Manuel Iglesias.

El nombre de este proyecto Juan da Nova, corresponde a uno de los más destacados marinos gallegos del siglo XV, que descubrió varias islas, tanto en el Atlántico como en el Índico e incluso alguna de ellas lleva su nombre. Los componentes de la expedición y sus patrocinadores explicaron ayer en La Coruña algunos detalles de la iniciativa. Según indicaron, desde Oporto tienen previsto volar a Cabo Verde para regresar desde allí a España siguiendo la ruta conocida como de los portugueses.

La navegación, capitaneada por José Manuel Iglesias, prevé un recorrido de más de 3.000 millas náuticas por la misma ruta que los marinos portugueses realizaban en el siglo XV para subir desde Africa hasta la Península Ibérica al aprovechar la fuerza de los vientos contralisios. ?Dependemos mucho de los vientos para saber el lugar donde vamos a llegar?, dijo Iglesias, que ya protagonizó otras inciativas similares. Gloriana, un velero propiedad del alemán Alexander Reinsch y valorado en 56 millones de pesetas, será el barco en el que naveguen.
Iglesias destacó la importancia de poder contar con la cesión de este barco cuyo dueño ?está entusiasmado con este proyecto?, aseguró.

La Voz de Galicia, 11 de febrero de 1998
Categoría: 06-Prensa - Publicado o 29-01-2008 14:54
# Ligazón permanente a este artigo
CASTELO DE SÃO JORGE. RESIDENCIA DE JOÃO DA NOVA EN LISBOA
Castelo de San Jorge - Lisboa
Con esa tesitura asentouse João da Nova en Lisboa polo 1480, cando empardecía o reinado de Afonso V (1438-81). Dez anos despois, xa no de João II (1481-95), aparece documentalmente o mariño galego como membro da súa garda persoal. Na década dos oitenta tiña participado activamente nas expedicións militares, comerciais e de exploración polo Atlántico nas armadas portuguesas, consonte Damião de Góis que fora tesoureiro da feitoría de Flandres. En 1566 escribía este reputado humanista en Crónica do Felicíssimo Rei D. Manuel de Gloriosa Memória, que o nauta galego ?tiña feito moitos servizos ao Reino en África?. Os navíos portugueses circulaban regularmente polas augas atlánticas na procura de ouro, marfil, escravos e malagueta [un aromatizante parecido á pementa]. Había que perfeccionar as embarcacións e as técnicas de orientación para gañar terreo cara o sul.

En 1495 morreu João II. Este monarca gobernou o país con pulso de ferro. Artellou un proxecto de expansión moi estructurado, complexo e ambicioso. Uns chamábanlle Principe Perfeito e outros Tirano, xa que logo fixera unha sanguenta depuración. Ao marqués de Montemor [irmán do duque de Brangança] acusouno de conspiración. Foi xulgado e decapitado na Praza Maior de Évora. Acoitelou persoalmente ao duque de Viseu [irmán da raíña e do seu sucesor]. Executou a destacados membros da alta nobreza, outros fuxiron de Portugal. O bispo de Évora foi envelenado na cadea. Ao magnate xudeu Isaac Abravanel acusouno de financiar a conxura. Condeado a morte, logrou escapar in extremis grazas aos seus influíntes contactos. Tamén o cardeal Jorge da Costa saíu espavorecido cara Roma e non regresou a Portugal.

Estaba a consolidarse o centralismo rexio e o fanatismo relixioso [reconquista de Xerusalén, expulsión dos xudeus]. Logo dalgúns atrancos pola sucesión, subíu ao poder o irmán da raíña Manuel I, de vinte e seis anos. Con este soberano -alcumado con menosprezo e certa envexa en Europa como o rei da pementa- pasaría o nauta galego á primeira liña da vida pública portuguesa, grazas ao seu amigo Tristão da Cunha, o favorito da Corte e financeiro relevante que levaba as contas do monarca [hogano homologado cun ministro de Facenda]. Deste xeito en 1496 xa atopamos documentalmente a João da Nova exercendo como alcaide de Lisboa e cabaleiro da casa do Rei, dentro do círculo nobiliario máis próximo á coroa. Dende aquel relevante posto controlaba información privilexiada sobre as actividades económicas, políticas, administrativas e militares do emerxente Estado portugués.

Adianto editorial "Nobres Vencellados ao Castello de Maceda? por Santiago Prol., Fragmento do capítulo "João da Nova, o descubridor do século XVI"
Blog sobre Portugal >>>
Castelo Sao Jorge
Categoría: 02-Lugares - Publicado o 27-01-2008 22:55
# Ligazón permanente a este artigo
MOSSEL BAY [SUDÁFRICA].

O mariño galego sondou intencionadamente na incursión de 1501, parte do litoral oriental africano descoñecido nas cartas náuticas europeas. En Mossel Bay (Sudáfrica) João da Nova mandou construír unha pequena capela de pedra á beira da baía que se convertíu na primeira igrexa cristiá do que hogano conforma Sudáfrica. As armadas con destino á India enchían os toneis dos navíos coas augas do seu manancial. Empregaron como buzón improvisado o tronco dun enorme algodoneiro, coñecido como Post Office Tree, onde depositaban cartas e documentos para que os recollesen as tripulacións futuras. Está recreado no Bartolomeu Dias Museum de Mossel Bay. O enorme algodoneiro foi declarado monumento nacional. Ao seu carón ergueuse unha enorme bota buzón [boot-shapped letter box].

Este museo artellou diferentes eventos en 2001 para sinalar o cincocentos aniversario da pasaxe do navegante João da Nova polo Cabo das Tormentas, de camiño cara a India (www.diasmuseum.co.za).

Adianto editorial "Nobres Vencellados ao Castello de Maceda? por Santiago Prol., Fragmento do capítulo "João da Nova, o descubridor do século XVI"
Bartolomeu Dias Museum
Categoría: 02-Lugares - Publicado o 27-01-2008 14:12
# Ligazón permanente a este artigo
[1] ... [3] [4] [5] 6 [7] [8] [9] ... [11]
© by Abertal
contador web
contador web

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0