Falei a un auditorio de 150 traballadores da federación do metal da CIG. Faleilles de Sankara, de Guevara, de Maathai e de Marx, traendo textos sobre os seus pensamentos relacionados coa natureza, cos problemas ambientais e sobre a ampliación do suxeito moral: quen somos NÓS?, os galegos, os humanos, os seres vivos, os habitantes do planeta.....

Faleilles despois da proxección da película sobre o caso acontecido en Bhopal, India, no ano 1984, onde morreron milleiros de persoas nunha fábrica de pesticidas por un escape dunha nube de gas tóxico, polo que a sensibilidade do público estaba a flor de pel. Faleilles e deixeilles o debate sobre a mesa.

Díxenlles que o sindicato debe incorporar ao debate sobre os dereitos sociais d@s traballador@s outros valores sociais, a maiores dos laborais, entre eles os ambientais. Pareceulles un plantexamento lóxico e acaído aos seus intereses.

A natureza, que contribúe á produción de valores de uso, é tan fonte de riqueza como o traballo, pero a súa contribución á riqueza é omitida.

É dicir, que se un boli custa 10 euros, no prezo está incluído o traballo dos seus construnctores e o beneficio empresarial (plusvalía), pero non o valor ambiental dos materiais cos que se contruiu que foron extraídos da natureza, logo, a natureza, a pesar de ser a orixe do boli, non ten valor. Ninguén paga o impacto ambiental das actividades humanas, é gratis, mais, a natureza degrádase a cada pouco irremediablemente. Este non é un concepto meu do século XXI, é de Karl Marx, do século XIX. Canto tempo pasado e tan pouco avanzado neste ámbito.

Díxenlles que o problema de Bhopal non é saber a causa exacta do accidente nin as responsabilidades do mesmo, senón ser conscientes de por que un sistema permite que se instale un Bhopal, ou outros miles que haberá no mundo. Se sobra algo neste mundo é o capital que mide todo baixo a lóxica de máxima optimización económica ao mínimo tratamento ecolóxico. Logo pasa o que pasa.

Grazas por escoitar camaradas.