Saramago finou, mais fica aquí: nas palabras que crearon mundos sutís, polémicos, orixinais.Mesmo monstrosos. Dixo Saramago: "Só son alguén que, ao escribir limítase a levantar unha pedra e pór á vista o que hai debaixo"; o que hai debaixo pode ser un mundo que non lle gusta; adoitaba dicir: "A miña xeración deixa un mundo peor que o que atopou". Por iso este autodidacta lúcido quixo cambialo.
Viviu mirando o océano, entre África e Europa; por iso entendía mellor que ninguén todo o humano, e nada do humano lle era alleo (a última imaxe que del temos é a da solidariedade coa saharaui Aminatu Haidar). As súas cinzas ficarán en Portugal e ao pé da oliveira que viu medrar "na casa" en Lanzarote,; e as súas palabras permanecerán en todo o mundo; "Sim, tenho o Nobel; e que? É o único autor en lingua portuguesa recoñecido con este galardón, pero o esencial non é o premio, senón a obra; é aquí onde ficará Saramago.E nós, por obra e graza da lingua, podemos randearnos na súa obra sen intermediarios, co pracer que produce comprobar que a ponte da nosa cultura é larga e deita naturalmente na lingua do gran escritor luso. Saramago fica aquí, connosco.
