 Algunhas linguas do Estado Español foon recoñecidas como cooficiais nos Estatutos aprobados antes do golpe militar de Franco do ano 1936, pero ese recoñecemento legal básico para poder exercer a identidade cultural das nacionalidades históricas, como Galicia, foi frustrado tras da Guerra Civil e a Ditadura franquista de aí que ata á volta da democracia á morte de Franco non se puidese elaborar de novo un Estatuto para Galicia que proclamase a cooficialidade do galego e incorporase a nosa lingua á administración, a educación e aos medios de comunicación públicos. Este Estatuto foi o de 1981 no que se mandata aos poderes públicos para que garantan o uso normal do noso idioma en todos os planos da vida. Outorgando ademais a competencia de crear unhas leis para desenvolver este dereito recollido tanto na Constitución como no Estatuto.
A Lei de Normalización Lingüística aprobouse en 1983 coa finalidade de abordar un proceso de fomento e regulación do uso do galego por parte dos cidadáns:
O galego é a lingua propia de Galicia. Todos os galegos teñen o dereito* de coñecelo e o dereito de usalo.
Un dos grandes logros desta lei é o feito que os topónimos de Galicia só teñan reango legal en galego e a introdución do galego nos centros de ensino, medios de comunicación, a administración e a xustiza
Existe ademais unha Carta Europea das Linguas Rexionais e Minoritarias asinada polos estados membros da Comunidade (entre os que se atopa España dende o ano 2000) que vela dende as instituciois europeas para que os dereitos lingüísticos no referente a linguas minoritarias ou minorizadas dos cidadáns europeos sexan garantidos.
*Inicialmente en lugar de "dereito" dicíase o "deber", pero este enunciado declarouse inconstitucional. |
